Mijn NS keuzedag was gisteren min of meer invulling
geven aan een Jules Vernes reis. Een belevenis waar ik âs avonds thuis graag
over had willen verhalen. Iets wat ik in gedachte waarmaakte; ik nam de roltrap
naar boven. Probeer je het nu al weer, werd ik boven door Petrus
opgewacht. De Hemelbaas die mij december 2012 al een
keertje had teruggestuurd. Nou nee Petrus, ik wil mân Truus gewoon
even iets vertellen, haastte ik mij te zeggen, uit vrees dat dit keer mijn
reis naar boven wel zou worden gehonoreerd. Echt, het gaat heel goed
met mij, wekelijks wandel ik er 20 kilometer op los. Ja, ja, dat heb ik wel
gezien. Wacht hier maar even, maar niet door de poort komen hoor, ik roep jouw
Truus wel even. Ze is altijd bij je ouders, dus die zullen ook wel even
meekomen. Jouw schoonmoeder is ergens aan het rond zwerven, die kan ik dus⦠Ik
onderbrak deze heilige Poortwachter: Nee, nee, hoeft ook niet, die is
toch doof en we hebben haar gehoorapparaat toen niet meegegeven⦠Petrus
woorden dat je in de Hemel geen gehoorapparaat nodig hebt gingen aan mij
voorbij, doordat ik inmiddels oog in oog met de beeltenis van mijn Truus stond.
Met mijn ouders, zonder dat zij mij enthousiast begroetten, vlak achter zich.
Wat ik eigenlijk helemaal niet gek vond. In mijn gedachten waren ze toch nooit
echt wèg-geweest.
Truus, dit keer had ik een heel bijzonder vrij reizen van de NS. Met mân
fiets opgevouwen vertrok ik 1e Klas⦠Eerste Klas, nu ik er niet meer ben kan
het ineens wel?! Nee, nee, dat was een actie van de NS. Maar bij mijn aankomst
in Enschede ontvouwde ik mân bike⦠Vouwen, uitvouwen van je fiets, waar heb je
het over?, bemoeide mân vader zich nu met het gesprek. Niet onlogisch,
want uiteindelijk heeft hij al zijn 62 levensjaren in de fietsen, bromfietsen
en motoren gezeten. Leg ik je straks wel uit⦠wist Truus mijn
gesprek weer op gang te brengen. Vanuit het station moest ik nog zoân
acht kilometer fietsen. Maar ik had geen idee waar ik moest zijn om de twintig
Twentse kilometers te wandelen. Ik heb toen de App Maps op mân smartphone
aangezet⦠Ep?!, ik ken alleen maar Malle Ep, probeerde mân vader het
gesprek te volgen. Laat âm nou even vertellen, vervulde mijn
moeder weer eens een van haar aardse taken van weleer. Mân oortjes
ingedaan. Oortjes?! Sssttt!. En zo reed ik, met een wegwijzende juffrouw aan
mijn oor, naar het voetbalveld van vv Victoria, om mijn wandeltocht te
beginnen. Oh, is dat dan net als Google Earth?,liet Truus blijken die
internetontwikkeling nog wel mee te hebben gemaakt. Precies! En dat
kan tegenwoordig ook via je telefoon. Wie is Koekel Urt?, probeerde mân
vader toch het gesprek bij te benen. Een onmogelijkheid, want na zijn
verscheiding in 1982 is de wereld zo verschrikkelijk veranderd. Leg dan nog
maar eens âIETSâ uit, aan iemand die de verwondering van de Betamaxrecorder
nooit te boven is gekomen.
Ik laat je Google Earth nog wel even bij
Petrus zien, toonde Truus zich nog
steeds de ideale schoondochter. Nu keek ik verbaasd. Ja zeker, Petrus heeft
Google Earth, daarmee ziet hij precies wie op welk moment, waar vandaan de
roltrap neemt. Maar, dat ga jij toch zeker niet laten zien?!, kwam mijn
aardse bemoeizucht weer naar boven. Tuurlijk niet, dat kunnen we niet
eens zien, dat heeft Petrus achter een wachtwoord verstopt. Nee, alleen het
aardse deel van Google Earth kunnen we naar kijken. Dat gaan we gelijk doen,
dag! En weg waren mân Truus, vader en moeder. Maar ach, ik kon toch even
mijn verhaal kwijt.