1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Rang is alleen Rang, als er Rang op staat, een beroemde reclameslogan uit de begin jaren zestig en, wie weet, nog steeds in gebruik voor deze Friese zuurtjes. Destijds een schot in de roos, maar achteraf gezien niet zo verwonderlijk. Voor de liefhebber kon namelijk geen enkel snoepje zich meten met de echte Rang. Daardoor is de slogan voor die snoeprol dan ook gerechtvaardigd.
Van Rang naar mijn wandeltocht van vandaag, wat voor mij misschien ook wel een zuur snoepje was. Zuur, omdat ik er 120 autokilometers voor over had, om deel te nemen aan de 46e Merwedewandeltocht. Maar Merwede was geen Merwede, ondanks dat er Merwede op stond. Reclametechnisch gesproken absolute not done, want beloof nooit wat je niet kunt waarmaken. En dat deden ze met de Merwedewandeltocht. Geen druppel heb ik van die pracht rivier mogen aanschouwen.
Maar ja, te kritisch mag ik er eigenlijk niet over oordelen. Uiteindelijk werd deze tocht door alleen maar vrijwilligers georganiseerd en was het inschrijfgeld slechts 1 euro vijftig. Het was ongekend mooi weer, warmer dan ooit op 2 april gemeten en ik kon tijdens mijn tocht ook nog genieten van mijn muziekoortje. Wat heb ik dan nog te klagen . Trouwens, een heel bijzondere gebeurtenis maakte van de Merwedewandeltocht toch één die ik nooit meer zal vergeten. Zelfs met heel veel plezier aan terug zal denken.
Ik had nog maar een paar kilometer gelopen, toen ik boven aan een dijk onder mij een prettig opvallende vrouw zag lopen, met een hond aangelijnd en een kleuter in de kinderwagen. Dat lijkt wel dat zal toch niet doorlopen maar of nee toch niet . Clementine Blok schoot door mijn gedachten. Een geweldige kunstenares, gek op dieren, die op mijn kroondomein.com een digitale expositie houdt. Door dezelfde interesses zijn wij ooit via Internet met elkaar in contact gekomen. Schrijven elkaar met een bepaalde regelmaat, maar kennen elkaar niet Real Life. 7 Maart besteedde ik nog aandacht aan haar Engelse Setter, die alleen nog in leven kon blijven na een dringend noodzakelijke operatie.
Maar ja, zal Claim (voor haar vrienden) daar ècht lopen? Ik liet mij van de berm naar beneden zakken en riep haar aan: Mevrouw . Zij hield stil en keek mij vragend aan. Inmiddels was ik er van overtuigd dat zij het mòest zijn. Ben jij Claim? Ja, was haar verbaasde antwoord. Nadat ik mij bekend had gemaakt, kuste zij mij allerhartelijkst, heel vriendschappelijk, links rechts links.
In ons geanimeerde gesprek, alsof we elkaar live al jaren kennen, kwam natuurlijk ook haar hond Fironi ter sprake, terwijl ik hem over zijn vriendelijke kop mocht aaien. De vreselijke dure operatie was maar net op tijd, waarmee Claim opnieuw Fironi het leven heeft gered. Zodra ik er maar even tijd voor heb, schrijf ik je over die gebeurtenis, zodat de vele mensen die mij hielpen, dit in het kroondomein terug kunnen lezen. Fironi drukte nog eens zijn natte snuit dankbaar in mijn hand. Het lijkt wel of het zo moest zijn , poogde Claim alsnog onze toevallige ontmoeting te rationaliseren.
Ik moest verder, zodat ik opnieuw met een links-rechts-links afscheid van haar nam. Wat een bijzondere gebeurtenis . Mocht de kans groter zijn dat ik Claim met Fironi opnieuw ontmoet, dan dat ik aan de Merwede kom te lopen, schrijf ik toch opnieuw met plezier op de 47e editie van die wandeltocht in.
Met nog enkele dagen te gaan heeft neef Jan en mijn nichten Tiny en Elly hun Hollandse trip (zie: Ze komen van 15 maart jl.) er weer opzitten en keren terug naar Zuid Afrika. Een zestal dagen hebben wij hen begeleid met rondkijken in hun oorspronkelijke vaderland. Waar ik mij eerst inzette om hun op leuke oer Hollandse plekjes te brengen, veranderde mijn taak steeds meer in die van de paparazzi. Mijn neef had zich kennelijk voorgenomen om iedereen aan te spreken, die maar even zijn kant op keek. Slechts met een knikje en een glimlach werd ik met mijn camera door hem in stelling gebracht, om zulke momenten te vereeuwigen.
Hierbij ging het niet alleen om aardige mensen van het moment, maar ook om de absolute top van BV Nederland. Daar had Jan het wassenbeeldenmuseum van Madame Tussauds niet voor nodig. Alsof het Mandela Junior betrof, ging zowel onze minister-president Rutte als de vice-premier Verhagen met alle plezier op de foto met neef Jan.
Jammer dat hij weer gaat, want er waren nog zoveel leuke bekende Nederlanders, waarmee ik hem op de plaat had willen vastleggen.
Je zal toch bij elke slok drinken of hap eten een brok in je keel krijgen Met als gevolg dat je zo snel mogelijk, liefst op de WC, je van een golf slijm moet ontdoen . Om na een paar volgende happen of slokjes, opnieuw te moeten spurten. Wel vier tot vijf keer achtereen. En dat dag in dag uit, vanuit het niets, nu al weer een hele maand lang.
Het zal je maar gebeuren dat je daarvoor, via je huisarts, met een veel te ver weg-afspraak, bij de KNO-arts terecht moet komen. Maar, dat door de oplopende urgentie, je huisarts bij KNO de afspraak 14 dagen naar voren weet te halen.
Die dag dan vandaag is geweest, dat er al om 9:15 uur uit dit eerste onderzoek niets naar voren kwam, waardoor er een foto gemaakt moet worden. Daarvoor dan wéér een afspraak, dat kan echt niet vandaag, werd gemaakt, voor maar liefst drie weken verder in de tijd. Met nog eens een hele week, het gaat er nòg steeds over dat bij elke hap of slok een golf slijm wordt opgehoest, voordat de KNO-meneer hopelijk zodanig een diagnose kan stellen, dat (medicinaal) de kwaal kan worden aangepakt.
Deze ellende overkomt mijn vrouw al een maand lang en met nog bijna een maand voor de boeg. De kilos vliegen er af en met de dag wordt ze beroerder. Wel voor de huisarts, maar voor de KNO-arts geen enkele reden om de behandeling te bespoedigen. Ze moet bijna letterlijk wachten totdat ze een ons weegt.
Wat moet ik daar in hemelsnaam van denken? Laat ik maar onderkoeld en heel algemeen daarover mijn mening geven: Het is ongehoord om een patiënt bijna twee maanden aan zijn of haar lot over te laten, terwijl er niet normaal aan de primaire levensbehoefte van eten en drinken kan worden voldaan! Bij meer vraag dan aanbod moeten ook artsen heel gewoon door blijven werken. Hard, heel hard, dag en nacht, zeven dagen per week, totdat de laatste urgentie-behandeling van de wachtlijst kan worden doorgestreept. De zorgverlening kan niet anders dan een continubedrijf zijn.
Het zou zo maar een ouderwets gebruik kunnen zijn, maar het heeft wel wat: netjes je jasje dicht, bij een officieel moment. Daardoor is het niet zo gek dat leden van de Tweede Kamer deze traditie vasthouden, als zij achter de katheder hun betoog houden. Maar, zon regel moet je niet overdrijven. Voorkom alsjeblieft dat sprekers die uit hun jasje zijn gegroeid, achter het spreekgestoelte plaatsnemen, terwijl de knoop op springen staat. Want dat leidt af.
Geloof maar dat een corpulent Kamerlid zich veel gelukkiger voelt, als hij zijn jasje los mag doen. Het betoog wordt er niet minder om. In tegendeel.
Het valt niet mee om mijn schrijversdip te overwinnen, waarbij ik een lezersreactie: Nou en val mij daar niet mee lastig, heel begrijpelijk vind. Neemt niet weg dat ik toch nog even mijn toetsenbord blijf beroeren, in een poging weer op te starten. De laatste dagen leek het weer willen schrijven een beetje op het plan om te gaan lijnen. Iets wat je altijd vanafmorgen gaat doen, waarbij morgen altijd morgen zal blijven.
Maar mijn morgen is vandaag toch aangebroken. Tijdens mijn fitnesstraining om precies te zijn. Gisteren volgde ik mijn krachttrainingcircuit, wat helemaal niet lekker verliep. Als ervaringsdeskundige weet ik dan dat de lente mij parten speelt. Mijn lentekriebels worden al jaren overruled door het lullige ongemak van hooikoorts. Vele malen medicinale bijstand mocht nauwelijks baten. Dit jaar lijk ik echter het juiste blauwe pilletje( nee, niet die ) te slikken. Vandaag ging mijn cardio-training als een speer. Zo goed zelfs, dat ik er mij niet aan hield om dit als een herstel-training te zien, waarbij mijn hartslag niet te ver mocht oplopen.
Direct al op de crosstrainer ging het zo goed, dat ik juist wel mijn hartslag, dus ook de prestatie, opzweepte. Daarbij moet dan wel worden gezegd dat ik voor het eerst met een oortje in trainde. Niet het veel besproken wielrenners-oortje, maar twee van die dingen gekoppeld aan een muziekknijpertje, vastgeklemd aan mijn sportbroek. Jemig, wat kwam ik lekker in het ritme door de Irish Washerwoman van The Jumping Jewels. Ook op de loopband liep ik met mijn vingers in mijn neusgaten. Bij wijze van babbelen dan. Ook hier verlegde ik in behoorlijke maten mijn grenzen, door net zo makkelijk stijgingsniveau 11 en een snelheid van 6,5 km p/u aan te houden. Net toen de laatste minuut inging, kwam Roy Orbison op mijn MP3, met zijn pracht vertolking van Pretty Woman, de LIVE versie uit The Black and White Night, waarmee hij mijn halfuurtje band met tien minuten verlengde. Meer dan voldaan zocht ik uiteindelijk dan toch de kleedkamer op.
Met het nog even nahijgen realiseerde ik mij, dat ik over mijn conditie niets te klagen heb. Onwillekeurig vroeg ik mij daarbij af hoelang ik er, als vent van 63 lentes, nog van mag profiteren. Bijna, of het die inspanningsinvestering nog wel waard is. Ik moet maar meer vertrouwen hebben in reïncarnatie. In dat geval kom ik in topconditie terug. Maar ja, terug in wat?, vroeg ik mij toch enigszins vertwijfeld af. Wat heb ik er aan, lichamelijk in goeden doen te zijn, terwijl ik als wijngaardslak terugkeer. Leuk hoor, mijn wedergeboorte met mijn eigen huis hypotheekvrij op mn rug, maar dan wordt het nooit meer stevig doorstappen. Laat het mij, in dit leven, maar niet van mijn conditietraining afhouden. Je weet maar nooit. Een gedachtesprongetje die mij weer een geheel andere richting uit liet denken
Want, stel je nou toch eens voor, als ik reïncarneer, zal mijn schoonmoeder destijds ook zijn gereïncarneerd en die gedachte maakt mij heel onzeker. Zij zal toch niet in mijn kater Morro, door mij Hartstikke-vriend genoemd, zijn gekropen?! Dan laat ik mij niet door mijn kat, maar door mijn schoonmoeder elke avond rond middernacht naar bed sturen ?! ( Zie mijn blog Poeslieve kattenkwaad van 17.01.2011) Het zou te gek zijn. De kans lijkt mij groter dat de reïncarnatie via ons poesje Lotta heeft plaatsgevonden. Dat verklaart waarom dit diertje altijd bij mijn vrouw op schoot wil en zij steeds met een grote boog om mij heen loopt. Mocht het zo zijn, ga ik nu echt niet voor haar staan met de verklaring dat, mijn schoonmoedergrapjes altijd alleen maar omwille van de grap zijn geweest en ik haar altijd wel heb gemogen.
Ik draaf weer door. Feit blijft dat ik lekker heb gesport en de schrijversdraad weer zo goed mogelijk ga oppakken.
Momenteel heb ik niets op mijn blog te zoeken. Als ik echt een schrijver zou zijn, is er nu sprake van een writers block. Dat suddert al een tijdje. Gisteren was het echt raak, of juist niet. Omdat er niets mijn PC uitrolde, heb ik mij van plagiaat moeten bedienen. Nou ja, het was jatten van mijzelf, want knock out op het Hobbemaplein had ik eerder geschreven en gepubliceerd in mijn Kroondomein. Het was uitstel van excecutie, want ook nu weer kan ik maar niet bedenken hoe ik deze dag moet Knetteren.
Maar het is ook onzin om jezelf te verplichten dagelijks iets in een blog te schrijven. Juist deze levensfase van de vrolijke vut is een aangename tijd van niets moeten. Het wordt hoog tijd dat ik die verdomde prestatiedrang mijn lijf uit weet te jagen. Er mag best eens een Knetter-dagje worden overgeslagen. Met het bijna twee jaar geleden loslaten van mijn enerverende job, heb ik ook afscheid genomen van veel stof tot schrijven. Mijn leven is minder spannend geworden. Door zn vaste ritmes, van drie ochtenden sporten en één dag een fikse wandeling, worden de schrijfonderwerpen wat schaarser. Zal mij benieuwen of ik mij daar toch eens in weten te schikken.
Het is niet het schrijven alleen. Ook op de sportschool ging het niet zoals ik het wil en spijbelde ik zelfs bij bepaalde cardio-onderdelen. Mijn winterenergie is op. Dat zal het zijn. En dat is niet zo gek, want ook de winterschilder heeft nog maar één werkdag te gaan, alvorens de kwasten negen maanden de terpentine in moeten. Direct na het weekend dopen de gewone schilders hun kwasten weer in de meest frisse lentekleuren. Maandag, dan is het lente, niet ver af van rokkiesdag van Martin Bril. Ik kijk er naar uit en zal er zeker weer energie uit putten.
ij de motorenzaak op de Delftselaan in Den Haag, werden niet alleen motorfietsen, bromfietsen, scooters en fietsen gerepareerd, maar ook een aantal invalidenwagens. Voornamelijk gemotoriseerde vervoermiddelen voor gehandicapten. Maar er was één invalidenwagen bij, merk Lely, die heel bijzonder zonder hulpmotor werd aangedreven. Twee hefbomen werkten als handtrappers, waarmee je behoorlijk vaart kon maken. Het principe van een zogenaamde doortrapper.
Nadat tijdens een onderhoudsbeurt de speciale ketting was vervangen, ging de monteur met de Lely een proefritje in de omgeving maken. Daarbij bleef hij wel héél lang weg. Zo lang dat een collega-monteur op een motorfiets polshoogte ging nemen. Nog geen kilometer verder, op het allerdrukste punt van Den Haag waar de grootste markt van heel Europa is, trof hij zijn collega aan. Ogenschijnlijk slapend in het invalidenwagentje, midden op het Hobbemaplein.
Het verkeer werd even stilgelegd, om samen met omstanders het karretje naar de kant van de weg te brengen. Net op het moment dat de monteur behoorlijk dizzy zijn ogen open deed. Wat bleek nu, wat onvoorzichtig had hij een vrij scherpe bocht genomen, waardoor hij één hefboom vol onder z'n kin kreeg en zichzelf zo buiten westen had geslagen.
Jan en Elly, nu effe ouder, komen over uit Zuid-Afrika.
De nieuwe sociale media, zoals Hyves en Facebook, zijn toch wel een groot mirakel. Eerst word ik door mijn eerste buurtvriendje gevonden, waarmee ik de draad van veertig jaar geleden weer met veel plezier heb opgenomen. Half december kwam via Facebook mijn neef uit Zuid-Afrika digitaal bij mij binnen (blog 15.12.jl.). Ook dat wordt een weerzien, na pakweg 35 jaar.
De eerste keer dat neef Jan terug was in zijn geboorteland, heeft mij nog aan mijn eerste baan geholpen. Een job waar ik slechts als eendagsvlieg werkzaam ben geweest en daarvoor zelfs nooit die ene dag loon voor heb opgeëist. Omdat mijn neef toen de arbeidsbemiddelaar is geweest, zou het heel goed kunnen zijn dat ik, op juridische gronden, bij neef Jan die dag salaris nog op zou kunnen eisen. Ik denk daar dan toch maar van af te zien. Uiteindelijk geloof ik ook niet dat zijn familiedienst de start van een succesvolle loopbaan als intercedent is geweest, of dat hij daarna een uitzendbureau-imperium uit de grond heeft weten te stampen. Mocht dit wel zo zijn, en dat hoor ik binnenkort, dan zal er zeker nog een goed gesprek met hem volgen.
Voorlopig kijkt hij, met zijn beiden zussen, en wij uit naar een toch wel heel bijzonder weerzien. Halverwege de jaren vijftig zijn zij als kinderen met hun ouders naar Zuid-Afrika geëmigreerd. Tussentijds zijn zij wel terug geweest, maar dan eigenlijk min of meer in de kielzog van hun ouders, waarbij mijn ouderlijk huis een belangrijke ontmoetingplaats was.
Zowel zij als wij (mijn zus en ik) hebben al lang geleden onze ouders ingeleverd. Het is dus nu de beurt aan hun kinderen om er in afgeslankte vorm een familiereünie van te maken. En dat voelt heel raar en erg aangenaam tegelijk. Tiny, Elly en Jan vertegenwoordigen voor ons een belangrijk stukje familiegeschiedenis van mijn vaders kant, waar wij veel te weinig van afweten en waar naar we, door onze oplopende leeftijd, toch wel heel erg nieuwsgierig naar zijn.
Geloof maar niet dat ik zaterdag Amsterdam heb verlaten, zonder dat ik ook even de kroeg ben ingedoken. Een café vind ik nou eenmaal een heel aangename slokjeswinkel en ik barste van de dorst. Eenmaal aan de bar, want omwille van aangenaam verpozen behoor je daar plaats te nemen, raakte ik vrij snel in gesprek met een Franse student. Na geef hier nog even een lekker biertje, reageerde Yanick direct op lekker.` In vrij goed Nederlands volgde er een komische verhandeling over het woord `lekker.`
In het kort kwam het hier op neer dat wij Hollanders lekker overal voor gebruiken: Lekker biertje, lekker weer, we zitten hier lekker, lekker zonnetje, lekkere muziek, voel je je niet lekker?, Ben je wel lekker?, ga je lekker, lekker in je vel, lekker veel fotos, lekker dier, lekker rustig, lekker eten, drinken en slapen, lekker wijf, lekker sporten, lekker zitten of liggen, lekker genieten, lekker boek, lekkere broek, hé lekker . Lekker dit en lekker dat.
Hij was er best trots op dat ie, als een van de weinige buitenlanders, inmiddels wel weet op welk moment hij lekker bijvoegelijk kan gebruiken. Zijn zichtbaar trotse gevoel wilde ik niet ondermijnen, met de melding dat er ook een lekker voor gevorderden bestaat. Een studie die voornamelijk door Hagenezen is gevolgd. Lekker is dan lekkâh en heeft een andere betekenis. Welke? Dat is het m nou juist; dat moet je aanvoelen. Lekkâh , of wel: Dat zal effe lekkâh wezen. Mooie gooi en woorden van soortgelijke strekking.
Gisteren
leek het er even op dat ik in Amsterdam niet welkom was. Dit keer ging ik per
trein. In het Centraal Station wilde ik bij de poortjes uitchecken,
maar steeds kreeg ik de melding dat ik het opnieuw moest
proberen. De NS leek mij Amsterdam niet te gunnen. Uiteindelijk
bij een afgelegen paal kreeg ik toestemming uitgecheckt
verder te gaan.
De
hoofdstad deed ik aan om georganiseerd 25 kilometer door Oud-Amsterdam te
wandelen. Een jaarlijks terugkerend evenement. Wat is het toch een prachtstad.
Nergens in ons land is op zon grote schaal zoveel moois te zien. Mokum is éen
groot openluchtmuseum. En als je ze op de juiste wijze weet te benaderen, zijn
die Amsterdammers ook nog wel te pruimen. Je kunt dan zelfs plezier met ze
hebben. Kortom, het was weer fantastisch.
Mijn
terugreis was ik het zelf die niet de juiste handeling verrichtte, alvorens in
de al klaar staande trein te stappen. Ik vergat in te checken. Tja, dan moet je
keuzes maken. Of terug het perron op om alsnog in te checken, met de zekerheid
dat ik de trein kon nazwaaien, of het als zwartrijder er op gokken. (Nu ben ik
geneigd om, met pijltjes een halve pagina naar beneden te laten scrollen, om
daar pas het antwoord te geven. Min of meer om te testen of je mijn
eerlijk/oneerlijkheid juist weet in te schatten). Het bleef een neiging.
Ik
werd zwartrijder, met als escape nog in Sloterdijk of Castricum uit te stappen.
De conductrice was echter al drie keer vriendelijk lachend langs gekomen. Die
kan ik hebben, motiveerde ik mijn gedrag en bleef zonder gevolgen tot
mijn eindbestemming zitten. Niet ingecheckt in Amsterdam. Het valt ook niet mee
om van zon mooie stad afscheid te nemen.
Niet dat ik uit eigen ervaring spreek, maar ik weet wel dat wagenziekte zonder pilletje iets vreselijks is. Bereikt deze reisziekte het niveau van zeeziekte, kan je als slachtoffer van ellende er letterlijk gifgroen uitzien.
Daardoor begrijp ik niet zo goed wat Thalys, de hogesnelheidstrein naar Parijs, er mee voor heeft om in hun tv-commercial de reiziger een groene kreeft aan te bieden?! Is het echt een treinreis om kotsmisselijk van te worden?
Vandaag kwam ik in het familiearchief een foto tegen, die werd gemaakt nadat wij als kleuters in de Haagse Passage bioscoop, een film van Danny Kaye hadden gezien. Mijn moeder had de classificatie "Film voor alle leeftijden" wel heel letterlijk genomen.
C & A is al lang niet meer het kledingwarenhuis voor alleen de gewone man. Dat neemt niet weg, dat het geen lovende tekst is, als door anderen jouw kostuum als een C&Atje wordt betiteld. Die uitdrukking is voor goedkoop blijven bestaan.
Wat moet je er dan van denken, dat de familie Brenninkmeijer inmiddels eigenaar is van de kwaliteitskrant NRC Handelsblad?! Maakt dat van de NRC ook een C&Atje ?! Het zou zo maar kunnen. Zeker nu NRC Handelsblad sinds gisteren gekrompen is, naar het tabloid formaat.
Namens de Brenninkmeijertjes wordt de redactie binnen afzienbare tijd, na een reorganisatie, weer naar Amsterdam teruggehaald. Daarmee doen zij voorkomen, dat binnen NRC Handelsblad er een Amsterdams hart klopt. Met plezier haal ik die illusie bij de Amsterdammers weg. NRC staat nog altijd voor Nieuwe Rotterdamsche Courant.
Nooit hebben we thuis interesse getoond in de catalogus van Otto, van oorsprong een Duits postorderbedrijf, zoals wij in Nederland Wehkamp kennen. Op afstand kopen op de reutel. Tegenwoordig sturen zij geen catalogus meer, maar bombarderen zij je met e-mails vol aanbiedingen. Maar, nog steeds wil ik niet kopen bij Otto. Vandaar dat ik hen, zeker drie maanden geleden voor het eerst, via de button geen e-mail meer te kennen gaf verder geen aanbiedingen meer te willen ontvangen. Wat ik nadien drie keer heb herhaald.
Meneer Otto heeft kennelijk geen respect voor de wens van de consument, want zij blijven mij met aanbiedingen bestoken. Geloven zij nu echt dat ik toch overstag ga! Mooi niet. Mijn irritatie voor dit bedrijf loopt alleen maar op.
Inmiddels heb ik mij van een handigheidje bediend, waarmee ik lijk te scoren. Met alle plezier geef ik deze truc aan je door. In plaats dat je, via een button, laat weten in het vervolg geen mail meer te willen ontvangen, is het beter je e-mailadres te wijzigen. Bijvoorbeeld door je bestaande e-mailadres van een andere provider te voorzien. Ik koos voor ..@kpnplanet.nl. Evenzogoed zou je er een fantasienaam van kunnen maken, zoals: otto.de.niet@kpnplanet.nl
Sorry Otto, we vervuilen liever jouw e-mailbestand, dan onze eigen e-mailbox.
De fantastische wandeltocht rond Geldermalsen heb ik gelukkig met mijn CO2-uitstoot niet lopen verknallen, een opmerking die naar mijn blog van gisteren verwijst, want al het gerommel weet ik nu zonder problemen achter mijn navel te houden. Vandaag bleek mij dat de Betuwe ook s winters meer dan de moeite waard is. Vooral ook doordat je binnen een straal van zon 15 kilometer door drie leuke dorpjes komt.
Een paar mooie kiekjes heb ik kunnen schieten wat mij, zonder verdere aanleiding, deed denken aan de mooie shots die regelmatig ook op televisie voorbij komen. Ondermeer als onderdeel van programmas met straatinterviews. Dat zijn momenten dat ik honger naar de wetenschap waar de fraaie plaatjes zijn geschoten. Nog los van het feit dat het mij hogelijk irriteert dat de plek mij bekend voor komt, maar niet weet te bedenken waar het is, vind ik dat de betreffende gemeente of VVV hier een kans heeft laten liggen.
VVV Nederland en de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) moeten gewoon met Hilversum en Aalsmeer in de slag, om te bewerkstelligen dat bij elke toeristische shot in Nederland er, als een soort ondertiteling, wordt vermeld waarvandaan de beelden komen. Promotie voor de steden en zalvend voor mijn gemoedsrust.
Het is bijna een week geleden dat ik werd overvallen door een buikgriep. Weliswaar mijn diagnose, maar in ieder geval met dezelfde symptomen. Hoewel?! Het was meer een buikgriep+; hevige diarree, afgewisseld met regelmatige over de tong poepen. Drie dagen en nachten werd ik hiermee geteisterd.
Omdat lucht zich door vocht liet afwisselen, werd een wind Russisch Roulette voor Watjes. Vaak gokte ik mis, of trok ik te laat een spurtje naar de koer, waardoor de wasmachine overuren draaide.
Het was dan ook een geweldige opluchting, dat ik uiteindelijk mijn broek weer droog weet te houden. De roulette was uitgespeeld en de WC heeft zijn importantie in huis opnieuw verloren. Lekker hoor, een dagje geen Haagse kak. Maar dat had dan wel bij een dagje moeten blijven en geen staking van mijn poepfabriek, die nu al vier dagen voortduurt. Opgelucht is opgeblazen geworden. Laxerende middelen als koffie en thee willen hun werk maar niet doen.
Gek toch dat je het ene moment niet van de pot kan komen, terwijl je het andere moment niet wordt gegund een bruine trui te kunnen breien. En reken maar dat ik er druk achter zet. Daarom blijf ik hopen dat mijn dag morgen poepgoed zal beginnen, zodat mijn wandeltocht in Geldermalsen niet uit de hand zal lopen.
