Al eerder schreef ik het, je
tweede leven op gang krijgen valt niet mee. Natuurlijk is er allereerst het
grote verdriet over het verlies van mijn Truus. Iets wat ik eigenlijk vreselijk
heb onderschat. Ik meende twee maandjes na haar overlijden al aan mijn nieuwe
leven te kunnen beginnen. Fout natuurlijk. Daarbij komt dan ook nog dat de te
identieke karakters van mijn mogelijk nieuwe relatie botsten, waardoor de kans
op slagen verdween. Misschien ook, doordat ik die nieuwe kans te snel wilde
pakken. Stapsgewijs, in plaats van te looppassen, had de nieuwe relatie een
betere kans gegeven.
Toch ben ik weer op zoek gegaan.
Ik moet wel, want dit is ècht geen leven. Gisteren zocht ik het zonnetje op,
door lekker ergens op het terras te gaan zitten. Heerlijk geluncht, dat wel,
maar totaal geen aanspraak gehad. Jankend kwam ik thuis, met nog de mazzel dat
ik een zonnebril droeg, die mijn tranen achter de coulisse hield.
Nou had ik het vorige weekend al
weer gezellig geluncht met een leuke date. Heel plezierig, want het klikte heel
goed. Die mevrouw lijkt een verrijking van mijn leven te zijn, maar vooralsnog
uitsluitend van vriendschappelijke aard. Zon vriendschap wil ik zeker
koesteren.
Toch denk ik veel meer dagen van
mijn tweede leven met iemand in te willen vullen. Dan moet ik daar maar verder
naar zoeken. Ook zo wat, want wie weet zal het op termijn met de date zich wel
naar mijn en onze verlangens verder ontwikkelen. Zou ik daar op moeten wachten?
Daar geduld voor op moeten brengen? Ik heb eigenlijk geen idee.
Wel weet ik niet dagelijks meer
alleen te willen zijn. Daar kan ik mijn vrienden, allemaal koppels, voor mijn
gevoel niet mee lastig vallen, ondanks dat ik bij hen altijd welkom ben. Mijn
bloedgabbertje is al een aantal jaren dood. Met mijn eerste vriendje, het
mannetje waarmee ik als kleuter voor het eerst buiten speelde, heb ik jofel
genoeg nog steeds contact, maar woont te ver bij mij weg. Dan zijn er natuurlijk
ook intimi die je zwaar hebben teleurgesteld,waarmee je een extra portie
verdriet wordt toebedeeld. Het zij zo.
Gelukkig heb ik nog wel een
harstikkevriendin die ruim dertig jaar van mijn geschiedenis heeft mee
kunnen schrijven. Met haar doe ik regelmatig leuke dingen, hebben we ongekend
veel plezier, maar ook zij woont niet naast de deur. En, blijft het een vriendin
wier liefdevolle vriendschap ik koester. Platonisch dus, voor de
niet-verstaander.
Op mijn leeftijd is het ook niet
simpel nieuwe vrienden, volledig aangepast aan je huidige situatie, te maken.
Eigenlijk ben je automatisch op de datingsites aangewezen. En dat is echt een
verrot moeilijke weg te gaan. Hoewel ik het niet heb uitgeprobeerd, zoek ik geen
contact met een man. Allereerst omdat het tegen mijn geaardheid is, maar ook
omdat ik mij niet kan voorstellen dat uit zon contact er een echte vriend kan
komen. Ik denk dat de kans op een eerste klik zich daarbij niet kan
ontwikkelen. Gelijke interesses, en dat kent echt zn grenzen, is niet
voldoende. Bij die afvallers horen trouwens ook de vrouwen die geen foto bij
hun profiel zetten. Ook dan mis je een eerste klik.
Vandaar dat het contact met een
vrouw (met foto) leggen een stuk simpeler is. Absoluut geen garantie voor een
verder succes, verre van, maar wel met de eerste klik. Het begin van mogelijk
iets meer. Maar het maakt het tegelijk weer zo gecompliceerd. In hoeverre is het
moreel aanvaardbaar om tegelijkertijd met meerdere vrouwen contact te hebben,
waarbij nog niet is uitgekristalliseerd of het voor vriendschap is, of voor
meer?! Ik kan het echt niet zeggen. Ook weet ik niet of ik in mijn zoektocht
naar intimi onnodig verdriet ga doen. Ik wil het niet, maar gebeurd het dan ook
niet?!
Het moment dat ik de afgelopen
weekend een afspraakje had, kwam er een heel sympathiek berichtje binnen van
iemand wiens profiel mij heel erg aansprak. Wat moet je dan in hemelsnaam?! Ik
heb haar gemaild en verteld dat ik een date had die ik een kans wilde geven. Dat
werd op prijs gesteld. Maar wat nu? De zondagdate kan evenzogoed vriendschap
blijven. Kan ik dan toch al een verder contact leggen met degene die mij daar,
net te laat, toe had uitgenodigd. Wat is er mis met het uitbreiden van je
(vrouwelijke) vriendenkring? Ik weet het bij God niet.
Vandaag kreeg ik via de
datingsite een beetje venijnig berichtje dat het valt te begrijpen dat je
geen belangstelling hebt voor iemand die positief op je profiel reageert, maar
dat het wel zo fatsoenlijk is dat je op zn minst even laat weten geen interesse
te hebben. Zij had gelijk, alleen was het niet zo dat ik geen interesse
had. Haar profiel en foto spraken mij juist erg aan, alleen was het een beetje
te ver uit de buurt. Twijfelaar als ik ben wist ik daardoor nog niet te
reageren. Toen ik alsnog direct op haar vermanende berichtje wilde reageren, zag
ik dat zij On Line was, waarna er een chat tussen ons ontstond.
Dan blijkt zij, in Brabant
wonende, een Haagse te zijn. Haar man ruim een jaar geleden door die tyfus
kanker verloren te hebben. Het werd een heel aangename chat. Zij heeft een ruim
jaar later dus alles al eens herbeleefd, alles een jaar later al kunnen
afvinken en wist daardoor precies in welke fase ik mij bevind. Alleen
ervaringsdeskundigen kunnen begrijpen hoe gelukkig ik mij voelde zon contact
bij toeval te hebben.
In ieder geval klikte het op vele fronten, zullen wij daardoor het
weekend telefonisch contact hebben. Met plezier kijk ik daar naar uit. Maar dan
blijft die vertwijfeling, kan ik dan toch alle contacten die op mijn weg kwamen
en nog komen blijven onderhouden? Ik denk het wel. Met mijn beste
bedoelingen.
|