Haagse humor draait volgens mij vaak om zelfspot, of is anders erg komisch door de cynische invalshoek. Naar mijn waarneming is daarin een meneer de wethouder van Den Haag ooit te ver gegaan. Heel vooruitstrevend was het om de straten van een nieuwbouwwijk, ingeklemd tussen Loosduinen en Kijkduin, te voorzien van Haagse beroemdheden uit de sport, zoals de Bep Bakhuijsweg, Piet Moeskopsstraat, en natuurlijk de Aad (Aadsjuh) Mansveldstraat. Ik vind het dan smakeloos dat er juist in die wijk de Verslavingszorg van de Brijderstichting zit. Dat kan toch geen toeval zijn?!

24-02-2012, 22:26 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Vanavond keek ik naar het KRO tv-programma De rekenkamer, wat dit keer ging over Sanquin Bloedvoorziening. De nieuwe naam voor de bloedbank, waaraan heel veel vrijwilligers gratis en voor niks jaarlijks bloed geven. Sanquin misbruikt die vrijgevigheid door de bloedzakjes voor ruim € 200,= per stuk door te verkopen aan de ziekenhuizen. Vies veel geld, als je bedenkt dat de bloedbank in Duitsland en België het voor de helft van die prijs verkopen. Mede door die inbrekers van Sanquin is de Zorg zo vreselijk duur.

Vandaag viel in De Telegraaf te lezen dat er bij de Zorgverzekeraars jaarlijks minstens een miljard, jazeker dat getal met 9 nullen (!), wordt gedeclareerd zonder dat er diensten of producten tegenover staan. De medische wereld licht dus gewoon de verzekeringen jaarlijks voor een miljard euro op, wat naar het schijnt met de jaren erger wordt (?!). En onze Minister van Volksgezondheid Edith Schippers maar (blijven) snijden in die o zo noodzakelijke medische zorg. Het is toch om gek van te worden.

Dat doet mij trouwens denken aan de eigen bijdrage van een paar honderd euro, voor de zes weken intensieve zorg die mijn Truus heeft gehad. Op ons uitdrukkelijk verzoek hoefde Truus niet naar het ziekenhuis. Mocht zij de laatste weken van haar leven in haar eigen vertrouwde omgeving blijven, met fantastische hulp van Thuiszorg en de huisarts. Natuurlijk was mij dat àlles waard. Zij had ons aan de bedelstaf mogen brengen, als ik haar maar mocht blijven houden. “Laat dat helder zijn”, citeer ik in dit verband maar een stopzinnetje uit de slapjanusteksten van onze bewindslieden.

Waar het mij om gaat is, dat ik weliswaar om een heel andere reden (Truus zo lang mogelijk bij ons kunnen houden), duur Zorggeld  heb uitgespaard, door niet van het ziekenhuis gebruik te maken. Ik zou het heel onlogisch hebben gevonden, als wij voor deze besparing een beloning gekregen zouden hebben. Net zo onlogisch vind ik het achteraf, dat mij deze besparing een paar honderd euro heeft gekost. Welke dwaas heeft zo iets ooit ‘mogen’ verzinnen.

De zorg is ziek, heel ziek en wij met z’n allen zitten met een zak geld aan dat ziekbed.

23-02-2012, 22:13 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Soms word ik, vooral tijdens wandeltochten, door een vreemde nieuwsgierigheid overvallen. Zoals afgelopen zaterdag in het Westland, toen ik langs huisnummer 343 liep. Onwillekeurig dacht ik terug aan mijn 343 uit mijn jeugd. Rijd ik over de Haagse Zuiderparklaan ben ik nog steeds benieuwd wie er nu op mijn jeugdadres woont. Soms neig ik er toe om er aan te bellen.

Maar het houdt niet op bij dat adres. Ook als ik, waar dan ook, huisnummer 343 tegenkom, ben ik nieuwsgierig naar de bewoners. In mindere mate heb ik dat bij mijn Haagse 81 en helemaal niet met mijn 3 uit Maassluis. Nu ik al jaren op 425 woon, is er naar deze getallenreeks ook een bepaalde hunkering naar de 425 elders ontstaan. Wat is dat toch?!

Het lijkt wel of ik met die hogere nummers een verwantschap zoek. Alsof ik àlle bewoners van numero 343 wil leren kennen. Dat verklaart dan ook dat ik geen interesse heb in de 3 of de 81. Dat zou echt te massaal zijn, alsof je contact zoekt met familie Jansen of familie de Vries. Nee, ik wil toch enigszins selectief blijven.

Het is een soort hang naar community, zoals de sociale media Facebook en Hyves. Niet met de vraag om vrienden te worden, maar om aan elkaar genummerd te worden. Daaruit moet dan een soort stamboom komen, de plaatsnamen op alphabet gerangschikt met daaronder de straten, lanen en pleinen met nummer 343. Eén van hen heb ik al gevonden, want een vriendje van mij woont in Vlaardingen op 343. Ik moet eigenlijk maar de website www.343.nl openen, waarin ik ze doormiddel van een oproep allemaal kan verzamelen.

Maar wat als ik al die driedrieënveertigers heb gevonden, wat dan? Zouden daar echt leuke contacten uit kunnen ontstaan? Waarom ook niet. Daar lijkt mij dan heel simpel met een soort digitaal speed daten achter te komen. Ik zou niet weten of het haalbaar is, maar we zouden ook met z’n allen, die driedrieënveertigers dus, maandelijks alle Staatsloten op kunnen kopen met 343 als eindcijfers. Tussen al die driedrieënveertigers is er ongetwijfeld een bolleboos in wiskunde die daarvoor een kansberekening kan maken. Zo zullen er best ook meerdere creatievelingen binnen de groep zijn, die het doel van onze (343) community meer gestalte kunnen geven. Het leuker kunnen maken en verder kunnen uitbuiten.

In commerciële zin lijkt mij er sowieso ook wat mee te doen. 343 staat immers voor een hele grote groep mensen, waaronder veel gezinnen. Allemaal consumenten, die gezamenlijk een importante inkoopgroep kunnen vormen. Hun 343-pasje moet toch goed zijn voor forse kortingen bij de gasleverancier, bij benzinestations, de opstal- en inboedelverzekering voor numero 343 en ga zo maar door. Want samen sta je sterk, nietwaar.

Ach, het lijkt me gewoon leuk om een positieve draai te kunnen geven, aan het feit dat we met z'n allen maar een nummer zijn.

22-02-2012, 22:27 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Het is een rare gewaarwording om hartje zomer omringd te zijn door maar liefst vier Prinsen Carnaval. Nog maar een fractie van het aantal die op de muur waren geportretteerd. Ik zat in een heuse Prins Carnavalburcht. Een kroeg in het zuiden des Lands. Die dag had ik er een fantastische wandeltocht gelopen en had, speciaal daarvoor een kamer in de omgeving geboekt. Niet alleen om van de zonovergoten dagen te genieten, maar om ’s avonds ook een lekker biertje onder de Limburgers te drinken. Dat deed ik in het café waar die middag ook start en finish van de wandeltocht was. Het was mij toen al opgevallen dat er heel wat foto’s hingen van Prinsen Carnaval. Hier moest het wel een carnavalspaleis zijn, waar het ’s avonds ongetwijfeld goed toeven is. Leuk om eens in het hart van de echt dol dwaze februaridagen te zitten.

Om snel aansluiting bij de cafégangers te krijgen had ik, zoals voor mij gebruikelijk, voor een plekje aan de riante bar gekozen. Ondanks dat het nog maar net zeven uur was, was de bar behoorlijk bezet. Leek het op een uit de tijd gelopen bitteruurtje, zeker als je de bierdrinkers daarbij aanschouwde. Naast mij zat, naar ik ‘m hoorde aanspreken, Sjefke. Een dialectrijk prater. Verrassend genoeg richtte hij zich plotseling tot mij in bijna perfect Nederlands. “Je verstaat ons zeker niet Ollander?””Nee, niet zo goed, ik weet alleen dat jullie het over een paar mooie vrouwen hebben”. Er volgde een lachsalvo. “Ja da’s niet moeilijk te raden, Ollander, het gaat aan de bar altijd over drank, vrouwen en motoren. Waar komt u eigenlijk vandaan?” “Uit Den Haag”, noemde ik voor het gemak maar mijn geboortestad. “Ahh, een prachtstad, als jongen logeerde ik daar vaak bij mijn neefje”. “Vandaar dat je zo goed Hollands spreekt”, complimenteerde ik hem als beloning voor het pilsje wat namens hem voor mij werd neer gezet. “Proost!”

Ik liet voor het ploegje mannen later ook een biertje neerzetten, want waar zij konden betrokken zij mij in hun verhalen. Gelukkig lach ik makkelijk, wat mij bij de onverstaanbare teksten goed van pas kwam. Soms begreep ik ze, soms lachte ik mee.

Inmiddels waren er al heel wat biertjes van steeds weer een nieuwe afzender neergezet. Ik viel in het pulletje, wat ik ongetwijfeld aan mijn Haagse tongval heb te danken. Met dank aan Koot en Bier, of misschien wel aan Barbie, Sterretje en Joker van Oh Oh Cherso. De klappen op mijn schouder konden niet uitblijven. “Je moet hier met Carnaval komen Ollander”, werd er al een volgende ontmoeting geopperd. Voor mij een mooi moment om over al die Prinsen Carnaval aan de muur te beginnen. In een kakofonie aan Limburgse teksten kreeg ik van bijna alle mannen tegelijk uitleg over die Prinsen en deze kroeg. “Zo, zo een echt Prins Carnavaldomein. Een betiteling die de Limburgers met opnieuw een biertje beloonden, niet nadat de vier Prinsen Carnaval van de laatste jaren zich aan mij hadden voorgesteld. De anekdotes bleven toen ook niet uit, met natuurlijk een hoog drank-vrouwen-en-motorengehalte. “Kom volgend jaar nou maar gewoon hier naar toe!” “Oké, maar dan wil ik wel de Prins Carnaval zijn, Prins Kroondomein de eerste. Nadat ik die naamskeuze had verklaard leek de deal te worden gesloten. Tenminste, ik kreeg weer zo’n flinke klap op m’n schouder. “We houden een fotolijstje voor je leeg Ollander”.

Jammer dat ik helemaal niet van Carnaval houd.

21-02-2012, 23:10 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Nu ik noodzakelijkerwijs hoofdinkoop van mijn kroondomein ben geworden, krijg ik steeds meer verstand van de aanbiedingenwereld. En eigenlijk ben ik teleurgesteld in dat fenomeen. Met mijn daadwerkelijke pensioen in het vooruitzicht, ging ik de laatste tijd veel meer op de koopjes van de week letten. Pompte mijn fietsbanden voldoende hard op om een wekelijkse toer langs de supermarkten te maken om daar de aanbiedingen weg te slepen. Zo deed mijn schoonmoeder zaliger het jaren geleden ook. Zij croste half Den Haag door om zo uit haar huishoudportemonnee het maximale aan rendement te halen. Zo wilde ik dat ook gaan doen. Leek mij zelfs leuk om mijn dagelijkse boodschappen per fiets uit mijn regio te vergaren. De extra lichaamsbeweging is daarbij dan al mooi op voorhand meegenomen.

Alvorens met de aanbiedingentour van start te gaan, heb ik mij de laatste weken via de pakken folders, die met een steeds hardere klap op mijn deurmat vallen, georiënteerd. En daar ligt nou juist mijn teleurstelling. Want, het is helemaal niet meer nodig om je stad door te toeren. Zoals een omroep “Veronica komt naar je toe… jaren heeft gescandeerd, zo komen de aanbiedingen tegenwoordig ook naar je toe. Een koopjestoer is een achterhaald fenomeen, ondanks dat de supermarkten ons dat nog graag doen geloven. Zo zei Plus Supermarkt met Page Wc-papier de goedkoopste te zijn, 40 rollen van € 12,49 voor slechts € 9,99. Maar ook Deen liet zich niet onbetuigd, dezelfde Page slechts voor € 7,99. Uhh, nou ja, dan voor 32 rollen. Niet geheel op mijn achterhoofd gevallen, ging ik van beide aanbiedingen de stuksprijs uitrekenen. Verrek, beide koopjes kwamen uit op een kwartje per rol.

Nu ik eenmaal constateerde dat de van/voortjes bij meerdere supermarkten worden aangeboden, let ik hier extra op bij het doornemen van de folders, met als conclusie dat mijn fiets in de schuur kan blijven staan. Heden ten dage bieden de merkfabrikanten via meerdere supermarkten hun producten afgeprijsd aan en om ons dan zand in de ogen te strooien laten zij de verpakkingen variëren. Mag dan blijken dat je eigen supermarkt die aanbiedingen niet heeft, is dat nog steeds geen reden om op je fiets te springen. Het is een kwestie van even afwachten. Geheid dat die koopjes een weekje later daar dan weer langs komen.

Jammer, ik had zo graag wekelijks op koopjestournee gegaan.

20-02-2012, 21:18 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)