1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Wat een gezever toch over de uitslagen van de Gemeenteraadsverkiezingen. In Rotterdam zijn inmiddels de stemmen opnieuw geteld en nog steeds is er een hevige discussie over onregelmatigheden, die er tijdens het stemmen hebben plaatsgevonden. Illegaal zouden er meerdere mensen in het stemhokje hebben gestaan en is er sprake van stemgeronsel. Burgemeester Aboutaleb vindt dat er moet worden nagedacht over hoe je de 1,5 miljoen mensen, die moeite met lezen en schrijven hebben, kunt helpen hun stem uit te brengen.
En dat heb ik , er over nagedacht. We moeten gewoon af van het stemhokje, type kleedhokje van het zwembad. Het is toch flauwekul dat we zo geheimzinnig (moeten) doen over onze stemkeuze. Laat ons gewoon stemmen in een openbare ruimte, zonder dat het stemmoment wordt afgeschermd. Toezichthouders zien er op toe dat er niet onder druk van derden, bijvoorbeeld met een pistool tegen het hoofd, een stem wordt opgelegd. Zij helpen mensen die slecht lezen en schrijven met het uitbrengen van hun eigen stem. En, alvorens het stembiljet de bus in gaat, kijkt de toezichthouder na of het biljet goed is ingevuld. Telt gelijk de stem, zodat op elk moment van de dag de werkelijke tussenstanden bekend zijn. Alle problemen opgelost.
Ook ik doe niet geheimzinnig over mijn stemgedrag. Ik stem zoals ik draag.
Soms kan een TV-commercial erg leuk zijn. Wil je m zelfs een tweede keer zien. Maar dan gaat het snel vervelen. Veel meer dan een mop die je voor de zoveelste keer hoort, blijft er niet van over. Nu graag een ander flimpie, meneer van de KPN.
Het zal mij benieuwen of ik binnenkort bij de klassenfoto op Schoolbank.nl toch met name genoemd gaat worden, zodat ik terug ben uit de anonimiteit (Lees hiervoor mijn Blog van gisteren). Dat doet mij direct weer denken aan het naamloze kanaal wat ik op Rijksweg A9 heel wat keren ben gepasseerd. Met niets meer dan Zijkanaal C moet dit water, tussen het Noordzeekanaal en Spaarndam, het maar doen. Hoe afgestompt moet je zijn om een water geen naam mee te geven?! Oké, Noord-Holland kent heel wat water, maar dan nog .
Zijkanaal C stroomt nota bene naar een schilderachtig plaatsje uit het jaartal 1285(!). Wel effe ten tijde van Graaf Floris de Vijfde, ja zó oud. En niet voor niets een van de eerste Nederlandse plaatsen met een beschermd dorpsgezicht. Meneer de afgestompte ambtenaar, een naamloos kanaal heeft Spaarndam niet aan u verdiend!
Eigenlijk denk ik dat de betreffende ambtenaar Jan Brinkers heet, die met een deel van zijn familie ontzettend overhoop ligt. Die familieleden zijn dan de directe afstammelingen van Hansje Brinkers, de legendarische zoon van de sluiswachter die een avond en nacht lang zijn vinger in de dijk stak, waarmee hij vele levens heeft gered. Terecht is er ter nagedachtenis van Hansje een standbeeld in Spaarndam geplaatst. Het zou heel vanzelfsprekend zijn geweest als de betreffende ambtenaar, zonder bonje met zijn familie, Zijkanaal C het Hansje Brinkerskanaal had genoemd.
n.b. Ooit mocht ik een naam en historie geven aan een pracht pop, gemaakt door kunstenares Diana Nieuwenhuis (zie werk van haar onder de rubriek "Kroon op het werk" in mijn kroondomein.) Het verhaal over de pop vind je onder: ww.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/Diaka.htm
Zou ik mijn naam willen veranderen, moet ik daar een aardige duit voor neerleggen en een jaar lang dit moeten laten publiceren in de Staatscourant. Dat kan veel goedkoper, voor slechts 1,25 per maand kan dit ook bij Schoolbank.nl. Deal or No Deal? No Deal, rot op! Dat zal effe lekker wezen, ruim zes decennia lang kan ik onvoorwaardelijk gebruik maken van mn eigen naam. Let wel, met bijbehorend profiel (lees: foto). En dat voorrecht wil Schoolbank.nl mij zomaar ontnemen. Daarvoor wordt mn toenmalig klasgenootje Anneke Toen, als zogenaamd beheerder van de foto, de Zwarte Piet toegespeeld.
Enkele weken geleden, na meerdere malen door Schoolbank.nl te zijn gemaild, was ik op hun site op zoek naar de Theo Thijssenschool in Den Haag. En ja hoor, geïllustreerd met een fraaie klassenfoto, kwam ik daar veel klasgenootjes van weleer tegen. Geinig! Hoewel , ondanks dat ik in de bovenste rij -trots als een pauw alsof ik toen al wist dat mn maatje de beroemde George Kooymans van de Golden Earing zou worden- mijzelf naast hem waarnam, wordt mijn portret toegeschreven aan Rob Hezemans.
Ach ja, foutje, dus conform de spelregels van Schoolbank.nl, heb ik Anneke Toen, als beheerder van de foto", indirect aangeschreven met het verzoek mijn portret alsnog aan mij toe te kennen. Indirect, omdat Schoolbank.nl geen rechtstreeks e-mail contact toestaat, tenzij je daarvoor 1,25 per maand wilt betalen(!).
Ik ga er maar van uit dat mijn verzoek Anneke nooit heeft bereikt, want mijn portret krijgt nog steeds het predicaat van Rob mee en dat bevalt mij niet. Schande Schoolbank.nl!
Klasgenoten, ga alsjeblieft geen 1,25 per maand betalen, om recht te kunnen doen aan jouw afbeelding op de klassenfoto. Waar ik kan zal ik hieronder de nodige mutaties aangeven:
1.) Boven Anneke Toen staat Ineke van Rijswijk. 2.) Helemaal links boven staat jufrrouw 'st.st.st.'Boersma 3.) René is René, dus kan het vraagteken weg. 4.) Net zichtbaar boven Anneke Toen is Ria Klop 5.) Onder George Kooymans staat Erna (toen al een plaatje). 6.) Onder Tineke Zee zit (volgens mij) nog een Marjolein 7.) Links van heer Jansen zit juffrouw Poelstra. Waarover in een anekdote valt te lezen in mijn kroondomein: www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/genomineerden.htm
Op voorhand meld ik maar dat op de klassenfoto van de MULO, zoals te zien in mijn verhaaltje Wie O Wie (waar Anneke Toen kennelijk niet de beheerder van is), ik dit keer rechts van George Kooymans sta. Klik hier om dit te zien: www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/wiewie.htm
De huidige, strenge winter duurt wel heel lang. Als er een dag lekker het zonnetje heeft geschenen, wordt dat weer afgestraft met sneeuw of vorst. Zo langzamerhand voel ik mij daar schuldig over. Want, toen ik tot vorig jaar de derde week van februari een tweedaags congres bijwoonde, ging ik Vrijdagsmiddag met volop zon terug naar huis.
Gesymboliseerd door een fraaie bos tulpen, was deze rit naar huis voor mij zon beetje de start van de komende lente. Nu ik inmiddels (in de VUT) aan het rentenieren ben, heeft dat lentezonnetje zich nog nauwelijks aangekondigd. Sorry, maar voor mij is dat geen reden om volgend jaar terug te gaan naar het tweedaagse congres.
Ooit was de krant een meneer, bijna heilig. Als jongen mocht je m van de deurmat halen om hem ongelezen op tafel voor je vader klaar te leggen. Had hij m van A tot Z gelezen, was het de beurt aan de rest van het gezin. Dit ritueel was algemeen aanvaard. De hedendaagse krantenlezer is zodanig geëmancipeerd, dat wie het eerst komt, die m het eerste leest. Daar heb ik helemaal niets op tegen. Erger is dat een dagblad lezen niet meer een vanzelfsprekendheid is. En àls er al een krant wordt gelezen, is het nog vaak zon flut blaadje in de trein. Zon blad wat bijna door knippen en plakken tot stand is gekomen, zonder dat het enige journalistieke hoogstandjes kent.
Een soort McKrant. Eigenlijk niet te pruimen. Je mag dan ook van deze gratis stuf niet verwachten, dat er aan onderzoeksjournalistiek wordt gedaan, of dat zij op de perstribune (als die nog zou bestaan) van de Gemeenteraadsvergadering aanwezig is. Op geen enkele wijze wordt de democratie, dus ook de stem des volks, hiermee nog gediend. Ook valt te vrezen dat onze katten er niet beter van zijn geworden, want misschien dat de kattenbak zonder krant tegenwoordig minder snel wordt verschoond.
Door het programma Pauw & Witteman, waarin gesproken werd over het boek Willem IV van prins tot koning, kan ik niet meer geloven in welke vorm van Koninklijke spontaniteit dan ook. Het beroemde hij was een beetje dom van Maxima was volledig geregisseerd. Erger nog, in een kostenverslindende (PR) brainstormcessie in het Catshuis werd deze Oneliner al neergeschreven.
Aanvankelijk zou het door de prins zelf worden uitgesproken, in de pers- conferentie, gaande over de stupide wijze waarop hij destijds bijna schoonvader Zorreguieta over zijn dubieuze gedrag in bescherming nam.
Onze Prins Brekebeen kwam zelf op het lumineuze idee om zijn tekst door mooie Maxima te laten uitspreken. Vooral ook door haar leuke tongval geeft dat nog meer impact. En ja hoor, heel Nederland trapte er in. Met Wat is het toch een schatje, haalde onze toekomstige koningin de aandacht bij Willem Alexander weg. PR van de bovenste plank.
Maar ja, nu dit vooropgezette plan is uitgekomen, kunnen we niet anders dan ons hevig bedonderd voelen. Voor mij zijn zij nu méér dan een beetje dom. Geef mij dan maar de echte spontaniteit van Louis van Gaal. Zijn Oneliner Ben ik nou degene die zo slim is, of ben jij zo dom ?! , is wat mij betreft Koninklijk goedgekeurd.
Met het TV-programma Op de bon werd ik er weer eens op gewezen, dat de politie op onaanvaardbare wijze discrimineert. Tijdens een politiecontrole werd er ondermeer een auto aangehouden, waarvan één van de dimlichten het niet deed. De bestuurder moest uitstappen om hem aan te tonen dat de verlichting niet goed werkte. En dan komt het, als hij ter plekke het kapotte lampje vervangt, zal hij geen bekeuring van 65,= krijgen.
En dàt is echt te gek. Want, àls je al handig genoeg bent om het lampje te kunnen verwisselen, wordt dat in een hedendaagse auto, door zn compactheid, nagenoeg onmogelijk gemaakt. Met andere woorden, als je handig genoeg bent èn je auto is oud genoeg om lekker makkelijk overal bij te kunnen, heb je mazzel. Want dan volgt er geen bekeuring van 65,= Ben je echter minder handig, of rijd je met een hedendaagse auto, tja dan ben je zuur. En das discriminatie! Mijn kans op een bekeuring zou 100% zijn.
Dat lijkt me nou leuk, om de politici eens lekker voor schut te zetten. Dat valt te doen door bij het binnendruppelen van de stemmingsresultaten, partijleiders voor de microfoon te halen, om hun verhaal te laten doen over hun fantastische behaalde winst, of juist dramatische verlies. Helemaal het einde is het dan om winnende en verliezende partijen in debat aan het woord te laten. Laat de winnende partij maar eens lekker voor de camera er over oreren.
Maar dan, tijdens dàt debat, een ingelaste extra nieuwsuitzending, met de mededeling dat door een onverklaarbaar gemaakte fout, de getelde stemmen compleet verkeerd zijn geregistreerd. De op grote schaal winnende partij, blijkt juist de grote verliezer te zijn. En dan weer terug naar het debat. Wat heeft de vermeende winnaar, als uitgesproken verliezer, dan nog voor babbels?! Voor mij wordt dat dan een gedroomd avondje draaikonten.
Of eigenlijk niets meer dan het slappe gezever wat wij van hen altijd al moeten aanhoren.
Als ik homo en katholiek zou zijn, dan wil ik echt geen hostie van een geestelijke aannemen. Veel te bang dat ik, door zijn geurende hand, ter plekke over mijn nek zou gaan. En dat hebben de geestelijken, door alle vreselijke onthullingen over misbruik van jongeren, over zichzelf afgeroepen.
Het lijkt mij niet onwaarschijnlijk dat ook wij hetros nu niet graag meer een hostie uit handen van de priester willen ontvangen. Zou zo, op tragische wijze, de kerkelijke traditie van de communie verdwijnen.?! Dat zou mij verdriet doen. Daarom wil ik graag de eeuwenoude traditie redden. Daarop heb ik het volgende gevonden.
Zonder de tussenkomst van de geestelijke handen, kan de hostie in de kerk voor de mis beschikbaar blijven. Daarvoor wordt er dan een hostie-matiek in de kerk geïnstalleerd. Met een muntstuk van een euro trek je op knielhoogte de hostie uit de muur, die je geheel volgens de rituelen, hygiënische tot je neemt. Bij de hostie krijg je ook een 2 cl. flesje rode wijn, om de communio met JC te completeren. De kans dat je in contact komt met een mogelijk, geestelijke viespeuk is hiermee volledig vermeden. Ik geloof dat met deze noodmaatregel de kerk alle tijd krijgt om te zuiveren en het imago te herstellen.
In een buurthuis in het noorden van het land maken kinderen, van satéprikkertjes en gekleurd papier, vlaggetjes die zij in de rondzwervende hondendrollen steken. Dit op initiatief van de jeugdwerker, omdat er bijna geen stap meer gedaan kan worden zonder in hondenpoep te stappen.
Deze drollenplaag wordt gecreëerd door bewoners van de omliggende flatgebouwen. Veel van hen komen, met regenachtig weer het portiek niet uit om de hond aangelijnd uit te laten, maar sturen de dieren loslopend de straat op, om daar hun behoeften te laten doen. Moet er dan, naast stadstoezichthouders ook een drollenwacht komen? Triest dat die hondenliefhebbers schijt hebben aan hun medemens.
Het kan toch niet waar zijn . Franke Venema is niet meer. Een hartstilstand heeft m zijn leven ontnomen. Juist nu zijn droom van een eigen atelier nog maar pas was uitgekomen en hij te kort van het BSer (Bekende Stadskanaler) zijn, heeft kunnen genieten. Het was bijna niet te geloven, toen de (in dat opzicht) best conservatieve Franke, zelfs zijn eigen website kreeg. Laat zijn werk dan ook sowieso wereldwijd digitaal voortleven.
Nog steeds stond op stapel dat we elkaar binnenkort weer eens zouden treffen om eens lekker, in directe omgeving van de koelkast, onze ouwe verhalen op te halen. Bomen en lachen zoals wij dat in Maassluis regelmatig deden. Stom dat het binnenkort er nooit van is gekomen, gewoon omdat je je niet realiseert dat ook wij maar mensen van een dag zijn. Vanaf nu ben je niet meer bereikbaar, en dat spijt mij echt goser. Vanavond neem ik een biertje en hef mn glas op een makker die veel leuke anekdotes aan mijn dagboek wist toe te voegen. Rust zacht (levens)kunstenaar.
Vandaag overwon een lekker voldaan gevoel van spijt gevoelens en dat geeft een extra kick.
Dit komt doordat ik, weliswaar lusteloos door een oorontsteking, mij toch tot sporten wist aan te zetten. En daarmee voorkwam ik achteraf het gevoel van "was ik toch maar gegaan."
Eén van mijn toenmalige bazen heeft wel op een heel erotische wijze een nieuwe collega ingewerkt. Een halfjaar nadien ging hij, na een huwelijk van twee weken (!), met haar samenwonen. n.b.: Lees ook de baas-anekdote onder de naam IJskoffie in Kroonluchtige Anekdotes: www.kroondomein.com/anekdotes.htm
In de hoop dat het is verjaard, doe ik hierbij de bekentenis dat mijn vader bij mijn geboorte goed bedoeld een valse aangifte heeft gedaan. Heden ten dage beschouwen wij dat als een marketingtruc. Hij wilde mij namelijk upgraden. Want, ondanks dat ik in de Haagse Schilderswijk ben geboren, staat mijn geboorteakte op ons (latere) adres in de betere Zuiderparkbuurt.
Misschien ben ik daardoor wel goed terechtgekomen. Uiteindelijk ben ik eigenaar van het digitale Kroondomein, www.kroondomein.com
Na driekwart jaar naar Opsporing Verzocht te hebben gekeken, geef ik het op. Laat staan dat ik nog de illusie heb een uitgeloofde beloning te kunnen incasseren. Ik geef de gebeurtenis nu maar prijs. Het speelde zich af op 9 mei 2009, rond 12:12 uur. Bij Enschede, zon 40 kilometer over de Duitse grens, parkeerden wij onze auto om een Schloss te bezoeken. Op de grote parkeerplaats stond alleen maar een grote bestelauto met chauffeur.
Terug van ons bezoek aan de burcht stonden er inmiddels ook twee peperdure Ferraris geparkeerd. De coureurs waren in druk gesprek met de chauffeur van de bestelwagen. Het tafereel kwam bij ons heel verdacht over. Daarom leek het mij slim om op afstand stiekem een snapshot van de vermeende plaats delict te maken. Om daarna als de wiedeweerga te verdwijnen.
Nog geen kwartiertje onderweg, werden wij door zowel de rode als gele Ferrari voorbij gescheurd. Even zat mijn hart in mijn keel. Waarom moest ik zonodig die foto maken?! Gelukkig verdwenen de bolides snel uit het zicht.
Waar waren wij op de afgelegen parkeerplaats getuigen van geweest? Vandaar mijn wekelijkse belangstelling voor Opsporing Verzocht. Zonder gevolgen want, òf er heeft zich toen niets bijzonders afgespeeld, òf de Duitse Kriminal-Polizei heeft niet over de grens naar getuigen gezocht.
Door het programma Pauw & Witteman, waarin gesproken werd over het boek Willem IV van prins tot koning, kan ik niet meer geloven in welke vorm van Koninklijke spontaniteit dan ook. Het beroemde hij was een beetje dom van Maxima was volledig geregisseerd. Erger nog, in een kostenverslindende (PR) brainstormcessie in het Catshuis werd deze Oneliner al neergeschreven. 
