Het was echt niet mijn bedoeling om de horeca weer eens af te zeiken. Maar ja, ze vragen er zelf om. Van de week moest ik in de krant nog lezen dat het voor deze branche maar niet wil beteren. Nergens lees ik dan dat ze zichzelf inmiddels behoorlijk uit de markt prijzen. Er wordt minder buiten de deur gegeten en de stappers drinken eerst in huiselijke omgeving voor.
Vandaag eindigde ik een wandeltocht op het eiland van oom Niek, waar ik mijzelf met een biertje wilde belonen, er zaten uiteindelijk 25 kilometers achter mn kuiten. Ik zocht direct de bar op en ondanks dat alle krukken, op één na, onbezet waren, liet het biertje toch even op zich wachten. Van die ene barkruk vroeg de etende vrouw of zij haar collegaatje even moest roepen. Nou ja, als ik daardoor een biertje kan scoren, heel graag. Gelukkig zou ik mij toen snel kunnen laven. Alstublieft, dat is dan 2,65. Als overtuigend bewijs werd mij een bonnetje toegeschoven.
Omwille van het afrekenen had ik dit schriftelijke bewijs hard nodig, want ik dacht toch echt, dat ik die juffrouw verkeerd had verstaan. Verdomd 2,65! Juffrouw, wat duur jôh! Glimlachend en niet geheel zonder charme diende zij mij, met maar daarvoor krijgt u dan wel een héél lekker biertje, zo snel van repliek, dat het onwaarschijnlijk is dat mijn klacht voor het eerst werd gehoord.
Bijna brutaal vroeg het jonge dienstertje na mijn eerste slok: Nou, en? Lekker, zoals bier is bedoeld, viel mij een reclametekst te binnen, maar, nog steeds te duur! Haar glimlach deed mij niet smelten, mogelijk was er toch sprake van een emotionele blokkade, door die 2,65. Ik vond het gewoon schofterig duur. Die tent was niet veel meer dan een opgetuigde blokhut, gesitueerd aan een drukke doorgaande weg, met alleen links en rechts weiden en bijna aan het rand van een bos. Daarmee rechtvaardigt je absoluut geen "Yab Yum-tarief.
