|
Vandaag heb ik er extra op gelet, dat ik mn
sokken niet binnenstebuiten aan had. Was ik er zelfs kien op dat het elletje en
erretje van mijn dagelijkse sokken ook aan de juiste voeten zaten. Dat komt
doordat de meiden van het bestralingsapparaat vorige week, tijdens het
vooronderzoek, lacherig opmerkte dat ik wél mijn sokken goed aan had. Want
echt meneer Kroon, heel veel mannen komen hier met hun sokken verkeerd om aan.
Aha, en wie heeft dit keer de weddenschap gewonnen? Nee, zover gingen ze
dan weer niet, misschien wel om het serieuze karakter van hun werk niet te
ondermijnen.
Dit was mijn eerste dag van bestralen, dit
keer niet door de sokkenmeisjes uitgevoerd. In een kwartiertje tijd was het
voorbij. Nog vier bestralingen te gaan. Aansluitend had ik een afspraak met de
schètzakkeizustâh. Uhhh, vergeef mij, door de ontlading (want ik was toch wel
een beetje nerveus), speelde mijn platte Haags weer erg op. Ik bedoel
natuurlijk, de Stomaverpleegkundige. In alle rust werd, vooral zo luchtig
mogelijk, verteld wat mij de aankomende tijd te wachten staat. En dat is nog al
wat, waarbij de mate van zelfwerkzaamheid min of meer het genezingsproces
positief kan beïnvloeden. Wel van het begin tot het eind, van de ziekte wel te
verstaan, goed door hen gecoacht en met alle denkbare hulp. Dat halfjaartje met
een stoma in de dunne darm (aan de rechter kant, ter geruststelling van mijn
wandelmaatje) zal hooguit lastig zijn, maar nauwelijks beperkingen met zich
meebrengen.
Het lijkt zelfs geen probleem te zijn om
zondag 30 december in een volle zaal van Sjaak Bral te genieten. Aanvankelijk
dacht ik zon zit niet reukloos door te kunnen komen, waarbij ik al had bedacht
op een verkeerde lucht moment stiekem wat Boldoot 4711 te sprenkelen.
Alle kans dat er dan in mijn omgeving een oudere vrouw zit die dan collectief
verwijtend zou worden aangekeken. Nou, op voorhand heeft die mevrouw al mazzel,
want het stinkt niet.
De windjes die gedurende mijn stoma-periode
onhoudbaar het zakje in worden geblazen zijn volkomen reukloos. Bij het aanhoren
van deze geweldige eigenschap neigde ik er toe te vragen of zon stoma,
bijvoorbeeld in een light versie, ook als sinterklaascadeautje gegeven kan
worden. Want er zijn me een paar stinkerds
.. Natuurlijk hield ik, nu het nog
kan, mij in.
En weer kwam de wandelmarathon van Egmond
ter sprake. Nou ja, dat lijkt mij eerlijk gezegd een beetje te snel, want
reken maar dat u na de operatie even niets waard bent. De tien kilometer dan?
De zorgelijke blik verdween als sneeuw voor de zon: ja, dat moet wel
kunnen lukken
. Yessss!, want waar tien kilometer lukt, blijft voor mij
de 21 nog lang niet uitgesloten.
|
