Eindelijk was ik gisteren voor het eerst in het ADO Den Haag voetbalstadion. Het nieuwe stadion zoals ik dat tot gisteren noemde. Tot dan was ik blijven hangen in de nostalgie van het oude stadion in het Zuiderpark, wat iets gemoedelijks had. Nou ja, gemoedelijk, als je de behoorlijk agressieve taal van de Hagenees verstaat, tenminste. Ik doe dat, uiteindelijk heeft mijn wiegje ooit in de Haagse Schilderswijk gestaan, waar mijn ouders toen als den donder vandaan verhuisde, om op de Zuiderparklaan (343), dát aanzien te krijgen waar mijn vader meende recht op te hebben.

Eerlijk gezegd viel het ADO stadion mij wat tegen en vind ik het Alkmaarse AZ stadion vele malen mooier. De Hagenees heeft zich met dit kankâhstadion, om taalkundig maar effe heel Haags uit te pakken, behoorlijk af laten schepen. Tenminste, als je het in de juiste proporties ziet. Zet die voetbalarena nou eens af tegen dat IJspaleis, het Haagse stadhuis wat op een overdosis hoogmoed is gebouwd. Telkens als ik met vrienden naar Den Haag trek, om de bijzondere plekkies van mijn geboortestad te tonen, laat ik hun bekkies van verbazing open vallen. Want ja, dit zijn echt niet alle Ministeries onder één dak, maar slechts het stadhuis. Als je zoveel imposantie, noem het Haagse Bluf, naar je toe wilt trekken, was er toch veel meer uitstraling van het voetbalstadion te verwachten. Niet dus.

Toch kwam het kippenvel op mijn armen en dat was net voordat de wedstrijd ADO-AZ werd afgetrapt. Het Haagse volkslied “O, o, Den Haag…” werd ingezet, waarbij massaal werd meegezongen, met ingestudeerde piekmomenten die met veel decibellen het stadion uitschalden. Door al 25 jaar in Alkmaar te wonen, was ik eigenlijk voor AZ, maar tijdens de Haagse Hymne …”was het weer fijn om een Hagenees te zijn.”

De uitslag van de wedstrijd deed er mij ineens veel minder toe. Ik genoot van de sfeer. Van de héle entourage en niet minder van alles wat er ter aanmoediging door de Hagenezen werd geroepen. “Je mot die kankâhbal eâhdâh afgeive...; Laat die kankâh spits nie zau vrè laupe...” Gelukkig is ut zau kankâh rus..” Even kreeg ik het gevoel mij onder oncologen te bevinden. Alsof er in groot gezelschap voor mij een second opinion werd uitgesproken.

Het zal niet bij iedereen even begrijpelijk overkomen dat ik zonder emoties de ene Haagse kankâh na de andere kankâh over mij heen hoorde komen, terwijl nog geen week geleden ik heel meedogenloos zelf moest horen Kanker te hebben. Ik schreef het al eerder: de Haagse kankâh schrijf je anders en is absoluut ook iets heel anders. Mijn Haags gebekte neef wist dat heel goed te onderschrijven: “Oom, een echte Hagenees zegt de ene kankâh na de andere kankâh, maar bedoelt daar echt die vreselijke ziekte niet mee. Die gasten noemen échte Kanker zelfs heel omzichtig ‘K’.”

Onbedoeld hoorde ik aan mijn neef vragen “Je oom knokt er toch zeker voor…” Wat mij betreft was die 2-2 een fantastische uitslag.

11-11-2012, 23:49 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Ontegenzeggelijk een heel mooi nummer, dat wel. Maar wie haalt het nou in zijn botte hersens om dat nummer onder een autocommercial te zetten? Is het dan echt zó levensgevaarlijk om in die Franse voiture te rijden?

07-11-2012, 12:25 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Vanochtend was het spel op de wagen. Moest ik ‘voorkomen.’ Misschien een verkeerde tekst, maar zo voelde het wel. Niet dat ik iets op mijn kerfstok heb”, nee erger, op m’n darmen. “K” zoals dat vroeger werd genoemd. Ik moest mij al vroeg in het ziekenhuis melden. Toevalligerwijs kwam ik op die zelfde afdeling aan de balie een oud directeur van mij tegen. Op gehoorafstand noemde ik zijn naam, waarop hij totaal niet reageerde. Even later kwam hij aan mijn tafeltje zitten, keek mij aan, maar opnieuw was er geen reactie. Nou geloof ik niet dat hij een intakegesprek had voor het verkrijgen van een blindengeleidehond. Eerder denk ik dat hij, zoals in zijn arbeidzame leven ook het geval was, opnieuw zijn mensenschuwheid niet wist te overwinnen. Heel humaan heb ik de arme man verder niet lastiggevallen, waarna hij dankbaar (zal toch wel?!) achter zijn krantje dook.

Lang heeft dit niet hoeven duren, want vrij snel werd ik bij de arts binnengeroepen. Om voldoende inzicht te krijgen, kreeg ik daar een medisch diepte-interview, waarvoor de arts zich zelfs verontschuldigde. “Geeft helemaal niet dokter, ik ben gek op aandacht.”

Nadat alle info was gedigitaliseerd kreeg ik aanschouwelijke voorlichting. Mijn gezwel zit helemaal onderaan m’n darmen. Gek genoeg kwam toen in mij op dat ik ook hierin een tegenpool van mijn Truus was, onze formule voor 47 jaar gelukkig samen zijn. Truus had de ziekte helemaal bovenaan haar darmen (slokdarm) en ik juist precies aan de andere kant (endeldarm). Niet dat dit er ook maar iets toe doet, maar gewoon een toevalligheid die ik registreerde.

Over de behandeling kon verder nog niets worden gezegd, daarvoor moet eerst de CT en MRI scan plaats hebben gevonden. Hiervoor heeft mijn Case Manager, kennelijk een nieuw (prettig) fenomeen in het ziekenhuis, de afspraken gemaakt. Donderdag aanstaande, waarna dinsdagmiddag de uitslag en behandelingsmethode met mij wordt besproken.

Dat worden hele spannende dagen, hoewel ik na vanochtend er toch weer ietsje positiever tegenaan kijk.

06-11-2012, 12:44 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)