|
Zie
je dat ik geen drank probleem heb. M'n eerste de beste lunch op
Terschelling was toevallig bij een kleine, maar erg leuke B&B.
Waarvan de baaszelf zijn eigen bier van Terschelling's gerst in België
laat brouwen.
-o-o-o-
Een
soort Biathlon, maar in plaats van langlaufen en schieten, vouwfietsen
en wandelen, deed ik het afgelopen weekend op Terschelling. Misschien
wel een Bierathlon, want de Day Before werd mijn 20 gefietste
kilometers beloond met wel een ontzettend lekker biertje, Scelling
Blond, uitgeschonken en toegelicht door de baas zelf. Inclusief het
showen van een handvol grote graankorrels van dit gastvrije eiland.
De
dag zelf deed ik een verkenningstocht, van ook weer twintig kilometer,
over het eiland. Ook al door het heerlijke weer, was de verleiding groot
om heel het eiland rond te fietsen. Met de vrees mijzelf s avonds
tijdens het lopen tegen te komen, verstevigde mijn gevoel voor
discipline. Halverwege mijn fietstocht kwam ik op het parcours terecht,
waar ik s avonds 22 kilometer zou lopen Fjoertoeren. Daardoor was ik er
getuige van dat een spectaculair object nog werd opgebouwd.
Mijn
avond begon plat op mn bek, altijd weer een knappe verschutting. Na
mijn operaties ben ik met een bepaalde moyenne op mn plaat gegaan en
het lijkt er op dat dit bijverschijnsel nog niet de kop is ingedrukt.
Pal voor vertrek leek het opnieuw, of ik met het van de stoep afstappen,
door mn hoeven ging. Knie pijnlijk en kapot, kortom, een lekker gevoel
van voorbereiding. Met een gloeiend knie ging ik dan toch van start.
Leuk genoeg, met twee wandelgrage maatjes uit eigen omgeving.
De
tocht was schitterend, met wonderschone vuur- en lichtobjecten. Maar
ook behoorlijk zwaar, waar ik natuurlijk met mijn knie een extra
dimensie aan had toegevoegd. Kennelijk ook door de gezellige sfeer liep
het toch als bijna vanzelf. Nou ja, totdat we over een meedogenloos
mulzand gedeelte schuin omhoog het strand weer afgingen, met nog acht
kilometer te gaan.
Mn
maatjes hun elektrisch brandende Disneysstrikjes liepen steeds verder
uit beeld. Gelukkig kort voor een stempelpost, waardoor ik weer kon
aansluiten. Uhhh, gelukkig
?!, de paden werden in het pikkedonker, op
zn minst voor mijn gevoel, steeds smaller en kon ik moeilijker
passeren, waardoor de strikjes opnieuw buiten mijn gezichtsveld
dreigden te komen. Wat wil je, de mannenstrik had ook een hoogte van
één meter drieënnegentig, waarop ik alleen al 21 centimeter moest
inleveren. Geloof mij maar, dat dit je staptechnisch op een gegeven
moment gaat opbreken.
Desalniettemin,
mede door het begrip samen uit, samen thuis, bereikten we gezamenlijk,
ik bijna (ware het niet dat er één kapot was) op mn knieën, de finish.
Breedbekkikkerend liepen wij door naar mijn populaire onderkomen, Grand
Café, Restaurant Het Raadhuis. Na wat prettige versnaperingen, namen we
nog één Schotse en één Japanse Whisky als slaapmutsje. Die hielpen, want
die ochtend werd ik om 9:30 uur heel ontspannen wakker.
|
