1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Hier
begrijp ik dus niets van, een parkeermeter midden in het winkelcentrum
Boven t Y in Amsterdam. Hoewel, het is natuurlijk wel 020. Misschien de
parkeermeter voor de PatsersParkeerPlaatsen?!
Na ruim 4 ½ jaar is dit weer eens een zakenlunch. Nou ja,
een VanderValkie in mn eentje, een beetje om te vieren dat mijn idee wat ik
bij de Nederlandse Orde van Uitvinders heb neergelegd, met enthousiasme is
ontvangen. Met allerhande adviezen werd ik er toe aangespoord om het vooral
verder uit te werken en onder licentie het in de markt te zetten.. Ik krijghier héél wat uitvinders, waarvan ik er ook heel wat moet
teleurstellen, maar dit Het was om warm van te krijgen.
En nú staat mij héél wat te doen, waarschijnlijk zelfs tot
aan het stichten van een bedrijfje aan toe. (Hallo,
66 jaar oud, heb de dood al een keer in de ogen gekeken, crisistijd . en dan
een bedrijfje beginnen?!)
Ach weet je, rond de afgelopen kerst heb ik voor de hemelpoort gestaan
en ben gelukkig teruggestuurd. Nu weet
ik waarom. Ik heb nog werk te doen. En dat gaat gebeuren ook!
Deze
maand is het precies 35 jaar geleden dat ik mij bij de Kamer van
Koophandel met een eigen bedrijf had in laten schrijven. Ik had
inmiddels een paar vaste klanten: een parfumerie, kapper,
schoonheidssalon, opticiën, dierenpension, een Telefunken dealer en een
paar reclamebureaus. Ook schreef ik wekelijks een column en publiceerde
regelmatig succesverhalen van ondernemers in weekbladen. Kortom, ik had
werk zat.
Dit
alles deed ik vooralsnog in de avonduren, naast mijn baan als
vertegenwoordiger bij Dagblad Het Vrije Volk. Waar ik overigens, net als
hoofdredacteur Herman Wigbold, geen bijbaan mocht hebben. Maar ach,
mijn klanten kende mijn situatie en als ik publiceerde deed ik dat onder
de naam Ed de Keizer. Dit alles met de bedoeling om binnen afzienbare
tijd als full prof copywriter voor mijzelf te beginnen.
We
hebben het dan nog wel over de tijd van de schrijfmachine. Steeds als
een tekst halverwege het A-viertje vast liep, of dat het toch mij niet
helemaal zinde, trok ik het papier boven uit de machine en liet het als
prop in de prullenbak verdwijnen. In die tijd heb ik heel wat weggepropt.
En daar zat nou juist de bottleneck. In dat steeds weer opnieuw moeten
beginnen, ging zo vreselijk veel tijd zitten. Daarbij komt dat ik mijn
dagelijkse werk ook zo leuk vond. In zakelijk opzicht leek ik, familie
technisch gezien, niet veel slaagkans te hebben, want zowel mijn vader
als mijn broer zijn met hun eigen bedrijf failliet gegaan. Waar
natuurlijk weinig stimulans van uitging.
Zij hadden trouwens beiden ook een creatieve manier van denken. Mijn vader had een (wedstrijd)hometrainer ontwikkeld, waar uiteindelijk iemand anders mee aan de haal is gegaan. *) Mijn broer bedacht een zogenaamde toolbidon,
optisch gewoon een bidon, maar waarin een reservebandje en wat
gereedschap was verstopt. Hiervoor ben ik nog de boer op geweest, niet
voordat de kandidaten voor een jaar een geheimhoudingsverklaring hadden
getekend. Desalniettemin zagen wij na ruim een jaar die toolbidon bij
Halfords in de winkel liggen.
In de loop der tijd heb ik ook de nodige ideeën ontwikkeld. Zoals de ScrabbleMatic, in de tijd dat Scrabble alleen nog maar een bordspel was. Bedoeld om de geluksfactor van het lettervolgorde trekken uit
te bannen. Zo kon Scrabble een serieus competitiespel worden. Mijn
schoonvader had een prototype van de letterautomaat gemaakt waarop, naar
bleek, geen patent kon worden gevraagd. Het vernuftige kastje had
namelijk het principe van een sigarettenautomaat. Dus bestond de
uitvinding al en of je daar nu sigaretten, snoep of Scrabblelettertjes
in stopte, was niet van belang. Toen heb ik de Nederlandse Scrabble
leverancier, Hausemann & Hötte in Wognum er over aangeschreven.
Natuurlijk zonder iets over het idee, of voor welk spel het was bedoeld,
te onthullen. Ik dacht mijn slag geslagen te hebben. Mooi niet. Ik
kreeg van H&H een dreigbrief waarin zij mij sommeerde per kerende
post te onthullen om wat voor idee en welk spel het ging. (Ik heb thuis
alles overhoop gehaald, want die brief moet ik nog ergens hebben. Om,
als verlate rancune m nu via mn site en FaceBook- alsnog te
publiceren.) Inmiddels is mijn idee, door de digitale wereld met
Wordfeud, naar grootvaders kolenhok verwezen.
Ik heb trouwens ook wat minder serieuze ideeën gehad, waar ik alleen over heb geschreven. Hergebruik bejaarden **),
een goedkope(re) pakketpostendienst waarbij senioren met een rollator
pakketten bezorgen, met de supermarkt als uitvalbasis. De
pakketpostendienst bestaat inmiddels wel bij de supermarkten.
Drive and Duty
***)het idee om simpele autos op basis van een kilometercontract
gratis weg te geven, waarbij het verdienmodel in de veel hogere
benzineprijs zit. Vergelijkbaar met de gratis mobiele telefoon bij een
telefoonabonnement. Dit idee is door de krankzinnig hoge benzineprijzen
achterhaald.
De Congresbon ****) Dit
idee was gebaseerd op de verkoop van fictieve congressen, wereldwijd en
over aller hande onderwerpen, geschikt voor elke branche. Als je hierop
inschreef kreeg je een fraai uitgevoerde congreskoffer thuis, inclusief
de fictieve deelnemerslijst. Hiermee was het thuisfront er van te
overtuigen dat je een aantal dagen op congres ging, terwijl je met je
vriendin vakantie ging vieren. Dit briljante idee, uit mogelijk
verdachte geest, is werkelijkheid geworden. Uitvoerig werd over dit
bedrijf Fakealibi.co.uk in het Noordhollandsdagblad van 29 maart 2005
geschreven. (Zie hiervoor mijn kroonjuweeltje). Opnieuw een gemiste
kans.
Niets heeft al die ideeën mij opgeleverd. Nou ja, één keertje dan wel de eer, waar ik eerder over schreef. Mijn verzonnen levensverhaal over Diaka *****) heeft heel lang op posterformaat in een showroom in Nijmegen gehangen.
Het
wordt tijd dat ik nu toch eens geld aan mijn idee ga verdienen. Er is
hoop. Om die reden heb ik mij aangemeld bij de NOVU (Nederlandse Orde
van Uitvinders). Mocht mijn nieuwe idee als product te beschermen zijn, dus zonder het sigarettenautomateneffect, valt
er toch eens te cashen en kan een niet nader te noemen branche daar
goed garen mee spinnen. Dit wordt natuurlijk vervolgd.
Sinds dit jaar zit er op ons winkelcentrum gelukkig ook een herstelturk,
zodat ik niet altijd maar op de
binnenstad ben aangewezen. Een echte TiTaTovenaar met kleding. Ik kan het weten
want, doordat mijn eerste wandeltochten een hoog stroffelgehalte kende, heb ik drie
keer vrij kort achter elkaar mijn kapot gevallen, dure broeken moeten laten
repareren. Dat deed hij écht onzichtbaar. Dus, totaal geen klagen. Nou ja, tot
die laatste keer dat hij mijn broek zou inkorten. Hij had het (terecht) druk,
waardoor ik langer dan normaal moest wachten. Maar oké, na drie dagen, vrijdag
klaar. Juist een dag dat ik er moeite voor moest doen om op tijd bij zijn
winkel te zijn. De baas zelf was er niet, maar toch kreeg ik mijn broek mee.
Foutje, want thuis bleek mij dat er niets aan de broek was
gedaan. Met redelijk de pé in ging ik terug en zwierde de broek met een
onvriendelijke opmerking op de toonbank, de aardige juffrouw verbouwereerd
achterlatend. Toen ik de volgende dag mijn broek opnieuw kwam halen, was het
weer de baas zelf. U was erg boos hè?!, werd ik door hem begroet. Wat ik
moest beamen. Natuurlijk lag mijn broek nu wel klaar. Ik wil het met u goed maken . Nee, echt. Het is vervelend dat u voor
niets moest komen. Een volgende keer als u iets heeft te repareren of in te
korten betaalt u niets. Een leuk gebaar, maar ach . Na zon twee maanden
kwam ik voor het inkorten van mijn broek weer bij hem binnen.
Bij het opmeten zei hij het al. U hoeft nu niet te betalen, weet u nog?! Ach joh, ik was toen effe
boos, maar Nee, nee, geen probleem, ik heb het u beloofd, ik maak de broek
korter en u betaalt niets!
Wat een geweldige service van zon kleine ondernemer. Nou
meneer Wilders, als u nog eens . Hoewel, ik kan mij voorstellen dat hij m dan
dubbele tarief laat betalen. Nou, wat mij betreft!
Als variant op het veel voorkomend
verkeersbord Werk in Uitvoering, heeft de gemeente Utrecht sinds dit
jaar wel een heel bijzonder verkeersbord: Geen Werk in Uitvoering". Dit
bord staat geplaatst voor de brug over de Vecht, bij het Zandpad en de
lege hoerenboten.
Woensdag deed ik een dagje Rotterdam.
Ik wilde gewoon effe uitvinden hoe het zou gaan met mijn vouwfiets in de trein.
Ik kon m heel makkelijk in de coupé tussen twee banken kwijt. Voor herhaling vatbaar dus. Zo ook Rotterdam. Het was weer een tijd
geleden dat ik er was. In de niet-lullen-maar-poetsen-stad, waar ik 40 jaar
geleden (pfff) mijn dagbladcarrière begon. Veel grappige herinneringen kwamen
bij mij boven. Maar, ik wilde nog verder terug in de tijd. Toen ik als Haagse
jongen met vriendjes op de fiets naar Rotterdam reed, om ondermeer de sensatie
van de Maas-fiets-tunnel te ervaren. Als kwajongens reden wij plankgas een
aantal keren op en neer.
Dat aantal werd nu één keer, maar wel plankgas,
zeker boven de maximum snelheid van 30 kilometer. Lekker hoor zon
snelheidsovertreding.
Momenteel verkeer ik in een soort postnatale periode, of zo iets.
Tenminste, als ik de gevolgen van mijn serie operaties kan zien als een
wedergeboorte. Het schijnt normaal te zijn dat een halfjaar nadien je
met allerlei ongemakkelijkheden (wel iets meer dan dat) wordt
geconfronteerd. Een tijd waar ik effe doorheen moet.
Toch wist
ik tot op heden mijn façade in stand te houden. Vaak niet moeilijk door
de leuke dingen die op mijn pad kwamen. (Je had er dinsdag en
donderdag eens bij moeten zijn ) Alleen afgelopen zaterdag had ik niet
de energie om mij goed te voelen. Gaf ik aan mijn kommer en kwel toe, om
er natuurlijk achteraf spijt van te hebben, ook al omdat daardoor niet
de 20 kilometer achter mijn kuiten zijn verdwenen.
In
diezelfde gemoedstoestand verzocht ik vandaag mijn sportschool het
abonnement voorlopig stop te zetten. Dit jaar had ik er namelijk totaal
nog geen gebruik van gemaakt. Van de baas zelf kreeg ik een
geschrokken reactie terug. Jammer dat ik niets van jouw situatie af
wist Heel sportief heeft hij mijn abonnement een half jaar vooruit
geschoven, met de toezegging dat ik ook eerder in zijn sportschool
welkom ben. Met plezier zou hij voor mij dan, na een test hoe ik er
fysiek voor sta, een trainingsrondje uitzetten.
Precies dát
duwtje in de rug kon ik heel goed gebruiken. Ik vergat hoe zielig ik
was, greep de telefoon en weet nu dat ik vanaf donderdagmorgen weer
regelmatig in de sportschool aanwezig zal zijn. Bedankt Henrie!
Dit
zal gisteren wel het laatste glaasje van het jaar op een terras zijn
geweest. Meer dan ooit heb ik van de terrassen kunnen genieten. En dat
terwijl ik pas begin juni weer begon te leven. Iets wat met het
uitzonderlijk mooie weer synchroon heeft gelopen. Maar liefst vijf
maanden lang (nagenoeg) alleen maar mooi weer. Doe ons dat volgend jaar
ook maar Piet Paulusma.
Overigens,
mijn laatste Bockbiertje werd ook nog eens door de uitbater gesponsord.
Onbedoeld, want er was een bestelling niet helemaal goed doorgekomen.
Daardoor moest het herfstbiertje weer mee worden teruggenomen. Ik zag
dat gebeuren. Zag ook dat het biertje lang op het dienblad werd
meegedragen, kennelijk in afwachting van . Daardoor temperde ik mijn
slokken om niet tijdens het dolende bockbiertje leeg te komen staan. En
ja, ik won. Uiteindelijk kwam t mijn kant op: Alsjeblieft, ik heb m over. Proost!
In
korte tijd heb ik nu een tweede stadswandeling met gids in Nijmegen
gemaakt. Beide keren met een ander thema. En dan zijn er tussen april en
oktober zelfs nog vijf themas te gaan. Dat wordt natuurlijk dan wel
het volgende jaar. Nou ben ik na die twee aanbevelenswaardige
wandelingen wel met een vraag blijven zitten, die ik liever niet pas ver
na de oliebollen beantwoord wil hebben. Leve de Social Media! Dus:
Wie kan mij vertellen, wat de reden is dat in het wapen van Nijmegen de
linker leeuw goudkleurig en de rechter leeuw zwart is? t Zal mij
benieuwen.
Tijdens
mijn (ons, inclusief mn zus) stadswandeling met gids, kwam in Nijmegen
natuurlijk ook de eeuwige rivaliteit tussen Arnhem en Nijmegen ter
sprake. Dan is het leuk te zien dat zij, bijvoorbeeld bij het opkomen
voor de mensenrechten, dan weer bondgenoten van elkaar zijn. Getuige het
beroemde Arnhemse meisje Loesje, die zich als het moet ook in het
Rijk van Nijmegen doet gelden.
Gistermiddag zat ik via Eurosport naar
de wielerronde van Beijing (Peking) te kijken en zag wel iets heel raars gebeuren.
Om de aantal meters stond een Chinese soldaat, of politieagent, met z'n rug
richting de renners. Hebben de Chinezen kennelijk afgekeken van de stewards die in het voetbalstadion met
hun gezicht richting publiek staan. Maar die rare Chinezen hebben dié functie
toch niet helemaal goed begrepen. Zij staan naar het niets, of tegen een
bergwand aan, te kijken en dat echt om de paar meter.
Waarschijnlijk het hele parcours lang. En dat
begrijp ik dan weer wel, want daar hebben ze zat Chinezen voor.
Het lijkt me een klein kunstje om de onwetende Lydia Johnson
een poot uit te draaien. Die arme vrouw heeft kennelijk weinig kaas gegeten van
computers. Is misschien geïmponeerd geraakt door de tekst Snel op internet. Dat
was haar aanvankelijk 150,= waard en om dit koopje niet te missen verhoogde
zij haar bod binnen het uur tot zelfs 200,=. Nee beste Lydia, ik zal niet op jouw bod
ingaan. Spaar nog maar lekker eventjes door, want voor niet veel meer geld koop
je dan een spiksplinternieuwe laptop. Eerlijkheid duurt het langst, nietwaar?!
Hoewel . achter het bod via Marktplaats, weliswaar op mijn verlopen
pagina met oud e-mailadres, gaat waarschijnlijk helemaal geen Lydia schuil. Is de kans groot
dat een oplichtersbende een nieuwe truc heeft uitgedacht om de verkoper tot
reageren te verleiden. Geen idee met welk doel. Misschien is het wel de
nieuwste variant op skimmen. Wij zijn gewaarschuwd.
Op
de dag van vandaag, dat John Lennon 73 jaar zou zijn geworden, moet ik
onwillekeurig terugdenken aan het eerste digitale contact wat ik
destijds met Diana Nieuwenhuis had. Zij had een fantastische pop
gemaakt, die ze in aanmerking wilde laten komen voor mijn rubriek Kroon op het Werk van mijn kroondomein.com Haar creatie vond ik zo fantastisch mooi, dat ik had gewild dat zij echt bestond.
Bijna als vanzelf, mede geïnspireerd door Imagine van John Lennon, is zij toen in mijn fantasie geboren, de Godin Diaka.
Omwille van het gratis een paar uur kunnen parkeren, heb ik
in het Amsterdamse Bos mn auto neergezet, mijn fiets uitgevouwen en richting
binnenstad gereden. Ik had een missie. Vandaag wilde ik weer eens, zoals tijdens mijn werkzame
leven, genieten van heerlijke vis uit een beroemde rokerij. t Is dan wel effe
wennen met een uitgevouwen fiets kris kras door het drukke verkeer te manoeuvreren,
maar wel heel leuk.
Eenmaal via het Vondelpark en de hartverwarmende rose buurt
kwam ik op de Wittenburgergracht, waar ik mijn fiets voor de Amerikaanse Frank
zijn uit hobby uitgegroeide wereldtent in parkeerstand zette. Eenmaal binnen overviel
mij direct het hondje van Pavlov-effect.
Als starter nam ik het broodje van de week, een aangekleed broodje gerookte
zwaardvis. Mijn papillen zogen zich aan dat lekkers vast. Daarna wilde ik toch
ook nog dát broodje waarvoor ik speciaal was gekomen: het broodje Chinook,
handgesneden wilde zalm met mierikwortelsaus. Een bijna onwerkelijke belevenis.
Mijn stukje vouwfietsen was een culinair spektakel geworden.
Reden om dat verder uit te buiten, ook al doordat binnen mijn gezichtsveld een
molen lonkte. Meerdere malen was ik, tijdens wandeltochten daar likkebaardend
langsgelopen, met steeds het voornemen er ook eens aan te leggen. Nu zat ik op
het terras bij Molen De Gooyer vijfverschillende speciaalbiertjes van Brouwerij
t IJ te doorproeven. Misschien ligt het aan de tijd van het jaar, want van de
Plzen, Natte, Zatte en Columbus won toch de IJbok.
Dit alles heb ik opgetekend omdat ik iedereen zon culinair uitstapje
van harte gun.
Gisteren de vaak genoeg gelopen Alkmaar Ontzetwandeltocht
links laten liggen, om in Maassluis nostalgisch de Furiade wandeltocht te
lopen. Direct na ons trouwen werden we min of meer Den Haag uitgepletterd,
omdat daar geen huis te huren viel. Zo kwamen we in Maassluis, waar we ruim 17
jaar met plezier hebben gewoond. Het Noordhollands Dagblad wist mij 26 jaar
geleden met een goeie baan naar Alkmaar te trekken. Wat ons toen heel erg
opviel en wij niet gewend waren, was dat iedereen je hier op straat gedag zei.
Een fenomeen wat met de jaren helaas is verdwenen.
Nu liep ik dus door mijn stukje geschiedenis heen, op de dag
van de 29e Furiade, genoemd naar de laatste stoomzeesleper die ook
al in mijn tijd in de haven lag. Maassluis en omgeving is in alle opzichten
er veel mooier op geworden. Maar wat mij het meeste opviel: Hier zeggen ze je nog ouderwets gedag op straat.
01-12-2013, 12:41
Geschreven door 
