1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Op advies van de podologe, moest ik het afgelopen weekend omwille van een teenblessure, mijn wandelplezier met 10 kilometer inkorten. Het werd een fantastisch mooie bloesemtocht in de regio van Purmerend. Doordat juist daar geen richtingspijl stond, er volgens de routebeschrijving evenzogoed linksaf (weg vervolgen) als rechtsaf (als dat de naambordloze Westerweg zou zijn) gegaan kon worden, twijfelde ik hoe verder te gaan. Een wandelaarster, die ik kort daarvoor voorbij was gelopen, wist zeker dat we rechtsaf moesten. Een moment dat we samen opliepen. Vrij snel zette ik er weer een tandje bij, waar zij echter gevolg aan gaf. Het tempo was daardoor hoog genoeg, zodat ik verder geen moeite deedom weer op zes per uur uit te komen. Misschien wel goed om nog even samen te lopen, mijn blessure zou immers nog steeds op kunnen spelen en dan sta ik er tenminste niet alleen voor, beredeneerde ik egoïstisch de acceptatie van een medewandelaarster. Ook het keuvelen kwam nu op gang.
Het werd best een leuk gesprek, vooral ook doordat de conversatie over en weer ging. Het alleen maar over jezelf kletsen had ik absoluut met een tempoversnelling afgestraft. Gaande de kilometers kwamen we er van elkaar achter, dat niet alleen wandelen maar ook schrijven een van onze hobbys is. Bij mij was dat zo nu en dan, maar ik begin het steeds leuker te vinden. Hoewel ik dat best een beetje eng vind, zou ik soms willen publiceren. Maar ja, vindt daar maar eens de kruiwagen voor, onthulde Wilma, zoals ze bleek te heten, nadat we in ons gesprek de U-vorm hadden verlaten.
Er ging iets bij mij broeien. Zij zoekt de kans tot publiceren, ik heb maar geen tijd om veel nieuws aan mijn Kroondomein.com toe te voegen, omdat mijn blog al mijn stuf opslokt. Voor het mooie heb ik binnen mijn Kroondomein personeel nodig. Effe wat meer dan inzenders voor de rubriek Poespas, Blaf Zelf! en Leeuwendeel. Ondertussen luisterde ik naar datgene waarover ze wil schrijven, waarbij een heel grappig idee over een kinderverhaal mij een nauwelijks zichtbaar huppeltje van plezier ontlokte. Ik moet het haar gewoon voorstellen!
Als je het leuk vindt en je verhalen zijn leuk genoeg, mag je in mijn Kroondomein publiceren. Nu maakte zij wèl zichtbaar een huppeltje van blijdschap. De rest van de wandeltocht leek het meer op een sollicitatiegesprek. Zoals het ene idee het andere idee losmaakt, kwam ik er daardoor op dat het Kroondomein eigenlijk meer een publiekdomein moet worden, waarin ook schrijfvaardige mensen hun verhalen kwijt kunnen. Ik ga dat zeker verder uitwerken. Voorlopig geef ik het maar de werktitel Meer dan kroontjespenmee.
