1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Vandaag zag ik op Nederland I, net voor Studio Sport, de commercial van de Zonnebloem met Danny de Munk langs komen. Niet dat het er iets toe doet, maar ik vind het leuk te vertellen dat ik, tijdens een wandeltocht op 3e Pinksterdag van Zaandam naar Purmerend, toevallig de opnames in Purmcity zag maken.
Kan ik gelijk ongevraagd effe melden dat ik die Danny een wereldgoser vind.
Als ik bij de tandarts ben geweest, moet ik hollen naar huis, om eerder thuis te zijn dan dat de rekening op de deurmat valt. Bij wijze van babbelen dan. Maar erg overdreven is het niet. Gisteren zat ik nog met mn bek open, vandaag ontving ik al de rekening. Kan ik mij overigens ook wel voorstellen, gezien de hoogte van het bedrag. Mijn halfuurtje in de bekkentrekkersstoel kost mij maar liefst 161,41! Dat is wel 355 gulden, oud geld!
Oké, ik denk dat het een heel goeie tandarts is, maar drieëneenhalve meier is wel heel veel geld. Natuurlijk is dat alles beter dan zon castagnette in je mond, maar daar heb ik zo langzamerhand dan ook heel veel geld voor moeten neertellen. Ik denk dat ik de eerstvolgende controle maar aan mij voorbij laat gaan. Eens per half jaar wordt mij een beetje te veel van het goeie. Krijgt mn portemonnee ook een beetje rust en hoef ik effe niet te lachen als een boer die kiespijn heeft.
Na bijna een maand gekwakkel, was het eindelijk vandaag opnieuw heerlijk zomerweer. Maar niet zo erg, dat de mussen dood van het dak vielen. Of toch ., veel erger, al was het er ééntje, Conny Mus. Deze fantastische selfmade journalist, Live verslaggever van elke brandhaard in de wereld, is plotseling van ons heen gegaan. Nog maar net 59 jaar oud.
Beste Conny, rust zacht, vooral in vrede. Onze wereld zal nooit zo hemels worden.
Met dank aan de beheerders van de pensioenfondsen, lopen de ouderen het risico gekort te worden op hun pensioen. Naar het lijkt de eerste groep Nederlanders die daadwerkelijk het slachtoffer van de kredietcrisis wordt. Het godsvermogen, wat zij in de loop der vele jaren hebben ingelegd, ten spijt.
Om als ouderen niet volledig de dupe van de financiële wanprestaties van de grootgraaiers te worden, gaat het er op lijken dat zij zich dan toch maar achter Wilders moeten scharen. Dat gruwelijke blondje lijkt namelijk, meer dan wie ook, voor de ouderen op te willen komen. Zoals hij dat ook zegt te gaan doen voor de hele zorgsector. Daarin stellen de VVD en CDA zich juist erg asociaal op. Maar ja .., het blijft Wilders. Daar kan je toch geen fan van worden.
Hoewel , misschien valt er met hem te onderhandelen en kan hij een gedoogsteun van mij winnen. Als hij het begrip moslim nu eens verandert in dieven van het grootkapitaal (of wel de top van onze financiële wereld, inclusief dubieuze bestuurders van heel veel instellingen), dan lijkt mijn gedoogsteun aan Wilders, onder het motto met voordeel van de twijfel, zeker bespreekbaar.
Nooit had ik gedacht tot zon uitspraak te zullen komen. Hier sta ik, ik kan niet anders. Mijn citaat bestaat uit gevleugelde woorden, ooit door Maarten Luther uitgesproken, ten tijde van zijn reformatie. Geert Wilders concentreer je nu eens volledig op jouw goede kant van jouw reformatie (hervorming). Natuurlijk blijf ik, net als Geert, over hem zeggen wat ik wil.
Als je in een open bus een tour door Berlijn en Barcelona hebt gemaakt, wil je natuurlijk ook de mooiste plekjes van Amsterdam een keertje open langs toeren. Dus op naar Amsterdam. Helaas bleek het geen open bus te zijn, maar een Amerikaanse schoolbus met glazen dak. Ach, ook leuk. Leuker zelfs, want het begon te hozen, net voordat de bus vertrok.
Via een GPS systeem kregen we toeristische informatie op onze oren. Kennelijk zijn we inmiddels te veel in Amsterdam geweest, want veel nieuwtjes pikten wij er niet van op. Ook vonden wij dat de route in een te kleine straal was uitgezet, zeker als je dat vergelijkt met het traject van de, helaas opgeheven, circletram lijn 20.
Helemaal verrassend was het dat de bus een stop maakte bij Gassan Diamonds. Uitdrukkelijk werd gemeld dat je natuurlijk niet verplicht was om de diamantair te bezoeken. In dat geval kon je met een andere bus terug. Terug?! Meer mooi Amsterdam hadden zij ons kennelijk niet te bieden?! Dan maar mee naar binnen.
In vitrines lagen de kostbaarheden naar ons te glimmen, zoals een Gassan damessetje (collier met bijpassende oorbellen) voor 265.325,= Kijk dat is nog eens wat anders dan zon koffie-appelgebak met doperwtjes- schnitzelmenu busreisje, waarbij je schapenwollen dekens voor 1.200,= wordt aangeboden. Wij werden tenminste voor vol aangezien!
Wij waren VIPs die in de gelegenheid werden gesteld om iets moois, iets blijvends voor elkaar te kopen. Dat doet je toch wel wat. Dan is het extra leuk om ook eens langs die hardwerkende diamantslijpers te lopen. Schitterend, mijn woordkeuze heeft zich als vanzelfsprekend naar de omgeving aangepast, te zien hoe de diamanten minutieus werden geslepen. Ook heel geslepen werden wij verrast met nog meer wetenswaardigheden over de diamant. Uhhh, nou ja, over de prijzen.
Het hele, kennelijk gefortuneerde, gezelschap werd een niet te grote kamer binnengeloodst, waar een vrouw met heel veel diamanten gretig op ons zat te wachten. Wij werden verzocht om haar heen te scharen, waarna zij heel veel kostenplaatjes aan ons prijs gaf. Niet dat hier binnen onze groep maar iets aan belangstelling voor bestond, wat door het diamantje heel goed werd aangevoeld. Toch deed zij wat ze moest doen. Haar hele repertoire werkte zij af, in een ruimte met te veel mensen en doodse stilte. Gênanter kon een vertoning niet zijn.
Zonder dat er maar iemand hulp van zijn VISA had ingeroepen, verlieten we Gassan om de teleurstellende toer weer op de vertrekplaats te beëindigen.
Berlijn en Barcelona, daar genoten we van een veelzeggende stadstour. In Amsterdam was het niets meer dan geldklopperij. Triest, want ook het openbaar vervoer is voor de toerist, met de komst van de OV-chip, niet meer te betalen. Zó gaat Nederland minder toeristen aan trekken, dat voel je op je klompen aan.
Vandaag zag ik m rijden, de auto van Tante Post. Onwillekeurig moest ik toen terugdenken aan de jobstijding, die duizenden postbezorgers via hun eigen brievenbus hebben gekregen. Zij die meer dan 25 uur per week werken, en wie doet dat niet om zn gezin te onderhouden, zijn binnenkort overcompleet en worden ontslagen. Full timers moeten plaats maken voor veel goedkopere part timers. Tientallen jaren inzet voor het postbedrijf speelt hierin geen enkele rol.
Het zal toch niet waar zijn . TNT dat kan je echt niet maken!
Niet dat zij het zelf beweren, maar ik wil het nu toch wel even benadrukken, dat de joden niet het alleenrecht hebben om te klagen. Mag ik in wijde omgeving dan geen (klaag)muur ontwaren, mijn klaaggezang zal er dit keer niet minder om zijn. Ik heb er maar even een biertje bij gepakt en daar gaat het eigenlijk ook om. Het biertje, dan wel als symptoombestrijding.
Echt, ik voel mij momenteel ontzettende de L. De lul dus en vergeef mij zo nodig voor mijn taalgebruik. Ooit liep ik al heel lang rond met de gedachte, om te willen bloggen. Niet als digitaal dagboek, maar als digitale registratie van één van mijn gedachten per dag. Dat leek mij leuk èn dat werd ook leuk, sinds ik half januari daarmee ben begonnen.
Wat mijzelf ontzettend deugd deed, is dat ik dagelijks met gemak aan mijn onderwerpen kwam en het vaak even makkelijk opschreef. Voor mij heel belangrijk, omdat ik mij in de vrolijke vut van elke dwang tot presteren verlost wist, maar toch graag heel exhibitionistisch wilde schrijven. Oké, dat lijkt op een masturbatieshow, maar voor mij belangrijk, dat ik niet alleen fysiek, maar ook mijn hersencellen bleef trainen.
So Far So Good. Maar dan komt nu toch mijn gezeik, ondanks dat ik mij afvraag of ik dit wel hier en nu moet doen. Ja dus, want het gaat nu ook om die ene gedachte van de dag.
In oplopende hevigheid heb ik al vele weken te veel last van mijn kop, chronisch en geen kloten aan te doen. Voor de ontsteking in voorhoofd- en bijholten heb ik inmiddels 7 operaties ondergaan, 8 ziekenhuizen bezocht, waarvan 3 academisch met een batterij aan topprofessoren. Al deze grootheden hebben min of meer de handdoek in de ring gegooid, terwijl ik toch eigenlijk de bokser ben. Toch moet ik mij misschien gelukkig prijzen, uiteindelijk is het niet terminaal en kan ik, wie weet, er honderd mee worden.
Ja rot op, honderd?! Nou ja, dat is mijn reactie van dit moment, zoals ik ook heb bedacht hoe de inleiding van mijn overlijdensadvertentie moet zijn: Arnold heeft gelukkig geen hoofdpijn meer. Ik geef toe, het klinkt allemaal heel zwaarmoedig. Nou dat ben ik momenteel ook.
Weet je, mijn eeuwige hoofdpijn en duizeligheid heb ik, altijd wel ergens in mijn verhalen, laten weten. Daarnaast wil ik het ook zoveel mogelijk negeren, hoe verrotte moeilijk dat ook is. Mijn vaste stelling is, dat er toch heel veel leuke dingen in het leven over blijven en zolang mijn arts mij niet doorstuurt naar een dierenarts, hoef ik het finale spuitje ook niet te vrezen.
Vanwaar dan dit geklaag?! Eigenlijk heeft dat met een vorm van woede te maken, die mij zo nu en dan (in dit geval: nu) overvalt. Ik heb zulke heerlijk grijzen hersencellen, waar heel regelmatig de leukste gedachten uit voortkomen, die ik mij graag door die denksubstantie laat dicteren. De afleiding is dat mn hersens en (type)vingers daarin een fantastisch verbond hebben gesloten.
Alleen nu niet. Tenminste, het onderlinge contact lijkt al een tijdje verbroken te zijn. Mijn heerlijke gedachten weten mijn vingers niet meer te bereiken. Ik wil wel, maar het gaat verdomme niet. Te vaak moet ik momenteel het met een biertje forceren. Overigens niets mis mee, want tijdens mijn creatieve opleidingen is mij meer dan eens geadviseerd, mijn geest met alcohol of een blowtje te activeren. Zo nu en dan werd het een biertje, nooit een blowtje. De laatste tijd lijkt geestelijk mij alcohol te worden opgedrongen, waar ik vanavond met vier biertjes aan toegeef.
Dat wil ik niet blijven doen. Niet voor niets ging ik van XXL naar L. Nu nog dè L overwinnen.
