Mijn wandeltochten sluit ik nooit met een medaille af . Wat
moet je met die dingen. Oké er zijn bepaalde tochten, zoals de Dam tot Dam en
de Alkmaarse Vierdaagse, waar je het niet voor het kiezen hebt. Die medailles
liggen dan ook ergens in een la.
Op mijn ziekbed had ik echter besloten om de allereerste,
georganiseerde wandeltocht van dit jaar met een medaille te laten belonen. Al
zou het een tocht van vijf kilometer worden. Meleur!, met zon herinnering sluit
ik dan mooi mijn kankerperiode af. Wat ik eigenlijk kort geleden ook al deed,
achter een speciaal biertje op een zonnig terras. Een heel raar gevoel overviel
mij. Bij het nakijken van de passanten,
het observeren van mijn terrasgenoten, kwam de vreemde gedachte binnen, dat deze
mensen hier ook hadden gezeten en langs hadden gelopen op het moment dat ik het
spannende moment van eind december niet had overleefd. Raar toch!, wat mij
er overigens niet toe aanzette, om met Ik
ben er nog hoor!, naar hen te zwaaien. Maar ik dwaal af.
Natuurlijk werd het geen tocht van vijf kilometer. Als
vanouds zou dat mij mn eer te na zijn. Van de week had ik al een route van 8
en 10 kilometer afgevinkt. De 15 kilometer lonkte. Dat komt ook doordat ik Le
Champion heb gevraagd om mijn inschrijving voor de Alkmaarse Vierdaagse,
ondanks vier dagen te laat, bij hoge uitzondering te accepteren. Kijk, dan moet
ik voor de 19e juni wel even die kilometers hebben gemaakt. Ook al
zou ik zwart meelopen. Want, na 15 Rotterdamse kilometers achter mn kuiten te
hebben gelaten, ben ik er klaar voor.
|