Het blijft voor een Hagenees leuk, een wandeltocht door een stukje Den Haag. Vandaag was het de Scheveningse bostocht, deels door bekakt Den Haag. Dan denk je zó’n Hagenaar op een foutje te kunnen betrappen en dat maakt zo’n tocht extra leuk.

17-03-2012, 22:04 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Typisch, dat er twee verschillende versies gebruiksaanwijzing in omloop zijn. Dat maakt mij nieuwsgierig naar het criterium waarmee wordt bepaald welke versie bij je vaatwasser wordt meegeleverd. Daar wist mevrouw geen antwoord op. Wel gaf zij mij een paar tips waarmee de storing mogelijk verholpen kon worden.

Een dag later lag de uitgebreide versie van de gebruiksaanwijzing op m’n deurmat. Opnieuw was het een fotokopie, maar nu veel uitgebreider, alleen geen storingscodes. Het waren 11 extra pagina’s met een Ikea-achtige montagehandleiding. En omdat de (schoonmaak) tips om de storing te verhelpen niet hadden geholpen, opnieuw Bauknecht gebeld.

Wederom, een vriendelijke juffrouw, maar met een geheel ander technisch inzicht. “F3 zegt u? Oh, dan warmt het water niet op. Ik zal een monteur sturen. Omdat u een verlengde garantie heeft, hoeft u materiaal en loonkosten niet te betalen. Alleen brengen wij u wel € 55,= voorrijkosten in rekening. Wanneer schikt het aankomende week?”

Op zich helemaal geen slechte service. Raar vind ik wel dat er voorrijkosten in rekening worden gebracht. Want, van mij mogen zij evenzogoed de reparatie verrichten zònder voor te rijden. Als dat dan niet lukt, moeten zij toch op mij die kosten niet verhalen?!

16-03-2012, 19:43 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Gisteravond half twaalf, ik zat zoals altijd naar Pauw en Witteman te kijken, toen de deurbel ging. Half twaalf?!, dat móet een bekende zijn, die ergens mee omhoog zit. Neemt niet weg dat ik toch niet direct de deur opendeed. Misschien maar goed ook. Want, via het raam naast de voordeur zag ik een Hindoestaanse man staan. “Wat wilt u?” “Ik wil u wat vragen”. Verbouwereerd, liever gezegd geschrokken, wimpelde ik ‘m af: “Nu niet!” Hij liep weg, draaide zich nog een keer om, met een zwaaiend handgebaar, wat ik vertaalde als “dan niet!”

Terug achter de tv bleef ik er toch een unheimisch gevoel van overhouden. Stom dat ik toch niet vroeg wat hij wilde vragen. Toch maar even de politie gebeld. “Nee, juist goed dat u dit even meldt, kunt u de man verder nog beschrijven? Had hij donkere kleding aan?” “Wat ik zei, het was een Hindoestaans type, was netjes, niet donker gekleed. Sprak netjes en kwam zeker niet onsympathiek over. Alleen, wie belt er nu om half twaalf ’s avonds bij vreemden aan?!” “Nou kan het zijn, meneer Kroon, dat vanuit zijn cultuur het helemaal niet gek is om zo laat nog aan te bellen. Vaak zien wij allochtonen kinderen ’s avonds laat ook nog op straat spelen. Maar, het blijft vreemd, dus geef ik het toch door aan mijn collega’s bij u in de buurt, dan kunnen zij uw omgeving een beetje in de gaten houden”.

Straks, maar niet te laat op de avond, toch maar even bij buurtjes vragen, of er bij hun ook is aangebeld.

16-03-2012, 19:41 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Wat mij betreft mag eerlijkheid wel eens op de tweede plaats komen. En daar bedoel ik niet het (onbenullige) leugentje voor bestwil mee. Nee, menen iets te moeten vertellen, terwijl daar nog helemaal de noodzaak niet voor aanwezig is. Mij is dat overkomen.

Mijn Truus was nog maar twee maanden daarvoor overleden, toen ik digitaal al op zoek ging naar een nieuwe partner. Waarom nou toch die haast?! Het lijkt me in de genen te zitten. Nu pas begrijp ik dat ‘k, stom genoeg, nergens echt de tijd voor neem. Was er bij ons een van onze lieve katjes overleden, nam ik nooit de tijd om eerst dat verlies te verwerken. Nee, er moest áltijd direct een nieuw diertje komen. Da’s ongeduld. Liep ik op een zonovergoten dag een pracht wandeling van zo’n 25 kilometer, nam ik van te voren mij voor om eens lekker van die dag te genieten. Terrasjes zat onderweg. Maar nee hoor, in een moyenne van ruim zesduizend meter per uur had ik mijn tour weer gemaakt. Da’s ongeduld.

Achteraf realiseer ik mij, en nog is het in mijn manier van werken herkenbaar, dat ik met het een bezig ben, het ander weer even tussendoor doe, om een derde klusje aan te pakken. Da’s ongeduld. Rustig relaxen is er niet bij. Tegenwoordig heb ik zelfs niet het geduld om rustig mijn krantje te lezen. Iets wat ooit mijn eerste actie van de dag was. Veel meer van die voorbeelden van ongeduld kan ik moeiteloos oplepelen, maar ook daar neem ik verder de tijd niet voor. Waar is het nou toch met mij fout gegaan?! Hoe komt het dat ik mij altijd zo opgejaagd voel.

Mijn makke haal ik aan om de gevolgen van mijn, kennelijk, overhaaste gedrag neer te schrijven. Dit omdat ik vragen uit belangstelling niet langer uit de weg wil gaan. Zeker niet om de betweters, “dat zei ik je toch”, voldoening te schenken. Dat zou teveel eer hun kant uit zijn, want nog steeds doe ik dat af als negatief gelul.

Feit is wel dat Trudy en ik een serieuze rustpauze hebben ingelast. Daarbij wil ik niets afdoen aan het onwaarschijnlijke toeval dat het tussen ons, zoals eerder geblogd, direct zo goed met elkaar klikten. Want dat was écht een fantastische ervaring. Ook de vele uren die wij nadien met elkaar hebben doorgebracht waren heel aangenaam, hadden we veel plezier en genoten we van onze overeenkomsten in interesses.

Geheel volgens mijn inborst zat er vaart in onze relatie, waarbij we misschien, ik in ieder geval, onvoldoende oog hadden voor de verschillen tussen ons. Of misschien wel meer de overeenkomsten in onze karakters, waardoor wij soms botsten. Niet onoverkomelijk, dachten we. Iets waar we, in alle rust, aan moesten werken. En daar gaan we dan weer… Ik en alle rust?!

Daarnaast speelden er voor Trudy ook nog een paar trieste omstandigheden die ik hier natuurlijk niet onthul. Met die omstandigheden, en door de snelheid waarin alles tussen ons zich had ontwikkeld, was er ongemerkt een frictie ontstaan, waar we even geen raad mee wisten. Zonder dat we daarvoor naar elkaar konden wijzen, leek een Time Out de beste oplossing. Met veel verdriet namen we afscheid van elkaar, om ons contact verder soms digitaal te onderhouden.

In ieder geval trek ik het mij aan dat ik zo hard van stapel ben gegaan. Da’s ongeduld. Het verlangen om verder te kunnen leven. Misschien heb ik er iets van geleerd. Want de nieuwe situatie tussen ons had ik voorlopig voor mij gehouden. Dit keer vond ik niet dat ik heel eerlijk moest zeggen, hoe het met mij ging. Toen wel, maar dat kwam ook omdat ik niet de schijn van huichelen tegen mij wilde hebben. Verdriet om z’n Truus, maar in die tussentijd wel mooi een vriendin. Dáárom vertelde ik vrij direct mijn ontmoeting met Trudy. Dat dit beklemmend voor haar zou kunnen zijn, als dat zo is, heb ik geen moment bij stilgestaan.

Beiden hebben we de intentie om sowieso onze aangename vriendschap in stand te houden. In het weekend is het mij nog door een vriendin, die 30 jaar van mijn historie deelt, ingepeperd: “Geef het toch de tijd”. Als geen ander weet zij hoe moeilijk mij dat valt, maar ook dat ik het die tijd zal geven.

Wordt mij nu gevraagd hoe het met mij gaat, zeg ik het als het ware in uitgestelde eerlijkheid, het gaat kloten. De veranderde situatie met Trudy doet pijn. Tegelijk is het verdriet om mijn Truus, uiteindelijk 47 jaar mijn meissie geweest, dubbel hard teruggekomen. Het is echt met geen PC te beschrijven, de pen hanteer ik alleen nog maar om m’n boodschappenlijstje samen te stellen, hoe intens dát verdriet is.

Alle vriendschap om mij heen ten spijt, ik ben nu écht alleen. Natuurlijk probeer ik de routine er in te houden, twee keer per week sporten en in het weekend een wandeltocht. Ik houd m’n huis op orde en probeer zoveel mogelijk m’n eigen kostje te koken. M’n badkamer heb ik laten vernieuwen, want alleen Truus genoot van haar bad, terwijl ik liever alleen maar douchte. Ja hoor, ook dat was mijn ongeduld.

14-03-2012, 23:51 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)