1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Nu de boekenweek van start is gegaan, hoop ik van harte dat Andrea nog niet bij De Slegte terecht is gekomen. In de uitverkoop van het warenhuis is al erg genoeg. Met Andrea Rohloff hebben wij erg veel plezier gehad, tijdens ons weekje Berlijn. Zij was onze barjuffrouw van het hotel. Na een dagje toeristisch rond te zwalken en lekker te hebben gegeten, is het van ons een goede gewoonte om nog effe de bar aan te doen, alvorens ons mandje in te kruipen. En ondanks dat het hotel was volgeboekt kreeg dit nauwelijks navolging. Dat maakte het overigens niet minder gezellig. Want Andrea was onderhoudend genoeg en had als Duitse, tot onze verbazing, een grote dosis humor. Met de dag kwamen we meer van elkaar te weten.
Tijdens onze laatste avond wisselden wij onze mailadressen uit en zegde ik haar toe dat onze fotos van Berlijn, achter een wachtwoord, op mijn site zouden komen te staan. De naam van mijn site noteerde zij niet, maar in plaats daarvan ging zij op de PC er ter plekke naar toe: www.kroondomein.com
Na er even rond te hebben gesurft, vroeg zij honderduit over mijn gepubliceerde verhaaltjes, die zij zeker in alle rust zou lezen, om zo tegelijk weer wat van de Nederlandse taal op te halen. Kort voor het naar bed gaan kwam van haar er een onthulling:
Ik heb een boek geschreven, autobiografisch met als Nederlandse titel Verloren tijd. Over de inhoud wilde zij niets kwijt. Je moet het zelf maar lezen, spoorde zij ons aan.
Achteraf begrepen wij wel waarom. Als naïef meisje kwam zij ooit terecht in een Turkse gevangenis. En ondanks dat zij haar onthutsende verhaal uitvoerig had opgetekend, was zij face to face duidelijk de schaamte nog niet voorbij.
Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat het hier voornamelijk gaat om gemeenten waar de ChristenUnie en de Staatkundig Gereformeerde Partij rijkelijk zijn vertegenwoordigd. Als dat al een vooroordeel is, kan de kiem hiervoor gelegd zijn, tijdens mijn militaire diensttijd bij de Inspectie der Infanterie. Op het Haagse hoofdkantoor diende ik, als soldaat der eerste klasse, op het geclassificeerde secretariaat. Met nog een groep dienstplichtige maten. Als het maar even kon zaten we, tijdens de koffiepauzes, met elkaar gezellig te bomen. Natuurlijk over de standaard soldatenonderwerpen: drank, vrouwen en motoren.
Eén van de soldaten, het type lulletje rozenwater, hield zich tijdens die gesprekken opvallend afzijdig. Daarentegen was een vuurtorenrode jonge vrouw, Conny, met een meer dan aangenaam lichaam, altijd van de partij. Zij liet heel graag verbaal met zich dollen.
Nu wisten wij dat ons zwijgzame soldaatje lid was van de Gereformeerde Kerk, artikel 31. Nobel als wij waren, hebben wij hem daarover nooit aangesproken. Vrijheid van geloof, nietwaar. Het is echter nooit slim om je als dienstplichtige je aan je maten te onttrekken. Maar ook daarin hadden wij een softe benadering.
Toen zijn stilte weer opviel, tijdens onze hevige discussie over vrouwen, betrokken wij hem in ons gesprek. Bas, Jij ziet een mooie vrouw toch ook liever in minirok dan in avondjurk?, was de aanzet daartoe gezet. Bas haalde zijn schouders op. Nou, Bas? Hoe bedoel je?, respondeerde onze orthodox gereformeerde dan toch. Bas een voorbeeldje: Stel je voor je bent op een snikhete dag op het strand van Scheveningen en plotseling zie je onze Conny in een uiterst kleine bikini. Wat zou je dan denken? Lang behoefde hij daar niet over na te denken en antwoordde: ik zou heus wel zien dat het Conny is.
Wij soldaten èn Conny lagen in een deuk. En nòg zou ik er om kunnen lachen, ware het niet dat ik vrees dat zon frustratie tot erge dingen kan leiden.
Wat een gezever toch over de uitslagen van de Gemeenteraadsverkiezingen. In Rotterdam zijn inmiddels de stemmen opnieuw geteld en nog steeds is er een hevige discussie over onregelmatigheden, die er tijdens het stemmen hebben plaatsgevonden. Illegaal zouden er meerdere mensen in het stemhokje hebben gestaan en is er sprake van stemgeronsel. Burgemeester Aboutaleb vindt dat er moet worden nagedacht over hoe je de 1,5 miljoen mensen, die moeite met lezen en schrijven hebben, kunt helpen hun stem uit te brengen.
En dat heb ik , er over nagedacht. We moeten gewoon af van het stemhokje, type kleedhokje van het zwembad. Het is toch flauwekul dat we zo geheimzinnig (moeten) doen over onze stemkeuze. Laat ons gewoon stemmen in een openbare ruimte, zonder dat het stemmoment wordt afgeschermd. Toezichthouders zien er op toe dat er niet onder druk van derden, bijvoorbeeld met een pistool tegen het hoofd, een stem wordt opgelegd. Zij helpen mensen die slecht lezen en schrijven met het uitbrengen van hun eigen stem. En, alvorens het stembiljet de bus in gaat, kijkt de toezichthouder na of het biljet goed is ingevuld. Telt gelijk de stem, zodat op elk moment van de dag de werkelijke tussenstanden bekend zijn. Alle problemen opgelost.
Ook ik doe niet geheimzinnig over mijn stemgedrag. Ik stem zoals ik draag.
Soms kan een TV-commercial erg leuk zijn. Wil je m zelfs een tweede keer zien. Maar dan gaat het snel vervelen. Veel meer dan een mop die je voor de zoveelste keer hoort, blijft er niet van over. Nu graag een ander flimpie, meneer van de KPN.
Het zal mij benieuwen of ik binnenkort bij de klassenfoto op Schoolbank.nl toch met name genoemd gaat worden, zodat ik terug ben uit de anonimiteit (Lees hiervoor mijn Blog van gisteren). Dat doet mij direct weer denken aan het naamloze kanaal wat ik op Rijksweg A9 heel wat keren ben gepasseerd. Met niets meer dan Zijkanaal C moet dit water, tussen het Noordzeekanaal en Spaarndam, het maar doen. Hoe afgestompt moet je zijn om een water geen naam mee te geven?! Oké, Noord-Holland kent heel wat water, maar dan nog .
Zijkanaal C stroomt nota bene naar een schilderachtig plaatsje uit het jaartal 1285(!). Wel effe ten tijde van Graaf Floris de Vijfde, ja zó oud. En niet voor niets een van de eerste Nederlandse plaatsen met een beschermd dorpsgezicht. Meneer de afgestompte ambtenaar, een naamloos kanaal heeft Spaarndam niet aan u verdiend!
Eigenlijk denk ik dat de betreffende ambtenaar Jan Brinkers heet, die met een deel van zijn familie ontzettend overhoop ligt. Die familieleden zijn dan de directe afstammelingen van Hansje Brinkers, de legendarische zoon van de sluiswachter die een avond en nacht lang zijn vinger in de dijk stak, waarmee hij vele levens heeft gered. Terecht is er ter nagedachtenis van Hansje een standbeeld in Spaarndam geplaatst. Het zou heel vanzelfsprekend zijn geweest als de betreffende ambtenaar, zonder bonje met zijn familie, Zijkanaal C het Hansje Brinkerskanaal had genoemd.
n.b. Ooit mocht ik een naam en historie geven aan een pracht pop, gemaakt door kunstenares Diana Nieuwenhuis (zie werk van haar onder de rubriek "Kroon op het werk" in mijn kroondomein.) Het verhaal over de pop vind je onder: ww.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/Diaka.htm
Zou ik mijn naam willen veranderen, moet ik daar een aardige duit voor neerleggen en een jaar lang dit moeten laten publiceren in de Staatscourant. Dat kan veel goedkoper, voor slechts 1,25 per maand kan dit ook bij Schoolbank.nl. Deal or No Deal? No Deal, rot op! Dat zal effe lekker wezen, ruim zes decennia lang kan ik onvoorwaardelijk gebruik maken van mn eigen naam. Let wel, met bijbehorend profiel (lees: foto). En dat voorrecht wil Schoolbank.nl mij zomaar ontnemen. Daarvoor wordt mn toenmalig klasgenootje Anneke Toen, als zogenaamd beheerder van de foto, de Zwarte Piet toegespeeld.
Enkele weken geleden, na meerdere malen door Schoolbank.nl te zijn gemaild, was ik op hun site op zoek naar de Theo Thijssenschool in Den Haag. En ja hoor, geïllustreerd met een fraaie klassenfoto, kwam ik daar veel klasgenootjes van weleer tegen. Geinig! Hoewel , ondanks dat ik in de bovenste rij -trots als een pauw alsof ik toen al wist dat mn maatje de beroemde George Kooymans van de Golden Earing zou worden- mijzelf naast hem waarnam, wordt mijn portret toegeschreven aan Rob Hezemans.
Ach ja, foutje, dus conform de spelregels van Schoolbank.nl, heb ik Anneke Toen, als beheerder van de foto", indirect aangeschreven met het verzoek mijn portret alsnog aan mij toe te kennen. Indirect, omdat Schoolbank.nl geen rechtstreeks e-mail contact toestaat, tenzij je daarvoor 1,25 per maand wilt betalen(!).
Ik ga er maar van uit dat mijn verzoek Anneke nooit heeft bereikt, want mijn portret krijgt nog steeds het predicaat van Rob mee en dat bevalt mij niet. Schande Schoolbank.nl!
Klasgenoten, ga alsjeblieft geen 1,25 per maand betalen, om recht te kunnen doen aan jouw afbeelding op de klassenfoto. Waar ik kan zal ik hieronder de nodige mutaties aangeven:
1.) Boven Anneke Toen staat Ineke van Rijswijk. 2.) Helemaal links boven staat jufrrouw 'st.st.st.'Boersma 3.) René is René, dus kan het vraagteken weg. 4.) Net zichtbaar boven Anneke Toen is Ria Klop 5.) Onder George Kooymans staat Erna (toen al een plaatje). 6.) Onder Tineke Zee zit (volgens mij) nog een Marjolein 7.) Links van heer Jansen zit juffrouw Poelstra. Waarover in een anekdote valt te lezen in mijn kroondomein: www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/genomineerden.htm
Op voorhand meld ik maar dat op de klassenfoto van de MULO, zoals te zien in mijn verhaaltje Wie O Wie (waar Anneke Toen kennelijk niet de beheerder van is), ik dit keer rechts van George Kooymans sta. Klik hier om dit te zien: www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/wiewie.htm
De huidige, strenge winter duurt wel heel lang. Als er een dag lekker het zonnetje heeft geschenen, wordt dat weer afgestraft met sneeuw of vorst. Zo langzamerhand voel ik mij daar schuldig over. Want, toen ik tot vorig jaar de derde week van februari een tweedaags congres bijwoonde, ging ik Vrijdagsmiddag met volop zon terug naar huis.
Gesymboliseerd door een fraaie bos tulpen, was deze rit naar huis voor mij zon beetje de start van de komende lente. Nu ik inmiddels (in de VUT) aan het rentenieren ben, heeft dat lentezonnetje zich nog nauwelijks aangekondigd. Sorry, maar voor mij is dat geen reden om volgend jaar terug te gaan naar het tweedaagse congres.
Nu de boekenweek van start is gegaan, hoop ik van harte dat Andrea nog niet bij De Slegte terecht is gekomen. In de uitverkoop van het warenhuis is al erg genoeg. Met Andrea Rohloff hebben wij erg veel plezier gehad, tijdens ons weekje Berlijn. Zij was onze barjuffrouw van het hotel. Na een dagje toeristisch rond te zwalken en lekker te hebben gegeten, is het van ons een goede gewoonte om nog effe de bar aan te doen, alvorens ons mandje in te kruipen. En ondanks dat het hotel was volgeboekt kreeg dit nauwelijks navolging. Dat maakte het overigens niet minder gezellig. Want Andrea was onderhoudend genoeg en had als Duitse, tot onze verbazing, een grote dosis humor. Met de dag kwamen we meer van elkaar te weten.
