Samen hebben we toen nog plichtmatig de nodige oefeningen gedaan om bij het cardio-gedeelte afscheid van elkaar te nemen. Wij zien elkaar aanstaande dinsdag weer.

Eenmaal thuis, onder de hete regendouche, moest ik terugdenken aan mijn aangeslagen sportpartner. Ik weet maar al te goed, uiteindelijk ben ik al jaren wees, wat het is om één van je ouders te moeten verliezen. Op zo’n moment kan het verdriet niet op.

Op de een of andere manier verruimd heet douchen altijd mijn denken. Prikkelt het vaak mijn creativiteit. Dit keer leken mijn gedachten zich dimensionaal te manifesteren. De woorden verdriet en medeleven tolden in mijn hersens rond. Ervaringen van de laatste maanden en mijn emotionele ontmoetingen met een ervaringsdeskundige, de Brabantse Haagse, hebben mijn gedachten zo langzamerhand bijna wetenschappelijk gerangschikt. Omdat ik in mijn Knetter juist mijn gedachten (deels) wil delen, probeer ik mijn doucheconclusie hier neer te schrijven.

Voor mij zijn er drie dimensies van het medeleven:

Dimensie één: Vrienden en goede bekenden die van harte met je meeleven. Die begrijpen dat je veel verdriet hebt bij het verliezen van je vrouw. Zij staan altijd voor je klaar. Je hoeft maar te kikken.

Dimensie twee: Familie, die immers in jouw vrouw ook een familielid zijn verloren en intieme(re) vrienden, maar ook zoals dat sportmaatje, die dan nog niet het verdriet van het verlies van hun naaste hebben weten te verwerken.

Dimensie drie: Intimi, ook die waarmee je op een later moment een (vriendschappelijke) relatie opbouwt, die precies hetzelfde hebben meegemaakt. De ervaringsdeskundigen. Het grote verschil met alle anderen is dat zij niet alleen meeleven, zich jouw verdriet niet alleen kunnen voorstellen, maar het ook aan den lijve ervaren. En dat is héél veel meer. Ook bij hen staat de hele wereld op z’n kop. Zij weten ook niet hoe ze verder hun leven in moeten richten. Hebben ook de grootste moeite met het opstarten van een tweede leven.

Ik begrijp het verdriet van mijn sportmaatje. Alleen zal hij (nog) niet begrijpen dat zijn leven ondanks zijn grote verdriet nog steeds ‘normaal’ doorgaat, terwijl mijn verdriet het leven voor een moment heeft stop gezet en een herstart ongekend veel kracht vraagt.

22-04-2012, 23:07 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Een paar keer per jaar is er een wandeltocht die je ècht niet mag overslaan. Begin van het jaar is dat voor mij de Wandelmarathon over twee dagen in Egmond aan Zee, later in het jaar de (Amster)Dam tot (Zaan)Dam en morgen de Bloesem Wandeltocht in Geldermalsen. De digitale Pelleboer, Weer on Line, deed van morgen met een (weers)rapportcijfer 2 echter een verwoede poging mij van dit plan af te houden. Waarschijnlijk doordat ik als jongen met een rapportcijfer in walstempo, 1-2-3, 1-2-3, vertrouwd ben geraakt, liet ik mij niet direct afschrikken. Waarop telefonisch overleg met mijn wandelmaatje volgde, niet wetende dat zij door resultaten in het verleden hogere cijfers gewend was. Ik moest praten als Brugman. Gaande dit gesprek voelde ik dat Mariëtte over stag te krijgen was. Het gevoelige puntje Hoofddorp gaf de doorslag.

Dik Trom, eveneens een fenomeen uit mijn jeugd, heb ik er als pijnlijke herinnering bij moeten halen. Vorige week liepen wij met zonnig weer namelijk de Dik Tromtocht in Hoofddorp, voor Mariëtte een thuiswedstrijd. Elke keer dat de uitgezette krijtpijlen van de recreatieplas Toolenburg of Haarlemmermeerbos weg wezen, hoorde ik een diepe zucht naast mij. We moesten eerst nog even de zoveelste woonwijk door, om dan ongetwijfeld toch in het mooiste deel van Hoofddorp uit te komen. Geen punt, we hadden nog heel wat kilometers te gaan.

Halverwege de tocht werden wij tot onze verbazing een industrie- en bedrijventerrein ingekrijt. Voor de zekerheid raadpleegden wij ons routebriefje of we niet door een verdwaalde pijl uit koers waren geraakt. Nee, we liepen goed. Hardop vroeg ik mij af of deze tocht wel door een wandelvereniging was uitgezet. Mij leek het meer een UWV-wandeling, als variant op kerkenpad, waarbij je de gelegenheid krijgt om bij de bedrijven binnen te lopen en zo te solliciteren?!” Maar wij willen helemaal geen nieuwe baan…. We willen in een mooie omgeving wandelen!

Nog even had ik, Mariëtte al lang niet meer, de stille hoop dat het natuurlijke deel er nog stond aan te komen. Mooi niet. Plaatsvervangende schaamte voor zo’n beschamende kennismaking met de hoofdplaats van de gemeente Haarlemmermeer overviel mijn Hoofddorps (wandel)maatje. Hoofddorp, niet van huis uit en dat zijn toch verzachtende omstandigheden.

20-04-2012, 13:35 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Voor de enkele keer per jaar, laat het 12x zijn, dat ik met de trein reis, heb ik altijd wel ellende met die meestal ontspoorde organisatie. Vertraging kijk ik al niet meer van op. Te weinig, onjuiste of onvolledige informatie ben ik al meerdere malen tegengekomen.

16-04-2012, 00:00 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)