1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
In onze huidige situatie staat soms mijn ratio mij in de weg. Zo ook afgelopen week, toen Truus een mailtje kreeg van de NS over haar aflopende voordeelurenabonnement. Door haar situatie heeft zij de laatste maanden daar geen gebruik meer van gemaakt en hadden we het er al over, dat de stadswandelingen in combinatie met de gratis reizen er sowieso voorlopig niet meer van zullen komen. Voor mij reden om haar abonnement op te zeggen.
Via Mijn NS kreeg ik hiervoor het speciale telefoonnummer, 0900 2021163 begin_of_the_skype_highlighting 0900 2021163end_of_the_skype_highlighting waar voor tien cent per minuut, tuurlijk!, er kon worden opgezegd. Een allerliefste juffrouw begreep direct de situatie. Uw postcode en huisnummer meneer, dan kijk ik even met u mee. Ohhh, ik zie het al, helaas meneer Kroon het abonnement kan nú niet worden opgezegd, want over drie weken wordt het jaarbedrag van uw rekening afgeboekt. Ja, en. Nou ja, dan kunnen wij het nu niet stopzetten. Als u nu over 14 dagen nog eens belt, dan kan het wel geregeld worden. Wij storten dan het jaarbedrag, minus één maand (tuurlijk) aan u terug.
Maar juffrouw, ik bel niet nog eens over 14 dagen! Denkt u nou echt dat ik niets anders aan mijn hoofd heb?! Tja meneer, ik vind het echt heel vervelend, maar ik kan nu niet in het systeem om bla, bla, bla. Nu opzeggen lukt écht niet. De juffrouw was te vriendelijk en te meelevend, om mijn beerputgedachten over haar uit te strooien. Zij begreep ook wel dat de NS hier gigantisch blundert, wat zij nog enigszins goed wist te maken door mij te verzoeken over 14 dagen dan de NS via het door haar opgegeven postbusadres aan te schrijven. Op mijn reactie dat ik dat natuurlijk vandaag ga doen wist zij een samenspannende gniffel niet te onderdrukken.
Na eenmaal de brief gepost te hebben, realiseerde ik mij eigenlijk pas goed, dat ik het tweemaandelijkse uitje van Truus haar abrupt had afgenomen. Onze leuke snoepreisjes waar ze naar uitkeek. Niet gek dat ze daarover toch enigszins gelaten reageerde. Ik had wat goed te maken.
Door op internet te snuffelen kwam ik op een mooi alternatief voor de NS stadswandeling. Via de pagina http://www.ertussenuit.com kreeg ik namelijk alle boottochten van Nederland voorgeschoteld. En omdat Truus gek is van boottochtjes, is het datgene wat we gaan doen: Een toeristische (eigen) autorit in combinatie met een boottocht. Bij goed weer, staat de eerste gepland op 22 juni met 5 kwartier varen door en om Giethoorn en daarna zullen er nog heel veel autoboottochten volgen.
Truus zal hier uiteindelijk toch weer wel bij varen.
Ik geloof niet dat er ooit Pinksterdagen voorbij zijn gegaan, zonder dat ik aan mijn kleine mannetjestijd moet terug- denken. Dus ook nu. Een aantal jaren achtereen, rond mijn tiende levensjaar, was ons gezin altijd in het rennerskwartier van een speedwaybaan te vinden. Een tak van motorsport, nu nog populair in Engeland en Scandinavische landen, waarbij de renners in de jaren zestig voor een uitverkochte Kuip en Olympisch Stadion reden. Mijn vader was een van die renners.
Jaren nadien heb ik met mijn vrouw, kennelijk hunkerend naar die goeie ouwe tijd, nog regelmatig speedwaywedstrijden bezocht. Tot in België aan toe, waaraan ik een leuke anekdote heb overgehouden.
Tijdens speedwaywedstrijden voor landenteams in het Belgische Genk, werd het Nederlandse team door de speaker elke heat met enthousiasme onthaald. Daarbij wist hij echter niet te verhullen, dat hij zijn opleiding tot microfonist, in Nederland had gevolgd. Elke keer als het Nederlandse team de baan op kwam, vroeg de speaker steevast aan het publiek om een warm applaus voor hun sympathieke zuiderburen. Aan de brede glimlach waren daarbij de Nederlanders van de Belgen te onderscheiden.
Zo langzamerhand heb ik de laatste twee jaar heel wat gaatjes bij elkaar gesport. Een volgend gaatje in mijn broekriem staat er zelfs weer aan te komen. Waarmee voor mij wel een klein probleem zich heeft aangediend.
Het gaat om het ongewenst hangende deel van de riem tussen twee broeklusjes in. Een probleem wat ooit werd opgelost, doordat bij de broekriem een extra verschuivend lusje werd meegeleverd. Nu dit niet meer het geval is hangt de riem er maar een beetje bij. En hoewel dit, bijvoorbeeld op feestjes of in de kroeg, nooit een onderwerp van gesprek is, kan ik mij niet voorstellen dat de hangende riem geen algemeen probleem is.
Algemeen probleem, met de riemclip als de simpele oplossing. Maar ja, in commerciële zin zit daar geen handel in. Tenminste, als je niet out of the box denkt. Want er kan wel degelijk handel in zitten, als het maar aantrekkelijk wordt gemaakt.
Voorbeeld vanhorizontale en verticale clips.
Het bedrijfsleven kan er een premium (een relatiegeschenkje) van maken om eigen producten te promoten. Maar de clip kan ook een ludiek communicatiemiddel zijn, met als teksten: Kijk voor je! Waar kijk je naar? Je naam Je stad Je club Ik vind jou ook leuk Wat dan nog? Ik draag links e-mailadres Ik ben bezet Ik ben vrij. Om maar een aantal voorbeelden te noemen.
Mocht het een hype worden, neemt niemand je het kwalijk dat je iemand niet direct meer in zijn ogen kijkt.
Nooit heb ik weten te verhullen dat ik RTL-Boulevard een walgelijk programma vind, zeker als daar die enge Albert in domineert. Zijn flauwe opmerkingen overbiedt hij met zijn bulderende lach. Inderdaad, over zijn eigen grappen. (Waar is toch die kuchknop van de presentatoren gebleven?!). Voor mij is Boulevard concessie-tv. Mijn vrouw kijkt er graag naar, maar met de reclame van 19:00 uur mag de zender op Nederland 2.
Zo komt het dat ik toch iets van het BNers-leed meekrijg, zoals de onfrisse wel of niet verkrachtingszaak tussen Martijn Krabbé en zijn oude liefje Tessa van Leijenhorst. Daardoor kon ik vanochtend, bij het lezen van de digitale (gratis) Telegraaf, er ook een mening over hebben en die geef ik hier dan ook:
Over die al weken lang lopende affaire is het politieonderzoek in volle gang en is er nog geen zicht op hoe lang dit nog kan duren?! Ja, hé, hallo. Hebben we het dan over diezelfde politie die terecht klaagt dat zij een grote achterstand in onderzoekswerk hebben, wat door de Minister van Veiligheid en Justitie (Ivo Opstelten) heel diplomatiek werkvoorraad wordt genoemd?! Ik vrees van wel. Valt dan te rechtvaardigen dat de politie haar kostbare tijd verspeelt aan de smeerlapperij (verkrachting of leugenachtige zwart maken) van een bekende Nederlander?!
Of, staat de zwijnerij al vast en zijn hier de (PVV) Animal Cops op ingezet, wat voor mij een geruststellende gedachte zou zijn.
Met mijn blog is het niet de bedoeling om minutieus over Truus te (blijven) schrijven. Ons uitgangspunt blijft dat we het vooral samen moeten en willen rooien.
Maar de reacties op de blogs en mails naar haar i-Pad toe (truuskroon.jas@gmail.com), zijn zo hartverwarmend dat wij toch graag af en toe ook non-berichten willen melden. Wat mij betreft om weer veel, heel veel reacties uit te lokken.
Truus heeft haar Ups en Downs. Haar mindere momenten zie ik vaak aan haar snuitje, alsof je de meters op het dashboard van je auto leest. Ondanks dat ze het ook steeds, ook voor mij, wil verhullen. Heel gek, daarin lijkt zij ook ontzettend op mijn moeder. Hoe ziek en beroerd die ook was, het was altijd prrrrrrrima! Ook mijn zus heeft de gelijkenissen, qua karakter dan, tussen de twee belangrijkste vrouwen in mijn leven (Oké Kieneke, drie vrouwen ) altijd heel treffend gevonden. Truus is de enige vrouw die ik ken, die er zelfs trots op is dat zij in een aantal opzichten op haar schoonmoeder lijkt, aldus haar schoonzusje. Truus Jas is inmiddels maar liefst 47 jaar in onze familie en nu ze een behoorlijk jasje heeft uitgedaan is ze dus ook een échte Kroon geworden. (Deze 'woordgrap' hoef ik toch niet uit te leggen...)
De laatste dagen zijn wij vooral bezig met haar voeding. Via de erg goede diëtist heeft zij een fiks proefpakket gekregen aan energiedrankjes. Alles wat voor ons te vet of met te veel suiker is, moet zij juist tot zich nemen. Daarnaast maken we gezeefde soepen. Truus haar klep staat niet stil, waarbij de nadruk op het verorberen ligt. Als kleine eetster van huis uit is het voor haar een hele klus om dat alles naar binnen te werken.
Zij voelt zich vaak niet prrrrrrrima, maar doet het wel prrrrrrrima! Top is wel haar positieve houding, ondanks dat daar dagelijks aanslagen op worden gedaan. Ze weet het te trotseren. Daarbij lijkt het of onze katten Lotta en Morro haar extra aandacht (liefde) schenken. Die diertjes moeten iets voelen. Zij geven ons in ieder geval extra veel plezier. Zelf word ik gesterkt door Truus haar opgeruimde karakter en op peil blijvende gevoel voor humor, die ontegenzeggelijk zijn oorsprong binnen de familie Kroon heeft. Geen verdienste, maar aangenaam om mee behept te zijn.
In de weekendbijlage van de krant las ik het onheilspellende bericht dat de haring ook buiten ons land steeds populairder wordt. Als rolmops of als bewerkt ingeblikt hapje. Niet zoals wij Hollanders hem eten, langzaam de strot in laten glijden. Die stoere manier van harinkie happen is de Amsterdammer overigens ook niet gegeven. Zo lullig als het maar kan zijn, laten zij het zeebanket in stukjes snijden, om het aangereikt te krijgen met een prikkertje voorzien van het Nederlandse vlaggetje. Ik kan het niet nalaten de haringetende Amsterdammer dan meewaardig aan te kijken.
Kennelijk wordt in ons land de haring ook meer dan ooit gegeten. Glijdend door de strot of lullig met een stokkie weggeprikt. Dat is dan tegelijk de verklaring dat ik na mijn haring- en bierwandeltocht slechts anderhalve haring heb weten te scoren. Dat was vorig jaar héél anders. Toen moest ik, na er vijf ouwe genoeglijk weg te hebben laten glijden, verder mijn beurt voorbij laten gaan. Met die doelstelling was ik eigenlijk ook naar Vlaardingen gereden, effe 25 kilometers wegstappen om ze daar dan van die ouwe haring af te helpen, zodat hun feestweek ter ere van de Hollandse Nieuwe snel een aanvang kon nemen.
Mijn anderhalve gescoorde haring moet wel het gevolg zijn van een ouwe haring schaarste. Dus van een te grote populariteit van dit wezenloos lekkere visje. Hongerend naar nog meer van deze lekkernij wist ik, in de omgeving van de visbank, nog twee haringen op eigen kosten te scoren. Dit keer echte Hollandse -illegale- Nieuwe. Ze waren lekker, maar deden de ouwe niet verbleken.
Mijn teleurstellende haringvangst neemt niet weg dat mijn haring- en bierwandeltocht voor de 2e keer een fantastisch evenement was. De organisatoren van wandelvereniging Het Blauwe Vaasje hadden opnieuw een prachttocht uitgepijld. Geen twijfel mogelijk dat ik ook volgend jaar, na 25 kilometers wandelgenot, naar de Heerlijke Ouwe zal vissen. Dan wel in de hoop dat de consumptie 2011/2012 van de haring is tegengevallen. Kan ik tenminste weer voor mijn vijf van Vlaardingen gaan.
