Nog steeds stond op stapel dat we elkaar ‘binnenkort’ weer eens zouden treffen om eens lekker, in directe omgeving van de koelkast, onze ouwe verhalen op te halen. Bomen en lachen zoals wij dat in Maassluis regelmatig deden. Stom dat ‘het binnenkort’ er nooit van is gekomen, gewoon omdat je je niet realiseert dat ook wij maar mensen van een dag zijn. Vanaf nu ben je niet meer ‘bereikbaar’, en dat spijt mij echt goser. Vanavond neem ik een biertje en hef m’n glas op een makker die veel leuke anekdotes aan mijn dagboek wist toe te voegen.  Rust zacht (levens)kunstenaar.