Dat Thaise blog schreef ik eigenlijk alleen maar door mijn ergernis over die ouwe kerels, met die jonge Thaise mokkeltjes, die je met een bepaalde regelmaat hand-in-hand in de stad, op de boulevard of wherever tegenkomt. Zo’n man maakt met een klein beetje poen misbruik van zo’n jonge vrouw. De Thaise laat het zich welgevallen om veel van dat beetje geld aan haar familie op te sturen, zodat zij daar een iets beter leven kunnen leiden. Walgelijk…, van die vent dan.

Zó desperaat zit mijn leven niet in elkaar. Alleen wil mijn tweede leven maar moeilijk op gang komen. Ik weet mijn draai nog niet te vinden. “Geef het tijd….” een advies wat ik voor ogen probeer te houden, maar wat ik in het dagelijkse leven moeilijk in praktijk weet te brengen.

Dat herinrichten van je leven is een kunst op zich. Waar begin je, hoe pak je dat aan en hoe kan je het behaalde resultaat je reguliere leventje in loodsen. Het vraagt bijna om een marketingtechnische aanpak.

Zo wetenschappelijk gaat het natuurlijk niet gebeuren. Ik moet gewoon doen wat ik denk te moeten doen. Daarbij m’n neus stoten, fouten maken, tegen muren aan lopen en af en toe het niet meer weten. Maar ooit zal mijn tweede leven zeker nog leuk gaan worden.

Ik moet er niet aan denken dat ik, zoals een kat, zeven levens zal hebben.