De Schipholtaxi staat hopelijk klaar.

24-03-2012, 23:22 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Ik heb een paar dagen niet kunnen bloggen. Dat komt omdat ik in het hotel in een buitenwijk van Bangkok maar af en toe bereik heb op Internet. Bij de balie, wat tevens de bar is, heb ik mij daar al over beklaagd, maar met bijna een geniepige glimlach werd mij in gebrekkig Engels verteld dat in heel Thailand het vaak moeilijk is om op internet te komen. Aardig genoeg schoof de man mij onder zijn betoog een biertje toe.

“Het is beter om eerst je e-mail in Word te schrijven, dan kan j’m altijd later met knippen en plakken doormailen. Scheelt je een hoop ergernis”. De man aan de andere kant van de bar had ik nog niet eerder opgemerkt en hij verraste mij nog eens extra door me in mijn landstaal aan te spreken. Als vreemde eend in de Thaise bijt ben ik toen even naast hem aan de bar gaan zitten.

Uit zijn breedvoerige verhaal maakte ik op dat hij een echte Thailandganger is, hij normaal in het Westlandse Poeldijk woont, altijd alleen is gebleven, maar hier veel vriendinnen heeft opgedaan. Nadat hij zijn tuinderij op z’n zestigste had verkocht, logeert hij minstens twee keer per jaar in dit hotel. “Weet je, ik heb hier zoveel vriendinnen gemaakt, dat ik best bij hun thuis kan slapen. Maar ja, ik wil me gewoon niet binden. Vrijheid, blijheid” En ze meenemen naar Nederland doe ik helemaal niet, ga op mijn leeftijd toch niet voor gek lopen, met zo’n Thai-Thai poppetje aan m’n arm”.

Nu had hij een gevoelige snaar geraakt. Want ondanks dat ik mij, met het boeken van deze reis, had voorgehouden er een echte culturele vakantie van te maken, keek ik stilletjes toch naar een leuk vrouwtje uit. Maar ja, thuis met zo’n Thais mokkeltje aan m’n arm?!”

“Maar iedereen moet doen waar ie zin in heeft, hoor”, haalde de Poeldijker mij uit m’n overpeinzing. “Als je een leuk vrouwtje zoekt, vanavond heb ik hier een afspraak met een paar vriendinnen. Gewoon gezellig wat drinken, je weet hoe dat gaat”, liet hij ‘het meer dan dat’ met een vette knipoog blijken. “Ik zal wel kijken, ik ga eerst even die stadstour maken”, hing ik toch nog de in het land geïnteresseerde toerist uit. “Je bent altijd welkom”, riep hij mij nog na.

Die avond was ik nieuwsgierig genoeg om even naar de bar te lopen en ja hoor, Paul, want zo heet die gepensioneerde tomatenkweker, was daar al omringd met leuk, jong vrouwenvolk. Direct toen hij me in het vizier kreeg, wenkte hij mij. Een voor een werden de vrouwtjes aan mij voorgesteld en ik moet zeggen, de ontvangst was allerhartelijkst. De verpozing van die avond kende een steeds verder oplopende gezelligheid. Op een gegeven moment kwam ik aan de praat met twee vrouwen, één van een jaar of 28, de ander een heel stuk ouder. Dat bleek haar moeder te zijn. Yindee, zoals zij van 28 heet, toonde veel belangstelling voor mijn afkomst. Zij was de oudste van acht kinderen, had een aantal baantjes in de horeca gehad, maar had de laatste maanden geen werk meer. Bij een volgend drankje, waarop ik de twee dames trakteerde, kreeg ik als dank een lichte streling over mijn bovenbeen. Yindee, wat geluk of welkom betekent, kwam wat dichterbij mij staan, leek een meer omfloerste stem te krijgen. De verdere conversatie ging steeds meer richting het samen terug gaan naar Nederland. Want zij vond mij zo leuk. Toen zij haar moeder dat in haar landstaal vertelde, denk ik dan, knikte mam heftig met een niet te vergeten glimlach op haar gezicht.

Mijn Poeldijkse vriend had inmiddels stilletjes de bar verlaten, waarbij ik vermoed dat de rest van het gezelschap met hem was meegegaan, voor datgene zijn vette knipoog mij deed geloven. Nu ik alleen met die op zich wel leuke dames was overgebleven, voelde ik mij toch wat ongemakkelijk. Ik begon wat te geeuwen, vertelde dat het toch een hele reis was vanuit Holland en dat ik naar mijn bedje verlangde. Yindee beantwoorde dit met een iets meer dan licht fysiek contact. “Ik kan wel alleen naar huis hoor”, verduidelijkte moeder verder de situatie. O jee, deze directheid, een kenmerk die een Hagenaar altijd wordt toegedicht, deed zelfs mij schrikken. Ik wilde het, in ieder geval de eerste dagen van mijn vakantie, toch eerst maar bij mijn culturele ontdekkingen van onschuldige aard houden. De Thaise had zichtbaar meer enthousiasme van mij verwacht, maar rekende de volgende dag zeker op een herkansing.

Na een vlotte Thaise conversatie tussen moeder en dochter, nodigde Yindee mij uit om morgen tegen de avond naar hun huis te komen. “Ik wil je ook wel hier van het hotel opkomen halen hoor… Moeder knikte, met wederom een ontwapende glimlach, uitnodigend. “Ik weet nog niet wat ik morgen op het programma heb staan. Want het is immers een georganiseerde reis met een aantal excursies,” hield ik met het leugentje voor bestwil de boot nog even af. “Ik kom morgen wel naar het hotel, dan zien we wel”, nam Yindee afscheid, niet zonder mij een welterustenkus te geven, die mij bijna deed besluiten haar toch op mijn kamer uit te nodigen.

Gelukkig was ik sterk genoeg. Voor dit moment tenminste. Zodra ik morgenavond weer op internet weet te komen, zal ik mijn verhaal vervolgen. Schijnt de zon nu al in Nederland?

22-03-2012, 22:32 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Het blijft voor een Hagenees leuk, een wandeltocht door een stukje Den Haag. Vandaag was het de Scheveningse bostocht, deels door bekakt Den Haag. Dan denk je zó’n Hagenaar op een foutje te kunnen betrappen en dat maakt zo’n tocht extra leuk.

17-03-2012, 22:04 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Typisch, dat er twee verschillende versies gebruiksaanwijzing in omloop zijn. Dat maakt mij nieuwsgierig naar het criterium waarmee wordt bepaald welke versie bij je vaatwasser wordt meegeleverd. Daar wist mevrouw geen antwoord op. Wel gaf zij mij een paar tips waarmee de storing mogelijk verholpen kon worden.

Een dag later lag de uitgebreide versie van de gebruiksaanwijzing op m’n deurmat. Opnieuw was het een fotokopie, maar nu veel uitgebreider, alleen geen storingscodes. Het waren 11 extra pagina’s met een Ikea-achtige montagehandleiding. En omdat de (schoonmaak) tips om de storing te verhelpen niet hadden geholpen, opnieuw Bauknecht gebeld.

Wederom, een vriendelijke juffrouw, maar met een geheel ander technisch inzicht. “F3 zegt u? Oh, dan warmt het water niet op. Ik zal een monteur sturen. Omdat u een verlengde garantie heeft, hoeft u materiaal en loonkosten niet te betalen. Alleen brengen wij u wel € 55,= voorrijkosten in rekening. Wanneer schikt het aankomende week?”

Op zich helemaal geen slechte service. Raar vind ik wel dat er voorrijkosten in rekening worden gebracht. Want, van mij mogen zij evenzogoed de reparatie verrichten zònder voor te rijden. Als dat dan niet lukt, moeten zij toch op mij die kosten niet verhalen?!

16-03-2012, 19:43 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Gisteravond half twaalf, ik zat zoals altijd naar Pauw en Witteman te kijken, toen de deurbel ging. Half twaalf?!, dat móet een bekende zijn, die ergens mee omhoog zit. Neemt niet weg dat ik toch niet direct de deur opendeed. Misschien maar goed ook. Want, via het raam naast de voordeur zag ik een Hindoestaanse man staan. “Wat wilt u?” “Ik wil u wat vragen”. Verbouwereerd, liever gezegd geschrokken, wimpelde ik ‘m af: “Nu niet!” Hij liep weg, draaide zich nog een keer om, met een zwaaiend handgebaar, wat ik vertaalde als “dan niet!”

Terug achter de tv bleef ik er toch een unheimisch gevoel van overhouden. Stom dat ik toch niet vroeg wat hij wilde vragen. Toch maar even de politie gebeld. “Nee, juist goed dat u dit even meldt, kunt u de man verder nog beschrijven? Had hij donkere kleding aan?” “Wat ik zei, het was een Hindoestaans type, was netjes, niet donker gekleed. Sprak netjes en kwam zeker niet onsympathiek over. Alleen, wie belt er nu om half twaalf ’s avonds bij vreemden aan?!” “Nou kan het zijn, meneer Kroon, dat vanuit zijn cultuur het helemaal niet gek is om zo laat nog aan te bellen. Vaak zien wij allochtonen kinderen ’s avonds laat ook nog op straat spelen. Maar, het blijft vreemd, dus geef ik het toch door aan mijn collega’s bij u in de buurt, dan kunnen zij uw omgeving een beetje in de gaten houden”.

Straks, maar niet te laat op de avond, toch maar even bij buurtjes vragen, of er bij hun ook is aangebeld.

16-03-2012, 19:41 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Wat mij betreft mag eerlijkheid wel eens op de tweede plaats komen. En daar bedoel ik niet het (onbenullige) leugentje voor bestwil mee. Nee, menen iets te moeten vertellen, terwijl daar nog helemaal de noodzaak niet voor aanwezig is. Mij is dat overkomen.

Mijn Truus was nog maar twee maanden daarvoor overleden, toen ik digitaal al op zoek ging naar een nieuwe partner. Waarom nou toch die haast?! Het lijkt me in de genen te zitten. Nu pas begrijp ik dat ‘k, stom genoeg, nergens echt de tijd voor neem. Was er bij ons een van onze lieve katjes overleden, nam ik nooit de tijd om eerst dat verlies te verwerken. Nee, er moest áltijd direct een nieuw diertje komen. Da’s ongeduld. Liep ik op een zonovergoten dag een pracht wandeling van zo’n 25 kilometer, nam ik van te voren mij voor om eens lekker van die dag te genieten. Terrasjes zat onderweg. Maar nee hoor, in een moyenne van ruim zesduizend meter per uur had ik mijn tour weer gemaakt. Da’s ongeduld.

Achteraf realiseer ik mij, en nog is het in mijn manier van werken herkenbaar, dat ik met het een bezig ben, het ander weer even tussendoor doe, om een derde klusje aan te pakken. Da’s ongeduld. Rustig relaxen is er niet bij. Tegenwoordig heb ik zelfs niet het geduld om rustig mijn krantje te lezen. Iets wat ooit mijn eerste actie van de dag was. Veel meer van die voorbeelden van ongeduld kan ik moeiteloos oplepelen, maar ook daar neem ik verder de tijd niet voor. Waar is het nou toch met mij fout gegaan?! Hoe komt het dat ik mij altijd zo opgejaagd voel.

Mijn makke haal ik aan om de gevolgen van mijn, kennelijk, overhaaste gedrag neer te schrijven. Dit omdat ik vragen uit belangstelling niet langer uit de weg wil gaan. Zeker niet om de betweters, “dat zei ik je toch”, voldoening te schenken. Dat zou teveel eer hun kant uit zijn, want nog steeds doe ik dat af als negatief gelul.

Feit is wel dat Trudy en ik een serieuze rustpauze hebben ingelast. Daarbij wil ik niets afdoen aan het onwaarschijnlijke toeval dat het tussen ons, zoals eerder geblogd, direct zo goed met elkaar klikten. Want dat was écht een fantastische ervaring. Ook de vele uren die wij nadien met elkaar hebben doorgebracht waren heel aangenaam, hadden we veel plezier en genoten we van onze overeenkomsten in interesses.

Geheel volgens mijn inborst zat er vaart in onze relatie, waarbij we misschien, ik in ieder geval, onvoldoende oog hadden voor de verschillen tussen ons. Of misschien wel meer de overeenkomsten in onze karakters, waardoor wij soms botsten. Niet onoverkomelijk, dachten we. Iets waar we, in alle rust, aan moesten werken. En daar gaan we dan weer… Ik en alle rust?!

Daarnaast speelden er voor Trudy ook nog een paar trieste omstandigheden die ik hier natuurlijk niet onthul. Met die omstandigheden, en door de snelheid waarin alles tussen ons zich had ontwikkeld, was er ongemerkt een frictie ontstaan, waar we even geen raad mee wisten. Zonder dat we daarvoor naar elkaar konden wijzen, leek een Time Out de beste oplossing. Met veel verdriet namen we afscheid van elkaar, om ons contact verder soms digitaal te onderhouden.

In ieder geval trek ik het mij aan dat ik zo hard van stapel ben gegaan. Da’s ongeduld. Het verlangen om verder te kunnen leven. Misschien heb ik er iets van geleerd. Want de nieuwe situatie tussen ons had ik voorlopig voor mij gehouden. Dit keer vond ik niet dat ik heel eerlijk moest zeggen, hoe het met mij ging. Toen wel, maar dat kwam ook omdat ik niet de schijn van huichelen tegen mij wilde hebben. Verdriet om z’n Truus, maar in die tussentijd wel mooi een vriendin. Dáárom vertelde ik vrij direct mijn ontmoeting met Trudy. Dat dit beklemmend voor haar zou kunnen zijn, als dat zo is, heb ik geen moment bij stilgestaan.

Beiden hebben we de intentie om sowieso onze aangename vriendschap in stand te houden. In het weekend is het mij nog door een vriendin, die 30 jaar van mijn historie deelt, ingepeperd: “Geef het toch de tijd”. Als geen ander weet zij hoe moeilijk mij dat valt, maar ook dat ik het die tijd zal geven.

Wordt mij nu gevraagd hoe het met mij gaat, zeg ik het als het ware in uitgestelde eerlijkheid, het gaat kloten. De veranderde situatie met Trudy doet pijn. Tegelijk is het verdriet om mijn Truus, uiteindelijk 47 jaar mijn meissie geweest, dubbel hard teruggekomen. Het is echt met geen PC te beschrijven, de pen hanteer ik alleen nog maar om m’n boodschappenlijstje samen te stellen, hoe intens dát verdriet is.

Alle vriendschap om mij heen ten spijt, ik ben nu écht alleen. Natuurlijk probeer ik de routine er in te houden, twee keer per week sporten en in het weekend een wandeltocht. Ik houd m’n huis op orde en probeer zoveel mogelijk m’n eigen kostje te koken. M’n badkamer heb ik laten vernieuwen, want alleen Truus genoot van haar bad, terwijl ik liever alleen maar douchte. Ja hoor, ook dat was mijn ongeduld.

14-03-2012, 23:51 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

“Heeft u een extra voordelenkaart van ons, meneer?” Ja, uhh, thuis”. “Maar dan heeft u er niets aan. Zo kan ik geen spaarpunten bijschrijven. Jammer hoor, want u kunt heel snel een gratis artikel bij elkaar gespaard hebben”. Licht teleurgesteld verliet ik Kruidvat. Ik was speciaal naar deze Chinese kruidenier gegaan, ja echt deze afhaaldrogist is in Chinese handen, om van de aanbiedingen te profiteren. En dan blijkt dat ik nóg méér profijt bij ze had kunnen hebben. Maar dan had ik wel het pasje bij me moeten hebben.

Ik word gek van die pasjes. Mijn Truus had haar portemonnee er uitpuilend mee. Heel wat van die plastiekjes heb ik weggepletterd. Een aantal, waarvan er ook nog steeds nieuwsbrieven binnenkomen, heb ik gehouden. Natuurlijk niet in mijn portemonnee. Daardoor loop ik voordeeltjes en spaarpunten mis.

Op zich is het wel praktisch dat die voordeelpasjes het zegeltjes plakken heeft vervangen, wat mijn keukenla veel overzichtelijker heeft gemaakt. Maar dan wil ik die rotzooi niet naar mijn portemonnee verplaatst hebben. En daar moeten die winkels met klantenpasjes wat aan doen. Of nog beter, moet er een Airmiles-achtig bedrijf komen, die alle voordeeltjes en spaarpunten van élk bedrijf, via één voordeelpasje, voor je bijschrijft.

Waar blijft nou toch dat ene pasje, “voordelig winkelen?!”

11-03-2012, 20:00 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

In bepaalde sporten, veel wat met atletiek heeft te maken, zijn het juist zwarte mensen die uitblinken. Vooral de marathon wordt door hun gedicteerd. Dan vind ik het raar dat er in de wandelsport nauwelijks Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse mensen zijn te vinden. Je zou bijna je vergrijpen aan het vooroordeel, dat ze te lui zijn om te lopen.

Maar dat zou niet eerlijk zijn, want maar liefst 70% van de wandelaars zijn vrouwen. Zijn mannen dan per definitie te lui om te lopen? Nee, er moet een andere verklaring zijn. Wandelen is niet sexy. Is een gezellig tijdverdrijf voor de oudere vrouwen. Nou, mooi niet! Ik geef het je te doen om een wandeltochtje te maken van zo’n 20 kilometer.

Ruim vijf jaar geleden begon ik met het wekelijks lopen van een georganiseerde wandeltocht. Eerst van 15 kilometer en inmiddels van 20 tot 25 kilometer, het liefst met een moyenne van 6 kilometer per uur. In afstand en snelheid tegelijk mijn matje. Langere afstanden laat ik liever aan de specifieke prestatielopers.

In die tijd heb ik heel wat mooie plekjes in Nederland ontdekt. Zijn al wandelend de leukste gedachten bij mij boven komen borrelen, waarvoor ik geinige plaatjes kon schieten om het dan met illustratie neer te bloggen. Ik hoop nog lang en veel te lopen. Moet je ook doen jôh!

-o-o-o-

Kijk hier maar eens voor een leuke, gepijlde tocht: http://www.wandelkalender.nl/

10-03-2012, 21:17 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Ooit werkte ik voor een paar miljoen regionale dagbladlezers. Daarnaast hield ik voor de lol, nu al ruim tien jaar, mijn eigen website (www.kroondomein.com) bij. Goed voor een paar duizend bezoekers per maand. Nadat ik met de vrolijke VUT ging ben ik dagelijks gaan bloggen, wat na het overlijden van mijn Truus wat minder frequent is geworden.

Zoals ik al eerder schreef, is schrijven in mijn optiek niets anders dan een variant op het openslaan van je regenjas. Je wilt dan niet bekeken, maar gelezen worden. Het doet mij dan ook deugd dat er inmiddels ruim 12.000 lezers per maand mijn Knetter bezoeken. Ik heb zelfs het gevoel, ook al zou dat dagdromerij zijn, dat Knetter ook enige invloed op ons dagelijks bestaan heeft.

Zo heb ik een aantal keren over het vormen van een community geschreven, het laatst nog op 22 februari met Ik wil op mijn nummer worden gezet. Bij kruidenier C1000 hebben ze dat goed begrepen. Zij roepen ons met hun tv-commercial op om voor elkaar boodschappen te doen, wat zij belonen met 1 + 1. Met andere woorden, stel met je buren samen een boodschappenlijstje op, koop het gezamenlijk in en deel de kosten. Waarmee je mooi de helft goedkoper uit bent.

09-03-2012, 17:40 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Alles bij mekaar genomen, was het eigenlijk dit keer een heel rare gewaarwording, achteruit rijdend met de trein om op mijn bestemming te komen. Ik zal een volgende reis moeten uitproberen of het toeval was. Want…

In dezelfde coupé zat een oude Chinees, zo een die zich normaal schuil houdt achter het luikje van de afhaalchinees, een boek te lezen. En hoewel het gekend is, is het toch vreemd van het Chinese lezen getuige te zijn. Hij sloeg inderdaad bladzij na bladzij van achteren naar voren om.

Schuin naast mij kwam een onverzorgde man zitten, die al in kennelijke staat was, met nog twee halve litertjes bier bij zich. Voor mij was het wel duidelijk dat deze man leed aan het flipperhuigsyndroom. Hij was namelijk heel intensief bezig met het nat houden van zijn huig, waarvoor hij in hoge frequentie slokken van zijn bier nam. Een schouwspel wat erg deed denken aan het nat houden van een gestrande dolfijn, waar de naam van deze ziekte van is afgeleid.

Nauwelijks een kwartier later waren beide tinnetjes bier leeg en leek het verdrogen van z’n huig alsnog te worden ingezet. Dan man werd er beroerd van. Huigverschrompeling lijkt ook nog eens gepaard te gaan met ongecontroleerde bewegingen. Want, bij het volgende station had hij de grootste moeite om zonder te strompelen bij de deur te komen. Tollend, bijna achteruit waggelend, zocht hij zijn weg naar buiten. Door de drukte op het perron was hij vrij snel uit mijn gezichtsveld verdwenen.

Wat een reis, de een las zijn boek achterstevoren, terwijl de ander nagenoeg achteruit de trein verliet. Neemt niet weg dat ik vooruit blijf kijken.

08-03-2012, 21:11 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

De oud politici hadden boeiende anekdotes en analyses over het historisch van groot belang zijnde Fortuyn-tijdperk. Politiek zou in het vervolg heel anders worden bedreven. Waarbij Jan Marijnissen het misverstand wenste weg te nemen dat dit het populisme genoemd kan worden. Dronken Harry viel daarbij regelmatig in de rede. Ontfutselde anderen het woord om, vooral in de ik-vorm, te melden dat Pim niet alleen een grote vriend van hem was, maar dat hij vaak op belangrijke momenten door Pim werd gebeld. Het gezelschap ging de onzinnige verhalen met een hoog ik-gehalte van de makelaar uit Lisse steeds meer negeren. Niet de cameraman, die leek er plezier in te hebben leukeshot van deze beschonken man te maken.

07-03-2012, 17:50 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Het dienstertje had helemaal niet verwacht dat er mensen op het terras zouden zitten. Het was immers nog maar 12 graden en nauwelijks zon. Vandaar dat de jonge bink niet langer afwachtte en het nagenoeg lege restaurant binnen kwam om hier zijn lunchebestelling te doen.

“Mag ik twee tomatensoep, een uitsmijter ham, een boeren omelet en twee gazen melk?””Wit of bruin brood?””Doe maar bruin”. “Waar ga je zitten?” “Nou daar bij mijn vriendin op het terras”, antwoordde hij gevat. “Buiten?!, vroeg zij nog vol ongeloof. “Ja?! Uhhh, als het kan graag ook een karafje water” “Nee, dat kan niet”, verraste zij hem (en mij) met haar antwoord. “Een karafje water serveren wij alleen bij koffie en wijn,”  meende zij nog logisch te verklaren. “Oké, laat dan maar zitten”. 

Even had ik de neiging het, verder lief ogende, jonge ding te vragen of zij bang was dat het water op ’t terras zou bevriezen. Haar voor te houden dat het haar baas niets kost om een karafje water weg te geven, de klant erg blij zou zijn en de overlevingskans voor dit restaurant in deze crisistijd weer een heel klein beetje is toegenomen.

Die taak heb ik van de bedrijfsleiding toch maar niet ongevraagd overgenomen.

07-03-2012, 17:48 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Ik ben blij dat ik gegidst deze arbeiderswijk van Tilburg heb bezocht. Veel bouwstijlen, mooie architectuur, tenminste, als je er op wordt gewezen en veel leuke wetenswaardigheden.

Zo heeft zij dan ongetwijfeld zich ook verbaasd over de vele verhalen die onze gids over deze wijk kon vertellen. Bijvoorbeeld over de immigranten vanuit de (latere) Randstad, die hun werk vonden bij d’n Atelier, fabrieken en werkplaatsen van de Nederlandse Spoorwegen, waarschijnlijk de latere Werkspoor en inmiddels weer uit Tilburg verdwenen. Die Randstedelingen vonden als Protestanten in de parochie, zoals een Tilburgse wijk werd genoemd, geen geestelijke ondersteuning. Daarvoor kregen zij uiteindelijk hun eigen Protestante kerk, werd verteld, toen wij bij een complete bouwval stilhielden. Anno 2012 is er nog maar één Protestante kerk onder de katholieke Tilburgers te vinden. Een mededeling waarbij de gezichtsuitdrukking van de gids volledig neutraal bleef. Zijn leedvermaak was wel zichtbaar toen hij een anekdote over de Katholieke kerk vertelde.

De niet meer in gebruik zijnde protestante kerk.

Wij stonden stil bij een klooster, waar nog maar een paar decennia geleden nonnen van de meest strenge orde zaten, die in optimale armoede leefden. Door mijn gebrek aan kennis van de Katholieke kerk, en onvoldoende geheugen om te onthouden wat er werd verteld, ontbreekt hier de relevante informatie. Wel heb ik onthouden dat Monseigneur Bekkers, in de late vijftiger jaren Bisschop van 
’s Hertogenbosch, ook geen lieverdje was. Hij had opvattingen die niets onder doen voor de opvattingen van de terecht verguisde Imam, die het heden ten dage nog vertikt om een vrouw een hand te geven. Willem Bekkers vertikte dat destijds ook. Hij mocht door de nonnen worden gezien, maar die zusters hadden geen enkel recht zichzelf te vertonen.

Natuurlijk kwam ook de historie van Tilburg als textielstad ter sprake, hoewel het daar niet echt de wijk voor was. De gasfabriek, waarvoor na vijftig jaar nog steeds een waterzuiveringsinstallatie werkzaam is, het Sint Josephgasthuis en de Spoorzone (alle werkzaamheden de NS betreffende) drukten de belangrijkste stempel op wijk Theresia. 

Voor textielhistorie moet ik ongetwijfeld voor een ander gegidste wandeling inschrijven. Alleen de textielbaronnen Mutsaerts kwamen verbaal even langs. Maar dan alleen om het belang van de tweede t in hun naam te onderstrepen. Want alleen met díe t heb je toegang tot de grote kapitalen van deze familie. O ja, de Belgische broertjes Deprez kwamen ook ter sprake. Recht tegenover het huis van de directeur van de gasfabriek, het enige huis met een voortuin in de straat, hebben zij het kapitale tweelingen pand Casa Cara en Villa Anna laten bouwen, toen zij de eerste stoomketelfabriek van Nederland ten behoeve van de textielindustrie introduceerden. 

Een leuke uitsmijter was de Strohulzenfabriek van Verbunt. Ja van die wijnkopers, maar dan wel van hun broer Henri. Hij hield zich bezig met het beschermen van de wijn tijdens transport. De strohulzenmanchet voorkwam het gerinkel en breken van de flessen. Bij de opkomst van karton als verpakkingsmateriaal zijn de strohulzenfabrieken als vanzelfsprekend op de fles gegaan. 

Wat ik zei, leuke weetjes uit zomaar een wijk in Tilburg. Die Stadsgidserij heeft zo nog een tiental stadswandelingen. Voor mij een verademing. Eindelijk, na de zoveelste aflevering van de tv-serie Sopranos te hebben gezien, weer eens een vervolgserie in de buitenlucht. Ik ga ze zeker volgen en hoop natuurlijk dan weer een signaaltje van mijn Truus te krijgen.

De niet meer in gebruik zijnde Theresiakerk

07-03-2012, 17:47 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Door een heel intrigerende tekst op de gevel van een huis, liet ik niet alleen mijn benen, maar ook mijn fantasie de vrije loop. Ik wilde de logica van de boodschap inzien. Zou er een beroemdheid, ene Bas, in dat huis hebben gewoond, dan zou ik toch op die naam moeten kunnen komen. Ik kwam niet verder dan PPR politicus Bas de Gaay Fortman, , maar die woonde in Den Haag. Ook kruidenier Bas van der Heijden lijkt mij niet voor deze locatie het Rotterdamse te hebben verlaten. Meer Bassen weet ik niet te bedenken.

Er kwam niets anders in mij op, dan dat hier sprake moet zijn van rancune. Bas en Els hebben in dit huis een aantal jaren heel gelukkig gewoond. Totdat Els er achter kwam dat Bas als verwoed hengelaar niet altijd aan het water zat te vissen. De hierdoor ontstane spanningen liepen zodanig op, dat hun huwelijk verder geen levensvatbaarheid meer had. Over de ontstane situatie werd er in het dorp heel wat afgeroddeld. Er ontstonden zelfs twee kampen. Een scheiding leek onvermijdelijk. Over de daarop volgende, langslepende rechtszaak, met de boedelscheiding als inzet, is men nu na drie jaar in het dorp nog steeds niet uitgesproken.

Niet naar het zin van Bas en dorpelingen uit zijn kamp, is het huis aan Els toegewezen. Zij woont hier nu met haar nieuwe vriend. Jammer, dat zij die overwinning heel rancuneus op de gevel van haar huis heeft aangebracht.

04-03-2012, 00:38 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

In mijn blog van de 24^e (Ongein) was ik niet erg positief over de straatnamen van bekende (Haagse) Nederlanders, die volgens mij door de gemeenteambtenaren werden misbruikt. Nadat ik dat constateerde, kwam ik tijdens diezelfde wandeltocht een straatnaam tegen van nog een bekende Nederlander (-/v), nu wel in een aangename omgeving. Het deed mij deugd dat die fantastische zangeres, met haar tijdloze hit Laat me alleen, in het Westland een ereplaatsje heeft verworven.

Wij hebben Rita Hovink, want zij is die zangeres, met z’n allen voor eeuwig in ons hart gesloten. Daarom ging ik er van uit dat er naar Rita ook elders in het land een laan, weg of straat werd vernoemd. Al googelend bleek dat niet zo te zijn. Verrek, waarom dan wel ergens achteraf in het Westland. Zal daar haar wiegje hebben gestaan?

Wikipedia weersprak dat; Rita Hovink werd als Hendriekje Jannie Vink op 3 maart 1944 in Beverwijk (N-H) geboren. Vanwaar dan toch een Rita Hovinklaan in het Zuid-Hollandse Westland?! Ik geloof als Hagenaar, die jaren aan de grens van het Westland heeft gewoond, hiervoor het antwoord te kennen, waarbij ik uitga van het publiek geheim van weleer.

Destijds werd er, met ondermeer het kweken van tomaten en komkommers, heel veel geld verdiend in dit tuinbouwgebied. Ook heel veel zwart geld. Van horen zeggen weet ik dat er daardoor ook heel wat grote feesten in de Glazenstad werden georganiseerd, waarbij heel wat Nederlandse artiesten, zoals Willeke Alberti, Rob de Nijs en natuurlijk Rita Hovink acte de présence gaven.

Dan vind ik het geweldig dat een tuinder, kennelijk met een hang naar die goeie ouwe tijd,  Rita Hovink nog steeds eert, door haar d´r eigen laan, de Rita Hovinklaan, te gunnen.

28-02-2012, 00:00 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Al zappend, ik heb geen idee bij welk tv-programma ik was terechtgekomen, kwam Priorij Nazareth voorbij en hoorde ik dat de zusters benedictinessen van dit klooster dag en nacht bidden. Een continue onderneming sinds 1875. Een geruststelling waarop ik 38 jaar heb moeten wachten.

Voorjaar 1974 moest ik namelijk op herhaling voor de militaire dienst, waarbij ik tegelijk korporaal der Koninklijke Landmacht zou worden. Een rang die ik overigens totaal niet ambieerde en door onvoldoende inzet ook niet heb gekregen. Na voor dit verplichte nummer te zijn opgekomen, gingen we een week op oefening. Meneer de generaal had voor het hele bataljon er een spannende onderneming van gemaakt. Alsof we in een guerrilla waren terechtgekomen, namen we met ruim 500 man bezit van een dorpje, ergens in Noord-Brabant. Mijn belangrijkste taak in deze Stratego on Street was af en toe een beetje wachtlopen. Voor de rest van de tijd konden wij volledig onze eigen gang gaan. Omdat het ons wel van belang leek om, voor het geval er iets zou gebeuren, ook in onze vrije tijd bij elkaar te blijven, hadden wij ons zelf in een kroeg ingekwartierd. Geheel wederzijds was de kastelein ook blij met ons. Er werd wat afgezopen.

Het was zeker al half twee, toen er een lichtgewicht sergeantje de kroeg in kwam en de kastelein sommeerde de tap te sluiten. Onder hoongelach zocht deze beroepsuiteindelijk dekking, terwijl er natuurlijk werd doorgetapt. Want, ondanks dat het (een gespeelde) oorlog was, deden wij niet aan broodroof, waarvoor de kastelein ons zichtbaar dankbaar was.

Die nacht om drie uur was het voor mij en mijn maat weer tijd om twee uurtjes wacht te kloppen. We kwamen recht voor een klooster te staan, kennelijk om juist dit filiaal van de rooms-katholieke kerk te bewaken. Maar eigenlijk was ik door het drankgebruik niet bekwaam genoeg om mij van mijn taak te kwijten. Mijn maatje was in betere conditie. Met een groot verantwoordelijkheidsgevoel stuurde hij mij naar de overkant van de straat. “Ga nou maar, ze geven je vast een kop koffie”.

Er brandde licht, dus waren ze thuis. Bij het aanbellen realiseerde ik mij onvoldoende dat de nonnen wel eens zouden slapen. Bleek ook niet zo te zijn, want al snel werd er open gedaan. “Heeft u voor een beschonken soldaat der eerste klasse een kopje koffie?” Niet geheel wereldvreemd dirigeerde het nonnetje mij lachend naar een kamer direct links in de gang. “Ik ga even koffie voor je halen”. En ja hoor, met een dampende pot koffie kwam zij terug, vergezeld van een paar nieuwsgierig ogende zusters. Veel weet ik mij er verder niet van te herinneren, wel dat ik iets opgeknapt mijn dienst deels nog heb kunnen draaien. Natuurlijk met dank aan mijn maatje.

Achteraf had ik er toch een beetje spijt van om zomaar midden in de nacht bij een klooster te hebben aangebeld.Die arme zustertjes toch…. Hoewel, 38 jaar later begrijp ik dat het de bid-nachtploeg was, die ik misschien wel een welkome afleiding heb bezorgd.

-o-o-o-

27-02-2012, 20:18 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Haagse humor draait volgens mij vaak om zelfspot, of is anders erg komisch door de cynische invalshoek. Naar mijn waarneming is daarin een meneer de wethouder van Den Haag ooit te ver gegaan. Heel vooruitstrevend was het om de straten van een nieuwbouwwijk, ingeklemd tussen Loosduinen en Kijkduin, te voorzien van Haagse beroemdheden uit de sport, zoals de Bep Bakhuijsweg, Piet Moeskopsstraat, en natuurlijk de Aad (Aadsjuh) Mansveldstraat. Ik vind het dan smakeloos dat er juist in die wijk de Verslavingszorg van de Brijderstichting zit. Dat kan toch geen toeval zijn?!

24-02-2012, 22:26 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Vanavond keek ik naar het KRO tv-programma De rekenkamer, wat dit keer ging over Sanquin Bloedvoorziening. De nieuwe naam voor de bloedbank, waaraan heel veel vrijwilligers gratis en voor niks jaarlijks bloed geven. Sanquin misbruikt die vrijgevigheid door de bloedzakjes voor ruim € 200,= per stuk door te verkopen aan de ziekenhuizen. Vies veel geld, als je bedenkt dat de bloedbank in Duitsland en België het voor de helft van die prijs verkopen. Mede door die inbrekers van Sanquin is de Zorg zo vreselijk duur.

Vandaag viel in De Telegraaf te lezen dat er bij de Zorgverzekeraars jaarlijks minstens een miljard, jazeker dat getal met 9 nullen (!), wordt gedeclareerd zonder dat er diensten of producten tegenover staan. De medische wereld licht dus gewoon de verzekeringen jaarlijks voor een miljard euro op, wat naar het schijnt met de jaren erger wordt (?!). En onze Minister van Volksgezondheid Edith Schippers maar (blijven) snijden in die o zo noodzakelijke medische zorg. Het is toch om gek van te worden.

Dat doet mij trouwens denken aan de eigen bijdrage van een paar honderd euro, voor de zes weken intensieve zorg die mijn Truus heeft gehad. Op ons uitdrukkelijk verzoek hoefde Truus niet naar het ziekenhuis. Mocht zij de laatste weken van haar leven in haar eigen vertrouwde omgeving blijven, met fantastische hulp van Thuiszorg en de huisarts. Natuurlijk was mij dat àlles waard. Zij had ons aan de bedelstaf mogen brengen, als ik haar maar mocht blijven houden. “Laat dat helder zijn”, citeer ik in dit verband maar een stopzinnetje uit de slapjanusteksten van onze bewindslieden.

Waar het mij om gaat is, dat ik weliswaar om een heel andere reden (Truus zo lang mogelijk bij ons kunnen houden), duur Zorggeld  heb uitgespaard, door niet van het ziekenhuis gebruik te maken. Ik zou het heel onlogisch hebben gevonden, als wij voor deze besparing een beloning gekregen zouden hebben. Net zo onlogisch vind ik het achteraf, dat mij deze besparing een paar honderd euro heeft gekost. Welke dwaas heeft zo iets ooit ‘mogen’ verzinnen.

De zorg is ziek, heel ziek en wij met z’n allen zitten met een zak geld aan dat ziekbed.

23-02-2012, 22:13 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Soms word ik, vooral tijdens wandeltochten, door een vreemde nieuwsgierigheid overvallen. Zoals afgelopen zaterdag in het Westland, toen ik langs huisnummer 343 liep. Onwillekeurig dacht ik terug aan mijn 343 uit mijn jeugd. Rijd ik over de Haagse Zuiderparklaan ben ik nog steeds benieuwd wie er nu op mijn jeugdadres woont. Soms neig ik er toe om er aan te bellen.

Maar het houdt niet op bij dat adres. Ook als ik, waar dan ook, huisnummer 343 tegenkom, ben ik nieuwsgierig naar de bewoners. In mindere mate heb ik dat bij mijn Haagse 81 en helemaal niet met mijn 3 uit Maassluis. Nu ik al jaren op 425 woon, is er naar deze getallenreeks ook een bepaalde hunkering naar de 425 elders ontstaan. Wat is dat toch?!

Het lijkt wel of ik met die hogere nummers een verwantschap zoek. Alsof ik àlle bewoners van numero 343 wil leren kennen. Dat verklaart dan ook dat ik geen interesse heb in de 3 of de 81. Dat zou echt te massaal zijn, alsof je contact zoekt met familie Jansen of familie de Vries. Nee, ik wil toch enigszins selectief blijven.

Het is een soort hang naar community, zoals de sociale media Facebook en Hyves. Niet met de vraag om vrienden te worden, maar om aan elkaar genummerd te worden. Daaruit moet dan een soort stamboom komen, de plaatsnamen op alphabet gerangschikt met daaronder de straten, lanen en pleinen met nummer 343. Eén van hen heb ik al gevonden, want een vriendje van mij woont in Vlaardingen op 343. Ik moet eigenlijk maar de website www.343.nl openen, waarin ik ze doormiddel van een oproep allemaal kan verzamelen.

Maar wat als ik al die driedrieënveertigers heb gevonden, wat dan? Zouden daar echt leuke contacten uit kunnen ontstaan? Waarom ook niet. Daar lijkt mij dan heel simpel met een soort digitaal speed daten achter te komen. Ik zou niet weten of het haalbaar is, maar we zouden ook met z’n allen, die driedrieënveertigers dus, maandelijks alle Staatsloten op kunnen kopen met 343 als eindcijfers. Tussen al die driedrieënveertigers is er ongetwijfeld een bolleboos in wiskunde die daarvoor een kansberekening kan maken. Zo zullen er best ook meerdere creatievelingen binnen de groep zijn, die het doel van onze (343) community meer gestalte kunnen geven. Het leuker kunnen maken en verder kunnen uitbuiten.

In commerciële zin lijkt mij er sowieso ook wat mee te doen. 343 staat immers voor een hele grote groep mensen, waaronder veel gezinnen. Allemaal consumenten, die gezamenlijk een importante inkoopgroep kunnen vormen. Hun 343-pasje moet toch goed zijn voor forse kortingen bij de gasleverancier, bij benzinestations, de opstal- en inboedelverzekering voor numero 343 en ga zo maar door. Want samen sta je sterk, nietwaar.

Ach, het lijkt me gewoon leuk om een positieve draai te kunnen geven, aan het feit dat we met z'n allen maar een nummer zijn.

22-02-2012, 22:27 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Het is een rare gewaarwording om hartje zomer omringd te zijn door maar liefst vier Prinsen Carnaval. Nog maar een fractie van het aantal die op de muur waren geportretteerd. Ik zat in een heuse Prins Carnavalburcht. Een kroeg in het zuiden des Lands. Die dag had ik er een fantastische wandeltocht gelopen en had, speciaal daarvoor een kamer in de omgeving geboekt. Niet alleen om van de zonovergoten dagen te genieten, maar om ’s avonds ook een lekker biertje onder de Limburgers te drinken. Dat deed ik in het café waar die middag ook start en finish van de wandeltocht was. Het was mij toen al opgevallen dat er heel wat foto’s hingen van Prinsen Carnaval. Hier moest het wel een carnavalspaleis zijn, waar het ’s avonds ongetwijfeld goed toeven is. Leuk om eens in het hart van de echt dol dwaze februaridagen te zitten.

Om snel aansluiting bij de cafégangers te krijgen had ik, zoals voor mij gebruikelijk, voor een plekje aan de riante bar gekozen. Ondanks dat het nog maar net zeven uur was, was de bar behoorlijk bezet. Leek het op een uit de tijd gelopen bitteruurtje, zeker als je de bierdrinkers daarbij aanschouwde. Naast mij zat, naar ik ‘m hoorde aanspreken, Sjefke. Een dialectrijk prater. Verrassend genoeg richtte hij zich plotseling tot mij in bijna perfect Nederlands. “Je verstaat ons zeker niet Ollander?””Nee, niet zo goed, ik weet alleen dat jullie het over een paar mooie vrouwen hebben”. Er volgde een lachsalvo. “Ja da’s niet moeilijk te raden, Ollander, het gaat aan de bar altijd over drank, vrouwen en motoren. Waar komt u eigenlijk vandaan?” “Uit Den Haag”, noemde ik voor het gemak maar mijn geboortestad. “Ahh, een prachtstad, als jongen logeerde ik daar vaak bij mijn neefje”. “Vandaar dat je zo goed Hollands spreekt”, complimenteerde ik hem als beloning voor het pilsje wat namens hem voor mij werd neer gezet. “Proost!”

Ik liet voor het ploegje mannen later ook een biertje neerzetten, want waar zij konden betrokken zij mij in hun verhalen. Gelukkig lach ik makkelijk, wat mij bij de onverstaanbare teksten goed van pas kwam. Soms begreep ik ze, soms lachte ik mee.

Inmiddels waren er al heel wat biertjes van steeds weer een nieuwe afzender neergezet. Ik viel in het pulletje, wat ik ongetwijfeld aan mijn Haagse tongval heb te danken. Met dank aan Koot en Bier, of misschien wel aan Barbie, Sterretje en Joker van Oh Oh Cherso. De klappen op mijn schouder konden niet uitblijven. “Je moet hier met Carnaval komen Ollander”, werd er al een volgende ontmoeting geopperd. Voor mij een mooi moment om over al die Prinsen Carnaval aan de muur te beginnen. In een kakofonie aan Limburgse teksten kreeg ik van bijna alle mannen tegelijk uitleg over die Prinsen en deze kroeg. “Zo, zo een echt Prins Carnavaldomein. Een betiteling die de Limburgers met opnieuw een biertje beloonden, niet nadat de vier Prinsen Carnaval van de laatste jaren zich aan mij hadden voorgesteld. De anekdotes bleven toen ook niet uit, met natuurlijk een hoog drank-vrouwen-en-motorengehalte. “Kom volgend jaar nou maar gewoon hier naar toe!” “Oké, maar dan wil ik wel de Prins Carnaval zijn, Prins Kroondomein de eerste. Nadat ik die naamskeuze had verklaard leek de deal te worden gesloten. Tenminste, ik kreeg weer zo’n flinke klap op m’n schouder. “We houden een fotolijstje voor je leeg Ollander”.

Jammer dat ik helemaal niet van Carnaval houd.

21-02-2012, 23:10 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)