Vanmorgen had ik een heel onwezenlijk gevoel over mij. Ik had erg goed geslapen, natuurlijk met dank aan de Heineken support. Maar was, zonder kater (leven het recupereren van mijn lichaam), wakker geworden, met het gevoel dat ik in het middelpunt van de belangstelling sta, wat bij Facebook nog eens werd bevestigd, terwijl ik bijna niet door heb waar het eigenlijk om gaat. Hoewel, eerlijk gezegd merkte ik, na eenmaal op te zijn, toch lijfelijk waarom ik dat warme medeleven mag ervaren, want ik voelde mij toch een beetje ziek.

Ziek?!, Ja, heel gek. Ik voelde heel nadrukkelijk mijn darmen en had het gevoel alsof er bij de kijkoperatie door de arts het “knopje kanker” op On was gezet. Het proces moest gaan beginnen*.

Gelukkig hoefde ik dit emotionele moment maar kort alleen beleven, want hartstikkevriendin had beloofd te komen, om samen een lekkere wandeling te maken, waarbij wij als vanouds veel zouden praten, zouden lachen en soms een traantje zouden pinken.

Ik had maar een paar kilometer wandelen nodig om mij (écht) blij te voelen. Wist zelfs met ijzeren wil het kankerknopje weer op Off te krijgen. Het ziek zijn was niet meer aan het gebeuren. Met grote voldoening, veel gepraat, veel gelachen en een traantje weg gepinkt, hebben wij onze 12 kilometers als een cadeautje uitgelopen.

In ons ‘balboekje’ is er wederom een fantastisch moment bijgeschreven. In de wetenschap dat er nog heel veel lege pagina’s zijn in te vullen.