Deze bijzondere droom was min of meer mijn bewustzijn binnen gedrongen. Als een soort macaber voorspel van datgene mij vandaag stond te wachten. Ik had een darmonderzoek te ondergaan. Macaber, nou ja op z’n minst emotioneel, was het direct al. Ik kwam op de ziekenhuisafdeling waar mijn Truus nog maar net ander halfjaar geleden haar laatste onderzoeken en behandelingen had gekregen. 

Nu was ik het die een roesje kreeg, die later op de uitslaapkamer kwam in afwachting van de arts.”Ik heb uw huisarts al ingelicht…” was zijn openingszin weinig hoopvol.“Ho, ho, dokter,” schoot er direct door mijn hoofd, “ik kom hier echt niet voor een twee halen één betalen”, verdrongen mijn gedachten zijn openingszin. Een zin die hij vriendelijk, geduldig herhaalde: “Voor u is het helemaal vreselijk, want ook u heeft kanker, endeldarmkanker.” 

Nee, ik had geen vragen. Dinsdag aanstaande ga ik de molen in en zal moge blijken of het operabel is en/of er uitzaaiingen zijn. Gelatenheid overviel mij. Alsof ik, zonder gouden handdruk, was ontslagen. Gelukkig werd ik door een goede vriendin begeleid, die alle praktische zaken naar verlangen afrondde en mij nadien op haar kookkunst bij mij thuis trakteerde. 

Natuurlijk heb ik tussentijds moeten janken, want ik ben ten dode opgeschreven. Maar dan toch….., ik overzag in split second ook mijn leven en concludeerde dat ik, mede door mijn beroep, wel ontzettend veel leuke dingen, vaak met mijn Truus, heb mogen beleven. Wat hebben we vreselijk veel lol gehad, wat hebben we ontzettend gelachen. 

Zonder mijn Truus ben ik nu nog maar 14 maanden bezig met het opbouwen van mijn tweede leven en concludeer dat ik een ontzettend fijne groep van intimi heb, met natuurlijk mijn wandelmaatje, na 35 jaar gewone vriendschap, inmiddels mijn hartstikkevriendin. In ons beider balboekje staan de aller mooiste happeningen die wij samen hebben meegemaakt. 

Kortom, mijn hersencellen tollen rond, als op een bord met rauwe erwten. Geen cel staat nog op z’n plaats. Gelatenheid (“So what”) maakt plaats voor strijdlust (“Mooi niet”). Ik ben dronken aan het worden. Voorlopig gaat mijn Beertender Marktplaats nog niet op. Stijf van emoties en rationele gedachten beroer ik momenteel mijn toetsenbord. En dan krijg je toch weer die schrijversmentaliteit, de regenjas moet gewoon open…

Vanaf het eerste moment wil ik over mijn kanker schrijven. Niet educatief, maar ook niet zoals ik over de vreselijke ziekte van mijn Truus met een rose bril op heb moeten schrijven . Mijn meissie heb ik zo in bescherming moeten nemen. Mijzelf kan ik, zonder mijzelf in de maling te nemen, natuurlijk niet in bescherming nemen. 

Daarom ga ik voor de feiten. Oh, wacht even…., ook nu zonder zeikverhalen waar niemand op zit te wachten. Maar wel recht voor z’n raap, wie weet zelfs met een beetje humor. Ik heb kanker, hoop nog steeds dat het de Haagse kankâh is, want dat schrijf je anders, dus is het anders.