Mijn wandeltochten sluit ik nooit met een medaille af . Wat moet je met die dingen. Oké er zijn bepaalde tochten, zoals de Dam tot Dam en de Alkmaarse Vierdaagse, waar je het niet voor het kiezen hebt. Die medailles liggen dan ook ergens in een la.

Op mijn ziekbed had ik echter besloten om de allereerste, georganiseerde wandeltocht van dit jaar met een medaille te laten belonen. Al zou het een tocht van vijf kilometer worden. Meleur!, met zo’n herinnering sluit ik dan mooi mijn kankerperiode af. Wat ik eigenlijk kort geleden ook al deed, achter een speciaal biertje op een zonnig terras. Een heel raar gevoel overviel mij. “Bij het nakijken van de passanten, het observeren van mijn terrasgenoten, kwam de vreemde gedachte binnen, dat deze mensen hier ook hadden gezeten en langs hadden gelopen op het moment dat ik het spannende moment van eind december niet had overleefd.” Raar toch!, wat mij er overigens niet toe aanzette, om met “Ik ben er nog hoor!,” naar hen te zwaaien. Maar ik dwaal af.

Natuurlijk werd het geen tocht van vijf kilometer. Als vanouds zou dat mij m’n eer te na zijn. Van de week had ik al een route van 8 en 10 kilometer afgevinkt. De 15 kilometer lonkte. Dat komt ook doordat ik Le Champion heb gevraagd om mijn inschrijving voor de Alkmaarse Vierdaagse, ondanks vier dagen te laat, bij hoge uitzondering te accepteren. Kijk, dan moet ik voor de 19^e juni wel even die kilometers hebben gemaakt. Ook al zou ik zwart meelopen. Want, na 15 Rotterdamse kilometers achter m’n kuiten te hebben gelaten, ben ik er klaar voor.