Ik geloof niet dat er ooit Pinksterdagen voorbij zijn gegaan, zonder dat ik aan mijn kleine mannetjestijd moet terug- denken. Dus ook nu. Een aantal jaren achtereen, rond mijn tiende levensjaar, was ons gezin altijd in het rennerskwartier van een speedwaybaan te vinden. Een tak van motorsport, nu nog populair in Engeland en Scandinavische landen, waarbij de renners in de jaren zestig voor een uitverkochte Kuip en Olympisch Stadion reden. Mijn vader was een van die renners.

Jaren nadien heb ik met mijn vrouw, kennelijk hunkerend naar die goeie ouwe tijd,  nog regelmatig speedwaywedstrijden bezocht. Tot in België aan toe, waaraan ik een leuke anekdote heb overgehouden.

Tijdens speedwaywedstrijden voor landenteams in het Belgische Genk, werd het Nederlandse team door de speaker elke heat met enthousiasme onthaald. Daarbij wist hij echter niet te verhullen, dat hij zijn opleiding tot microfonist, in Nederland had gevolgd. Elke keer als het Nederlandse team de baan op kwam, vroeg de speaker steevast aan het publiek om “een warm applaus voor hun sympathieke zuiderburen”. Aan de brede glimlach waren daarbij de Nederlanders van de Belgen te onderscheiden.