Je zal toch bij elke slok drinken of hap eten een brok in je keel krijgen
Met als gevolg dat je zo snel mogelijk, liefst op de WC, je van een golf slijm moet ontdoen
. Om na een paar volgende happen of slokjes, opnieuw te moeten spurten. Wel vier tot vijf keer achtereen. En dat dag in dag uit, vanuit het niets, nu al weer een hele maand lang.
Het zal je maar gebeuren dat je daarvoor, via je huisarts, met een veel te ver weg-afspraak, bij de KNO-arts terecht moet komen. Maar, dat door de oplopende urgentie, je huisarts bij KNO de afspraak 14 dagen naar voren weet te halen.
Die dag dan vandaag is geweest, dat er al om 9:15 uur uit dit eerste onderzoek niets naar voren kwam, waardoor er een foto gemaakt moet worden. Daarvoor dan wéér een afspraak, dat kan echt niet vandaag, werd gemaakt, voor maar liefst drie weken verder in de tijd. Met nog eens een hele week, het gaat er nòg steeds over dat bij elke hap of slok een golf slijm wordt opgehoest, voordat de KNO-meneer hopelijk zodanig een diagnose kan stellen, dat (medicinaal) de kwaal kan worden aangepakt.
Deze ellende overkomt mijn vrouw al een maand lang en met nog bijna een maand voor de boeg. De kilos vliegen er af en met de dag wordt ze beroerder. Wel voor de huisarts, maar voor de KNO-arts geen enkele reden om de behandeling te bespoedigen. Ze moet bijna letterlijk wachten totdat ze een ons weegt.
Wat moet ik daar in hemelsnaam van denken?
Laat ik maar onderkoeld en heel algemeen daarover mijn mening geven: Het is ongehoord om een patiënt bijna twee maanden aan zijn of haar lot over te laten, terwijl er niet normaal aan de primaire levensbehoefte van eten en drinken kan worden voldaan! Bij meer vraag dan aanbod moeten ook artsen heel gewoon door blijven werken. Hard, heel hard, dag en nacht, zeven dagen per week, totdat de laatste urgentie-behandeling van de wachtlijst kan worden doorgestreept. De zorgverlening kan niet anders dan een continubedrijf zijn.
Dat zou de medische zorg beter maken.
(wordt denk ik wel vervolgd)
