We waren wel meer in dat restaurantje geweest, heel erg lekker eten, goed betaalbaar, fijne sfeer en gezellige bediening. Alleen, de laatste keer was het ietsje anders wat de bediening betreft. Nog steeds goed en attent, maar vormelijk. Veel vormelijker. Door die kelner kreeg ik een flashback van jaren geleden. Een gebeurtenis die destijds zeker dagboekwaardig was. Toen hield ik echter geen voorvallenboek bij, zodat ik mijn herinnering nu alsnog kan neerschrijven.

Via de krant was ik in contact gekomen met een vrij exclusieve club van restaurants, waarmee we misschien wel wilden samenwerken, om de lezers van de krant van leuke eetaanbiedingen te kunnen laten profiteren. Die gedachte was genoeg om daarover met elkaar van gedachten te wisselen. Hiervoor had ik een afspraak met de voorzitter van deze club van horecanen.

Om mijn eigen genoegens niet uit het oog te verliezen, sprak ik af in het restaurant van de voorzitter vooraf te lunchen, wat van het eten een zakenlunch werd, wat declarabel was. De voorzitter zou ik dan direct na de lunch ontmoeten.

Ik stapte een pracht zaak binnen, sfeervol, maar ook een beetje chic. Het viel mij tegen dat ik de enige gast was. Maar oké, de menukaart zag er goed uit en de wijnkaart verleidelijk. Ik liet mij van alles lekker smaken. Jammer dat ik meer volk en daardoor gezelligheid moest ontberen. Ook de kelner was niet bepaald een vrolijk type. Correct, maar uiterst vormelijk. Het werd tijd om af te rekenen.

Na aan mijn financiële verplichtingen te hebben voldaan, noemde ik mijn naam en zei dat ik een afspraak met de eigenaar had; voorzitter van de horecaclub. “Dat is mij bekend, meneer.” Ik weet nog hoe attent ik het vond dat mijn gesprekspartner ’zijn personeel’ over mijn komst had geïnformeerd. Met “een ogenblikje meneer,” ging de kelner ’naar achteren.’

Niet veel later schudde de voorzitter mij, even vormelijk als de kelner, mij de hand. Logisch, want het wàs de hand van diezelfde kelner. Bij die constatering wist ik mijn binnenpret ook professioneel binnen te houden. Ik gaf, net als hij, geen krimp. Ook het gesprek is heel vormelijk gebleven, omdat ik al direct wist dat wij dit restaurant, omwille van de gezelligheid, dit de lezeres niet aan moesten doen.