Al eerder schreef ik het, je tweede leven op gang krijgen valt niet mee. Natuurlijk is er allereerst het grote verdriet over het verlies van mijn Truus. Iets wat ik eigenlijk vreselijk heb onderschat. Ik meende twee maandjes na haar overlijden al aan mijn nieuwe leven te kunnen beginnen. Fout natuurlijk. Daarbij komt dan ook nog dat de te identieke karakters van mijn mogelijk nieuwe relatie botsten, waardoor de kans op slagen verdween. Misschien ook, doordat ik die nieuwe kans te snel wilde pakken. Stapsgewijs, in plaats van te looppassen, had de nieuwe relatie een betere kans gegeven.

Toch ben ik weer op zoek gegaan. Ik moet wel, want dit is ècht geen leven. Gisteren zocht ik het zonnetje op, door lekker ergens op het terras te gaan zitten. Heerlijk geluncht, dat wel, maar totaal geen aanspraak gehad. Jankend kwam ik thuis, met nog de mazzel dat ik een zonnebril droeg, die mijn tranen achter de coulisse hield.

Nou had ik het vorige weekend al weer gezellig geluncht met een leuke date. Heel plezierig, want het klikte heel goed. Die mevrouw lijkt een verrijking van mijn leven te zijn, maar vooralsnog uitsluitend van vriendschappelijke aard. Zo’n vriendschap wil ik zeker koesteren.

Toch denk ik veel meer dagen van mijn tweede leven met iemand in te willen vullen. Dan moet ik daar maar verder naar zoeken. Ook zo wat, want wie weet zal het op termijn met ‘de date’ zich wel naar mijn en onze verlangens verder ontwikkelen. Zou ik daar op moeten wachten? Daar geduld voor op moeten brengen? Ik heb eigenlijk geen idee.

Wel weet ik niet dagelijks meer alleen te willen zijn. Daar kan ik mijn vrienden, allemaal koppels, voor mijn gevoel niet mee lastig vallen, ondanks dat ik bij hen altijd welkom ben. Mijn bloedgabbertje is al een aantal jaren dood. Met mijn eerste vriendje, het mannetje waarmee ik als kleuter voor het eerst buiten speelde, heb ik jofel genoeg nog steeds contact, maar woont te ver bij mij weg. Dan zijn er natuurlijk ook intimi die je zwaar hebben teleurgesteld,waarmee je een extra portie verdriet wordt toebedeeld. Het zij zo.

Gelukkig heb ik nog wel een harstikkevriendin die ruim dertig jaar van mijn geschiedenis heeft mee kunnen schrijven. Met haar doe ik regelmatig leuke dingen, hebben we ongekend veel plezier, maar ook zij woont niet naast de deur. En, blijft het een vriendin wier liefdevolle vriendschap ik koester. Platonisch dus, voor de ‘niet-verstaander’.

Op mijn leeftijd is het ook niet simpel nieuwe vrienden, volledig aangepast aan je huidige situatie, te maken. Eigenlijk ben je automatisch op de datingsites aangewezen. En dat is echt een verrot moeilijke weg te gaan. Hoewel ik het niet heb uitgeprobeerd, zoek ik geen contact met een man. Allereerst omdat het tegen mijn geaardheid is, maar ook omdat ik mij niet kan voorstellen dat uit zo’n contact er een echte vriend kan komen. Ik denk dat de kans op een eerste klik zich daarbij niet kan ontwikkelen. Gelijke interesses, en dat kent echt z’n grenzen, is niet voldoende. Bij die ‘afvallers’ horen trouwens ook de vrouwen die geen foto bij hun profiel zetten. Ook dan mis je een eerste klik.

Vandaar dat het contact met een vrouw (met foto) leggen een stuk simpeler is. Absoluut geen garantie voor een verder succes, verre van, maar wel met de eerste klik. Het begin van mogelijk iets meer. Maar het maakt het tegelijk weer zo gecompliceerd. In hoeverre is het moreel aanvaardbaar om tegelijkertijd met meerdere vrouwen contact te hebben, waarbij nog niet is uitgekristalliseerd of het voor vriendschap is, of voor meer?! Ik kan het echt niet zeggen. Ook weet ik niet of ik in mijn zoektocht naar intimi onnodig verdriet ga doen. Ik wil het niet, maar gebeurd het dan ook niet?!

Het moment dat ik de afgelopen weekend een afspraakje had, kwam er een heel sympathiek berichtje binnen van iemand wiens profiel mij heel erg aansprak. Wat moet je dan in hemelsnaam?! Ik heb haar gemaild en verteld dat ik een date had die ik een kans wilde geven. Dat werd op prijs gesteld. Maar wat nu? De zondagdate kan evenzogoed vriendschap blijven. Kan ik dan toch al een verder contact leggen met degene die mij daar, net te laat, toe had uitgenodigd. Wat is er mis met het uitbreiden van je (vrouwelijke) vriendenkring? Ik weet het bij God niet.

Vandaag kreeg ik via de datingsite een beetje venijnig berichtje “dat het valt te begrijpen dat je geen belangstelling hebt voor iemand die positief op je profiel reageert, maar dat het wel zo fatsoenlijk is dat je op z’n minst even laat weten geen interesse te hebben. Zij had gelijk, alleen was het niet zo dat ik geen interesse had. Haar profiel en foto spraken mij juist erg aan, alleen was het een beetje te ver uit de buurt. Twijfelaar als ik ben wist ik daardoor nog niet te reageren. Toen ik alsnog direct op haar vermanende berichtje wilde reageren, zag ik dat zij ‘On Line’ was, waarna er een chat tussen ons ontstond.

Dan blijkt zij, in Brabant wonende, een Haagse te zijn. Haar man ruim een jaar geleden door die tyfus kanker verloren te hebben. Het werd een heel aangename chat. Zij heeft een ruim jaar later dus alles al eens herbeleefd, alles ‘een jaar later’ al kunnen afvinken en wist daardoor precies in welke fase ik mij bevind. Alleen ervaringsdeskundigen kunnen begrijpen hoe gelukkig ik mij voelde zo’n contact bij toeval te hebben.