Eenmaal er toch in de buurt, bezocht ik een meubelshowroom in de hoop dat er dé bank zou staan, waar ik direct op zou vallen. Eenmaal de gehele zaak van twee etages doorgelopen te hebben, zou er misschien een bank bijstaan die qua model genomineerd zou kunnen worden.

Alsof ik bij de uitgang werd opgewacht, kwam er een oudere verkoper op mij af met de vraag “of ik het heb kunnen vinden.” In de wetenschap dat hierbij een ja of nee volstaat, waardoor de verkoper zichzelf buitenspel heeft gezet, gunde ik ‘m zijn kans: “Nou ja, misschien…, maar ik weet niet of er wel binnenvering in zit.”  “Oh meneer, er worden nog maar weinig bankstellen met binnenveren geleverd en dan moet je toch gauw op zo’n € 5.000,= rekening. Maar ja, die bank gaat dan zeker 20 jaar mee. En wilt u dat wel?” 

De man was duidelijk niet bezig met het inventariseren van mijn behoeften (verkoopcursus les 1). Nam zelfs niet de moeite om naar mijn keuze toe te lopen. Wel liep hij naar een door mij niet gewenst model, om verdere uitleg over binnenwerk en koud schuim, wat tegenwoordig de binnenvering vervangt, te praten. Het interesseerde mij totaal niet. Hij kon echter ook zelf niet warm lopen voor zijn eigen verhaal. Zijn stem verflauwde en zonder dat ik daar de aanleiding toe gaf, toonde hij mij zuchtend een stoffenboek, waar hij traag doorheen bladerde. Natuurlijk begreep hij dat ik er verder nog even over na moest denken.

Weinig geënthousiasmeerd ging ik toch ook nog even langs de tapijtafdeling van deze ‘alles-onder-één-dak-winkel’. Nu opende ik zelf het gesprek: Mijnheer, heb ik goed gelezen dat Hatéma tapijt niet meer bestaat?” “Ach meneer, al heel lang niet meer. Al die Nederlandse merken bestaan niet meer”, sprak de man in mijn ogen een beetje minzaam. Alsof ik het postuum een beetje voor Hatéma wilde opnemen, moest ik toch wel even kwijt dat ons karpet al meer dan twintig jaar ligt, dat ik eindelijk wel eens wat nieuws wil. “Dat wilt u nu meneer?,” klonk ongeloof in zijn stem “Ja, welk merk zou u nu dan adviseren?” “Ach al onze merken zijn goed. Tenminste, als ik onze klanten mag geloven. Maar u wilt op een verkeerd moment een karpet kopen. Dat doet men over het algemeen rond oktober.” Alsof er, zoals bij de boerenkool, voor een karpet een juist inkoopmoment bestaat. “Kijk meneer, ik heb hier nog een paar karpetten liggen, misschien ligt er een voor u tussen”. “Nee, dank u, ik wacht wel tot oktober.”  Ik had het gevoel dat de man mij dankbaar nakeek. Tevreden over zijn afgegeven advies.

09-06-2013, 17:32 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Mijn wandeltochten sluit ik nooit met een medaille af . Wat moet je met die dingen. Oké er zijn bepaalde tochten, zoals de Dam tot Dam en de Alkmaarse Vierdaagse, waar je het niet voor het kiezen hebt. Die medailles liggen dan ook ergens in een la.

Op mijn ziekbed had ik echter besloten om de allereerste, georganiseerde wandeltocht van dit jaar met een medaille te laten belonen. Al zou het een tocht van vijf kilometer worden. Meleur!, met zo’n herinnering sluit ik dan mooi mijn kankerperiode af. Wat ik eigenlijk kort geleden ook al deed, achter een speciaal biertje op een zonnig terras. Een heel raar gevoel overviel mij. “Bij het nakijken van de passanten, het observeren van mijn terrasgenoten, kwam de vreemde gedachte binnen, dat deze mensen hier ook hadden gezeten en langs hadden gelopen op het moment dat ik het spannende moment van eind december niet had overleefd.” Raar toch!, wat mij er overigens niet toe aanzette, om met “Ik ben er nog hoor!,” naar hen te zwaaien. Maar ik dwaal af.

Natuurlijk werd het geen tocht van vijf kilometer. Als vanouds zou dat mij m’n eer te na zijn. Van de week had ik al een route van 8 en 10 kilometer afgevinkt. De 15 kilometer lonkte. Dat komt ook doordat ik Le Champion heb gevraagd om mijn inschrijving voor de Alkmaarse Vierdaagse, ondanks vier dagen te laat, bij hoge uitzondering te accepteren. Kijk, dan moet ik voor de 19^e juni wel even die kilometers hebben gemaakt. Ook al zou ik zwart meelopen. Want, na 15 Rotterdamse kilometers achter m’n kuiten te hebben gelaten, ben ik er klaar voor.

08-06-2013, 00:00 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

06-06-2013, 17:51 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

567 kilometer later dan het vorige jaar verklaar ik mijn wandelseizoen, die overigens zomer en winter doorloopt, met de Zwanenwaterroute vandaag voor geopend. Voor deze vast uitgezette route pal bij Callantsoog koos ik, omdat er naast de zes kilometer een extra lus van 2 kilometer kon worden gemaakt. Met de zes had ik in ieder geval m’n‘langste tocht van dit jaar’ (7 mei jl.) overtroffen. Na driekwartier werden mijn voeten wel weer pijnlijker, maar het viel toch uit te houden. Zo heb ik mooi m’n persoonlijk afstandsrecord van dit jaar met 3 km en de moyenne met ruim 1,3 kilometer p/u verbeterd.

Ik heb dus toch nog wel een hele, naar ik hoop fraaie, weg te gaan, alvorens op m’n oude moyenne van 6,2 km/pu terug te zijn. Maar ja, ik moet dan ook van ver komen. Vooral die 14 dagen stil op een zandbed liggen, heeft mijn spieren tot slappe elastieken gedevalueerd. De eerste keer dat ik er even naast mocht staan, verrekte ik van de pijn. Onwaarschijnlijk, alsof tien keer mijn gewicht op mijn voeten werd teruggezet.

Bijna letterlijk stapje voor stapje kwam die pijn steeds wat later opzetten. Vandaag dus ‘pas’  na driekwartier, maar óók na ‘pas’ een maand uit het ziekenhuis te zijn, waarbij het kloten weer ook niet bepaald bevorderlijk voor mijn ‘doe-het-zelf-revalidatie’  is geweest.

De eerste stapjes van een dreumes maakt hij/zij met een lichaamsgewicht van zo’n 12 kilo. Mijn eerste stapjes, na totale spierverslapping, heb ik gedaan met maar liefst 90 kilo op m’n voeten(?!). Tja, misschien is het lullig om tegen hummeltjes van rond de twee jaar mijn prestatie af te zetten.

Ach jôh, laat me nou maar eventjes….

05-06-2013, 19:48 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Precies een half jaar nadat er effe, want zo liet zich de ingreep aanvankelijk aanzien, een kankertje bij mij is weggehaald, ben ik verlost van de meiden van de Thuiszorg. Niet dat ik wat tegen ze heb, integendeel want die zijn écht fantastisch.

Maar ja, twee tot drie keer per dag ‘klaar moeten liggen’ om door hen verzorgd te worden, gaat je op het laatst ontzettend tegenstaan. Zeker toen ik steeds meer aan het beteren was. Vanaf nu hoef ik niet meer elk dagdeel te plannen, kan ik zelfs na het avondeten even rustig op de bank gaan liggen, zonder er af te worden gebeld.

Meiden, door jullie goede zorg waren het zes fantastische maanden. Maar wat ben ik blij van jullie af te zijn!

05-06-2013, 10:38 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)