1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
In navolging van de bioscoopfilms, zijn nu ook de 3 D (driedimensionale) TV programmas in opkomst, voor beeld met veel meer diepte. Hiervoor is de nieuwste generatie televisietoestel nu al te koop. Tot zon duur toestel ben ik voorlopig niet te verleiden.
Mijn wachten is op programmas met inhoudelijk veel meer diepte.
Het was echt niet mijn bedoeling om de horeca weer eens af te zeiken. Maar ja, ze vragen er zelf om. Van de week moest ik in de krant nog lezen dat het voor deze branche maar niet wil beteren. Nergens lees ik dan dat ze zichzelf inmiddels behoorlijk uit de markt prijzen. Er wordt minder buiten de deur gegeten en de stappers drinken eerst in huiselijke omgeving voor.
Vandaag eindigde ik een wandeltocht op het eiland van oom Niek, waar ik mijzelf met een biertje wilde belonen, er zaten uiteindelijk 25 kilometers achter mn kuiten. Ik zocht direct de bar op en ondanks dat alle krukken, op één na, onbezet waren, liet het biertje toch even op zich wachten. Van die ene barkruk vroeg de etende vrouw of zij haar collegaatje even moest roepen. Nou ja, als ik daardoor een biertje kan scoren, heel graag. Gelukkig zou ik mij toen snel kunnen laven. Alstublieft, dat is dan 2,65. Als overtuigend bewijs werd mij een bonnetje toegeschoven.
Omwille van het afrekenen had ik dit schriftelijke bewijs hard nodig, want ik dacht toch echt, dat ik die juffrouw verkeerd had verstaan. Verdomd 2,65! Juffrouw, wat duur jôh! Glimlachend en niet geheel zonder charme diende zij mij, met maar daarvoor krijgt u dan wel een héél lekker biertje, zo snel van repliek, dat het onwaarschijnlijk is dat mijn klacht voor het eerst werd gehoord.
Bijna brutaal vroeg het jonge dienstertje na mijn eerste slok: Nou, en? Lekker, zoals bier is bedoeld, viel mij een reclametekst te binnen, maar, nog steeds te duur! Haar glimlach deed mij niet smelten, mogelijk was er toch sprake van een emotionele blokkade, door die 2,65. Ik vond het gewoon schofterig duur. Die tent was niet veel meer dan een opgetuigde blokhut, gesitueerd aan een drukke doorgaande weg, met alleen links en rechts weiden en bijna aan het rand van een bos. Daarmee rechtvaardigt je absoluut geen "Yab Yum-tarief.
Bij mijn vertrek flitste een tieneruitspraak door mijn hoofd: rot naar je eiland, waarvan ik nu pas begrijp hoe kwetsend, uhh nou ja, geldverslindend dit was bedoeld.
Het was maar een kwartiertje., wat maakt dat nou uit. Nou, vier joeten! Er schortte dit keer iets aan mijn timemanagement. Gezwollen taalgebruik om toe te geven dat ik te laat terug was bij de parkeermeter. Een geüniformeerde onverlaat meende daardoor een vrijbrief te hebben, om één van de ruitenwissers van mijn vrij nieuwe auto op te lichten, om een parkeerbon tussen wisser en voorruit te klemmen. Ik blijf het een hufterige afstraffing vinden, waar ik nooit aan zal wennen.
Zonder daarvoor in functie te zijn geweest, ben ik ooit debet geweest aan een reeks van parkeerbonnen, in een aantal straten van een niet te grote gemeente. Een blunder die mij altijd blijft heugen. Als (beginnend) reclamemaker werd ik ingehuurd om een kapsalon aan meer klandizie te helpen. Hiervoor bedacht ik een kortingsactie via een waardebon, die ik dan niet huis-aan-huis verspreid wilde hebben. Het moest extra opvallen; smaakmakend zijn. Nou, dat was het, weliswaar anders dan bedoeld.
Als vormgeving van de waardebon had ik gekozen voor een èchte bon. Een parkeerbon, gestoken tussen de ruitenwisser in de omgeving van de kapsalon. En dat had ik helemaal niet moeten doen. Met reclamemaken is het namelijk ook de bedoeling dat je sympathie oproept bij je (komende) klanten. En daaraan had ik niet gedacht, totaal verblind door mijn creatieve idee. Wat dat betreft heeft de kapsalon meebetaald aan mijn leergeld.
Ondanks het onthullen van deze blunder, kan ik niet nalaten ook te melden dat er toch ook een aantal nieuwe klanten met de waardebon naar de kapsalon waren gelokt. Daardoor nam de kapper het voor lief dat hij s-nachts door een woedende wordt-nooit-klant werd gebeld, die diezelfde avond ziedend het politiebureau binnen was gestormd, om verhaal te halen voor de ten onrechte gekregen parkeerbon. Voor de fopbon moest de kapper het ongezouten ontgelden.
Dan had ik nu mazzel , want na mijn echte bon heb ik, die nacht toch lekker door kunnen slapen.
Of de heer Lubbers op mijn blog Knetter is gewezen, of dat hij er naartoe is gegoogled, heb ik geen idee van. Het zou mij ook een rot zorg zijn. Hij heeft op Knetter gekeken en daar gaat het om. Maar goed dat ik mijn blogjes heb gerubriceerd, zodat deze Minister van Staat snel daar kon komen, waar zijn interesse voornamelijk naar uitgaat. De rubriek politiek, dus. En eerlijk gezegd ben ik dan ook weer benieuwd, welke van mijn politieke blogjes uiteindelijk de doorslag heeft gegeven, dat Lubbers op zijn schreden is teruggekomen en hij de samenwerking tussen CDA en PVV niet meer ziet zitten. Volgens mij hebben alle blogjes, waarin de PVV en Wilders onderwerp van neerschrijven was, allemaal een beetje geholpen, maar dat 3 augustus uiteindelijk bepalend is geweest. Kennelijk om alsnog loyaal te zijn jegens Hare Majesteit. Na de blog hiervoor te hebben teruggelezen, schrijf ik nu met veel genoegen: Zeg jij nu maar dag met je handje, Geert Wilders.
Ik ben echt een gelegenheidsdrinker; ik drink bij èlke gelegenheid. Het was min of meer mijn lijfspreuk. Eigenlijk had dat ook met mijn beroep te maken, of liever gezegd, met het netwerken daarvoor. Hyves achter de Beertender, als het ware. We hebben wat afgezopen. Zonder dat het in mijn relatienetwerk schaadde, had ik de laatste jaren alcoholtechnisch al aardig gas teruggenomen. Het fustje in mijn eigen Beertender tapte ik de laatste tijd steeds meer nèt voor het over datum termijn uit. Neemt niet weg dat ik zo nu en dan nog eens, graag met maten in de kroeg, mijn hakken vol wil laten lopen. Drink, dan graag met maten, nietwaar?!
Al met al is mijn drankgebruik over het algemeen (enigszins) gezapig geworden. Daarmee is ook het biergebruik sterk teruggelopen. Ik ben heden ten dage meer van het wijntje. Het liefst een rood wijntje. Maar ja, daarmee is het `drankjedrinken` tegelijk een denksport geworden. Tenminste, zo ervaar ik het. Zo nu en dan wil ik graag een knap wijntje, voor `kan mij die kosten nou schelen` opentrekken. Dat dan wel tijdens speciale gelegenheden. Omdat ik de, graag zo te houden, drang heb dagelijks een paar glazen wijn te drinken, wil ik de kosten daarvan wel enigszins in de klauw houden. Mijn (principiële) streven is, dat ik mn normale flesje wijn niet duurder dan 5,= wil hebben. In oud geld nog steeds ruim een joet, gelijk aan de kosten van maar liefst 24 flesjes bier.
En dan valt het nog niet eens mee, om voor die joet een knap flesje wijn te vinden. Nu ik mij daar (principieel dus) steeds meer aan wens te houden, heb ik het mij daarmee wel behoorlijk moeilijk gemaakt. Mijn eerste gang was naar Aldi en Lidl, waar voor weinig geld wijntjes valt weg te halen. Heel goede wijntjes, volgens de reputatie. Kennelijk heb ik steeds de verkeerde flessen gepakt, want hun alcoholische druivensap heeft mij nooit kunnen bekoren.
Dan maar gaan voor de speciale aanbiedingen van ondermeer grootgrutter Albert Heijn. Zo nu en dan wist ik dan best een lekker wijntje te scoren, die de week er na dan natuurlijk niet meer te koop bleek te zijn. De aangename keuze werd dan met meerdere te zure keuzes verstoord, alvorens er weer een lekker wijntje over mijn tong rolde. Voor mijn gevoel had ik mijn smaak toch enigszins weten te trechteren. Het moest in het vervolg een Merlot zijn.
Ook na die constatering heeft nog aardig wat azijnzuur een aanslag op mijn papillen gedaan. Meerdere slijters liet ik mij nadien adviseren, waarbij mijn joetje dan wel overschreden moest worden. Inderdaad, lekkere wijntjes, maar principieel te duur. De slijter kan mij daardoor alleen van dienst zijn voor de wijntjes voor de speciale momenten.
Vandaag heb ik het serieuze voornemen om mn smaaktest van wijntjes in het vervolg te registreren. Pffff, je drankgenoegen administreren Vijf verschillende wijntjes van rond, maar zeker onder, de 5,= heb ik gekocht. Ik zal ze niet alleen doorproeven, maar ook in woord vastleggen. Zal mij benieuwen of ik zo tot een constante, aangename keuze weet te komen. Natuurlijk zijn suggesties altijd van harte welkom.
Vanavond zat ik met één oog, het andere had ik voor iets anders in gebruik, te kijken naar het TV programma Opsporing verzocht. Het viel mij op dat er veel overvallen in het programma zaten, waarbij veel beelden door bewakingscameras zijn geregistreerd.
Wat ik nog veel opvallender vind, is dat de beelden van bewakingscameras van zon slechte kwaliteit zijn, dat over het algemeen niemand uit valt te herkennen. En dat begrijp ik niet. Wij leven immers in het tijdperk van onbegrensde, technische mogelijkheden. Dan kan het er bij mij niet in dat er geen beter beeldkwaliteit uit bewakingscameras valt te halen. Misschien moet de redactie van Opsporing verzocht eens op zoek naar een leverancier van goede bewakingscameras. Zij zouden hiervoor zelfs in hun programma een oproep naar betere bewakingscameras kunnen doen.
Die kwaliteitscameras zouden dan het opsporing predikaat crimineel goed moeten kunnen krijgen. Komt dat boeventuig tijdens hun werk tenminste beter tot hun recht.
Geboeid en in één adem las ik het boek Gratis, maar niet goedkoop dit weekend uit. De story van de eerste gratis kwaliteitskrant ter wereld: De Pers. Later omgevormd tot meer een financieel, vijfdaags dagblad voor de zogenaamde A/B klasse voor ondermeer de Amsterdamse Zuidas.
Zoals bekend, heb ik iets met kranten, maar dan wel de dagbladen die ooit vanuit een bepaalde ideologie door, eerst dorpsomroepers, later door heren courantiers werden opgezet. De krant was een autoriteit, een meneer èn wat in de krant stond was waar. Het dagblad was vroeger jaren dan ook àltijd hartje stad prominent aanwezig. Als jongen heb ik menigmaal bij, de Wagenstraat in Den Haag, richting koepel van de Haagsche Courant gekeken, waarin een lichtkrant draaide met het allerlaatste nieuws. De ultieme voorloper van kabelkrant en teletekst.
Bij de courantiers ging het primair om het volk van informatie te voorzien. Hen min of meer maatschappelijk te scholen. Het ging dus niet zozeer om de poen, hoewel de courantenfamilies er verre van armlastig door zijn geworden. Nee, gewoon steenrijk. Waar (bijna) dagblad De Pers, samen met de treinblaadjes Spits en Metro, het nu juist alleen van advertentieopbrengsten moet hebben, hadden de dagbladen van weleer het juist alleen van de opbrengsten uit abonnementen en losse verkoop.
Grappig is de anekdote over de allereerste dagbladadvertentie, die van Holloway pillen en zalven. Om daarvoor reclame te kunnen maken wilde de pillendraaier een annonce, toen het gezwollen woord voor advertentie, in de krant plaatsen. Iets wat in Nederland totaal ongebruikelijk was. Hiervoor stond hij, met zijn hoed in de hand, voor meneer de courantier. Of deze zijn annonce in zijn blad wilde opnemen?! Minstens tot drie keer toe werd hem, voor dit onzedelijk verzoek, de deur gewezen. Door vasthoudendheid kreeg de kwakzalver uiteindelijk wel zijn zin. Oké, ik zal uw annonce in onze courant opnemen. En wanneer mag dat dan gebeuren, meneer de courantier? Dat zult u wel zien, u leest onze courant toch wel?! Als de dagbladen, bijna tot aan de dag van vandaag aan toe, door adverteerders gebrek aan commercie werd verweten, mag worden aangenomen dat dit cultureel was bepaald. Getuige de eerste dagblad-adverteerdersovereenkomst, zoals ik omschreef.
Maar ik dwaal af. Dagbladen hebben heel lang hun maatschappelijke verantwoordelijkheid weten te nemen. Maar ook deze bedrijfstak is uiteindelijk voor aandeelhouders en het grote geld gevallen. Natuurlijk, met de opkomst van TV, brokkelde de prominente rol van het dagblad stelselmatig af. Ze verdwenen uit het centrum van de stad, om zich op veel goedkopere industrieterreinen te vestigen. Eigenlijk had dat nooit mogen gebeuren. De krant hoort in het hart van de samenleving, dus óók in het hart van de stad.
Ze zijn er helemaal niet meer, die mooie dagbladtitels, zoals de Haagsche Courant, Het Vaderland, Dagblad Het Binnenhof, de Apeldoornse Courant, Zwolsche Courant, Dagblad De Typhoon, Courant Nieuws van de Dag, Dagblad Het Vrije Volk, Rotterdamsch Nieuwsblad, Leidsche Courant, Goudsche Courant, Rijn & Gouwe, Deventer Dagblad, Veluws Dagblad, Utrechts Nieuwsblad, Amersfoortse Courant, Twentsche Courant Tubantia, . Al die meneren bestaan gewoon niet meer. In meer dan de meeste grote steden van ons land, zijn de dagbladtitels inmiddels zelfs in buitenlandse, Engelse en Belse, handen. Nederland kent eigenlijk nog maar twee Nederlandse dagbladconcerns, die van de Telegraaf en de Noordelijke Dagblad Combinatie. En dat vind ik in en in triest.
