Eindelijk was ik gisteren voor het eerst in het ADO Den Haag voetbalstadion. Het nieuwe stadion zoals ik dat tot gisteren noemde. Tot dan was ik blijven hangen in de nostalgie van het oude stadion in het Zuiderpark, wat iets gemoedelijks had. Nou ja, gemoedelijk, als je de behoorlijk agressieve taal van de Hagenees verstaat, tenminste. Ik doe dat, uiteindelijk heeft mijn wiegje ooit in de Haagse Schilderswijk gestaan, waar mijn ouders toen als den donder vandaan verhuisde, om op de Zuiderparklaan (343), dát aanzien te krijgen waar mijn vader meende recht op te hebben.

Eerlijk gezegd viel het ADO stadion mij wat tegen en vind ik het Alkmaarse AZ stadion vele malen mooier. De Hagenees heeft zich met dit kankâhstadion, om taalkundig maar effe heel Haags uit te pakken, behoorlijk af laten schepen. Tenminste, als je het in de juiste proporties ziet. Zet die voetbalarena nou eens af tegen dat IJspaleis, het Haagse stadhuis wat op een overdosis hoogmoed is gebouwd. Telkens als ik met vrienden naar Den Haag trek, om de bijzondere plekkies van mijn geboortestad te tonen, laat ik hun bekkies van verbazing open vallen. Want ja, dit zijn echt niet alle Ministeries onder één dak, maar slechts het stadhuis. Als je zoveel imposantie, noem het Haagse Bluf, naar je toe wilt trekken, was er toch veel meer uitstraling van het voetbalstadion te verwachten. Niet dus.

Toch kwam het kippenvel op mijn armen en dat was net voordat de wedstrijd ADO-AZ werd afgetrapt. Het Haagse volkslied “O, o, Den Haag…” werd ingezet, waarbij massaal werd meegezongen, met ingestudeerde piekmomenten die met veel decibellen het stadion uitschalden. Door al 25 jaar in Alkmaar te wonen, was ik eigenlijk voor AZ, maar tijdens de Haagse Hymne …”was het weer fijn om een Hagenees te zijn.”

De uitslag van de wedstrijd deed er mij ineens veel minder toe. Ik genoot van de sfeer. Van de héle entourage en niet minder van alles wat er ter aanmoediging door de Hagenezen werd geroepen. “Je mot die kankâhbal eâhdâh afgeive...; Laat die kankâh spits nie zau vrè laupe...” Gelukkig is ut zau kankâh rus..” Even kreeg ik het gevoel mij onder oncologen te bevinden. Alsof er in groot gezelschap voor mij een second opinion werd uitgesproken.

Het zal niet bij iedereen even begrijpelijk overkomen dat ik zonder emoties de ene Haagse kankâh na de andere kankâh over mij heen hoorde komen, terwijl nog geen week geleden ik heel meedogenloos zelf moest horen Kanker te hebben. Ik schreef het al eerder: de Haagse kankâh schrijf je anders en is absoluut ook iets heel anders. Mijn Haags gebekte neef wist dat heel goed te onderschrijven: “Oom, een echte Hagenees zegt de ene kankâh na de andere kankâh, maar bedoelt daar echt die vreselijke ziekte niet mee. Die gasten noemen échte Kanker zelfs heel omzichtig ‘K’.”

Onbedoeld hoorde ik aan mijn neef vragen “Je oom knokt er toch zeker voor…” Wat mij betreft was die 2-2 een fantastische uitslag.