Niet dat zij het zelf beweren, maar ik wil het nu toch wel even benadrukken, dat de joden niet het alleenrecht hebben om te klagen. Mag ik in wijde omgeving dan geen (klaag)muur ontwaren, mijn klaaggezang zal er dit keer niet minder om zijn. Ik heb er maar even een biertje bij gepakt en daar gaat het eigenlijk ook om. Het biertje, dan wel als symptoombestrijding.

Echt, ik voel mij momenteel ontzettende de L. De lul dus en vergeef mij zo nodig voor mijn taalgebruik. Ooit liep ik al heel lang rond met de gedachte, om te willen bloggen. Niet als digitaal dagboek, maar als digitale registratie van één van mijn gedachten per dag. Dat leek mij leuk èn dat werd ook leuk, sinds ik half januari daarmee ben begonnen.

Wat mijzelf ontzettend deugd deed, is dat ik dagelijks met gemak aan mijn onderwerpen kwam en het vaak even makkelijk opschreef. Voor mij heel belangrijk, omdat ik mij in de vrolijke vut van elke dwang tot presteren verlost wist, maar toch graag heel exhibitionistisch wilde schrijven. Oké, dat lijkt op een masturbatieshow, maar voor mij belangrijk, dat ik niet alleen fysiek, maar ook mijn hersencellen bleef trainen.

So Far So Good. Maar dan komt nu toch mijn gezeik, ondanks dat ik mij afvraag of ik dit wel hier en nu moet doen. Ja dus, want het gaat nu ook om ‘die ene gedachte van de dag’.

In oplopende hevigheid heb ik al vele weken te veel last van mijn kop, chronisch en geen kloten aan te doen. Voor de ontsteking in voorhoofd- en bijholten heb ik inmiddels 7 operaties ondergaan, 8 ziekenhuizen bezocht, waarvan 3 academisch met een batterij aan topprofessoren. Al deze grootheden hebben min of meer de handdoek in de ring gegooid, terwijl ik toch eigenlijk ‘de bokser’ ben. Toch moet ik mij misschien gelukkig prijzen, uiteindelijk is het niet terminaal en kan ik, wie weet, er honderd mee worden.

Ja rot op, honderd?! Nou ja, dat is mijn reactie van dit moment, zoals ik ook heb bedacht hoe de inleiding van mijn overlijdensadvertentie moet zijn: “Arnold heeft gelukkig geen hoofdpijn meer.” Ik geef toe, het klinkt allemaal heel zwaarmoedig. Nou dat ben ik momenteel ook.

Weet je, mijn eeuwige hoofdpijn en duizeligheid heb ik, altijd wel ergens in mijn verhalen, laten weten. Daarnaast wil ik het ook zoveel mogelijk negeren, hoe verrotte moeilijk dat ook is. Mijn vaste stelling is, dat er toch heel veel leuke dingen in het leven over blijven en zolang mijn arts mij niet doorstuurt naar een dierenarts, hoef ik “het finale spuitje” ook niet te vrezen.

Vanwaar dan dit geklaag?! Eigenlijk heeft dat met een vorm van woede te maken, die mij zo nu en dan (in dit geval: nu) overvalt. Ik heb zulke heerlijk grijzen hersencellen, waar heel regelmatig de leukste gedachten uit voortkomen, die ik mij graag door die denksubstantie laat dicteren. De afleiding is dat m’n hersens en (type)vingers daarin een fantastisch verbond hebben gesloten.

Alleen nu niet. Tenminste, het onderlinge contact lijkt al een tijdje verbroken te zijn. Mijn heerlijke gedachten weten mijn vingers niet meer te bereiken. Ik wil wel, maar het gaat verdomme niet. Te vaak moet ik momenteel het met een biertje forceren. Overigens niets mis mee, want tijdens mijn creatieve opleidingen is mij meer dan eens geadviseerd, mijn geest met alcohol of “een blowtje” te activeren. Zo nu en dan werd het een biertje, nooit een blowtje. De laatste tijd lijkt geestelijk mij alcohol te worden opgedrongen, waar ik vanavond met vier biertjes aan toegeef.

Dat wil ik niet blijven doen. Niet voor niets ging ik van XXL naar L. Nu nog dè L overwinnen.

-o-o-o-