Gelukkig staat er voor mijn Kroondomein geen bordje Verboden toegang. Want dan had de gebeurtenis van vandaag zich niet kunnen afspelen. Vanuit het niets stond daar nu ineens een vriendin van ons aan de digitale poort, die wij pakweg 30 jaar niet hadden gezien of iets van hadden gehoord. Want zo gaat dat. Vriendin Wilma, ja die van de blog “Warboel”, weet dat altijd zo mooi te verwoorden. “Mensen lopen een stukje mee op je levenspad.” Zo ook Arry, oorspronkelijk een collega van mijn Truus bij Simca, de auto-importeur van weleer.

In de jaren zeventig van de vorige eeuw hebben we veel lol met elkaar gehad. Gingen we met een vriendenkring regelmatig met elkaar op stap. Leuke dingen doen en lachen vooral veel lachen. Arry was destijds minstens zo fanatiek als ik met het spelen van Stratego, waardoor we nog wel eens een nachtje doorhaalden. Mijn dienstplichtige verleden (67-3) was daarbij nauwelijks een voordeel.

En dan lopen die levenspaden ineens sterk uiteen. Niet door haar huwelijk, want haar Jan hoorde evenzogoed binnen onze vriendenclub. Maar toch, een van de laatste dingen die mij bijstaat, is het mogen dansen met die beeldschone bruid. Het ging zoals dat altijd gaat. Toen wij zo’n honderd kilometer van Rotterdam af gingen wonen, werd de kans ook veel kleiner dat wij elkaar weer eens zouden treffen.

Wat een geluk dat ik eigenaar ben van kroondomein.com. Want, wie weet zocht Arry googelend iets binnen de landgoederen van het Koninklijk Huis, het aardse Kroondomein van ‘collega’ Bea en kwam zij onbedoeld in mijn digitale versie terecht. Gelukkig maakte zij toen niet rechtsomkeer, maar meldde zich aan.

Jemig, een mailtje van Arry. Dat was echt shocking. Allerlei herinneringen verdrongen zich onder mijn hersenpan. Niets heb ik, tot aan het overlijden van mijn Truus, te klagen gehad over de latere en huidige tijd. Maar jemig, wat was het toen leuk. Wij hebben het daarover nog vaak gehad en vooral ook met de vraag hoe het met die vrienden van weleer nu zou gaan.

Nu blijkt, het zijn geen vrienden van weleer, maar gewoon vrienden. Natuurlijk heb ik het mailtje direct beantwoord. Al schrijvend kwamen toen veel leuke herinneringen en waterlanders boven. Wat had ik mijn Truus deze (digitale) ontmoeting graag gegund.