Na gisteren tijdens een prachttocht in Streefkerk 22 kilometer achter mijn kuiten te hebben gewerkt, vandaag min of meer een rustdag gehouden. Min of meer, omdat ik momenteel een huishoudschool-opleiding, met mijn vrouw als lerares, aan het volgen ben. Voor het geval zij een aantal dagen het ziekenhuis ingaat. Omdat zij het nadien ongetwijfeld ook rustig aan moet doen, volg ik tegelijkertijd de cursus Hendrik Jan de tuinman. Want ja, ook die klussen zaten in het huishoudpakket van mijn vrouw. Wat dat betreft heb ik dat ouderwetse rollenpatroon 41 jaar (vandaag) weten te handhaven. Hulde aan mijn vrouw natuurlijk.
Na alle werkzaamheden naar haar tevredenheid te hebben verricht, dook ik toen pas onder de douche. De zomerse buitentemperatuur ten spijt, liet ik het water zo heet mogelijk op mijn hoofd kletteren. Even lijkt het dan dat mijn chronische koppijn zich met de shampoo vermengd en door het doucheputje verdwijnt. Een extra dimensie van mijn verkwikkende wasbeurt.
Al en jaar en dag flitsen er tijdens het douchen creatieve gedachten door mijn hoofd. Meer dan eens heb ik aan het idee van dat moment geld kunnen verdienen. Een extreem voorbeeld borrelt bij mij boven.
Voor een parfumerist heb ik ooit zijn bijzondere levensverhaal geschreven, wat in een lokale krant werd gepubliceerd. Enkele maanden nadien zag ik mijn verhaal nagenoeg letterlijk in een ander huis-aan-huisblad terug. Het verbaasde de geurtjesmeneer, die nu voor het gemak maar even Roderick heet, dat hij voor een tweede publicatie mij ook moest betalen. Min of meer met gesloten beurs, met producten en een nieuwe klant, voldeed hij uiteindelijk toch aan zijn verplichtingen. Aan Roderick bleek verder geen gulden meer te verdienen.
Neemt niet weg dat hij na maanden weer op mijn stoep stond. Of ik een (her)openingscampagne voor zijn verbouwde zaak wilde bedenken. Wat mag dat dan kosten?, vroeg ik hem om teleurstelling van zijn of (veel belangrijker) van mijn kant te voorkomen. Heel weinig, want de weken dat we voor de verbouwing gesloten waren, zaten we zonder inkomen en de verbouwing heeft ook veel meer gekost dan gepland, was zijn minder aanlokkelijke antwoord. Hij was mij te gierig van huis uit om welwillend en tegemoetkomend aan zijn verzoek te willen voldoen. Hij kon me wat. Gedecideerd heb ik hem afgewezen.
Nog geen half uur nadien had ik daar spijt van. Ik had namelijk tijdens een lekker hete douche een smaakmakend idee voor zijn heropening. Maar dan nog had ik geen zin om mij verder voor deze vrek in te spannen. Daar had ik het volgende op gevonden. Ik belde hem op: Roderick, ik heb een exclusief idee voor de heropening van je zaak. Ik heb geen tijd om het verder voor je uit te werken, maar als je mij f. 300,= ( 135,=) betaalt mag je het idee, inclusief een kopregel voor de advertentie, zo van mij meenemen. Tja, dat is dan wel een hoop geld. Voor een erg goed idee, pareerde ik. Oké, ik kom kijken. Vergeet dan niet die drie meyertjes mee te nemen. Nog geen kwartier later las hij mijn idee door, was er erg van gecharmeerd, probeerde nog even af te pingelen, maar overhandigde mij uiteindelijk toch die 300 gulden.
Hij had waar voor zijn geld, want de heropening was een succes. Toch had ik het blije gevoel dat hij er was ingestonken. Het had mij namelijk maar een kwartiertje douchen gekost.
|