1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Met zon plaatje moet je toch niet aan de griezelige denkbeelden van Wilders denken. Deze mooie, blijmoedige vrouw heeft gewoon recht op haar hoofddoekje. Het staat haar prachtig, heel vrouwelijk en lijkt in niets op onderdrukken van de vrouw.
Naar het schijnt is er al jaren strijd
tussen Alkmaar (93.811 inwoners) en de aanpalende gemeente Heerhugowaard (51.178
inwoners). Mede daardoor wil het kleingeestige gemeentebestuur van Alkmaar
kennelijk geen gebruik maken van De Waerdse Tempel, een groot poppodium in het
Park van Luna, gemeente Heerhugowaard en slechts enkele kilometers van het te
verbouwen theater De Vest, om het Alkmaarse theaterprogramma verder af te
werken.
Voor De Waerdse Tempel had dit een uitkomst
geweest. Mede door Alkmaar is het hen namelijk nog steeds niet gegund, om hèt
poppodium van de regio te zijn, waardoor zij nog nauwelijks het hoofd boven
water weet te houden. Directeur/eigenaar Marcel Appelman ziet het niet zitten om
nog meer geld in zijn geesteskindje te stoppen en is in gesprek gegaan met
uitvaartonderneming Monuta, die deze locatie wel als rouwcentrum, misschien
zelfs als crematorium ziet zitten. Geen weldenkend mens weet zoiets te bedenken:
Doodskraaien in een recreatiepark. Appelman wel, omdat het water aan
zijn lippen staat en misschien wel uit rancune; Monuta ook. Beroepsdeformatie of
(ook) uit rancune, dat zij de aanbesteding voor een crematorium in Heerhugowaard
hebben verloren. Gelukkig lijkt het bestemmingsplan dit dodelijke plan tegen te
houden.
Maar het is toch te gek dat het zover kan
komen?! Het is eigenlijk ook te gek dat twee gemeenten zo dicht bij elkaar op de
lip zitten. Zeker in een tijd van bezuinigen en snijden in de overheidskosten
zou het logisch zijn dat Alkmaar en Heerhugowaard één gemeente worden, met rond
de 145.000 inwoners. In grootte dan vergelijkbaar met Amersfoort.
Samenwerken is dan een vanzelfsprekendheid.
Misschien dat in een uitvergroot Alkmaar dan ook een nieuwe locatie
wordt gevonden voor Medisch Centrum Alkmaar, het grootste regionale ziekenhuis
van ons land.
Niets heeft het te maken met mijn dagbladleven van 35 jaar, want in de vrolijke vut ben ik al lang gewend dagelijks het maar met één krant te moeten doen. Dan wel een beetje geholpen met de lightversies op Internet. Dat neemt niet weg dat ik heel snel ben te verleiden om een los exemplaar van een krant te kopen, zeker als ze daarbij iets extras hebben te bieden.
Enkele weken geleden kocht ik nog zaterdags het AD. Voor mij een hele stap, want ik verwijt die krant nog steeds dat ze een paar mooie dagbladtitels om zeep hebben geholpen. Zoals de Haagsche Courant, ooit de krant voor regio Den Haag, met de grootste parlementaire redactie van Dagblad Nederland. Ook een krant waar ik groot mee ben geworden. Maar ja, die zaterdag kreeg je gratis de nieuwste CD van Trijntje Oosterhuis. Voor mij genoeg reden om van mijn principe nooit meer een AD af te stappen.
Vandaag maakte Trouw ook die verleidingsdans, met een gratis CD Fiets & Wandel. Als fanatiek wandelaar voor mij aanleiding om die krant van Chgggristelijke huize weer eens te lezen. Op zich een pracht krant, maar het ging mij toch meer om die DVD. En daarin stelde Trouw erg teleur. Helemaal thuis in die materie deden zij geloven dat er mooie fiets- en wandelroutes op die DVD stonden. Mooi niet. Het is niets meer dan een EO-achtige registratie van interviews over een aantal mooie gebieden in het land. Een intro van 12 DVDs, die je voor 5 tientjes kunt kopen.
Niet bepaald een geloofwaardige actie van Dagblad Trouw.
Het is heel begrijpelijk dat bedrijven je proberen te verleiden tot aankoop van hun goederen. Dat wordt ze tegenwoordig niet echt gemakkelijk gemaakt, tenminste als je voordoet, alsof je met een geweldige aanbieding komt, terwijl de consument dit via internet heel goed kan controleren.
Misschien is het wel zo dat bepaalde leveranciers zich richten op de luie consument, die gemakshalve meegaan in het verhaal van de aanbieding. Dat lijkt mij het geval met het McAfee Security Center, bij aanschaf van mijn PC een jaar gratis gehad en nu 1 jaar te verlengen met 33% korting. Wow , je neigt tot doen! Het is ook heel begrijpelijk dat ze het een gebruiker goedkoper kunnen aanbieden. Er wordt immers op de verpakking, distributie en op de winst voor de winkelier aardig wat kosten bespaard. Het is simpel een kwestie van downloaden.
Toch ben ik ook even verder gaan kijken en kwam al gauw op een McAfee Toal Protection voor drie computers uit op 74,99. Voor slechts 25,= meer een totale beveiliging voor 3 computers. Omdat ik met zowel een PC als met een laptop werk, heb ik dus in ieder geval 2 virusscanners nodig. Dan maar niet ingaan op die speciale aanbieding voor de vaste klant. Uiteindelijk viel mijn keuze bij Dixons op Norton 360 V4.0 NL, voor 3 computers. Voor 54,99; een èchte aanbieding dus.
Wat een uitkomst, dat je op internet een aanbieding op zn waarde kunt scannen.
Ruim een jaar geleden stapte ik voor gas en electra over naar de Nederlandse Energie Maatschappij (NEM), waarmee ik inderdaad honderden guldens bezuinigde. Eind vorig jaar werd ik door de NEM benaderd met de mededeling dat ik als goede klant nog eens honderden euros voordeel kon behalen, als ik mijn aflopende contract voor 3 tot 5 jaar zou verlengen. En dat maakte mij argwanend. Bedankt voor de tip, ik zal het eens bekijken Maar Nee, niet nu zo even over de telefoon. Ik zal het rustig via internet bekijken. Mag ik u binnenkort er over terugbellen? Oké, over een week dan maar, ging ik op zijn verzoek in, zodat ik mijzelf er toe verplichtte vooral er toch naar te kijken.
Bij de vergelijkingssites werd natuurlijk om het verbruik gevraagd. Oeps, die had ik niet. Zelfs niet netjes per post gekregen, zoals ik dat jaarlijks van de NUON gewend was. Dan maar een mailtje naar de NEM met het verzoek hiervan opgave te doen. Niets op gehoord.
Na een week belde die callcentermeneer weer, met opnieuw de vraag of ik mij voor langere tijd wilde vastleggen, want dat scheelt u lekker veel geld, meneer Kroon. Ik legde hem uit dat ik het niet heb kunnen beoordelen, omdat de Nederlandse Energie Maatschappij mij geen verbruiksoverzicht had gestuurd en dat zij niet op mijn mailverzoek hadden gereageerd. Ook mijn energie op hun site viel niet te raadplegen. Natuurlijk ging die belmeneer daar achteraan. Dus, ook niets meer van gehoord.
Misschien ben ik het voordeligst uit met de Nederlandse Energie Maatschappij, maar dat wil ik wel zelf kunnen beoordelen. Dus als ik als klant de NEM een vraag stel, verlang ik wel een antwoord. Daarom.....
Zal het effect van dat zal mij niet gebeuren ten grondslag liggen aan het succes van tv-programma Opgelicht? Ik kijk er in ieder geval graag naar. Zo ook vanavond, waarin hetgescheidenechtpaar Vossen de hoofdrol speelden. Uit alle verhalen kwam naar voren dat zij ruim 20 jaar net over de grens in België permanent mensen oplichten. Met als belangrijkste misdaad dat zij nooit een leverancier betalen. Naar wordt geschat hebben ze voor enkele tonnen mensen opgelicht. Natuurlijk zaten daarvan een aantal gedupeerden in de studio hun verhaal te doen. De Vossen werden ook door Opgelicht opgespoord. Mat Vossen wist aan de camera te ontsnappen, liet daarbij zijn ex aan haar lot over (kennelijk een van de schaarse momenten dat ze ècht gescheiden waren). Zoals dat altijd met betrapte oplichters gaat, klopte er in hun visie niets van al die verhalen en weten ze er altijd weer tussenuit te piepen.
Het kijkerstrekkende programma is weer gemaakt en de gedupeerden mogen het buiten beeld dan weer verder uitzoeken. En eigenlijk is dat meedogenloos. Tuurlijk, nadat de oplichtingaffaire op tv is geweest, is de kans groter dat er (alsnog) actie wordt ondernomen. Het is geen uitzondering dat, om welke onzinnige reden dan ook, er geen aangiftes gedaan konden worden. En dat moet anders kunnen.
Justitie zou met een Oplichterspolitie moeten komen. Omwille van de kosten, misschien deels in plaats van de Dierenpolitie. Laten zij die oplichters maar opsporen, speuren naar de achterover gedrukte kapitalen en goederen om dit verbeurd te verklaren. Voor de moeite zou er 25% van de opbrengst ten goede van de Oplichterspolitie moeten komen, waarmee op voorhand al wordt meegewerkt aan bezuinigingen die er mogelijk nog staan aan te komen.
Om nog meer poen uit die oplichterspraktijken te kunnen halen, zouden de oplichters voor moeten komen bij een tv-rechtbank. De tv-rechten van deze normale rechtbank moeten dan natuurlijk worden verkocht. Voor ons nog meer kijkplezier, oplichters maken minder kans hun praktijken voort te zetten en wie weet werkt het zelfs preventief.
De campagne voor de Provinciale Staten Verkiezingen (2 maart) is van start gegaan. Maandagavond vindt de eerste politieke debatten plaats, die op Nederland 2 (20:55 u.) worden uitgezonden. Nou heb ik niet zoveel met de provincie, wat misschien voornamelijk komt door de baas van dit instituut, de Commissaris van de Koningin. De toenmalige Commissaris van Friesland, Hans Wiegel, bevestigde destijds, wat al jaren werd veronderstel: Het is gewoon een erebaantje. Een luizenbaantje dan wel van 125.000,= per jaar. Met zulke opvreters heb ik dus niets.
Toch zal ik gaan stemmen, want de uitslag is belangrijk voor de nieuwe samenstelling van de Eerste Kamer. De grote vraag is natuurlijk hoe de huidige regering- en gedoogpartij het er van af zullen brengen. Blijft de VVD winnen en zit de CDA nog steeds in de hoek waar de klappen vallen. Met hoeveel zetels komt de PVV de 1e Kamer binnen? Wilders zal dit keer niet zo zeker van zijn zaak zijn. Want maar liefst 60% van zijn stemmers zullen niet naar het stemhokje gaan.
Omdat het voor de Eerste Kamer een indirecte verkiezing is, lijkt het mij nou leuk om de boel eens een keer, uit protest tegen de samenwerking met de PVV, volledig te frustreren. Laten we nou één keer met zn allen op de SGP stemmen! Moet je kijken wat er dan gebeurd .
Er zijn nooit voldoende SGP-Gggrrristenen om in elke Provincie voor 100% zitting te nemen. Laat staan dat zij gezamenlijk 75 leden voor de Eerste Kamer weten te kiezen. Wie weet gaan zij dan, voor het eerst in hun geschiedenis, een beroep doen op de Gggrrristelijke vrouwen van de Bijbelbelt.
Geweldig toch dat dit keer niet (alleen) de geloofwaardigheid van de politieke partijen, maar (ook) die van de kiezers ter discussie zal staan.
Zo nu en dan wil ik toch effe doorzeiken over mn kloten kop. (Ja inderdaad, als een ander het zegt word ik kwaad.) Mijn hoofdpijn, het eeuwige bonzen en duizeligheid wordt maar niet minder. Kennelijk heb ik daar zelfs ongeweten een jubileum mee behaald, want ik word nu ook met ongewenste regelmatigheid beloond met een zeurende oorpijn, wat kennelijk KNO-technisch volledig valt te verklaren. Hoewel dit bij de groep van nationale klotenkoppen zich maar heel uitzonderlijk voordoet. Met deze hoofdprijs heeft het weinig zin om ook aan de postcodeloterij mee te doen, want twee hoofdprijzen vallen nooit op één adres.
Nu ben ik deze blog begonnen, net nadat ik de vaseline/tandartservaring had opgetekend. En mij vanavond (vrijdag) juist uiterst beroerd voelde, eigenlijk niet tot schrijven in staat. Gelukkig beschik ik over voldoende discipline om mij er toch toe aan te zetten. Een aangeboren kwaliteit die ik ook tijdens mijn werkzame leven heel vaak moest aanspreken. Bijna routine dus.
De tandartsblog is, tenminste naar mijn eigen tevredenheid, aardig gelukt. Daarbij moet ik dan wel onthullen, dat dit niet zonder een paar biertjes uit de Beertender ging. En nog zit ik (vrijdagavond dus) aan een tappie. Maar niet alleen de drank brengt mijn toetsenbord in beweging. Ik heb ook via een mp3-spelertje topmuziek mijn oren ingeperst. Want dat is het bijzondere, mijn hoofdpijn belemmert mij totaal niet in het (hard) aanhoren van mijn muziek. Wat dat betreft ben ik gezegend, muziek is mijn dope.
Nu ik toch lekker op dreef ben, dan toch ook maar iets over mijn drankgebruik, in relatie tot de aanvaardbare normen. Volgens medische standaard ben ik alcoholist, want ik drink dagelijks een fles (rode) wijn leeg. (Omwille van een kerstpakket, meld ik maar dat mijn voorkeur uitgaat naar Merlot.) Eén of twee glazen voor het eten, twee bij het eten en later op de avond nog, of afgewisseld met schrijfbiertjes. Het is dan echt niet zo dat ik onbekwaam naar bed ga, of brak op sta. Ja, wel met een echte kater, maar dat is mijn hartstikke vriend Morro, die meerdere malen in mijn blog voorkomt.
Je zou kunnen zeggen, dat ik een gelegenheidsdrinker ben. Ik drink bij elke gelegenheid. Ja, het zal wel fout zijn, dagelijks zoveel te drinken. Maar ik geef het je te doen, zonteringkop. En dat nog eens, terwijl ik zo graag leuke, bijzondere en aparte gedachten, via mijn toetsenbord er uit wil persen. Omwille van mijn gemoedsrust, zouden de heren medici mij eigenlijk voor mijn drankgebruik dispensatie moeten verlenen.
Laat mij nou maar met drank en muziek over mijn toetsenbord dansen.
Na mijn pijnlijke leergeld een paar weken geleden betaald te hebben zorgde ik, bij het vervolgbezoek bij mijn tandarts, waarbij eindelijk de gouden kroon zou worden geplaatst, er voor dat niet nog eens pijnlijk mijn mond open moest. Mijn lippen waren er dit keer klaar voor.
Vorige keer overviel mij een onverwachts bijverschijnsel bij het wijd open doen van mijn mond. In mijn winterlippenzaten namelijk vervelende kloofjes, die met het lipoprekken verre van aangename pijnscheuten gaven. Wie verwacht nou ., dat je s winters voorafgaande aan tandartsbezoek, je lippen in een soort voorspel aangenaam moet behandelen. Nota bene met vaseline
Dit is dan ook niet het moment dat je jouw fantasie de vrije loop moet laten, want het gaat nog steeds over een voorspel vóór in plaats van met de tandarts. Twee dagen voor de bekkentrekker mijn mond in ging, smeerde ik voor het slapen gaan mijn lippen in met Purol vaseline. Eigenlijk een ongekend wondermiddel, want na één keer waren mijn lippen al kloofvrij. De herhaling was alleen nog maar om m´n lippen nog meer souplesse te geven.
Zover wil ik niet gaan, maar ik zou bijna genoten hebbenvan mijn bezoek aan de tandarts. En dat nog eens met goud beloond.
Nu de Partij van de Arbeid (PvdA) 65 jaar oud is geworden, is het een goed moment om dit instituut met pensioen te sturen. Niet zonder te melden dat deze socialistische partij in al die jaren heel veel goeds heeft voortgebracht. Maar, op zn minst de uitstraling van deze politieke partij, is totaal versleten. Daar heeft topbestuurder Job Cohen, als politiek leider, geen verandering in kunnen brengen. Eerder heeft hij de slijtageplekken van de partij verder blootgelegd.
Simpelweg zijn zij niet opgewassen tegen de verhuftering en polarisatie, als gevolg van verharding en vervlakking van onze maatschappij; of eigenlijk van de wereld. Ook de naam van de arbeid heeft geen enkele aansluiting meer bij de politieke beleving van nu. Die naam moet dus worden veranderd. Maar meer dan dat! Tijd om de progressieve partijen onder één noemer te brengen. Uiteindelijk deden de christenen van de partijen KVP, ARP en CHU dit ook 30 jaar geleden. Voor dit moment niet zo succesvol, maar ondanks dat toch nog steeds onderdeel van deze regering.
Laat de Partij van de Arbeid zich omkatten, misschien wel onder de naam Partij van de Redelijkheid (PvdR), waar de SP, Groen Links en hopelijk ook D66 zich bij gaan aansluiten. Dat moet wel een dijk van een partij worden, een serieus tegenwicht voor de asociale verrechtsing, zeker als Jolande Sap, Emile Roemer of Alexander Pechtold de politiek leider gaat worden.
Veel heb ik al, zoals 4.2.jl., geschreven over mijn ongenoegen over de Postcodeloterij en wat zie ik vandaag? Onze lieftallige Prinses Maxima treedt op bij een happening van de Postcodeloterij. Ik heb geen idee waarom of waarvoor, wat ook niet nodig is, want geen enkel motief rechtvaardigt haar aanwezigheid bij dit dubieuze kansspel van de straatprijzen.
Zou het nou echt zo zijn dat onze wulpse Koningin in spé ook met haar postcode haar buitenkansje zoekt? Met 2245 AG gaat zij dan minimaal voor de straatprijs. Wie weet wedt zij wel op meerdere paarden en heeft zij ook ingezet op de postcode 2514 GL van het familiebelastingparadijs, (Paleis) Noordeinde 68 Den Haag. In dat geval zou zij ook haar schoonmoeder op haar privéadres kans op die straatprijs moeten gunnen, dus zal er ook wel zijn ingeschreven op postcode 2594 AM.
In dat geval heb ik toch wel heel graag, dat onze Koninklijke Hoogheid van Argentijnse Huize terstond haar deelname intrekt en zelfs de petitie tegen dezeopjutloterijmeeondertekent. Er zijn genoeg andere mogelijkheden om een kansje te wagen. Het zou leuk zijn als er eenDomeinloterijzou bestaan. Maxima zou dan binnen afzienbare tijd, zodra zij Koningin is, kunnen deelnemen met het Kroondomein. Natuurlijk doe ik dan óók met het Kroondomein mee. Uiteindelijk ben ik daar de digitale eigenaar van.
Maar zij kan evenzogoed, net als ik, ook deelnemen aan Dayzers. Dan is niet het Kroondomein, maar ons sterrenbeeldonze overeenkomst, hoewel ik haar dan liever als koe, dan als stier zie gerubriceerd. Met mijn 1405 en haar 1705 zijn wij in Dayzers elkaarslotgenoten.
Lijkt het nou zo, of heb ik meerdere overeenkomsten met leden van ons Koninklijke Huis?!
We waren wel meer in dat restaurantje geweest, heel erg lekker eten, goed betaalbaar, fijne sfeer en gezellige bediening. Alleen, de laatste keer was het ietsje anders wat de bediening betreft. Nog steeds goed en attent, maar vormelijk. Veel vormelijker. Door die kelner kreeg ik een flashback van jaren geleden. Een gebeurtenis die destijds zeker dagboekwaardig was. Toen hield ik echter geen voorvallenboek bij, zodat ik mijn herinnering nu alsnog kan neerschrijven.
Via de krant was ik in contact gekomen met een vrij exclusieve club van restaurants, waarmee we misschien wel wilden samenwerken, om de lezers van de krant van leuke eetaanbiedingen te kunnen laten profiteren. Die gedachte was genoeg om daarover met elkaar van gedachten te wisselen. Hiervoor had ik een afspraak met de voorzitter van deze club van horecanen.
Om mijn eigen genoegens niet uit het oog te verliezen, sprak ik af in het restaurant van de voorzitter vooraf te lunchen, wat van het eten een zakenlunch werd, wat declarabel was. De voorzitter zou ik dan direct na de lunch ontmoeten.
Ik stapte een pracht zaak binnen, sfeervol, maar ook een beetje chic. Het viel mij tegen dat ik de enige gast was. Maar oké, de menukaart zag er goed uit en de wijnkaart verleidelijk. Ik liet mij van alles lekker smaken. Jammer dat ik meer volk en daardoor gezelligheid moest ontberen. Ook de kelner was niet bepaald een vrolijk type. Correct, maar uiterst vormelijk. Het werd tijd om af te rekenen.
Na aan mijn financiële verplichtingen te hebben voldaan, noemde ik mijn naam en zei dat ik een afspraak met de eigenaar had; voorzitter van de horecaclub. Dat is mij bekend, meneer. Ik weet nog hoe attent ik het vond dat mijn gesprekspartner zijn personeel over mijn komst had geïnformeerd. Met een ogenblikje meneer, ging de kelner naar achteren.
Niet veel later schudde de voorzitter mij, even vormelijk als de kelner, mij de hand. Logisch, want het wàs de hand van diezelfde kelner. Bij die constatering wist ik mijn binnenpret ook professioneel binnen te houden. Ik gaf, net als hij, geen krimp. Ook het gesprek is heel vormelijk gebleven, omdat ik al direct wist dat wij dit restaurant, omwille van de gezelligheid, dit de lezeres niet aan moesten doen.
Het blijft een grote ergernis, als je via een website contact met een bedrijf wilt opnemen. Zij weten jou wel te vinden, maar zodra je (lastige) vragen wilt stellen, kan je ze niet anders dan met het invullen van een formulier bereiken. Of erger nog, via hun digitale hulp, een soort robotmannetje. Ook Bol.com bedient zich van zon onsympathiek, niets wetend digitaal robotmannetje, wat antwoorden geeft op niet gestelde vragen.
Vandaag wilde ik voor de i-Pad van mijn vrouw een i-book bestellen. Via i-Tunes kwam ik alleen op oude, Engelse boeken uit. Dus op naar Bol.com en ja, die hebben een ruim assortiment. Een testje voor drie knaken leek mij wel genoeg, waardoor mijn keuze viel op Haar naam was Sarah. Het leek allemaal zo simpel, uhh, nou ja het afgeven van de gegevens van je creditkaart dan. Met een paar klikken was mijn 7,50 aan Bol.com overgeschreven. Bepaald niet het gelijk oversteken principe.
Maar oké, nog een paar klikken en Sarah zou mijn computer binnenglijden. Het lijkt goed te gaan, want naast een pictogrammetje van het boek staat direct downloaden, dus: klik. Dan nog even: Naar uw download. Lijkt me dubbelop, maar goed: klik. Download: klik! Maar dan gebeuren er hele rare dingen. Er moet een filetje URLLINK.ACSM worden geopend, alleen wordt die optie niet geboden. Het is kiezen tussen opslaan en zoeken. Beide mogelijkheden geprobeerd en verder dan een wirwar van aanbiedingen, om tegen betaling het register van mijn PC te schonen, kwam ik niet. Wat ik ook probeerde, het betaalde i-book viel niet te downloaden. Weg poen?! Ja, dag!
Dan is het weer de website afspeuren, om uiteindelijk bij klantenservice uit te komen. Nou ja, bij Billie Bol, de computerpop. Wat een diep trieste dienstverlening. (zie hieronder een deel van de chat).
Dan kan je ook nog telefonisch contact opnemen, maar dan wel tegen 15 cent per minuut. Principieel weiger ik te betalen voor de wanprestaties van de leverancier zelf.
Nou had ik op het desbetreffende, niet te openen filetje, gezien dat e.boekhuis.nl daarvan de eigenaar is, dus op naar www.boekhuis.nl. Dat bleek dan weer een digitaal distributiecentrum te zijn van de boekuitgevers. Neemt niet weg dat zij per omgaande reageerden op mijn vraag. Weliswaar met het doorgestuurd hebben van mijn vraag naar klantenservice@bol.com. In ieder geval heb ik zo tenminste wel een e-mailadres van de digitale winkel van Bol. Maar het boek, lijkt een verhaal op zich te worden.
Nu het toeristenseizoen steeds dichterbij komt, komen er toch weer Scheveningse herinneringen bij mij boven. Mijn ouders beheerden namelijk ooit een hotel, direct aan de boulevard. Een toplocatie, maar wel een zwaar verwaarloosde accommodatie. Dat lag niet aan mijn ouders.
Zij waren voor de gasten eerder een toegevoegde waarde voor het slechte vakantieonderkomen. Oké, het kwam wel eens voor dat mijn vader een jonge jenever, met een heel klein scheutje citroenjenever voor de kleur, aan een Duitser verkocht, als een echt Hollandse Oude Jenever. Onbedoeld kennelijk een geweldig receptuur, want onze oosterbuur heeft gedurende zijn korte verblijf ruim een fles ouwe speciaal pikaan gemaakt. De klant werd dus niet getild, maar gewoon op zijn wenken bediend.
En dat kon van de eigenaar van het hotel niet worden gezegd. Alleen al door gebrek aan groot onderhoud aan het pand, terwijl wel het volle pond volgens Scheveningse normen door de gasten betaald moest worden. Gewoon misdadig. Maar ja, die ´heer´ van W. was ook een onbehouwen hork, modder vet, die zich met allerlei duistere zaken bezighield. Was eigenaar van een nachtclub en had ook nog een keten van slijterijen, waarvan ik overigens een chauffeur kende, waarop de term dief (zijn baas) en diefjesmaat erg goed van toepassing was.
Waar het de bedoeling was om het lege fust van filialen naar het centrale magazijn te brengen, nam hij de lege flessen wel in, maar bracht ze gedoceerd naar de concurrent om het weekend al stappend en vrijgevig door te komen. Een ander staaltje van zijn diefjes en diefjesmaat beschreef ik al eerder (Heen met de auto, terug met de brom.) in mijn kroondomein.
Na een paar jaar runnen van het hotel, waren mijn ouders de loze beloften, het achterstallig onderhoud aan te pakken, van W helemaal zat. Niet veel later nadat zij waren gestopt, werd van W. voor belastingfraude opgepakt. Scheveningen mocht de Belastingdienst dankbaar zijn. Het hotel kwam onder de hamer, daardoor in goede handen en werd volwaardig opgeknapt.
De keren dat wij in Scheveningen zijn, kunnen wij het niet nalaten om nog even langs de Zeekant te lopen. Aankomende week gaan we naar de Nederlandse film Sonny Boy, met opnames aan diezelfde Scheveningse Zeekant. Die verfilmde gebeurtenissen zullen echter van een geheel andere orde zijn.
Van harte heb ik recent een petitie ondertekend, waarin de overheid wordt verzocht de Postcodeloterij te verbieden. Over deze loterijterreur schreef ik ook al in mijn kroondomein, met de ludieke oproep via de te openen website www.loterijterreur.nl deelnemers en/of niet-deelnemers van de Postcodeloterij te registreren. Ik geef toe dat de petitie een veel beter middel is ter bestrijding van die ergerlijke loterij.
Kennelijk vindt men dat bij de Postcodeloterij ook en voelen zij de hete adem tot een verbod al in hun nek. Om die teloorgang voor te zijn, hebben zij nu al met de Vriendenloterij een opvolger voor de Postcodeloterij ontwikkeld, inclusief een spellenprogramma op tv. Ook bij deze opfokloterij hanteren zij het geraffineerde systeem, waarbij niet deelnemen op zn minst een schuldgevoel oproept.
Wat dat betreft vind ik toch dat we op irritante wijze door loterijhouders worden aangesproken. Ook Dayzers, het dochtertje van de Staatsloterij, weet van wanten: Dayzers, als je speelt om te winnen.
En het klopt, letterlijk gesproken dan. Ooit liet ik mij tot deelname verleiden en ben te laks met het opzeggen van deelname. In die tussentijd heb ik al heel wat prijzen mogen incasseren. Een paar weken geleden nog, zat ik in de prijzen! Heel praktisch heb ik daar geen omkijken naar. Want, ook nu weer werd de buit, met GEFELICITEERD U HEEFT GEWONNEN, automatisch op mijn bankrekening bijgeschreven.
Dayzers schreef het neer, precies zoals de loterijbobos er over denken: GEFELICITEERD, U HEEFT EEN KNAAK GEWONNEN. Wat heb je dan nog te klagen?!
