Het dienstertje had helemaal niet verwacht dat er mensen op het terras zouden zitten. Het was immers nog maar 12 graden en nauwelijks zon. Vandaar dat de jonge bink niet langer afwachtte en het nagenoeg lege restaurant binnen kwam om hier zijn lunchebestelling te doen.

“Mag ik twee tomatensoep, een uitsmijter ham, een boeren omelet en twee gazen melk?””Wit of bruin brood?””Doe maar bruin”. “Waar ga je zitten?” “Nou daar bij mijn vriendin op het terras”, antwoordde hij gevat. “Buiten?!, vroeg zij nog vol ongeloof. “Ja?! Uhhh, als het kan graag ook een karafje water” “Nee, dat kan niet”, verraste zij hem (en mij) met haar antwoord. “Een karafje water serveren wij alleen bij koffie en wijn,”  meende zij nog logisch te verklaren. “Oké, laat dan maar zitten”. 

Even had ik de neiging het, verder lief ogende, jonge ding te vragen of zij bang was dat het water op ’t terras zou bevriezen. Haar voor te houden dat het haar baas niets kost om een karafje water weg te geven, de klant erg blij zou zijn en de overlevingskans voor dit restaurant in deze crisistijd weer een heel klein beetje is toegenomen.

Die taak heb ik van de bedrijfsleiding toch maar niet ongevraagd overgenomen.