Als het ware, ter ere van wereld dierendag, hierbij mijn bijdrage, zoals geplaatst als "Gein uit mijn brein" in mijn www.kroondomein.com :

 Dieren geven hun onvoorwaardelijke vriendschap.
Daar hebben zij geen FaceBook voor nodig.

Zoals dat na een sportprestatie gebruikelijk is, heb ik The Day After  met tien kilometer rondje Purmerend m’n spieren los gefietst, waarbij een speciaal biertje op terras natuurlijk niet uit kon blijven. Terug op het honk kon ik thuis verder afkicken van de “Dam tot Dam-evenementenspeakers” (van start en finish en langs het parcours), door op discovolume (“sorry buren”) van de DVD van de Toppers 2013 te genieten.

Ik heb trouwens gisteren behoorlijk af moeten zien. Het verder bijstellen van mijn loopzooltjes heeft te weinig effect gehad, zodat ik na 15 kilometer weer behoorlijk last van m’n voeten kreeg. Het valt te vrezen dat m’n onderstel toch meer tijd nodig heeft om ondermeer van 14 dagen zandbed af te kicken. “Door gaan, vooral doorgaan…” Moest ik ook wel, met nog zo’n 11 kilometer te gaan. Uiteindelijk kwam ik met een moyenne van 5,5 km/p.u. breedbekkikkerend toch over de finish. De 26 kilometers zaten weer achter mijn kuiten.

Niet ongeschonden overigens. Want na nog maar net drie kilometer lag ik al op m’n plaat. Geen idee hoe dat zo snel kon gebeuren. Ik stond met een groepje te wachten bij een rood stoplicht, maakte de eerste stap van een lage stoep en, alsof mijn linker been even niet mee wilde doen, zakte ik daar als het ware door, trachtte te corrigeren, met een soort dribbel als gevolg en de straatstenen als eindpunt. Een onbedoelde duw tegen een voorganger heeft nog enigszins mijn val gebroken. Desalniettemin, knie en broek alweer kapot.

Mijn knie lijkt, op een schaafplek na, weer helemaal oké te zijn. Mijn broek nog niet. Daarvoor moet ik, binnen korte tijd voor de derde keer, morgen naar de reparatieturk. Toch even met de man bespreken of een abonnement voordeliger voor mij is. Mijn valmoyenne ligt namelijk op een veel te hoog niveau. Ik wijd dat nog steeds aan mijn ‘kanker-herstelperiode’. Uiteindelijk is dat nog maar vijfmaanden geleden.

Hoewel, het valt ook niet uit te sluiten dat het genetisch is bepaald. Dat ik een foute gen aan mijn oma Wanmaker heb te danken. Zij had een overduidelijke valreputatie. Ik weet mij nog die keer te herinneren dat mijn oma’s hoedje als op een curlingbaan bij ons de winkel in kwam glijden. Waarop mijn vader, achterin de zaak tegen mijn moeder zei: “Er komt een hoedje aan glijden, ik denk dat je moeder er achteraan komt.” Veel verjaardagen hebben wij met dit verhaal op kunnen leuken.

Laat ik het vooralsnog er toch maar op houden dat ik nog steeds herstellende ben.