Heel raar, sinds mijn kankeroperaties bijt ik geen nagels meer. En dat terwijl ik mijn vingers werkelijk afkloof. Tijdens mijn dienstplicht (1967 ná Christus) heb ik een poging gedaan om van deze verslaving af te komen. Ik faalde. Vond nagelbijten overigens ook helemaal geen probleem, alleen werd ik door vrouwen nog wel eens daarover terechtgewezen. Zij vonden het vies?!

Ik heb geen enkele behoefte meer om op m'n vingers te kluiven. M'n zus Kieneke had daar een aardige verklaring voor. Volgens haar is mijn (virtuele) harde schijf volledig gedelete en is mijn systeem langs natuurlijke weg opnieuw geïnstalleerd. Ik krijg steeds meer het idee dat zij gelijk heeft.

Altijd heb ik een creatieve manier van denken gehad. Ben zelfs creatief opgeleid. Van die kwaliteit heb ik zowel privé als zakelijk veel plezier gehad. Heb ik trouwens nog. Sterker nog, het lijkt er op dat mijn creatieve manier van denken nog verder is ontwikkeld. Het 'creatief 5.0' is geworden.

Dat begon al bij mijn productidee, waar ik nog steeds bijna dagelijks druk mee ben om het te vermarkten. Iets wat zonder kapitaal en organisatie niet meevalt. Ik heb al de nodige teleurstellingen moeten verwerken. Vooral van de zakenlui-kak die geen geheimhoudingsverklaring wilden tekenen. Desalniettemin kom ik steeds een stapje verder. Komt er altijd weer een nieuw idee bij mij binnen om m'n doel te bereiken.

Om de voortgang positief te beïnvloeden had ik vanavond opnieuw een idee waarmee ik enthousiast aan de slag ga. Zo ben ik in ieder geval lekker bezig. Maar naast dat productidee zijn er inmiddels weer drie boeiende ideeën ontstaan, die stuk voor stuk de moeite waard zijn om uit te werken. Ik zou bijna om assistentie vragen om mee te helpen mijn ideeën uit te werken. Toch maar niet, ik houd het op ZZGP' er, waarbij de G voor gepensioneerd staat. Ik voel mij in luxe omstandigheden verkeren.

Nou is dit bericht niet uit zelfverheerlijking (masterbatieshow, oneerbiedig gesproken) ontstaan. Nee, uit pure verbazing, genietend On THE Sunny Side of THE Street.

11-01-2014, 16:09 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Volgens overlevering kwamen de Chinezen midden jaren vijftig naar Nederland, om op hoeken en straten loempia's te verkopen. Hun volgende stap was het openen van een simpel restaurantje, begin jaren zestig een ware hype. Menig leeftijdgenoot heeft er hard aan meegewerkt om voor ‘buiten de deur eten’ het werkwoord Chinezen in de dikke Van Dale vermeld te krijgen. De Aziaten deden ook hun achterdeur van slot, zodat je het Chinees ook kon afhalen. Zoals de saté, inclusief pindasaus, verpakt in een leeg en omgespoeld conservenblik. Dat waren nog eens tijden...

Die tijd kwam terug in mijn herinnering, toen ik pas op de parkeerplaats van ons kleine winkelcentrum een Vietnamees waarnam, met loempiaatjes als koopwaar. Nu niet op de hoek van de straat, maar heel riant in een Mercedes bestel, met openslaande klep. Niet geheel zonder wantrouwen liep ik er eerst in een boog omheen. Tot het moment dat ik rond een uurtje of vier de glasbak vulde en trek kreeg in een loempiaatje. Het vriendelijk, leuke Vietnamese typje begon direct ongedwongen een sociaal praatje, waarbij ik het niet na kon nalaten heel Hollands te vragen hoeveel loempiaatjes ze wel niet moest verkopen, om alleen al de kosten van de Mercedes terug te verdienen.

Haar onbevangen glimlach verraadde haar werkelijke gedachte niet. Tenminste, als zij er zo over zou denken, zoals ik bij zo’n vraag zou doen. Maar dit terzijde. De goed uitziende Mercedes bleek behoorlijk oud te zijn, voor een prikkie gekocht en door haar handige man volledig als snackkar geschikt te zijn gemaakt. Mijn respectvolle blik was voor haar het commerciële seintje om meer van haar handel aan te prijzen. “Uit de wijde omtrek komen ze bij mij m’n zelfgemaakte Bami en Nasi halen”, sprak zij wervend. Ik beloofde eens haar kookkunst te komen keuren.

Bij de aangename gedachte niet aan de kookpot te hoeven staan, bezocht ik twee dagen nadien opnieuw de Mercedes bestel voor een portie bami. Inderdaad, heerlijk, rijkelijk voorzien van kip en verse groenten. Het Vietnameesje werd aan m’n kookboek, pagina routeplanner, toegevoegd.

Alvorens ik enthousiast mijn culinaire ontdekking, tijdens een etentje bij mijn ‘buriendin,’ kon vertellen, kwam zij er al mee, “vooral die nasi is overheerlijk’. Als bami-meneer was dit advies wat minder aan mij besteed, hoewel, niet elk advies moet je zomaar naast je neerleggen. Vandaar toch maar eens de bami voor nasi ingeruild. Pfff, het is onbegrijpelijk wat voor signalen mijn papillen toen afgaven. Lekker….?! Nee, veil meâh dan leikâh! Om er van in je dialect terug te vallen. Zou er, net als bij wijn een omfietsgids bestaan, zou deze nasi er absoluut in staan. Sterker nog, het hoort thuis in de gids “Daar rijd ik met plezier vijftig kilometer voor om.”

Nu al verheug ik mij op aankomende woensdag, inmiddels mijn vaste nasi-dag.

11-01-2014, 16:06 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)