1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
C & A is al lang niet meer het kledingwarenhuis voor alleen de gewone man. Dat neemt niet weg, dat het geen lovende tekst is, als door anderen jouw kostuum als een C&Atje wordt betiteld. Die uitdrukking is voor goedkoop blijven bestaan.
Wat moet je er dan van denken, dat de familie Brenninkmeijer inmiddels eigenaar is van de kwaliteitskrant NRC Handelsblad?! Maakt dat van de NRC ook een C&Atje ?! Het zou zo maar kunnen. Zeker nu NRC Handelsblad sinds gisteren gekrompen is, naar het tabloid formaat.
Namens de Brenninkmeijertjes wordt de redactie binnen afzienbare tijd, na een reorganisatie, weer naar Amsterdam teruggehaald. Daarmee doen zij voorkomen, dat binnen NRC Handelsblad er een Amsterdams hart klopt. Met plezier haal ik die illusie bij de Amsterdammers weg. NRC staat nog altijd voor Nieuwe Rotterdamsche Courant.
Nooit hebben we thuis interesse getoond in de catalogus van Otto, van oorsprong een Duits postorderbedrijf, zoals wij in Nederland Wehkamp kennen. Op afstand kopen op de reutel. Tegenwoordig sturen zij geen catalogus meer, maar bombarderen zij je met e-mails vol aanbiedingen. Maar, nog steeds wil ik niet kopen bij Otto. Vandaar dat ik hen, zeker drie maanden geleden voor het eerst, via de button geen e-mail meer te kennen gaf verder geen aanbiedingen meer te willen ontvangen. Wat ik nadien drie keer heb herhaald.
Meneer Otto heeft kennelijk geen respect voor de wens van de consument, want zij blijven mij met aanbiedingen bestoken. Geloven zij nu echt dat ik toch overstag ga! Mooi niet. Mijn irritatie voor dit bedrijf loopt alleen maar op.
Inmiddels heb ik mij van een handigheidje bediend, waarmee ik lijk te scoren. Met alle plezier geef ik deze truc aan je door. In plaats dat je, via een button, laat weten in het vervolg geen mail meer te willen ontvangen, is het beter je e-mailadres te wijzigen. Bijvoorbeeld door je bestaande e-mailadres van een andere provider te voorzien. Ik koos voor ..@kpnplanet.nl. Evenzogoed zou je er een fantasienaam van kunnen maken, zoals: otto.de.niet@kpnplanet.nl
Sorry Otto, we vervuilen liever jouw e-mailbestand, dan onze eigen e-mailbox.
De fantastische wandeltocht rond Geldermalsen heb ik gelukkig met mijn CO2-uitstoot niet lopen verknallen, een opmerking die naar mijn blog van gisteren verwijst, want al het gerommel weet ik nu zonder problemen achter mijn navel te houden. Vandaag bleek mij dat de Betuwe ook s winters meer dan de moeite waard is. Vooral ook doordat je binnen een straal van zon 15 kilometer door drie leuke dorpjes komt.
Een paar mooie kiekjes heb ik kunnen schieten wat mij, zonder verdere aanleiding, deed denken aan de mooie shots die regelmatig ook op televisie voorbij komen. Ondermeer als onderdeel van programmas met straatinterviews. Dat zijn momenten dat ik honger naar de wetenschap waar de fraaie plaatjes zijn geschoten. Nog los van het feit dat het mij hogelijk irriteert dat de plek mij bekend voor komt, maar niet weet te bedenken waar het is, vind ik dat de betreffende gemeente of VVV hier een kans heeft laten liggen.
VVV Nederland en de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) moeten gewoon met Hilversum en Aalsmeer in de slag, om te bewerkstelligen dat bij elke toeristische shot in Nederland er, als een soort ondertiteling, wordt vermeld waarvandaan de beelden komen. Promotie voor de steden en zalvend voor mijn gemoedsrust.
Het is bijna een week geleden dat ik werd overvallen door een buikgriep. Weliswaar mijn diagnose, maar in ieder geval met dezelfde symptomen. Hoewel?! Het was meer een buikgriep+; hevige diarree, afgewisseld met regelmatige over de tong poepen. Drie dagen en nachten werd ik hiermee geteisterd.
Omdat lucht zich door vocht liet afwisselen, werd een wind Russisch Roulette voor Watjes. Vaak gokte ik mis, of trok ik te laat een spurtje naar de koer, waardoor de wasmachine overuren draaide.
Het was dan ook een geweldige opluchting, dat ik uiteindelijk mijn broek weer droog weet te houden. De roulette was uitgespeeld en de WC heeft zijn importantie in huis opnieuw verloren. Lekker hoor, een dagje geen Haagse kak. Maar dat had dan wel bij een dagje moeten blijven en geen staking van mijn poepfabriek, die nu al vier dagen voortduurt. Opgelucht is opgeblazen geworden. Laxerende middelen als koffie en thee willen hun werk maar niet doen.
Gek toch dat je het ene moment niet van de pot kan komen, terwijl je het andere moment niet wordt gegund een bruine trui te kunnen breien. En reken maar dat ik er druk achter zet. Daarom blijf ik hopen dat mijn dag morgen poepgoed zal beginnen, zodat mijn wandeltocht in Geldermalsen niet uit de hand zal lopen.
Vandaag moet ik maar even over mijn toetsenbord hollen, om toch nog iets weg te knetteren. Het heeft mij aan tijd ontbroken, doordat ik mij vermaakte met mijn eerste vriendje. Als dit een verkeerde gedachte bij de lezer oproept, komt dit doordat de vrouwen menen patent te hebben op dat eerste vriendje. Mooi niet, want wij mannen hebben ook ooit een eerste vriendje gehad. Waar wij dan wel héél anders mee omgingen. Wij verkenden niet elkaar, maar de grote (boze) wereld om ons heen.
Ik heb het dan ook over mijn kleutertijd, mijn eerste moment van buitenspelen en het contact met die kleuter van een paar huizen verderop. Samen doorliepen wij op straat het proces van het groter groeien, om uiteindelijk ieder zijn weegs te gaan. En dat veertig jaar lang.
Al Googelend brengt Internet je dan weer tot elkaar, om met plezier te ervaren dat je allebei, gedurende je arbeidzame leven, op een heel prettige manier van de straat werd gehouden, om in de vrolijke vut elkaar vandaag er over te kunnen verhalen. Vanzelfsprekend doorspekt met de onvermijdelijke anekdotes.
Het is heel leuk te ervaren, dat je eerste vriendje compleet buiten beeld, je echte vriendje is gebleven.
Wat is het toch irritant dat je iemand kent, maar niet meer weet waarvan. Momenteel heb ik dat als er een tv-commercial langskomt van een of ander haarverfmiddel, wat door een drogist wordt aangeprezen. In welke commercial heb ik die vent, misschien zelfs in diezelfde pullover, tijden geleden eerder gezien? Het leek mij die sukkel die in de Rollo-commercial een mep kreeg van een olifantenslurf. Omdat die tv-commercial misschien wel 20 jaar oud is, leek het mij raar dat de drogist ogenschijnlijk geen jaartje ouder was geworden. Na een speurtocht op internet, bleek mij dat hij de olifant-sukkel niet was. Er wel enigszins op leek.
Steeds als het haarverfmiddel, met drogist, langs komt, pieker ik mij weer suf waar ik die vent dan wel van ken. Ik bedoel, van welke tv-commercial. Van die repeterende vraag wil ik af. Ik heb niets met die vent, dus wil ik hem ook uit mijn gedachten bannen. Maar om m te kunnen deleten heb ik, als soort wachtwoord, antwoord op mijn vraag nodig: Van welke tv-commercial kan ik de drogist nog meer kennen? Graag doe ik een beroep op Eerste Hulp Bij Geheugenstoornis. En daar mag elke lezer zich bij aangesproken voelen.
Onverwachts kwam ik op Internet een illustratie tegen, die ik ooit heb laten maken. Dit plaatje helpt mij om de misvatting te weerleggen, dat een tekstschrijver òf liedjes òf reclameteksten schrijft. In het verleden heb ik regelmatig dit misverstand uit de weg geholpen. Nu, tijdens mijn vrolijke vut, is dat niet meer zo nodig. Toch kan ik het niet nalaten , dus dan nog maar één keertje, maar dan digitaal.
Mijn betrokkenheid heeft minder met mijn dagbladverleden, maar alles met mijn opleiding tot copywriter te maken. Een Amerikaanse term die foutief tot tekstschrijver wordt vertaald. Copywriting is veel meer omvattend. Op het gevaar af dat het op zelfverheerlijking gaat lijken, zal ik hier uit eigen ervaring putten, waaruit meer recht aan de copywriter wordt gedaan.
Met de bedoeling ooit mijn eigen reclamebureau te beginnen, deed ik als opstart s avonds klussen in die richting. Dan kon het ook gebeuren dat ik een simpele opdracht kreeg tot (het laten) drukken van een adreswijziging voor een hondenpension. Deze kaart zou worden gestuurd zodra er telefonisch een reservering werd gedaan.
Misschien wel met het motief méér omzet uit die opdracht te krijgen, stelde ik de opdrachtgever voor om van de adreswijziging een vakantiekaart uit het hondenvakantieland te maken, gericht aan de hond van ., met de honden uit het vakantieland als afzender. Naar mij bleek, is deze verhuiskaart nog steeds in gebruik. Inmiddels bijna 25 jaar, bedacht door een tekstschrijver.
Met zon plaatje moet je toch niet aan de griezelige denkbeelden van Wilders denken. Deze mooie, blijmoedige vrouw heeft gewoon recht op haar hoofddoekje. Het staat haar prachtig, heel vrouwelijk en lijkt in niets op onderdrukken van de vrouw.
Naar het schijnt is er al jaren strijd
tussen Alkmaar (93.811 inwoners) en de aanpalende gemeente Heerhugowaard (51.178
inwoners). Mede daardoor wil het kleingeestige gemeentebestuur van Alkmaar
kennelijk geen gebruik maken van De Waerdse Tempel, een groot poppodium in het
Park van Luna, gemeente Heerhugowaard en slechts enkele kilometers van het te
verbouwen theater De Vest, om het Alkmaarse theaterprogramma verder af te
werken.
Voor De Waerdse Tempel had dit een uitkomst
geweest. Mede door Alkmaar is het hen namelijk nog steeds niet gegund, om hèt
poppodium van de regio te zijn, waardoor zij nog nauwelijks het hoofd boven
water weet te houden. Directeur/eigenaar Marcel Appelman ziet het niet zitten om
nog meer geld in zijn geesteskindje te stoppen en is in gesprek gegaan met
uitvaartonderneming Monuta, die deze locatie wel als rouwcentrum, misschien
zelfs als crematorium ziet zitten. Geen weldenkend mens weet zoiets te bedenken:
Doodskraaien in een recreatiepark. Appelman wel, omdat het water aan
zijn lippen staat en misschien wel uit rancune; Monuta ook. Beroepsdeformatie of
(ook) uit rancune, dat zij de aanbesteding voor een crematorium in Heerhugowaard
hebben verloren. Gelukkig lijkt het bestemmingsplan dit dodelijke plan tegen te
houden.
Maar het is toch te gek dat het zover kan
komen?! Het is eigenlijk ook te gek dat twee gemeenten zo dicht bij elkaar op de
lip zitten. Zeker in een tijd van bezuinigen en snijden in de overheidskosten
zou het logisch zijn dat Alkmaar en Heerhugowaard één gemeente worden, met rond
de 145.000 inwoners. In grootte dan vergelijkbaar met Amersfoort.
Samenwerken is dan een vanzelfsprekendheid.
Misschien dat in een uitvergroot Alkmaar dan ook een nieuwe locatie
wordt gevonden voor Medisch Centrum Alkmaar, het grootste regionale ziekenhuis
van ons land.
Niets heeft het te maken met mijn dagbladleven van 35 jaar, want in de vrolijke vut ben ik al lang gewend dagelijks het maar met één krant te moeten doen. Dan wel een beetje geholpen met de lightversies op Internet. Dat neemt niet weg dat ik heel snel ben te verleiden om een los exemplaar van een krant te kopen, zeker als ze daarbij iets extras hebben te bieden.
Enkele weken geleden kocht ik nog zaterdags het AD. Voor mij een hele stap, want ik verwijt die krant nog steeds dat ze een paar mooie dagbladtitels om zeep hebben geholpen. Zoals de Haagsche Courant, ooit de krant voor regio Den Haag, met de grootste parlementaire redactie van Dagblad Nederland. Ook een krant waar ik groot mee ben geworden. Maar ja, die zaterdag kreeg je gratis de nieuwste CD van Trijntje Oosterhuis. Voor mij genoeg reden om van mijn principe nooit meer een AD af te stappen.
Vandaag maakte Trouw ook die verleidingsdans, met een gratis CD Fiets & Wandel. Als fanatiek wandelaar voor mij aanleiding om die krant van Chgggristelijke huize weer eens te lezen. Op zich een pracht krant, maar het ging mij toch meer om die DVD. En daarin stelde Trouw erg teleur. Helemaal thuis in die materie deden zij geloven dat er mooie fiets- en wandelroutes op die DVD stonden. Mooi niet. Het is niets meer dan een EO-achtige registratie van interviews over een aantal mooie gebieden in het land. Een intro van 12 DVDs, die je voor 5 tientjes kunt kopen.
Niet bepaald een geloofwaardige actie van Dagblad Trouw.
Het is heel begrijpelijk dat bedrijven je proberen te verleiden tot aankoop van hun goederen. Dat wordt ze tegenwoordig niet echt gemakkelijk gemaakt, tenminste als je voordoet, alsof je met een geweldige aanbieding komt, terwijl de consument dit via internet heel goed kan controleren.
Misschien is het wel zo dat bepaalde leveranciers zich richten op de luie consument, die gemakshalve meegaan in het verhaal van de aanbieding. Dat lijkt mij het geval met het McAfee Security Center, bij aanschaf van mijn PC een jaar gratis gehad en nu 1 jaar te verlengen met 33% korting. Wow , je neigt tot doen! Het is ook heel begrijpelijk dat ze het een gebruiker goedkoper kunnen aanbieden. Er wordt immers op de verpakking, distributie en op de winst voor de winkelier aardig wat kosten bespaard. Het is simpel een kwestie van downloaden.
Toch ben ik ook even verder gaan kijken en kwam al gauw op een McAfee Toal Protection voor drie computers uit op 74,99. Voor slechts 25,= meer een totale beveiliging voor 3 computers. Omdat ik met zowel een PC als met een laptop werk, heb ik dus in ieder geval 2 virusscanners nodig. Dan maar niet ingaan op die speciale aanbieding voor de vaste klant. Uiteindelijk viel mijn keuze bij Dixons op Norton 360 V4.0 NL, voor 3 computers. Voor 54,99; een èchte aanbieding dus.
Wat een uitkomst, dat je op internet een aanbieding op zn waarde kunt scannen.
