Mij viel een lantarenpaalreclame op van een wijnhandelaar. Ik vond het leuk bedacht, zo’n winkel nou eens niet wijnhuis, maar wijndealer te noemen. Daar zou ik graag mijn wijnen kopen. Toen ik goed keek zag ik echter een wel heel grove spelfout in die reclame staan. Jemig, wat een blunder. Het leek mij ineens een Jacobse en van Es-handel in inferieure wijnen. Effe een kiekje van gemaakt, zodat ik vanavond weer invulling aan mijn blog kan geven.

Alvorens het verhaal neer te schrijven even mijn aanvullende informatie gegoogeld. Naar bleek, was het míjn blunder. Het had niets te maken met een dealer van wijnen. De naam Wijndaeler verwijst naar de Wijndaelerweg en is een woonzorgcentrum voor ouderen van Humanitas. Weg verhaal….

Maar Den Haag is zó leuk, dat er binnen de korstmogelijke tijd zich wel weer iets aandient. Jammer dat het koffiehuis wat ik passeerde op zaterdag gesloten is. Want daar liggen de verhalen voor het oprapen. Lezers dezes, niet uit Den Haag komende, raad ik van harte aan eens een bakkie in een Haags koffiehuis te doen. Echt, je wordt gek van geluk. Is de ambtenarenstad te ver uit de route, kan je nog altijd de DVD bekijken: “Het gelijk van de koffietent”, van Harrie Jekkers. Inderdaad, die meneer van “O, o, Den Haag, mooie stad achter de duinen”.

In een betere buurt van Den Haag, randje Loosduinen, reed een stel van ruim veertig jaar oud, die deze zaterdag hadden gereserveerd om eens lekker terug de tijd in te fietsen. Vooral het vrouwtje wees alle kanten op, waarbij zij kennelijk (ik kon het niet horen) haar man vertelde waar zij tot haar twaalfde had gewoond, waar de bakker zat en de groenteboer, met wiens zoon zij nog verkering had. Haar man knikte af en toe, waarbij haar enthousiasme nou niet direct op hem was overgeslagen. Tot op de Aronskelkweg. “Krèg nâh de tering, dat is mèn âhwe schaul”. Omdat hij mijn moedertaal sprak begreep ik dat hij het Dalton Lyceum bedoelde, het prachtige pand wat ik zojuist passeerde. Geinig, dat was ook de school van Koot & Bie.