1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
In heel korte tijd hebben we de krediet- en bankencrisis
achter de rug, want het is zo simpel. De belastingdienst moet daarvoor slechts
een paar mensen uit de Quote 500 bezoeken. Omwille van de
vermogensmaximalisatie moeten ze daar effe wat geld weghalen. Neem nou
Charlene de Carvalho-Heineken, die alleen maar op de dood van haar vader hoefde
te wachten, om miljarden op te strijken. Inmiddels geschat op 5,4 miljard
(5.400.000.000) euro, goed voor minstens 1 miljoen euro rente per maand?! En dat
is in een geciviliseerd land onfatsoenlijk, terwijl heel veel mensen onder het
bestaansminimum leven en het land 17 miljard schuld moet
wegwerken.
Laat de overheid dan maar humaan
optreden en 5,3 miljard euro bij Charlene weghalen, dan heeft dat kleintje
pils nog altijd 100 miljoen (100.000.000) euro over, waar ook nog altijd
minimaal 2 miljoen euro per jaar rente bij komt. Met zon kapitaal moet zij toch
rond kunnen komen, desnoods houdt zij daarvoor maar een huishoudboekje
bij.
Kabinet Rutte
II heeft zo nog maar 12 miljard bij elkaar te harken. Nou, binnen de Quote 500
zijn er nog zat tuintjes te wieden. Als de fatsoenswet, dat één persoon
nooit meer dan 100 miljoen euro mag bezitten, even snel door de 1e en
2e Kamer wordt gejast, kan het bij de vijftig rijkste families in het
land, met een gezamenlijk geschat vermogen van maar liefst 44.000.000.000,
worden weggehaald.
Leg het maar vast klaar: 2 miljard van Frits
Goldschemedig; 1,9 miljard van Wijnand Pon en Dik Wessels en 1,8 miljard van
John de Mol. Effe tellen ., das weer 7,6 miljard, nog maar 4,1 miljard, dus
kom maar op Familie de Rijcke, John Fentener van Vlissingen, Familie Blokker,
Joop van der Ende, Hare Majesteit en Dreesmannetjes. Dan houdt de overheid al
geld over. Maak niet uit, want we hebben nog veel meer geld nodig. Voor de
zorgsector bijvoorbeeld, want er is nog (te veel) geld zat onder de rijkste
families in ons land.
Mooi hè, in één klap wordt de 17 miljard
begrotingstekort en de financiële problemen rond de Zorgsector opgelost. Ik
geniet er van om mij op deze wijze onsterflijk te hebben gemaakt.
O ja Charlene, dank
voor jouw miljarden, daar neem ik een biertje op. Natuurlijk uit de dure
Beertender, dat levert jou weer een leuk centje op.
-o-o-o-
n.b.: Zonder daarmee Nederland uit de crisis te halen,
heb ik er eerder in mijn blog over geschreven, wat nog in mijn kroondomein.com
valt terug te lezen:www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/drieluik.html
Vanmorgen had ik een heel
onwezenlijk gevoel over mij. Ik had erg goed geslapen, natuurlijk met dank aan
de Heineken support. Maar was, zonder kater (leven het recupereren van mijn
lichaam), wakker geworden, met het gevoel dat ik in het middelpunt van de
belangstelling sta, wat bij Facebook nog eens werd bevestigd, terwijl ik bijna
niet door heb waar het eigenlijk om gaat. Hoewel, eerlijk gezegd merkte ik, na
eenmaal op te zijn, toch lijfelijk waarom ik dat warme medeleven mag ervaren,
want ik voelde mij toch een beetje ziek.
Ziek?!, Ja, heel gek. Ik
voelde heel nadrukkelijk mijn darmen en had het gevoel alsof er bij de
kijkoperatie door de arts het knopje kanker op On was gezet. Het
proces moest gaan beginnen*.
Gelukkig hoefde ik dit
emotionele moment maar kort alleen beleven, want hartstikkevriendin had beloofd
te komen, om samen een lekkere wandeling te maken, waarbij wij als vanouds veel
zouden praten, zouden lachen en soms een traantje zouden pinken.
Ik had maar een paar
kilometer wandelen nodig om mij (écht) blij te voelen. Wist zelfs met ijzeren
wil het kankerknopje weer op Off te krijgen. Het ziek zijn was niet
meer aan het gebeuren. Met grote voldoening, veel gepraat, veel gelachen en een
traantje weg gepinkt, hebben wij onze 12 kilometers als een cadeautje
uitgelopen.
In ons balboekje is er
wederom een fantastisch moment bijgeschreven. In de wetenschap dat er nog heel
veel lege paginas zijn in te vullen.
-o-o-o-
* Stom genoeg, of
was het gemakshalve, ging ik er aan voorbij dat er met een camera mijn darmen
was ingegaan (Nee, niet bij uitzending gemist terug te zien), wat een dag
later zeker nog voelbaar was
Dokter, oud worden vind ik eigenlijk helemaal niet zo leuk.Vol begrip keek de man mij aan: Dan heb ik goed nieuws voor u. Misschien doordat ik direct zijn antwoord begreep, wachtte ik zijn verklaring niet af en werd wakker.
Deze bijzondere droom was min of meer mijn bewustzijn binnen gedrongen. Als een soort macaber voorspel van datgene mij vandaag stond te wachten. Ik had een darmonderzoek te ondergaan. Macaber, nou ja op zn minst emotioneel, was het direct al. Ik kwam op de ziekenhuisafdeling waar mijn Truus nog maar net ander halfjaar geleden haar laatste onderzoeken en behandelingen had gekregen.
Nu was ik het die een roesje kreeg, die later op de uitslaapkamer kwam in afwachting van de arts.Ik heb uw huisarts al ingelicht was zijn openingszin weinig hoopvol.Ho, ho, dokter, schoot er direct door mijn hoofd, ik kom hier echt niet voor een twee halen één betalen, verdrongen mijn gedachten zijn openingszin. Een zin die hij vriendelijk, geduldig herhaalde: Voor u is het helemaal vreselijk, want ook u heeft kanker, endeldarmkanker.
Nee, ik had geen vragen. Dinsdag aanstaande ga ik de molen in en zal moge blijken of het operabel is en/of er uitzaaiingen zijn. Gelatenheid overviel mij. Alsof ik, zonder gouden handdruk, was ontslagen. Gelukkig werd ik door een goede vriendin begeleid, die alle praktische zaken naar verlangen afrondde en mij nadien op haar kookkunst bij mij thuis trakteerde.
Natuurlijk heb ik tussentijds moeten janken, want ik ben ten dode opgeschreven. Maar dan toch .., ik overzag in split second ook mijn leven en concludeerde dat ik, mede door mijn beroep, wel ontzettend veel leuke dingen, vaak met mijn Truus, heb mogen beleven. Wat hebben we vreselijk veel lol gehad, wat hebben we ontzettend gelachen.
Zonder mijn Truus ben ik nu nog maar 14 maanden bezig met het opbouwen van mijn tweede leven en concludeer dat ik een ontzettend fijne groep van intimi heb, met natuurlijk mijn wandelmaatje, na 35 jaar gewone vriendschap, inmiddels mijn hartstikkevriendin. In ons beider balboekje staan de aller mooiste happeningen die wij samen hebben meegemaakt.
Kortom, mijn hersencellen tollen rond, als op een bord met rauwe erwten. Geen cel staat nog op zn plaats. Gelatenheid (So what) maakt plaats voor strijdlust (Mooi niet). Ik ben dronken aan het worden. Voorlopig gaat mijn Beertender Marktplaats nog niet op. Stijf van emoties en rationele gedachten beroer ik momenteel mijn toetsenbord. En dan krijg je toch weer die schrijversmentaliteit, de regenjas moet gewoon open
Vanaf het eerste moment wil ik over mijn kanker schrijven. Niet educatief, maar ook niet zoals ik over de vreselijke ziekte van mijn Truusmet een rose bril op heb moeten schrijven . Mijn meissie heb ik zo in bescherming moeten nemen. Mijzelf kan ik, zonder mijzelf in de maling te nemen, natuurlijk niet in bescherming nemen.
Daarom ga ik voor de feiten. Oh, wacht even ., ook nu zonder zeikverhalen waar niemand op zit te wachten. Maar wel recht voor zn raap, wie weet zelfs met een beetje humor. Ik heb kanker, hoop nog steeds dat het de Haagse kankâh is, want dat schrijf je anders, dus is het anders.
Gisteren
liep ik zon 17 kilometer in het Kampina natuurgebied, waar ik totaal slechts
vijf mensen tegen kwam. Eerder tijdens wandeltochten opgekomen gedachten, dat ik
het raar vind dat Nederland vol is, kwamen als vanzelfsprekend weer bij mij
boven. Daardoor vroeg ik mij af: Als Nederland één grote stad zou zijn, met de
bevolkingsdichtheid van Amsterdam (mag ook Den Haag zijn), hoeveel inwoners zal
ons land dan tellen?
