Het telefoongesprek met de Brabantse Haagse, zoals in mijn blog van eergisteren aangekondigd, verliep ontzettend leuk en heeft uren geduurd. Ook doordat we beiden het gevoel hadden hiermee een beetje thuis te komen. Het is die Haagse tongval en die Haagse directes, waardoor we extra lol hadden. Natuurlijk ook omdat ik aan haar een gesprekspartner heb, die als ervaringsdeskundige precies weet wat voor kloterige afvinktijd ik momenteel beleef.

31-03-2012, 22:46 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Waarom win ik altijd alleen maar prijzen met
een loterij waaraan ik helemaal niet deelneem?!

30-03-2012, 23:26 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Al eerder schreef ik het, je tweede leven op gang krijgen valt niet mee. Natuurlijk is er allereerst het grote verdriet over het verlies van mijn Truus. Iets wat ik eigenlijk vreselijk heb onderschat. Ik meende twee maandjes na haar overlijden al aan mijn nieuwe leven te kunnen beginnen. Fout natuurlijk. Daarbij komt dan ook nog dat de te identieke karakters van mijn mogelijk nieuwe relatie botsten, waardoor de kans op slagen verdween. Misschien ook, doordat ik die nieuwe kans te snel wilde pakken. Stapsgewijs, in plaats van te looppassen, had de nieuwe relatie een betere kans gegeven.

Toch ben ik weer op zoek gegaan. Ik moet wel, want dit is ècht geen leven. Gisteren zocht ik het zonnetje op, door lekker ergens op het terras te gaan zitten. Heerlijk geluncht, dat wel, maar totaal geen aanspraak gehad. Jankend kwam ik thuis, met nog de mazzel dat ik een zonnebril droeg, die mijn tranen achter de coulisse hield.

Nou had ik het vorige weekend al weer gezellig geluncht met een leuke date. Heel plezierig, want het klikte heel goed. Die mevrouw lijkt een verrijking van mijn leven te zijn, maar vooralsnog uitsluitend van vriendschappelijke aard. Zo’n vriendschap wil ik zeker koesteren.

Toch denk ik veel meer dagen van mijn tweede leven met iemand in te willen vullen. Dan moet ik daar maar verder naar zoeken. Ook zo wat, want wie weet zal het op termijn met ‘de date’ zich wel naar mijn en onze verlangens verder ontwikkelen. Zou ik daar op moeten wachten? Daar geduld voor op moeten brengen? Ik heb eigenlijk geen idee.

Wel weet ik niet dagelijks meer alleen te willen zijn. Daar kan ik mijn vrienden, allemaal koppels, voor mijn gevoel niet mee lastig vallen, ondanks dat ik bij hen altijd welkom ben. Mijn bloedgabbertje is al een aantal jaren dood. Met mijn eerste vriendje, het mannetje waarmee ik als kleuter voor het eerst buiten speelde, heb ik jofel genoeg nog steeds contact, maar woont te ver bij mij weg. Dan zijn er natuurlijk ook intimi die je zwaar hebben teleurgesteld,waarmee je een extra portie verdriet wordt toebedeeld. Het zij zo.

Gelukkig heb ik nog wel een harstikkevriendin die ruim dertig jaar van mijn geschiedenis heeft mee kunnen schrijven. Met haar doe ik regelmatig leuke dingen, hebben we ongekend veel plezier, maar ook zij woont niet naast de deur. En, blijft het een vriendin wier liefdevolle vriendschap ik koester. Platonisch dus, voor de ‘niet-verstaander’.

Op mijn leeftijd is het ook niet simpel nieuwe vrienden, volledig aangepast aan je huidige situatie, te maken. Eigenlijk ben je automatisch op de datingsites aangewezen. En dat is echt een verrot moeilijke weg te gaan. Hoewel ik het niet heb uitgeprobeerd, zoek ik geen contact met een man. Allereerst omdat het tegen mijn geaardheid is, maar ook omdat ik mij niet kan voorstellen dat uit zo’n contact er een echte vriend kan komen. Ik denk dat de kans op een eerste klik zich daarbij niet kan ontwikkelen. Gelijke interesses, en dat kent echt z’n grenzen, is niet voldoende. Bij die ‘afvallers’ horen trouwens ook de vrouwen die geen foto bij hun profiel zetten. Ook dan mis je een eerste klik.

Vandaar dat het contact met een vrouw (met foto) leggen een stuk simpeler is. Absoluut geen garantie voor een verder succes, verre van, maar wel met de eerste klik. Het begin van mogelijk iets meer. Maar het maakt het tegelijk weer zo gecompliceerd. In hoeverre is het moreel aanvaardbaar om tegelijkertijd met meerdere vrouwen contact te hebben, waarbij nog niet is uitgekristalliseerd of het voor vriendschap is, of voor meer?! Ik kan het echt niet zeggen. Ook weet ik niet of ik in mijn zoektocht naar intimi onnodig verdriet ga doen. Ik wil het niet, maar gebeurd het dan ook niet?!

Het moment dat ik de afgelopen weekend een afspraakje had, kwam er een heel sympathiek berichtje binnen van iemand wiens profiel mij heel erg aansprak. Wat moet je dan in hemelsnaam?! Ik heb haar gemaild en verteld dat ik een date had die ik een kans wilde geven. Dat werd op prijs gesteld. Maar wat nu? De zondagdate kan evenzogoed vriendschap blijven. Kan ik dan toch al een verder contact leggen met degene die mij daar, net te laat, toe had uitgenodigd. Wat is er mis met het uitbreiden van je (vrouwelijke) vriendenkring? Ik weet het bij God niet.

Vandaag kreeg ik via de datingsite een beetje venijnig berichtje “dat het valt te begrijpen dat je geen belangstelling hebt voor iemand die positief op je profiel reageert, maar dat het wel zo fatsoenlijk is dat je op z’n minst even laat weten geen interesse te hebben. Zij had gelijk, alleen was het niet zo dat ik geen interesse had. Haar profiel en foto spraken mij juist erg aan, alleen was het een beetje te ver uit de buurt. Twijfelaar als ik ben wist ik daardoor nog niet te reageren. Toen ik alsnog direct op haar vermanende berichtje wilde reageren, zag ik dat zij ‘On Line’ was, waarna er een chat tussen ons ontstond.

Dan blijkt zij, in Brabant wonende, een Haagse te zijn. Haar man ruim een jaar geleden door die tyfus kanker verloren te hebben. Het werd een heel aangename chat. Zij heeft een ruim jaar later dus alles al eens herbeleefd, alles ‘een jaar later’ al kunnen afvinken en wist daardoor precies in welke fase ik mij bevind. Alleen ervaringsdeskundigen kunnen begrijpen hoe gelukkig ik mij voelde zo’n contact bij toeval te hebben.

29-03-2012, 22:37 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Waar het feest voor ons kustbewoners nog maar net is begonnen, loopt het aangename seizoen voor de honden op het einde. Nog even dan mogen zij op de dag niet meer ongelijnd op het strand komen. En dat vind ik echt jammer. Ik vind het namelijk heerlijk om te zien hoe al die honden, van elk soort of ras, zich gezamenlijk met allerlei hondenspelletjes weten te vermaken. Of hoe zij fanatiek tijdens een onemanshow steeds in het schuim van de golven bijten. Ze willen graag lol maken.

Ook zijn er heel wat honden, die het als hun serieuze plicht zien het baasje te vermaken, met het ophalen van de weggegooide bal. Daarvoor moeten ze heden ten dage zelfs veel verder hollen, doordat de bal met een variant van de slinger wordt weggezwiept. Maar dat doe je als hond graag, als ‘t baasje het maar naar z’n zin heeft.

Vandaag keek ik weer met plezier naar dat samenspel tussen hond en baas. Door die observatie zag ik ook dat het een hond ook wel eens te veel kan zijn. Ik zag een baasje de ene na de andere bal ver weg slingeren, waar zijn hond dan maar weer achteraan moest jagen. Eén keer pal langs mij, waarbij ik meende die hond te horen brommen: “Wel verdomme nog aan toe….” Het was inderdaad de laatste keer dat hij achter de bal aanjoeg. De volgende slinger was het ’t baasje zelf die de bal moest ophalen, terwijl zijn hond het hevig hijgend gadesloeg.

Dit soort tafereeltjes moet ik een half jaartje missen. Jammer, zeker voor die honden. Mijn aandacht weet ik de aankomende tijd ongetwijfeld op een andere manier te vermaken.

28-03-2012, 00:00 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Het rugzakhondje.

27-03-2012, 23:44 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Menukaart uit 1920

In het weekend heb ik heerlijk in een Belgisch restaurant gegeten, waar zij met een wisselende kaart werken. Niets bijzonders, want veel restaurant doen dit. Maar ik vind het raar, dat nagenoeg geen enkel restaurant dan een e-mailtje stuurt, met de mededeling dat de kaart, bijvoorbeeld bij het begin van een nieuw seizoen, weer is aangepast.

Waarom verleiden zij mij niet op die manier weer hun restaurant te bezoeken? Ook die Belgen lieten het na, want naar mijn e-mailadres hebben zij niet gevraagd.

26-03-2012, 23:20 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Broertje (7) en zusje (9) liepen pappa en mamma vooruit de trein in. Toen het mannetje wilde gaan zitten zei zijn zus:“nee joh, loop nou meer naar boven”. Waarmee zij bedoelde dat hij verder de coupé in moest lopen. Ik had daar plezier in. Dacht er aan hoe ik zelf op verkeerde momenten ietsboven noem. Wie weet is het bij mij als klein mannetje ook zo begonnen en werd ik daarin onvoldoende gecorrigeerd.

Vandaar dat ik het eigenlijk met Julia, de naam die haar broertje gebruikte, volledig eens ben. Bordeaux ligt volgens mijn miskende theorie boven Parijs. Je komt eerst door de Franse hoofdstad, mijn onderkant en zuiden, om vervolgens in Bordeaux dus het noorden uit te komen.

Ik zie het als het betreden van een huis. De begane grond is echt niet boven, dus ook het noorden niet. Dan is de etage, je tweede bestemming, ook onder of wel het zuiden niet. Nee, je begint beneden (het zuiden) en gaat naar boven (het noorden).  

Wat raar dat alleen Julia en ik dat begrijpen.

n.b. Eerder schreef ik een treinervaring neer, toen van kleine Olaf, zie: 
www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/extradekenvoordekok.htm

25-03-2012, 22:05 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

24-03-2012, 23:24 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

De Schipholtaxi staat hopelijk klaar.

24-03-2012, 23:22 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Ik heb een paar dagen niet kunnen bloggen. Dat komt omdat ik in het hotel in een buitenwijk van Bangkok maar af en toe bereik heb op Internet. Bij de balie, wat tevens de bar is, heb ik mij daar al over beklaagd, maar met bijna een geniepige glimlach werd mij in gebrekkig Engels verteld dat in heel Thailand het vaak moeilijk is om op internet te komen. Aardig genoeg schoof de man mij onder zijn betoog een biertje toe.

“Het is beter om eerst je e-mail in Word te schrijven, dan kan j’m altijd later met knippen en plakken doormailen. Scheelt je een hoop ergernis”. De man aan de andere kant van de bar had ik nog niet eerder opgemerkt en hij verraste mij nog eens extra door me in mijn landstaal aan te spreken. Als vreemde eend in de Thaise bijt ben ik toen even naast hem aan de bar gaan zitten.

Uit zijn breedvoerige verhaal maakte ik op dat hij een echte Thailandganger is, hij normaal in het Westlandse Poeldijk woont, altijd alleen is gebleven, maar hier veel vriendinnen heeft opgedaan. Nadat hij zijn tuinderij op z’n zestigste had verkocht, logeert hij minstens twee keer per jaar in dit hotel. “Weet je, ik heb hier zoveel vriendinnen gemaakt, dat ik best bij hun thuis kan slapen. Maar ja, ik wil me gewoon niet binden. Vrijheid, blijheid” En ze meenemen naar Nederland doe ik helemaal niet, ga op mijn leeftijd toch niet voor gek lopen, met zo’n Thai-Thai poppetje aan m’n arm”.

Nu had hij een gevoelige snaar geraakt. Want ondanks dat ik mij, met het boeken van deze reis, had voorgehouden er een echte culturele vakantie van te maken, keek ik stilletjes toch naar een leuk vrouwtje uit. Maar ja, thuis met zo’n Thais mokkeltje aan m’n arm?!”

“Maar iedereen moet doen waar ie zin in heeft, hoor”, haalde de Poeldijker mij uit m’n overpeinzing. “Als je een leuk vrouwtje zoekt, vanavond heb ik hier een afspraak met een paar vriendinnen. Gewoon gezellig wat drinken, je weet hoe dat gaat”, liet hij ‘het meer dan dat’ met een vette knipoog blijken. “Ik zal wel kijken, ik ga eerst even die stadstour maken”, hing ik toch nog de in het land geïnteresseerde toerist uit. “Je bent altijd welkom”, riep hij mij nog na.

Die avond was ik nieuwsgierig genoeg om even naar de bar te lopen en ja hoor, Paul, want zo heet die gepensioneerde tomatenkweker, was daar al omringd met leuk, jong vrouwenvolk. Direct toen hij me in het vizier kreeg, wenkte hij mij. Een voor een werden de vrouwtjes aan mij voorgesteld en ik moet zeggen, de ontvangst was allerhartelijkst. De verpozing van die avond kende een steeds verder oplopende gezelligheid. Op een gegeven moment kwam ik aan de praat met twee vrouwen, één van een jaar of 28, de ander een heel stuk ouder. Dat bleek haar moeder te zijn. Yindee, zoals zij van 28 heet, toonde veel belangstelling voor mijn afkomst. Zij was de oudste van acht kinderen, had een aantal baantjes in de horeca gehad, maar had de laatste maanden geen werk meer. Bij een volgend drankje, waarop ik de twee dames trakteerde, kreeg ik als dank een lichte streling over mijn bovenbeen. Yindee, wat geluk of welkom betekent, kwam wat dichterbij mij staan, leek een meer omfloerste stem te krijgen. De verdere conversatie ging steeds meer richting het samen terug gaan naar Nederland. Want zij vond mij zo leuk. Toen zij haar moeder dat in haar landstaal vertelde, denk ik dan, knikte mam heftig met een niet te vergeten glimlach op haar gezicht.

Mijn Poeldijkse vriend had inmiddels stilletjes de bar verlaten, waarbij ik vermoed dat de rest van het gezelschap met hem was meegegaan, voor datgene zijn vette knipoog mij deed geloven. Nu ik alleen met die op zich wel leuke dames was overgebleven, voelde ik mij toch wat ongemakkelijk. Ik begon wat te geeuwen, vertelde dat het toch een hele reis was vanuit Holland en dat ik naar mijn bedje verlangde. Yindee beantwoorde dit met een iets meer dan licht fysiek contact. “Ik kan wel alleen naar huis hoor”, verduidelijkte moeder verder de situatie. O jee, deze directheid, een kenmerk die een Hagenaar altijd wordt toegedicht, deed zelfs mij schrikken. Ik wilde het, in ieder geval de eerste dagen van mijn vakantie, toch eerst maar bij mijn culturele ontdekkingen van onschuldige aard houden. De Thaise had zichtbaar meer enthousiasme van mij verwacht, maar rekende de volgende dag zeker op een herkansing.

Na een vlotte Thaise conversatie tussen moeder en dochter, nodigde Yindee mij uit om morgen tegen de avond naar hun huis te komen. “Ik wil je ook wel hier van het hotel opkomen halen hoor… Moeder knikte, met wederom een ontwapende glimlach, uitnodigend. “Ik weet nog niet wat ik morgen op het programma heb staan. Want het is immers een georganiseerde reis met een aantal excursies,” hield ik met het leugentje voor bestwil de boot nog even af. “Ik kom morgen wel naar het hotel, dan zien we wel”, nam Yindee afscheid, niet zonder mij een welterustenkus te geven, die mij bijna deed besluiten haar toch op mijn kamer uit te nodigen.

Gelukkig was ik sterk genoeg. Voor dit moment tenminste. Zodra ik morgenavond weer op internet weet te komen, zal ik mijn verhaal vervolgen. Schijnt de zon nu al in Nederland?

22-03-2012, 22:32 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Het blijft voor een Hagenees leuk, een wandeltocht door een stukje Den Haag. Vandaag was het de Scheveningse bostocht, deels door bekakt Den Haag. Dan denk je zó’n Hagenaar op een foutje te kunnen betrappen en dat maakt zo’n tocht extra leuk.

17-03-2012, 22:04 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Typisch, dat er twee verschillende versies gebruiksaanwijzing in omloop zijn. Dat maakt mij nieuwsgierig naar het criterium waarmee wordt bepaald welke versie bij je vaatwasser wordt meegeleverd. Daar wist mevrouw geen antwoord op. Wel gaf zij mij een paar tips waarmee de storing mogelijk verholpen kon worden.

Een dag later lag de uitgebreide versie van de gebruiksaanwijzing op m’n deurmat. Opnieuw was het een fotokopie, maar nu veel uitgebreider, alleen geen storingscodes. Het waren 11 extra pagina’s met een Ikea-achtige montagehandleiding. En omdat de (schoonmaak) tips om de storing te verhelpen niet hadden geholpen, opnieuw Bauknecht gebeld.

Wederom, een vriendelijke juffrouw, maar met een geheel ander technisch inzicht. “F3 zegt u? Oh, dan warmt het water niet op. Ik zal een monteur sturen. Omdat u een verlengde garantie heeft, hoeft u materiaal en loonkosten niet te betalen. Alleen brengen wij u wel € 55,= voorrijkosten in rekening. Wanneer schikt het aankomende week?”

Op zich helemaal geen slechte service. Raar vind ik wel dat er voorrijkosten in rekening worden gebracht. Want, van mij mogen zij evenzogoed de reparatie verrichten zònder voor te rijden. Als dat dan niet lukt, moeten zij toch op mij die kosten niet verhalen?!

16-03-2012, 19:43 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Gisteravond half twaalf, ik zat zoals altijd naar Pauw en Witteman te kijken, toen de deurbel ging. Half twaalf?!, dat móet een bekende zijn, die ergens mee omhoog zit. Neemt niet weg dat ik toch niet direct de deur opendeed. Misschien maar goed ook. Want, via het raam naast de voordeur zag ik een Hindoestaanse man staan. “Wat wilt u?” “Ik wil u wat vragen”. Verbouwereerd, liever gezegd geschrokken, wimpelde ik ‘m af: “Nu niet!” Hij liep weg, draaide zich nog een keer om, met een zwaaiend handgebaar, wat ik vertaalde als “dan niet!”

Terug achter de tv bleef ik er toch een unheimisch gevoel van overhouden. Stom dat ik toch niet vroeg wat hij wilde vragen. Toch maar even de politie gebeld. “Nee, juist goed dat u dit even meldt, kunt u de man verder nog beschrijven? Had hij donkere kleding aan?” “Wat ik zei, het was een Hindoestaans type, was netjes, niet donker gekleed. Sprak netjes en kwam zeker niet onsympathiek over. Alleen, wie belt er nu om half twaalf ’s avonds bij vreemden aan?!” “Nou kan het zijn, meneer Kroon, dat vanuit zijn cultuur het helemaal niet gek is om zo laat nog aan te bellen. Vaak zien wij allochtonen kinderen ’s avonds laat ook nog op straat spelen. Maar, het blijft vreemd, dus geef ik het toch door aan mijn collega’s bij u in de buurt, dan kunnen zij uw omgeving een beetje in de gaten houden”.

Straks, maar niet te laat op de avond, toch maar even bij buurtjes vragen, of er bij hun ook is aangebeld.

16-03-2012, 19:41 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Wat mij betreft mag eerlijkheid wel eens op de tweede plaats komen. En daar bedoel ik niet het (onbenullige) leugentje voor bestwil mee. Nee, menen iets te moeten vertellen, terwijl daar nog helemaal de noodzaak niet voor aanwezig is. Mij is dat overkomen.

Mijn Truus was nog maar twee maanden daarvoor overleden, toen ik digitaal al op zoek ging naar een nieuwe partner. Waarom nou toch die haast?! Het lijkt me in de genen te zitten. Nu pas begrijp ik dat ‘k, stom genoeg, nergens echt de tijd voor neem. Was er bij ons een van onze lieve katjes overleden, nam ik nooit de tijd om eerst dat verlies te verwerken. Nee, er moest áltijd direct een nieuw diertje komen. Da’s ongeduld. Liep ik op een zonovergoten dag een pracht wandeling van zo’n 25 kilometer, nam ik van te voren mij voor om eens lekker van die dag te genieten. Terrasjes zat onderweg. Maar nee hoor, in een moyenne van ruim zesduizend meter per uur had ik mijn tour weer gemaakt. Da’s ongeduld.

Achteraf realiseer ik mij, en nog is het in mijn manier van werken herkenbaar, dat ik met het een bezig ben, het ander weer even tussendoor doe, om een derde klusje aan te pakken. Da’s ongeduld. Rustig relaxen is er niet bij. Tegenwoordig heb ik zelfs niet het geduld om rustig mijn krantje te lezen. Iets wat ooit mijn eerste actie van de dag was. Veel meer van die voorbeelden van ongeduld kan ik moeiteloos oplepelen, maar ook daar neem ik verder de tijd niet voor. Waar is het nou toch met mij fout gegaan?! Hoe komt het dat ik mij altijd zo opgejaagd voel.

Mijn makke haal ik aan om de gevolgen van mijn, kennelijk, overhaaste gedrag neer te schrijven. Dit omdat ik vragen uit belangstelling niet langer uit de weg wil gaan. Zeker niet om de betweters, “dat zei ik je toch”, voldoening te schenken. Dat zou teveel eer hun kant uit zijn, want nog steeds doe ik dat af als negatief gelul.

Feit is wel dat Trudy en ik een serieuze rustpauze hebben ingelast. Daarbij wil ik niets afdoen aan het onwaarschijnlijke toeval dat het tussen ons, zoals eerder geblogd, direct zo goed met elkaar klikten. Want dat was écht een fantastische ervaring. Ook de vele uren die wij nadien met elkaar hebben doorgebracht waren heel aangenaam, hadden we veel plezier en genoten we van onze overeenkomsten in interesses.

Geheel volgens mijn inborst zat er vaart in onze relatie, waarbij we misschien, ik in ieder geval, onvoldoende oog hadden voor de verschillen tussen ons. Of misschien wel meer de overeenkomsten in onze karakters, waardoor wij soms botsten. Niet onoverkomelijk, dachten we. Iets waar we, in alle rust, aan moesten werken. En daar gaan we dan weer… Ik en alle rust?!

Daarnaast speelden er voor Trudy ook nog een paar trieste omstandigheden die ik hier natuurlijk niet onthul. Met die omstandigheden, en door de snelheid waarin alles tussen ons zich had ontwikkeld, was er ongemerkt een frictie ontstaan, waar we even geen raad mee wisten. Zonder dat we daarvoor naar elkaar konden wijzen, leek een Time Out de beste oplossing. Met veel verdriet namen we afscheid van elkaar, om ons contact verder soms digitaal te onderhouden.

In ieder geval trek ik het mij aan dat ik zo hard van stapel ben gegaan. Da’s ongeduld. Het verlangen om verder te kunnen leven. Misschien heb ik er iets van geleerd. Want de nieuwe situatie tussen ons had ik voorlopig voor mij gehouden. Dit keer vond ik niet dat ik heel eerlijk moest zeggen, hoe het met mij ging. Toen wel, maar dat kwam ook omdat ik niet de schijn van huichelen tegen mij wilde hebben. Verdriet om z’n Truus, maar in die tussentijd wel mooi een vriendin. Dáárom vertelde ik vrij direct mijn ontmoeting met Trudy. Dat dit beklemmend voor haar zou kunnen zijn, als dat zo is, heb ik geen moment bij stilgestaan.

Beiden hebben we de intentie om sowieso onze aangename vriendschap in stand te houden. In het weekend is het mij nog door een vriendin, die 30 jaar van mijn historie deelt, ingepeperd: “Geef het toch de tijd”. Als geen ander weet zij hoe moeilijk mij dat valt, maar ook dat ik het die tijd zal geven.

Wordt mij nu gevraagd hoe het met mij gaat, zeg ik het als het ware in uitgestelde eerlijkheid, het gaat kloten. De veranderde situatie met Trudy doet pijn. Tegelijk is het verdriet om mijn Truus, uiteindelijk 47 jaar mijn meissie geweest, dubbel hard teruggekomen. Het is echt met geen PC te beschrijven, de pen hanteer ik alleen nog maar om m’n boodschappenlijstje samen te stellen, hoe intens dát verdriet is.

Alle vriendschap om mij heen ten spijt, ik ben nu écht alleen. Natuurlijk probeer ik de routine er in te houden, twee keer per week sporten en in het weekend een wandeltocht. Ik houd m’n huis op orde en probeer zoveel mogelijk m’n eigen kostje te koken. M’n badkamer heb ik laten vernieuwen, want alleen Truus genoot van haar bad, terwijl ik liever alleen maar douchte. Ja hoor, ook dat was mijn ongeduld.

14-03-2012, 23:51 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

“Heeft u een extra voordelenkaart van ons, meneer?” Ja, uhh, thuis”. “Maar dan heeft u er niets aan. Zo kan ik geen spaarpunten bijschrijven. Jammer hoor, want u kunt heel snel een gratis artikel bij elkaar gespaard hebben”. Licht teleurgesteld verliet ik Kruidvat. Ik was speciaal naar deze Chinese kruidenier gegaan, ja echt deze afhaaldrogist is in Chinese handen, om van de aanbiedingen te profiteren. En dan blijkt dat ik nóg méér profijt bij ze had kunnen hebben. Maar dan had ik wel het pasje bij me moeten hebben.

Ik word gek van die pasjes. Mijn Truus had haar portemonnee er uitpuilend mee. Heel wat van die plastiekjes heb ik weggepletterd. Een aantal, waarvan er ook nog steeds nieuwsbrieven binnenkomen, heb ik gehouden. Natuurlijk niet in mijn portemonnee. Daardoor loop ik voordeeltjes en spaarpunten mis.

Op zich is het wel praktisch dat die voordeelpasjes het zegeltjes plakken heeft vervangen, wat mijn keukenla veel overzichtelijker heeft gemaakt. Maar dan wil ik die rotzooi niet naar mijn portemonnee verplaatst hebben. En daar moeten die winkels met klantenpasjes wat aan doen. Of nog beter, moet er een Airmiles-achtig bedrijf komen, die alle voordeeltjes en spaarpunten van élk bedrijf, via één voordeelpasje, voor je bijschrijft.

Waar blijft nou toch dat ene pasje, “voordelig winkelen?!”

11-03-2012, 20:00 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

In bepaalde sporten, veel wat met atletiek heeft te maken, zijn het juist zwarte mensen die uitblinken. Vooral de marathon wordt door hun gedicteerd. Dan vind ik het raar dat er in de wandelsport nauwelijks Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse mensen zijn te vinden. Je zou bijna je vergrijpen aan het vooroordeel, dat ze te lui zijn om te lopen.

Maar dat zou niet eerlijk zijn, want maar liefst 70% van de wandelaars zijn vrouwen. Zijn mannen dan per definitie te lui om te lopen? Nee, er moet een andere verklaring zijn. Wandelen is niet sexy. Is een gezellig tijdverdrijf voor de oudere vrouwen. Nou, mooi niet! Ik geef het je te doen om een wandeltochtje te maken van zo’n 20 kilometer.

Ruim vijf jaar geleden begon ik met het wekelijks lopen van een georganiseerde wandeltocht. Eerst van 15 kilometer en inmiddels van 20 tot 25 kilometer, het liefst met een moyenne van 6 kilometer per uur. In afstand en snelheid tegelijk mijn matje. Langere afstanden laat ik liever aan de specifieke prestatielopers.

In die tijd heb ik heel wat mooie plekjes in Nederland ontdekt. Zijn al wandelend de leukste gedachten bij mij boven komen borrelen, waarvoor ik geinige plaatjes kon schieten om het dan met illustratie neer te bloggen. Ik hoop nog lang en veel te lopen. Moet je ook doen jôh!

-o-o-o-

Kijk hier maar eens voor een leuke, gepijlde tocht: http://www.wandelkalender.nl/

10-03-2012, 21:17 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Ooit werkte ik voor een paar miljoen regionale dagbladlezers. Daarnaast hield ik voor de lol, nu al ruim tien jaar, mijn eigen website (www.kroondomein.com) bij. Goed voor een paar duizend bezoekers per maand. Nadat ik met de vrolijke VUT ging ben ik dagelijks gaan bloggen, wat na het overlijden van mijn Truus wat minder frequent is geworden.

Zoals ik al eerder schreef, is schrijven in mijn optiek niets anders dan een variant op het openslaan van je regenjas. Je wilt dan niet bekeken, maar gelezen worden. Het doet mij dan ook deugd dat er inmiddels ruim 12.000 lezers per maand mijn Knetter bezoeken. Ik heb zelfs het gevoel, ook al zou dat dagdromerij zijn, dat Knetter ook enige invloed op ons dagelijks bestaan heeft.

Zo heb ik een aantal keren over het vormen van een community geschreven, het laatst nog op 22 februari met Ik wil op mijn nummer worden gezet. Bij kruidenier C1000 hebben ze dat goed begrepen. Zij roepen ons met hun tv-commercial op om voor elkaar boodschappen te doen, wat zij belonen met 1 + 1. Met andere woorden, stel met je buren samen een boodschappenlijstje op, koop het gezamenlijk in en deel de kosten. Waarmee je mooi de helft goedkoper uit bent.

09-03-2012, 17:40 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Alles bij mekaar genomen, was het eigenlijk dit keer een heel rare gewaarwording, achteruit rijdend met de trein om op mijn bestemming te komen. Ik zal een volgende reis moeten uitproberen of het toeval was. Want…

In dezelfde coupé zat een oude Chinees, zo een die zich normaal schuil houdt achter het luikje van de afhaalchinees, een boek te lezen. En hoewel het gekend is, is het toch vreemd van het Chinese lezen getuige te zijn. Hij sloeg inderdaad bladzij na bladzij van achteren naar voren om.

Schuin naast mij kwam een onverzorgde man zitten, die al in kennelijke staat was, met nog twee halve litertjes bier bij zich. Voor mij was het wel duidelijk dat deze man leed aan het flipperhuigsyndroom. Hij was namelijk heel intensief bezig met het nat houden van zijn huig, waarvoor hij in hoge frequentie slokken van zijn bier nam. Een schouwspel wat erg deed denken aan het nat houden van een gestrande dolfijn, waar de naam van deze ziekte van is afgeleid.

Nauwelijks een kwartier later waren beide tinnetjes bier leeg en leek het verdrogen van z’n huig alsnog te worden ingezet. Dan man werd er beroerd van. Huigverschrompeling lijkt ook nog eens gepaard te gaan met ongecontroleerde bewegingen. Want, bij het volgende station had hij de grootste moeite om zonder te strompelen bij de deur te komen. Tollend, bijna achteruit waggelend, zocht hij zijn weg naar buiten. Door de drukte op het perron was hij vrij snel uit mijn gezichtsveld verdwenen.

Wat een reis, de een las zijn boek achterstevoren, terwijl de ander nagenoeg achteruit de trein verliet. Neemt niet weg dat ik vooruit blijf kijken.

08-03-2012, 21:11 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

De oud politici hadden boeiende anekdotes en analyses over het historisch van groot belang zijnde Fortuyn-tijdperk. Politiek zou in het vervolg heel anders worden bedreven. Waarbij Jan Marijnissen het misverstand wenste weg te nemen dat dit het populisme genoemd kan worden. Dronken Harry viel daarbij regelmatig in de rede. Ontfutselde anderen het woord om, vooral in de ik-vorm, te melden dat Pim niet alleen een grote vriend van hem was, maar dat hij vaak op belangrijke momenten door Pim werd gebeld. Het gezelschap ging de onzinnige verhalen met een hoog ik-gehalte van de makelaar uit Lisse steeds meer negeren. Niet de cameraman, die leek er plezier in te hebben leukeshot van deze beschonken man te maken.

07-03-2012, 17:50 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Het dienstertje had helemaal niet verwacht dat er mensen op het terras zouden zitten. Het was immers nog maar 12 graden en nauwelijks zon. Vandaar dat de jonge bink niet langer afwachtte en het nagenoeg lege restaurant binnen kwam om hier zijn lunchebestelling te doen.

“Mag ik twee tomatensoep, een uitsmijter ham, een boeren omelet en twee gazen melk?””Wit of bruin brood?””Doe maar bruin”. “Waar ga je zitten?” “Nou daar bij mijn vriendin op het terras”, antwoordde hij gevat. “Buiten?!, vroeg zij nog vol ongeloof. “Ja?! Uhhh, als het kan graag ook een karafje water” “Nee, dat kan niet”, verraste zij hem (en mij) met haar antwoord. “Een karafje water serveren wij alleen bij koffie en wijn,”  meende zij nog logisch te verklaren. “Oké, laat dan maar zitten”. 

Even had ik de neiging het, verder lief ogende, jonge ding te vragen of zij bang was dat het water op ’t terras zou bevriezen. Haar voor te houden dat het haar baas niets kost om een karafje water weg te geven, de klant erg blij zou zijn en de overlevingskans voor dit restaurant in deze crisistijd weer een heel klein beetje is toegenomen.

Die taak heb ik van de bedrijfsleiding toch maar niet ongevraagd overgenomen.

07-03-2012, 17:48 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)