1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
In mijn arbeidzame leven verkeerde ik 35 jaar lang binnen één en dezelfde scene; die van de media. Dan wel onder zes verschillende broodheren. Daarom was ik blij, dat alle veranderingen van mijn werkomgeving altijd in goede harmonie zijn verlopen. Want je kwam elkaar steeds weer tegen.
Binnen mijn privéleven lijkt het anders te gaan lopen, iets wat alles met mijn drang tot schrijven heeft te maken. Beroepshalve lagen daarin voor mij geen grenzen, terwijl ik onbetaald misschien wel een rekening gepresenteerd ga krijgen. Tenzij ik bereid ben om mijn eigen gedachten te censureren.
Omdat mijn schrijversopleiding heel erg op de commercie is gestoeld, heb ik altijd wel het kwetsen van personen willen vermijden, tenzij dit omwille vanhet verhaalonvermijdelijk is, of dat de betreffende persoon juist het lijdend voorwerp moet zijn. Daar waar ik bijzondere gebeurtenissen in mijn leven neerschrijf, doe ik dit ongecensureerd, met als concessie dat ik namen van personen dan enigszins verander. Voor betrokkenen blijft het natuurlijk heel herkenbaar. Maar ja, ik moet natuurlijk wel al schrijvend, ongeremd op mijn jeugd terug kunnen kijken. Trouwens, dàt heb ik in mijn Kroondomein.com ook regelmatig gedaan.
Dan is er plotseling een moment dat je bijna letterlijk in de tijd wordt teruggeworpen. In een ander decor, maar met dezelfde medespelers van weleer. Een reünie, waarvan het waarschijnlijk is dat niet alle deelnemers van mij ooit een lovende pers hebben gekregen. Tja, maar het zijn wel mijn jeugdherinneringen.
Of zou ik, omwille van een gezellig samen zijn, mijn neergeschreven herinneringen met terugwerkende kracht moeten censureren?! Voorkomen dat hetalsnogkwetsendzou kunnen zijn?!Gewetensvragen waar ik, eigenlijk op verzoek, over heb nagedacht. Tot die geschiedvervalsing weet ik mij niet te zetten. Herschrijven of deleten van mijn herinneringen verandert immers niets aan die gebeurtenissen uit mijn jeugd.
Bizar is dan mijn gedachte dat, als ik niet aan de reünie deelneem, mijn gedigitaliseerde verhalen voor sommigen nog steeds niet zullen bestaan. Misschien moet dat wel mijn opoffering zijn voor mijn pennenvrucht.
De oliebollen hebben we nog niet op, of van alle kanten barsten de voorspellingen los. We gaan het dit jaar ietsje minder krijgen, of juist veel beter. In de wereld staan er in 2011 weer de nodige extreme gebeurtenissen ons te wachten. Het wordt een fantastische zomer of het pist weer van de regen. En zo gaan al die voorspellingen alle kanten uit. Daarom, ik wil helemaal geen toekomstvoorspellingen en misschien komt dat wel door mijn (mulo)klasgenootje Rob.
Op zijn opgevoerde Puch reed hij zich op 16 jarige leeftijd hartstikke dood, waar wij als klas- en buurtgenoten kapot van waren. En heel gek, nog steeds komt Rob in mijn gedachten zo nu en dan langs. Misschien komt dit ook door de absurde gebeurtenis van voor zijn dood.
Zijn oom vertelde het verhaal: Een paar dagen voor het tragische ongeluk was hij op het verjaarsfeestje van zijn oom. Dit keer ging het niet alleen over ADO Den Haag, opgevoerde brommers en leuke meiden. Binnen de familie was er een nieuwkomer die zich met waarzeggerij bezig hield. Door het ongeloof en cynische reacties werd het feestje hiermee opgeleukt. Bizar was het wel, dat Rob op zijn hart werd gedrukt, dat hij het de aankomende dagen heel rustig aan moest doen, omdat die week voor hem een ongeluk in een klein hoekje zat. Twee dagen nadien was deze voorspelling uitgekomen.
Kennelijk heeft dat verhaal zoveel impact op mij gehad, dat ik altijd een beetje angstig voor voorspellingen ben gebleven. Hoewel , het kan toch geen toeval zijn dat Rob vandaag weer mijn gedachten doorflitste. Juist op het moment dat ik, tegen mijn gewoonten in, vandaag mijn horoscoop las en er een grote geldprijs mij binnenkort ten deel valt. Stilletjes hoop ik dat dit door Robs waarzegger is neergeschreven.
Ik zie steeds meer taken voor WikiLeaks weggelegd. Veel onderwerpen, zoals de duistere bankzaken, staan er ongetwijfeld al aan te komen. Had ik het gisteren over WikiZìekLeaks, vandaag kwam mijn sluimerende ergernis over de postcodeloterij weer naar boven.
Nog steeds vind ik het absurd dat je via loterijterreur (bijna) verplicht bent om deel te nemen aan de Postcodeloterij. Want stel je voor dat je niet deelneemt en in jouw straat valt de straatprijs. Hélène van der Meijs uit Heusden weet hier alles van, zoals ik onder Loterijterreur in mijn kroondomein veel eerder heb geschreven. In dat artikel riep ik iedereen, die niet aan de Postcodeloterij deelneemt, op zich te registreren onder www.loterijterreur.nl. Die site kan dan worden geraadpleegd om loterijdeelnemers in jouw straat op te vragen, waarmee je tegelijk de risicofactor kent van niet deelname bij een straatprijs. Zo kan je zelf jouw risico bepalen van vette pech bij een straatprijs, het zogenaamde Heusden-syndroom.
De site www.loterijterreur heeft echter onvoldoende inschrijvingen gekend, was daardoor niet betrouwbaar en inmiddels opgeheven. Met WikiPostLotLeaks is er een herkansing., door het lekken en publiceren van alle adressen die aan de Postcode Loterij deelnemen. Deze terreurloterij is dan ten dode opgeschreven, of op zn minst met veel minder deelnemers veel minder populair. Simpel weg omdat het Heusden-syndroom zo volledig is bestreden. Niemand vreest meer een grote straatprijs, waaraan zelf niet is deelgenomen.
Zo zal het lot van de Nationale Postcode Loterij dit keer door ons allen worden bepaald.
Kennelijk omdat het druk was met grappenmakers, met hun eindejaarsshow, moesten we tot zondag 2 januari wachten op de traditionele conference van Freek de Jonge. Waar zijn concurrenten een show met een hoog wegzapgehalte op tv brachten, viel er om Freeks verlossende woord wel, maar niet meer dan te glimlachen. Neemt niet weg dat zijn show zeker het aankijken waard was, al was het maar om de serieuze ondertoon van zijn verhaal, over zijn moeder in een verzorgingstehuis.
Het riep bij mij in ieder geval een aantal vragen op, die ik met eigen fantasie misschien onbenullig, wist te beantwoorden. Met de toekomstvoorspelling, dat de zorg onbetaalbaar wordt, zijn we de laatste maanden van het vorige jaar er al mee vertrouwd geraakt, dat onze bijdragen nog meer zullen oplopen. Zij die niet van zorgverzekeraar zijn veranderd, zijn inmiddels al met een tariefsverhoging van zeker 10% geconfronteerd.
De meest gerespecteerde conferencier van Nederland legde op heel cynische wijze zijn vinger op de zere plekken. Zoals op die van het management van de zorg, die onevenredig veel geld verdienen en declareren. Ongeneeslijke zieke graaiers van onze maatschappij, die de Balkenendenorm ver overschrijden. Dit terwijl zij ook nog eens van de zorg een log, inefficiënt instituut hebben gemaakt. De patiënt zit onnodig lang in zn poepluier, terwijl verzekerden juist veel premiegeld uit hun poepluier moeten halen. En die graaiers hebben daar alleen maar schijt aan.
De zorg, waarmee de werkvloer natuurlijk niet wordt bedoeld, is ziek. Deze niet verrassende diagnose doet mij verheugd denken aan WikiLeaks. Dit functionele klokluiderscentrum op internet is een heel goed middel om wanorde en wanprestaties in de zorg bloot te leggen. Ik kijk dan ook uit naar het broodnodige WikiZiekLeaks.
Ook de looprekverspilling bracht Freek heel sterk in beeld. Het is toch te gek dat iedere, nieuwe gebruiker recht heeft op een spiksplinternieuwe rolator, terwijl er duizenden zo goed als nieuw, altijd binnen gestaan, van een oud vrouwtje, niet meer worden hergebruikt. Over (zorg)kapitaalvernietiging gesproken?! Trouwens, wat is er mis met de simpele wandelstok?!
Ik denk dat die vorm van kapitaalvernietiging een veel grotere omvang kent, maar met daarover te spreken, vrees ik een gevoelige snaar te raken. Het valt mij namelijk op, dat er momenteel wel heel veel elektrische invalidenwagens, zoals de scootmobiel, rondrijden. Sterker nog, als je niet uitkijkt, word je zo nu en dan door zon scheurende invalidencar (bijna) van de sokken gereden.
Sociaal gebruik is dan verworden tot asociaal gebruik. En dat geeft te denken. Zij die zo misbruik maken van hun invalidenstatus zijn niet waard dat zij zon duur hulpmiddel onder hun kont geschoven hebben gekregen. Alleen kan je dan natuurlijk niet zeggen ga maar lopen.
Wel kan je hen het elektrische gemak ontnemen. Invalide mensen mag je immers niet stellen boven de valide mensen. Want er zijn ongetwijfeld veel scootmobielrijders die in valide situatie ook niet meer dan een fiets zouden hebben. Waarom hen dan nu heel luxueus elektrisch (te hard) rond laten rijden?!
Laten we niet vergeten dat de zorg de scootmobielrijder elke vorm van bewegen ontneemt. Dat is toch te gek?! Breng de simpele rolstoel en invalidenwagen terug in het straatbeeld. Wij worden dan niet meer van onze sokken gereden, de invalide krijgt de broodnodige beweging en er wordt ongelooflijk veel geld in de zorg bespaard.
Ik vind het echt gezeik dat er steeds meer (vrouwen)stemmen opgaan om mannen ook zittend te laten plassen. Naar het schijnt sassen wij mannen te veel over de bril, die we niet omhoog hebben gezet. Nou wil ik niet het knapste jongetje van de klas uithangen, maar ik doe àltijd de bril omhoog en na het gekletter zelfs weer omlaag. Het valt niet uit te sluiten dat mijn vrouw op dit nette pisgedrag een belangrijke invloed heeft gehad. Dus nee, ik ga niet zitten.
Trouwens ene John Knegt, ooit marketingman van Unilever, heeft destijds in opdracht van Schiphol, iets bedacht waardoor mannen gerichter zouden gaan wateren. Want ook in de urinoirs was het vaak een grote zeikbende. Mr. John kwam toen op het lumineuze idee om in de porseleinen plasbak een vliegje mee te laten bakken. Met als gevolg dat elke vent met zijn stuurknuppel op de vlieg richtte, om als volleerde brandweerman dit ongedierte met fikse straal weg te willen spuiten. De urine kwam daardoor daar waar het was voorbestemd.
Kijk dames, zo kan het dus ook, zelfs zonder dat de bril in de omhoogstand moet worden gezet. Het is dus een kwestie van effe een vliegie mee laten bakken.
Waar de Spaanse vlieg uit is op vocht, is de Hollandse vlieg juist bedoeld om het bij de vrouwen van onderen droog te houden. En daar hoeven wij mannen echt niet voor te zitten.
