1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Een paar keer per jaar is er een wandeltocht
die je ècht niet mag overslaan. Begin van het jaar is dat voor mij de
Wandelmarathon over twee dagen in Egmond aan Zee, later in het jaar de
(Amster)Dam tot (Zaan)Dam en morgen de Bloesem Wandeltocht in Geldermalsen. De
digitale Pelleboer, Weer on Line, deed van morgen met een
(weers)rapportcijfer 2 echter een verwoede poging mij van dit plan af te houden.
Waarschijnlijk doordat ik als jongen met een rapportcijfer in walstempo, 1-2-3,
1-2-3, vertrouwd ben geraakt, liet ik mij niet direct afschrikken. Waarop
telefonisch overleg met mijn wandelmaatje volgde, niet wetende dat zij door
resultaten in het verleden hogere cijfers gewend was. Ik moest praten
als Brugman. Gaande dit gesprek voelde ik dat Mariëtte over stag te krijgen was.
Het gevoelige puntje Hoofddorp gaf de doorslag.
Dik Trom, eveneens een fenomeen uit mijn
jeugd, heb ik er als pijnlijke herinnering bij moeten halen. Vorige week liepen
wij met zonnig weer namelijk de Dik Tromtocht in Hoofddorp, voor Mariëtte een
thuiswedstrijd. Elke keer dat de uitgezette krijtpijlen van de recreatieplas
Toolenburg of Haarlemmermeerbos weg wezen, hoorde ik een diepe zucht naast mij.
We moesten eerst nog even de zoveelste woonwijk door, om dan ongetwijfeld toch
in het mooiste deel van Hoofddorp uit te komen. Geen punt, we hadden nog heel
wat kilometers te gaan.
Halverwege de tocht werden wij tot onze
verbazing een industrie- en bedrijventerrein ingekrijt. Voor de zekerheid
raadpleegden wij ons routebriefje of we niet door een verdwaalde pijl uit koers
waren geraakt. Nee, we liepen goed. Hardop vroeg ik mij af of deze tocht wel
door een wandelvereniging was uitgezet. Mij leek het meer een UWV-wandeling, als
variant op kerkenpad, waarbij je de gelegenheid krijgt om bij de bedrijven
binnen te lopen en zo te solliciteren?! Maar wij willen helemaal geen nieuwe
baan . We willen in een mooie omgeving wandelen!
Nog even had ik, Mariëtte al lang niet meer,
de stille hoop dat het natuurlijke deel er nog stond aan te komen. Mooi
niet. Plaatsvervangende schaamte voor zon beschamende kennismaking met de
hoofdplaats van de gemeente Haarlemmermeer overviel mijn Hoofddorps
(wandel)maatje. Hoofddorp, niet van huis uit en dat zijn toch verzachtende
omstandigheden.
Morgen lopen we samen de 25 kilometer in
Geldermalsen. Een tocht met slecht weer, maar wel een fantastisch mooie route in
het vooruitzicht.
Voor de enkele keer per jaar, laat het 12x
zijn, dat ik met de trein reis, heb ik altijd wel ellende met die meestal
ontspoorde organisatie. Vertraging kijk ik al niet meer van op. Te weinig,
onjuiste of onvolledige informatie ben ik al meerdere malen
tegengekomen.
Maar dan dat
Reizen op Saldo . Je moet zelfkastijding wel heel erg aangenaam vinden,
wil je het geduld op kunnen brengen om
alle service bij zon abonnement bij elkaar te kunnen vergaren. Ook al omdat de
NS met je voordeelurenabonnement nog al eens iets fout doet. Zo heeft het mij de
Hazes bloed, zweet en tranen gekost, om Truus haar abonnement na haar
overlijden stopgezet te krijgen. Wat dan ook weer niet ging, zonder dat zij
abusievelijk mijn abonnement ook stopzetten, met alle ingewikkelde transacties
bovendien. Niet om de fout door de NS te laten herstellen, want dat kon maar ten
dele, ikzelf moest dan naar een hoofdstation om het saldo van de ene (stopgezet
door de NS) naar de andere kaart overgeschreven te krijgen.
Daarna kreeg mijn Truus nog vele maanden een
mailtje na haar dood, ondanks dat ik daar meerdere malen over had gereclameerd.
Zij zijn toen kennelijk het spoor volledig bijster geraakt, want toen werd ik
als de heer Kroon-Jas (jazeker, inclusief meisjesnaam van Truus) aangeschreven.
Recent wilde ik mijn reishistorie inzien,
want de NS daarop controleren is geen overbodige luxe, waarbij bleek dat alleen
info van mijn oude kaart (die door de NS was stopgezet) was in te zien. Ik moest
weer ingewikkelde handelingen verrichten. Moest zelfs weer naar een NS automaat
om een bestelling op te halen. Dit gedaan hebbende, waarbij de automaat mij
voor de verdere handelingen terug naar mijn eigen computer verwees, bleek dat de
toegezegde info mijn PC niet had bereikt. Dan maar weer eens contact gezocht met
de NS.
O wat speet hen dat toch en wat voelden zij
zich ongemakkelijk bij mijn ongemak. Sorry, sorry, sorry. Nieuwe instructies
volgden. Nee, natuurlijk niet naar de NS automaat. Dat wilden zij mij niet
aandoen. Toch aardig, nietwaar?!
Edoch, opnieuw klopte hun instructies niet.
Mijn OV-chipkaart valt niet te koppelen. Of ik die kaart maar eens op nummer en
kaartservicecode (alleen het woord al) wilde controleren. Dat niet alleen
gedaan, maar alle noodzakelijke informatie met knippen en plakken overgebracht.
Een tikfout van mijn kant was daarmee uitgesloten . Kortom, ik kan nog steeds
mijn reishistorie niet inzien. Ongetwijfeld staat er mij weer zon wat
vreselijk naar voor u, sorry voor het ongemak, bla-bla-bla-mailtje te
wachten.
De NS trekt daarmee wel een vreselijke
wissel op mij, waardoor ik neig om weer normaal mijn auto te pakken, of zwart te
gaan rijden. Dat laatste is eigenlijk helemaal geen gek idee. Want, ingecheckt
reisde ik gisteren naar Amsterdam in een volle trein. Op het moment dat de
conductrice groetend de coupé in kwam, trok ik gelijk mijn portemonnee met
NS-pasje. Nee, nee, laat maar zitten hoor, het is mij veel te druk om te
controleren.
Ook haar neigde ik te zeggen dat ze verdomme nou
eens gewoon haar werk moet doen.
Eigenlijk
heb ik nooit echt mijn handen gevouwen, niet anders dan voor een schietgebed.
Niet dat ik helemaal niet geloof, maar het zit niet in mijn opvoeding.
Niet in mijn systeem, om het maar eens modern uit te drukken.
Toch hecht ik veel waarde aan het (pure)
geloof. Vooral de symboliek daar omheen spreekt mij erg aan. Daardoor heb ik in
de loop der jaren van de meeste geloven een beeldje of symbool in huis gehaald.
Met het Christuskruisje, het protestante- en orthodoxe kruisje, met Shiva,
Maria, oppergod Zeus, de Menorah, Boeddah, de lachende monnik Budai, Ganesha,
iconen en het Christen visje denk ik te willen uitdrukken dat de
geloofsrichting er niet toe doet. Dat geloof voor mij vooral bezinning
is.
Mijn beeldentuin wist ik maar niet
te completeren met de Islam. Het fraaie beeldje van Derwisj, het Turkse Soefisme
van de orthodoxe Islam, dekt natuurlijk de lading niet. Tot afgelopen zondag op
de oosterse markt. In een religieuze stand van de Islam kwam ik een soort icoon
tegen, met daarop voor mij een onleesbare Arabische tekst:
Ik informeerde bij de koopman wat er
op stond: Allah. Geweldig, Allah, hiermee kan ik mijn
collectie completeren. Na dit mooie plankje te hebben gekocht, ging ik toch
een beetje twijfelen. Meende ik ooit gelezen te hebben dat de Islam symbolen en
het uitschrijven van de naam Allah verbieden?!. Heeft die verkoper mij
gefopt? Heeft hij, om in multireligieuze termen te blijven, mij een
Islamitische Jodenstreek geleverd?!
Het zou een mooie grap zijn. Ik geloven dat
er Allah op de icoon staat, terwijl er in werkelijkheid staat
geschreven: Welkom in het huis van een viezerik.
Nee, zo slecht zal mijn medemens niet zijn.
Toch zal ik heel kritisch letten op de reactie van Hassan, als hij weer even een
kopje thee komt drinken.
Zoals uit recente publicaties blijkt, zijn
het de Polen, Bulgaren en Roemenen die in ons land steeds meer misdrijven
plegen, zoals autokraken, skimmen, winkeldiefstallen, woninginbraken en
zakkenrollen. Vreemd genoeg vaak de kleine criminaliteit genoemd. Hiermee steken
zij de Marokanen zo langzamerhand behoorlijk naar de kroon, wat overigens door
mij niet als een woordspeling is bedoeld.
Geert Wilders zal met zijn PVV hierdoor toch
een ander liedje moeten gaan zingen, want de nieuwe criminelen zijn
geen moslims, maar gelovige katholieken en orthodoxen, vergelijkbaar met de leer
van de katholieke kerk.
Maar ja, het is wel waar dat de Moelanders
(uit Midden- en Oost-Europa) bovengemiddeld in ons land de criminaliteit in
gaan. Minister Opstelten doe daar wat aan! Pak ze aan en donder ze het land
uit. School onze Animal Cops om tot Ratten Politieen
blijf dat tuig op hun huid zitten. De goedwillende immigranten hebben zo
dan niet meer dat slechte imago aan hun kont hangen en krijgen zo in ons land
een veel betere kans.
Of gaan we heel Nederlands de buitenlandse
criminelen een handje helpen, door ook voor hun een verzamelplaats voor
zakkenrollers te creëren. Dan zie ik met grote vrezen al bij de paal van het
zakkenrollersverzamelpunt ook de oproep in het Marokaans, Pools, Bulgaars en
Roemeens verschijnen.
Misschien heb ik het wel te pas en te onpas
gezegd, dat George Kooymans, ja die van de Golden Earing, een jeugdvriendje van
mij is. Dat we in dezelfde klas zaten en hij op mijn dertiende verjaardag op
zijn gitaar muziek van The Shadows speelde. Was Peter de Ronde, toen de
oorringen nog met een s werd geschreven, met de hit Please Go nationale
bekendheid kregen, mijn directe buurjongen. Leerde ik van Peter Vink, ja zeker
die van Q65 (The Life I Live) Stratego spelen. Heb ik in die tijd een
blauwe maandag verkering gehad met de zus van (ben effe haar naam kwijt) Jan van
Leeuwarden, de Sophietje Johnny Lion van The Jumping Jewels. Maakte ik met
hotviolist Frans Poptie regelmatig toertochten op de fiets.
Nou was het in die tijd geen kunst een
bekende Nederlander te kennen. Den Haag stond destijds bol van bekende
muzikanten. Was s Gravenhage het Volendam van de jaren zestig.
Raar toch dat het tegenkomen van een Bekende
Nederlander altijd onderwerp van gesprek is. Dat iedereen er altijd maar mee op
de foto wil. Het boeiend is als je zelf zon BN er kent. Het lijkt er op dat
het imponeert op je Curricula Vitae (CV), een document waar ik
door mijn leeftijd geen geld meer mee kan maken.
Zou er nog waarde aan mijn CV toegekend
kunnen worden, heb ik nu toch wel weer een leuke bijzonderheid te melden. Na 25
jaar in Alkmaar te wonen ken ik uit eigen omgeving een BNer, nou ja
een BAer (Bekende Alkmaarder), die door mensen vanuit de hele wereld
wordt gefotografeerd. Echt, ik ken hoogstpersoonlijk De ijzervreter.
Heb zelfs bij hem thuis wel eens een biertje gedronken en een paar weken
terug was hij nog bij mij thuis. Wie kan dat zeggen ?!
Thierry, met de
ijzervreter als officiële bijnaam, is kaasdrager van het Blauweveem. Staat
gedurende de beroemde kaasmarktdagen in Alkmaar, met zijn (noodzakelijkerwijs)
rare loopje voor en achter de berrie, wekelijks in de belangstelling. Is
ontelbare malen gedigitaliseerd. Misschien moet ik toch ook eens met hem op de
foto gaan?!
Gisteren meende ik mijn groene stroomstoring
bij de vaatwasser in relatie te kunnen brengen tot het bovennatuurlijke. In
relatie tot mijn Truus. Maar ik geloof nooit dat zij door middel van een soort
schoktherapie zo mijn aandacht heeft willen trekken. Tenminste .
Zou ik daarin toch een beetje geloven, is
het zeker en vast dat mijn meissie vandaag opnieuw een poging deed. Nu veel meer
in lijn van haar karakter.
Er kwam namelijk vandaag heel
regelmatig een jong musje op de rand van de tuinbank zitten, koekeloerde steeds
naar binnen en fladderde in een soort fysieke mantra bij herhaling pal
voor het raam omhoog. Alsof zij naar binnen wilde. Dat lijkt dan veel meer op
een signaal van mijn overleden vrouw.
Truus, altijd gek op dieren geweest, genoot
van alle vogeltjes in haar tuin en heeft meerdere malen gezegd, dat zij het zo
ontzettend jammer vond, dat er nauwelijks nog musjes in de tuin komen. En dan
ineens is daar dat musje ..
Van harte hoop ik dat dit vogeltje deze
zomer mijn tuin blijft bezoeken. Heb ik toch een beetje het gevoel in direct
contact met mijn lieve Truus te staan.
De laatste tijd heb ik materieel gezien ook de wind tegen. Dingen die kapot gaan die je niet zo maar even vervangt. Zoals de Grohe keuken mengkraan. Gelukkig werd het dure binnenwerk, op de valreep van 5 jaar garantie, gratis vervangen. Daarvoor moest ik wel die rare voorrijkosten betalen. Maar ja, het kan maar weer gemaakt zijn, want gedurende de tijd van de kapotte kraan, een monteur is er nooit binnen een week, is het een hoop gehannes.
Zo ook nu met de Bauknecht vaatwasser. Weekje wachten op de monteur, die dan constateerde dat de motor moest worden vervangen. Ook nu gelukkig weer alleen op basis van voorrijkosten. De motor moest worden besteld, dus weer een weekje wachten. Zijn tweede bezoek bleek ook niet helemaal afdoende te zijn. Motor was vervangen, maar het euvel niet verholpen. Aha, het verwarmingselement lekt, daarvan heb ik wel een nieuwe in de wagen. Probleem nog niet opgelost. Er moest nog iets worden vervangen, wat ook direct kon gebeuren. De vaatwasser wilde nog steeds zijn werk niet doen.
Na van alles te hebben nagemeten bleek de dubbele contactdoos kapot te zijn(?). Een stopcontact kapot? Ja meneer, waarschijnlijk door sluiting.Maar de lampjes op de vaatwasser doen het toch gewoon, dan moet er toch ook stroom zijn?!Dat zou je inderdaad denken, maar kijk maar eens op mijn metertje, de stroom zakt gewoon weg.
De stekker van de boiler en dat zit allemaal onder de keuken weggewerkt, werd er uitgetrokken om daar de stekker van de vaatwasser in te steken. Verrek ja, de wasautomaat ging nu wel aan de slag. Daar moet een elektricien bij komen.Het was inmiddels vier uur, de monteur had drie uur nodig in plaats van het verwachte kwartiertje, zie dan nog maar eens de stroommeneer er bij te halen. Het onderstel van de keuken moest maar gewoon open blijven liggen en de stekkers van vaatwasser en boiler dan maar steeds voor gebruik omwisselen. Wat een gedoe allemaal.
De elektricien begreep niets van mijn verhaal en leek ook de opvatting te hebben stroom is stroom. Hij adviseerde mij op een andere manier de vermeende stroomstoring nog eens te checken, met een strijkbout of zo. Dat werd een föhn, ook een apparaat wat warm wordt. Dat ding deed helemaal niets. Toen er even een oud bedlampje bijgezet en verrek, die ging wel branden. Dan moet die föhn het toch zeker ook doen. Schakelaartje aan . en toen gebeurde er toch wel vreemde dingen. Er werd door die föhn geen warme lucht geblazen, maar hij schakelde de lamp uit. Toeval? Uit die föhn, licht aan. Aan die föhn, licht uit . Alsof het spookte.
Zou ik nu het medium Derek Oglivy moeten bezoeken, zodat hij even aan mijn Truus kan vragen of zij achter deze stroommysterie zit?! Nee, ga ik niet doen. Stel je nou toch eens voor dat zij vindt dat ik wat minder de vaatwasser moet gebruiken. Dat effe met de hand afwassen ook zo is gebeurd en dat dàt veel beter is voor het milieu.
Niet dat Truus zich postuum niet met mijn huishouden mag bemoeien. Dat mag ze natuurlijk wel. Maar dan hoor ik dat wel graag rechtstreeks van haar en niet via Derek, dekinderfluisteraar. Graag krijg ik dan ook nog wat huishoudelijke tips en kan ik zo ook weer eens genoeglijk met mijn meissie praten. Ik geloof dat ik doordraaf
Dat aan-en-uit-licht heeft natuurlijk niets met mijn Truus te maken. Wel geloof ik dat zij mijn beschermengeltje is. Zij over mij waakt. Ik zag het zelf, toen ik langs een beeld kwam waar een kroontje in bescherming wordt genomen. Laat mij dan maar denken dat ik dat kroontje ben.
Het doet je ècht goed om uitvoerig met een lotgenoot te hebben gesproken. Fantastisch zoals we uren lang geestelijk heel intiem hebben kunnen zijn. De gegidste stadswandeling, met een tsunami aan jaartallen, was minder. Tot dat ene moment dat de Haagse Brabantse en ik voor onze overleden partners een kaarsje gingen branden.
Het telefoongesprek met de Brabantse Haagse, zoals in mijn blog van eergisteren aangekondigd, verliep ontzettend leuk en heeft uren geduurd. Ook doordat we beiden het gevoel hadden hiermee een beetje thuis te komen. Het is die Haagse tongval en die Haagse directes, waardoor we extra lol hadden. Natuurlijk ook omdat ik aan haar een gesprekspartner heb, die als ervaringsdeskundige precies weet wat voor kloterige afvinktijd ik momenteel beleef.
Vandaag had ik zon afvinkmoment, want tijdens een wandeltocht kwam ik over de Zaanse Schans, waar ik precies een jaar geleden ook was met mijn Truus en familie uit Zuid-Afrika. Door de heel prettige ontvangst in de middelste molen hebben we, ja ik nu alleen nog, een aangename herinnering overgehouden aan de leuke weetjes die ons werden verteld, over de molen en het hele gebied rond de Zaan. En dat, doordat we daar effe een bakkie koffie gingen doen. t Was slikken om weer langs die molen te lopen.
Ik heb nog ruim vijf maanden te gaan, en daarin liggen juist de vreselijkste herinneringen omsloten, voordat alles de eerste keer weer is langs geweest. Naar zeggen doet het tweede jaar ietsje minder pijn.
Dan is het lekker om daarover met de Brabantse Haagse te kunnen praten, want morgen (zondag) hebben we een date. Een automatisch gevolg van ons telefoongesprek. We hebben een bijzondere afspraak kunnen maken. Geen gelul over een rode roos in de revers, of omschrijving van de kleding waarmee we daar en daar zitten. Nee, heel ludiek treffen wij elkaar tijdens een stadswandeling met gids in Tilburg. Kunnen we gedurende twee uur eigenlijk alleen maar vriendelijk naar elkaar knikken, waarbij we de interessante verhalen over het centrum van Tilburg zullen opslurpen.
Na die tijd mogen wij iets voor ons zelf gaan doen. Ongetwijfeld weten we het dan nòg leuker te maken. Ik hoop van harte dat zij op haar foto lijkt.
Al eerder schreef ik het, je
tweede leven op gang krijgen valt niet mee. Natuurlijk is er allereerst het
grote verdriet over het verlies van mijn Truus. Iets wat ik eigenlijk vreselijk
heb onderschat. Ik meende twee maandjes na haar overlijden al aan mijn nieuwe
leven te kunnen beginnen. Fout natuurlijk. Daarbij komt dan ook nog dat de te
identieke karakters van mijn mogelijk nieuwe relatie botsten, waardoor de kans
op slagen verdween. Misschien ook, doordat ik die nieuwe kans te snel wilde
pakken. Stapsgewijs, in plaats van te looppassen, had de nieuwe relatie een
betere kans gegeven.
Toch ben ik weer op zoek gegaan.
Ik moet wel, want dit is ècht geen leven. Gisteren zocht ik het zonnetje op,
door lekker ergens op het terras te gaan zitten. Heerlijk geluncht, dat wel,
maar totaal geen aanspraak gehad. Jankend kwam ik thuis, met nog de mazzel dat
ik een zonnebril droeg, die mijn tranen achter de coulisse hield.
Nou had ik het vorige weekend al
weer gezellig geluncht met een leuke date. Heel plezierig, want het klikte heel
goed. Die mevrouw lijkt een verrijking van mijn leven te zijn, maar vooralsnog
uitsluitend van vriendschappelijke aard. Zon vriendschap wil ik zeker
koesteren.
Toch denk ik veel meer dagen van
mijn tweede leven met iemand in te willen vullen. Dan moet ik daar maar verder
naar zoeken. Ook zo wat, want wie weet zal het op termijn met de date zich wel
naar mijn en onze verlangens verder ontwikkelen. Zou ik daar op moeten wachten?
Daar geduld voor op moeten brengen? Ik heb eigenlijk geen idee.
Wel weet ik niet dagelijks meer
alleen te willen zijn. Daar kan ik mijn vrienden, allemaal koppels, voor mijn
gevoel niet mee lastig vallen, ondanks dat ik bij hen altijd welkom ben. Mijn
bloedgabbertje is al een aantal jaren dood. Met mijn eerste vriendje, het
mannetje waarmee ik als kleuter voor het eerst buiten speelde, heb ik jofel
genoeg nog steeds contact, maar woont te ver bij mij weg. Dan zijn er natuurlijk
ook intimi die je zwaar hebben teleurgesteld,waarmee je een extra portie
verdriet wordt toebedeeld. Het zij zo.
Gelukkig heb ik nog wel een
harstikkevriendin die ruim dertig jaar van mijn geschiedenis heeft mee
kunnen schrijven. Met haar doe ik regelmatig leuke dingen, hebben we ongekend
veel plezier, maar ook zij woont niet naast de deur. En, blijft het een vriendin
wier liefdevolle vriendschap ik koester. Platonisch dus, voor de
niet-verstaander.
Op mijn leeftijd is het ook niet
simpel nieuwe vrienden, volledig aangepast aan je huidige situatie, te maken.
Eigenlijk ben je automatisch op de datingsites aangewezen. En dat is echt een
verrot moeilijke weg te gaan. Hoewel ik het niet heb uitgeprobeerd, zoek ik geen
contact met een man. Allereerst omdat het tegen mijn geaardheid is, maar ook
omdat ik mij niet kan voorstellen dat uit zon contact er een echte vriend kan
komen. Ik denk dat de kans op een eerste klik zich daarbij niet kan
ontwikkelen. Gelijke interesses, en dat kent echt zn grenzen, is niet
voldoende. Bij die afvallers horen trouwens ook de vrouwen die geen foto bij
hun profiel zetten. Ook dan mis je een eerste klik.
Vandaar dat het contact met een
vrouw (met foto) leggen een stuk simpeler is. Absoluut geen garantie voor een
verder succes, verre van, maar wel met de eerste klik. Het begin van mogelijk
iets meer. Maar het maakt het tegelijk weer zo gecompliceerd. In hoeverre is het
moreel aanvaardbaar om tegelijkertijd met meerdere vrouwen contact te hebben,
waarbij nog niet is uitgekristalliseerd of het voor vriendschap is, of voor
meer?! Ik kan het echt niet zeggen. Ook weet ik niet of ik in mijn zoektocht
naar intimi onnodig verdriet ga doen. Ik wil het niet, maar gebeurd het dan ook
niet?!
Het moment dat ik de afgelopen
weekend een afspraakje had, kwam er een heel sympathiek berichtje binnen van
iemand wiens profiel mij heel erg aansprak. Wat moet je dan in hemelsnaam?! Ik
heb haar gemaild en verteld dat ik een date had die ik een kans wilde geven. Dat
werd op prijs gesteld. Maar wat nu? De zondagdate kan evenzogoed vriendschap
blijven. Kan ik dan toch al een verder contact leggen met degene die mij daar,
net te laat, toe had uitgenodigd. Wat is er mis met het uitbreiden van je
(vrouwelijke) vriendenkring? Ik weet het bij God niet.
Vandaag kreeg ik via de
datingsite een beetje venijnig berichtje dat het valt te begrijpen dat je
geen belangstelling hebt voor iemand die positief op je profiel reageert, maar
dat het wel zo fatsoenlijk is dat je op zn minst even laat weten geen interesse
te hebben. Zij had gelijk, alleen was het niet zo dat ik geen interesse
had. Haar profiel en foto spraken mij juist erg aan, alleen was het een beetje
te ver uit de buurt. Twijfelaar als ik ben wist ik daardoor nog niet te
reageren. Toen ik alsnog direct op haar vermanende berichtje wilde reageren, zag
ik dat zij On Line was, waarna er een chat tussen ons ontstond.
Dan blijkt zij, in Brabant
wonende, een Haagse te zijn. Haar man ruim een jaar geleden door die tyfus
kanker verloren te hebben. Het werd een heel aangename chat. Zij heeft een ruim
jaar later dus alles al eens herbeleefd, alles een jaar later al kunnen
afvinken en wist daardoor precies in welke fase ik mij bevind. Alleen
ervaringsdeskundigen kunnen begrijpen hoe gelukkig ik mij voelde zon contact
bij toeval te hebben.
In ieder geval klikte het op vele fronten, zullen wij daardoor het
weekend telefonisch contact hebben. Met plezier kijk ik daar naar uit. Maar dan
blijft die vertwijfeling, kan ik dan toch alle contacten die op mijn weg kwamen
en nog komen blijven onderhouden? Ik denk het wel. Met mijn beste
bedoelingen.
Waar het feest voor ons kustbewoners nog maar net is
begonnen, loopt het aangename seizoen voor de honden op het einde. Nog even dan
mogen zij op de dag niet meer ongelijnd op het strand komen. En dat vind ik echt
jammer. Ik vind het namelijk heerlijk om te zien hoe al die honden, van elk
soort of ras, zich gezamenlijk met allerlei hondenspelletjes weten te vermaken.
Of hoe zij fanatiek tijdens een onemanshow steeds in het schuim van de golven
bijten. Ze willen graag lol maken.
Ook zijn er heel
wat honden, die het als hun serieuze plicht zien het baasje te vermaken, met het
ophalen van de weggegooide bal. Daarvoor moeten ze heden ten dage zelfs veel
verder hollen, doordat de bal met een variant van de slinger wordt weggezwiept.
Maar dat doe je als hond graag, als t baasje het maar naar zn zin
heeft.
Vandaag keek ik weer met plezier naar dat
samenspel tussen hond en baas. Door die observatie zag ik ook dat het een hond
ook wel eens te veel kan zijn. Ik zag een baasje de ene na de andere bal ver weg
slingeren, waar zijn hond dan maar weer achteraan moest jagen. Eén keer pal
langs mij, waarbij ik meende die hond te horen brommen: Wel verdomme nog
aan toe . Het was inderdaad de laatste keer dat hij achter de bal aanjoeg.
De volgende slinger was het t baasje zelf die de bal moest ophalen, terwijl
zijn hond het hevig hijgend gadesloeg.
Dit soort tafereeltjes moet ik een half
jaartje missen. Jammer, zeker voor die honden. Mijn aandacht weet ik de
aankomende tijd ongetwijfeld op een andere manier te
vermaken.
Het is heel erg jammer dat de
wandelsport wordt ondergewaardeerd. Echt een verkeerd imago heeft. Oké, de
wandelvierdaagse in Nijmegen kan er mee door, maar die wordt dan ook flink
opgepoetst door het internationale karakter en vooral door de stoere pelotons
militairen. Trouwens daar gaat het uitsluitend om de prestatie. Vier dagen
uurtje of vier je mandje uit om er minimaal 30 achter je kuiten te krijgen. Niet
over de mooie bospaden die de omgeving van Nijmegen rijk is. Nee, gewoon over
het asfalt. Daar kan ik niet warm voor lopen.
Nee, ik heb het over die uitgepijlde
dagtochten van 10 tot 25 kilometer. Dat valt dan niet onder zon prestatieloop,
maar een prestatie blijft het. Ook als het niet in marstempo gaat. Aan die
eendagstochten doen toch altijd wel een paar honderd mensen mee. Maar, heel veel
vrouwen, vaak rond de 70% en doorgaans met grijzen hoedjes. Minimaal
50+ dus.
Oké, wandelaars hebben niet die sportieve
outfit van bijvoorbeeld de tourfietsers, wat de wandelsport daar ongetwijfeld
minder sexy door maakt. Ik geef toe dat de deelneemsters van beachvolleybal er
aantrekkelijker uit zien en dat ik graag zou hebben dat er meer, liefst van
zulke, jongeren aan die tochten deel nemen. Maar om nou de wandelsport weg te
zetten voor een sport voor simpele zielen, mij recent nog eens als
verweer genoemd, om niet sportief bezig te zijn, gaat mij toch veel te ver. Het
is inderdaad een ouderen sport, maar dan wel door alle lagen van de sociale
klassen heen.
In alle opzichten verdient de wandelsport
een beter imago. Maar ja, ik vind het dan wel jammer dat bij de startplaats in
Winterswijk een groot bord hing, waarop werd uitgelegd op welke wijze de tocht
was uitgezet.
De
uitleg.
Dat is
dan wel een moment dat ik er inderdaad niet bij zou willen horen. Daarin was ik
niet alleen. Een hondje leek zelfs zon domme tippel te vertikken en trok zich
terug in de rugzak van zijn baas.
In het weekend heb ik
heerlijk in een Belgisch restaurant gegeten, waar zij met een wisselende kaart
werken. Niets bijzonders, want veel restaurant doen dit. Maar ik vind het raar,
dat nagenoeg geen enkel restaurant dan een e-mailtje stuurt, met de mededeling
dat de kaart, bijvoorbeeld bij het begin van een nieuw seizoen, weer is
aangepast.
Waarom verleiden zij mij niet op die manier
weer hun restaurant te bezoeken? Ook die Belgen lieten het na, want naar mijn
e-mailadres hebben zij niet gevraagd.
Broertje (7) en zusje (9) liepen pappa en mamma vooruit de trein in. Toen het mannetje wilde gaan zitten zei zijn zus:nee joh, loop nou meer naar boven. Waarmee zij bedoelde dat hij verder de coupé in moest lopen. Ik had daar plezier in. Dacht er aan hoe ik zelf op verkeerde momenten ietsboven noem. Wie weet is het bij mij als klein mannetje ook zo begonnen en werd ik daarin onvoldoende gecorrigeerd.
Vandaar dat ik het eigenlijk met Julia, de naam die haar broertje gebruikte, volledig eens ben. Bordeaux ligt volgens mijn miskende theorie boven Parijs. Je komt eerst door de Franse hoofdstad, mijn onderkant en zuiden, om vervolgens in Bordeaux dus het noorden uit te komen.
Ik zie het als het betreden van een huis. De begane grond is echt niet boven, dus ook het noorden niet. Dan is de etage, je tweede bestemming, ook onder of wel het zuiden niet. Nee, je begint beneden (het zuiden) en gaat naar boven (het noorden).
Ik ben niet
geland. Sterker nog, ik ben helemaal niet opgestegen. Totaal niet in de wolken
geweest. Mijn Thailand-avontuur heeft dus niet plaats gevonden. Spaar
me.
Dat Thaise blog schreef ik eigenlijk alleen
maar door mijn ergernis over die ouwe kerels, met die jonge Thaise
mokkeltjes, die je met een bepaalde regelmaat hand-in-hand in de stad, op
de boulevard of wherever tegenkomt. Zon man maakt met een klein beetje poen
misbruik van zon jonge vrouw. De Thaise laat het zich welgevallen om veel van
dat beetje geld aan haar familie op te sturen, zodat zij daar een iets
beter leven kunnen leiden. Walgelijk , van die vent dan.
Zó desperaat zit mijn leven niet in elkaar.
Alleen wil mijn tweede leven maar moeilijk op gang komen. Ik weet mijn
draai nog niet te vinden. Geef het tijd . een advieswat ik
voor ogen probeer te houden, maar wat ik in het dagelijkse leven moeilijk in
praktijk weet te brengen.
Dat herinrichten van je leven is een kunst
op zich. Waar begin je, hoe pak je dat aan en hoe kan je het behaalde
resultaat je reguliere leventje in loodsen. Het vraagt bijna om een
marketingtechnische aanpak.
Zo wetenschappelijk gaat het
natuurlijk niet gebeuren. Ik moet gewoon doen wat ik denk te moeten doen.
Daarbij mn neus stoten, fouten maken, tegen muren aan lopen en af en toe het
niet meer weten. Maar ooit zal mijn tweede leven zeker nog leuk gaan
worden.
Ik moet
er niet aan denken dat ik, zoals een kat, zeven levens zal hebben.
Ik heb een paar dagen niet kunnen bloggen.
Dat komt omdat ik in het hotel in een buitenwijk van Bangkok maar af en toe
bereik heb op Internet. Bij de balie, wat tevens de bar is, heb ik mij daar al
over beklaagd, maar met bijna een geniepige glimlach werd mij in gebrekkig
Engels verteld dat in heel Thailand het vaak moeilijk is om op internet te
komen. Aardig genoeg schoof de man mij onder zijn betoog een biertje
toe.
Het is beter om eerst je e-mail
in Word te schrijven, dan kan jm altijd later met knippen en plakken
doormailen. Scheelt je een hoop ergernis. De man aan de andere kant van de
bar had ik nog niet eerder opgemerkt en hij verraste mij nog eens extra door me
in mijn landstaal aan te spreken. Als vreemde eend in de Thaise bijt ben ik toen
even naast hem aan de bar gaan zitten.
Uit zijn breedvoerige verhaal maakte
ik op dat hij een echte Thailandganger is, hij normaal in het Westlandse
Poeldijk woont, altijd alleen is gebleven, maar hier veel vriendinnen heeft
opgedaan. Nadat hij zijn tuinderij op zn zestigste had verkocht, logeert hij
minstens twee keer per jaar in dit hotel. Weet je, ik heb hier zoveel
vriendinnen gemaakt, dat ik best bij hun thuis kan slapen. Maar ja, ik wil me
gewoon niet binden. Vrijheid, blijheid En ze meenemen naar Nederland doe ik
helemaal niet, ga op mijn leeftijd toch niet voor gek lopen, met zon Thai-Thai
poppetje aan mn arm.
Nu had hij een gevoelige snaar geraakt. Want ondanks dat
ik mij, met het boeken van deze reis, had voorgehouden er een echte culturele
vakantie van te maken, keek ik stilletjes toch naar een leuk vrouwtje uit.
Maar ja, thuis met zon Thais mokkeltje aan mn arm?!
Maar iedereen moet doen waar ie
zin in heeft, hoor, haalde de Poeldijker mij uit mn overpeinzing.
Als je een leuk vrouwtje zoekt, vanavond heb ik hier een afspraak met een
paar vriendinnen. Gewoon gezellig wat drinken, je weet hoe dat gaat, liet
hij het meer dan dat met een vette knipoog blijken. Ik zal wel
kijken, ik ga eerst even die stadstour maken, hing ik toch nog de in
het land geïnteresseerde toerist uit. Je bent altijd welkom,
riep hij mij nog na.
Die avond was ik nieuwsgierig genoeg om even
naar de bar te lopen en ja hoor, Paul, want zo heet die gepensioneerde
tomatenkweker, was daar al omringd met leuk, jong vrouwenvolk. Direct toen hij
me in het vizier kreeg, wenkte hij mij. Een voor een werden de vrouwtjes aan mij
voorgesteld en ik moet zeggen, de ontvangst was allerhartelijkst. De verpozing
van die avond kende een steeds verder oplopende gezelligheid. Op een gegeven
moment kwam ik aan de praat met twee vrouwen, één van een jaar of 28, de ander
een heel stuk ouder. Dat bleek haar moeder te zijn. Yindee, zoals zij van 28
heet, toonde veel belangstelling voor mijn afkomst. Zij was de oudste van acht
kinderen, had een aantal baantjes in de horeca gehad, maar had de laatste
maanden geen werk meer. Bij een volgend drankje, waarop ik de twee dames
trakteerde, kreeg ik als dank een lichte streling over mijn bovenbeen. Yindee,
wat geluk of welkom betekent, kwam wat dichterbij mij staan,
leek een meer omfloerste stem te krijgen. De verdere conversatie ging steeds
meer richting het samen terug gaan naar Nederland. Want zij vond
mij zo leuk. Toen zij haar moeder dat in haar landstaal vertelde, denk ik
dan, knikte mam heftig met een niet te vergeten glimlach op haar gezicht.
Mijn Poeldijkse vriend had inmiddels
stilletjes de bar verlaten, waarbij ik vermoed dat de rest van het gezelschap
met hem was meegegaan, voor datgene zijn vette knipoog mij deed
geloven. Nu ik alleen met die op zich wel leuke dames was overgebleven, voelde
ik mij toch wat ongemakkelijk. Ik begon wat te geeuwen, vertelde dat het toch
een hele reis was vanuit Holland en dat ik naar mijn bedje verlangde. Yindee
beantwoorde dit met een iets meer dan licht fysiek contact. Ik kan wel
alleen naar huis hoor, verduidelijkte moeder verder de situatie. O jee,
deze directheid, een kenmerk die een Hagenaar altijd wordt toegedicht, deed
zelfs mij schrikken. Ik wilde het, in ieder geval de eerste dagen van mijn
vakantie, toch eerst maar bij mijn culturele ontdekkingen van onschuldige
aard houden. De Thaise had zichtbaar meer enthousiasme van mij verwacht,
maar rekende de volgende dag zeker op een herkansing.
Na een vlotte Thaise conversatie tussen
moeder en dochter, nodigde Yindee mij uit om morgen tegen de avond naar hun huis
te komen. Ik wil je ook wel hier van het hotel opkomen halen hoor
Moeder knikte, met wederom een ontwapende glimlach, uitnodigend. Ik weet
nog niet wat ik morgen op het programma heb staan. Want het is immers een
georganiseerde reis met een aantal excursies, hield ik met het leugentje
voor bestwil de boot nog even af. Ik kom morgen wel naar het hotel, dan
zien we wel, nam Yindee afscheid, niet zonder mij een welterustenkus
te geven, die mij bijna deed besluiten haar toch op mijn kamer uit
te nodigen.
Gelukkig was ik sterk genoeg. Voor dit
moment tenminste. Zodra ik morgenavond weer op internet weet te komen, zal ik
mijn verhaal vervolgen. Schijnt de zon nu al in Nederland?
