1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Nu de Partij van de Arbeid (PvdA) 65 jaar oud is geworden, is het een goed moment om dit instituut met pensioen te sturen. Niet zonder te melden dat deze socialistische partij in al die jaren heel veel goeds heeft voortgebracht. Maar, op zn minst de uitstraling van deze politieke partij, is totaal versleten. Daar heeft topbestuurder Job Cohen, als politiek leider, geen verandering in kunnen brengen. Eerder heeft hij de slijtageplekken van de partij verder blootgelegd.
Simpelweg zijn zij niet opgewassen tegen de verhuftering en polarisatie, als gevolg van verharding en vervlakking van onze maatschappij; of eigenlijk van de wereld. Ook de naam van de arbeid heeft geen enkele aansluiting meer bij de politieke beleving van nu. Die naam moet dus worden veranderd. Maar meer dan dat! Tijd om de progressieve partijen onder één noemer te brengen. Uiteindelijk deden de christenen van de partijen KVP, ARP en CHU dit ook 30 jaar geleden. Voor dit moment niet zo succesvol, maar ondanks dat toch nog steeds onderdeel van deze regering.
Laat de Partij van de Arbeid zich omkatten, misschien wel onder de naam Partij van de Redelijkheid (PvdR), waar de SP, Groen Links en hopelijk ook D66 zich bij gaan aansluiten. Dat moet wel een dijk van een partij worden, een serieus tegenwicht voor de asociale verrechtsing, zeker als Jolande Sap, Emile Roemer of Alexander Pechtold de politiek leider gaat worden.
Veel heb ik al, zoals 4.2.jl., geschreven over mijn ongenoegen over de Postcodeloterij en wat zie ik vandaag? Onze lieftallige Prinses Maxima treedt op bij een happening van de Postcodeloterij. Ik heb geen idee waarom of waarvoor, wat ook niet nodig is, want geen enkel motief rechtvaardigt haar aanwezigheid bij dit dubieuze kansspel van de straatprijzen.
Zou het nou echt zo zijn dat onze wulpse Koningin in spé ook met haar postcode haar buitenkansje zoekt? Met 2245 AG gaat zij dan minimaal voor de straatprijs. Wie weet wedt zij wel op meerdere paarden en heeft zij ook ingezet op de postcode 2514 GL van het familiebelastingparadijs, (Paleis) Noordeinde 68 Den Haag. In dat geval zou zij ook haar schoonmoeder op haar privéadres kans op die straatprijs moeten gunnen, dus zal er ook wel zijn ingeschreven op postcode 2594 AM.
In dat geval heb ik toch wel heel graag, dat onze Koninklijke Hoogheid van Argentijnse Huize terstond haar deelname intrekt en zelfs de petitie tegen dezeopjutloterijmeeondertekent. Er zijn genoeg andere mogelijkheden om een kansje te wagen. Het zou leuk zijn als er eenDomeinloterijzou bestaan. Maxima zou dan binnen afzienbare tijd, zodra zij Koningin is, kunnen deelnemen met het Kroondomein. Natuurlijk doe ik dan óók met het Kroondomein mee. Uiteindelijk ben ik daar de digitale eigenaar van.
Maar zij kan evenzogoed, net als ik, ook deelnemen aan Dayzers. Dan is niet het Kroondomein, maar ons sterrenbeeldonze overeenkomst, hoewel ik haar dan liever als koe, dan als stier zie gerubriceerd. Met mijn 1405 en haar 1705 zijn wij in Dayzers elkaarslotgenoten.
Lijkt het nou zo, of heb ik meerdere overeenkomsten met leden van ons Koninklijke Huis?!
We waren wel meer in dat restaurantje geweest, heel erg lekker eten, goed betaalbaar, fijne sfeer en gezellige bediening. Alleen, de laatste keer was het ietsje anders wat de bediening betreft. Nog steeds goed en attent, maar vormelijk. Veel vormelijker. Door die kelner kreeg ik een flashback van jaren geleden. Een gebeurtenis die destijds zeker dagboekwaardig was. Toen hield ik echter geen voorvallenboek bij, zodat ik mijn herinnering nu alsnog kan neerschrijven.
Via de krant was ik in contact gekomen met een vrij exclusieve club van restaurants, waarmee we misschien wel wilden samenwerken, om de lezers van de krant van leuke eetaanbiedingen te kunnen laten profiteren. Die gedachte was genoeg om daarover met elkaar van gedachten te wisselen. Hiervoor had ik een afspraak met de voorzitter van deze club van horecanen.
Om mijn eigen genoegens niet uit het oog te verliezen, sprak ik af in het restaurant van de voorzitter vooraf te lunchen, wat van het eten een zakenlunch werd, wat declarabel was. De voorzitter zou ik dan direct na de lunch ontmoeten.
Ik stapte een pracht zaak binnen, sfeervol, maar ook een beetje chic. Het viel mij tegen dat ik de enige gast was. Maar oké, de menukaart zag er goed uit en de wijnkaart verleidelijk. Ik liet mij van alles lekker smaken. Jammer dat ik meer volk en daardoor gezelligheid moest ontberen. Ook de kelner was niet bepaald een vrolijk type. Correct, maar uiterst vormelijk. Het werd tijd om af te rekenen.
Na aan mijn financiële verplichtingen te hebben voldaan, noemde ik mijn naam en zei dat ik een afspraak met de eigenaar had; voorzitter van de horecaclub. Dat is mij bekend, meneer. Ik weet nog hoe attent ik het vond dat mijn gesprekspartner zijn personeel over mijn komst had geïnformeerd. Met een ogenblikje meneer, ging de kelner naar achteren.
Niet veel later schudde de voorzitter mij, even vormelijk als de kelner, mij de hand. Logisch, want het wàs de hand van diezelfde kelner. Bij die constatering wist ik mijn binnenpret ook professioneel binnen te houden. Ik gaf, net als hij, geen krimp. Ook het gesprek is heel vormelijk gebleven, omdat ik al direct wist dat wij dit restaurant, omwille van de gezelligheid, dit de lezeres niet aan moesten doen.
Het blijft een grote ergernis, als je via een website contact met een bedrijf wilt opnemen. Zij weten jou wel te vinden, maar zodra je (lastige) vragen wilt stellen, kan je ze niet anders dan met het invullen van een formulier bereiken. Of erger nog, via hun digitale hulp, een soort robotmannetje. Ook Bol.com bedient zich van zon onsympathiek, niets wetend digitaal robotmannetje, wat antwoorden geeft op niet gestelde vragen.
Vandaag wilde ik voor de i-Pad van mijn vrouw een i-book bestellen. Via i-Tunes kwam ik alleen op oude, Engelse boeken uit. Dus op naar Bol.com en ja, die hebben een ruim assortiment. Een testje voor drie knaken leek mij wel genoeg, waardoor mijn keuze viel op Haar naam was Sarah. Het leek allemaal zo simpel, uhh, nou ja het afgeven van de gegevens van je creditkaart dan. Met een paar klikken was mijn 7,50 aan Bol.com overgeschreven. Bepaald niet het gelijk oversteken principe.
Maar oké, nog een paar klikken en Sarah zou mijn computer binnenglijden. Het lijkt goed te gaan, want naast een pictogrammetje van het boek staat direct downloaden, dus: klik. Dan nog even: Naar uw download. Lijkt me dubbelop, maar goed: klik. Download: klik! Maar dan gebeuren er hele rare dingen. Er moet een filetje URLLINK.ACSM worden geopend, alleen wordt die optie niet geboden. Het is kiezen tussen opslaan en zoeken. Beide mogelijkheden geprobeerd en verder dan een wirwar van aanbiedingen, om tegen betaling het register van mijn PC te schonen, kwam ik niet. Wat ik ook probeerde, het betaalde i-book viel niet te downloaden. Weg poen?! Ja, dag!
Dan is het weer de website afspeuren, om uiteindelijk bij klantenservice uit te komen. Nou ja, bij Billie Bol, de computerpop. Wat een diep trieste dienstverlening. (zie hieronder een deel van de chat).
Dan kan je ook nog telefonisch contact opnemen, maar dan wel tegen 15 cent per minuut. Principieel weiger ik te betalen voor de wanprestaties van de leverancier zelf.
Nou had ik op het desbetreffende, niet te openen filetje, gezien dat e.boekhuis.nl daarvan de eigenaar is, dus op naar www.boekhuis.nl. Dat bleek dan weer een digitaal distributiecentrum te zijn van de boekuitgevers. Neemt niet weg dat zij per omgaande reageerden op mijn vraag. Weliswaar met het doorgestuurd hebben van mijn vraag naar klantenservice@bol.com. In ieder geval heb ik zo tenminste wel een e-mailadres van de digitale winkel van Bol. Maar het boek, lijkt een verhaal op zich te worden.
Nu het toeristenseizoen steeds dichterbij komt, komen er toch weer Scheveningse herinneringen bij mij boven. Mijn ouders beheerden namelijk ooit een hotel, direct aan de boulevard. Een toplocatie, maar wel een zwaar verwaarloosde accommodatie. Dat lag niet aan mijn ouders.
Zij waren voor de gasten eerder een toegevoegde waarde voor het slechte vakantieonderkomen. Oké, het kwam wel eens voor dat mijn vader een jonge jenever, met een heel klein scheutje citroenjenever voor de kleur, aan een Duitser verkocht, als een echt Hollandse Oude Jenever. Onbedoeld kennelijk een geweldig receptuur, want onze oosterbuur heeft gedurende zijn korte verblijf ruim een fles ouwe speciaal pikaan gemaakt. De klant werd dus niet getild, maar gewoon op zijn wenken bediend.
En dat kon van de eigenaar van het hotel niet worden gezegd. Alleen al door gebrek aan groot onderhoud aan het pand, terwijl wel het volle pond volgens Scheveningse normen door de gasten betaald moest worden. Gewoon misdadig. Maar ja, die ´heer´ van W. was ook een onbehouwen hork, modder vet, die zich met allerlei duistere zaken bezighield. Was eigenaar van een nachtclub en had ook nog een keten van slijterijen, waarvan ik overigens een chauffeur kende, waarop de term dief (zijn baas) en diefjesmaat erg goed van toepassing was.
Waar het de bedoeling was om het lege fust van filialen naar het centrale magazijn te brengen, nam hij de lege flessen wel in, maar bracht ze gedoceerd naar de concurrent om het weekend al stappend en vrijgevig door te komen. Een ander staaltje van zijn diefjes en diefjesmaat beschreef ik al eerder (Heen met de auto, terug met de brom.) in mijn kroondomein.
Na een paar jaar runnen van het hotel, waren mijn ouders de loze beloften, het achterstallig onderhoud aan te pakken, van W helemaal zat. Niet veel later nadat zij waren gestopt, werd van W. voor belastingfraude opgepakt. Scheveningen mocht de Belastingdienst dankbaar zijn. Het hotel kwam onder de hamer, daardoor in goede handen en werd volwaardig opgeknapt.
De keren dat wij in Scheveningen zijn, kunnen wij het niet nalaten om nog even langs de Zeekant te lopen. Aankomende week gaan we naar de Nederlandse film Sonny Boy, met opnames aan diezelfde Scheveningse Zeekant. Die verfilmde gebeurtenissen zullen echter van een geheel andere orde zijn.
Van harte heb ik recent een petitie ondertekend, waarin de overheid wordt verzocht de Postcodeloterij te verbieden. Over deze loterijterreur schreef ik ook al in mijn kroondomein, met de ludieke oproep via de te openen website www.loterijterreur.nl deelnemers en/of niet-deelnemers van de Postcodeloterij te registreren. Ik geef toe dat de petitie een veel beter middel is ter bestrijding van die ergerlijke loterij.
Kennelijk vindt men dat bij de Postcodeloterij ook en voelen zij de hete adem tot een verbod al in hun nek. Om die teloorgang voor te zijn, hebben zij nu al met de Vriendenloterij een opvolger voor de Postcodeloterij ontwikkeld, inclusief een spellenprogramma op tv. Ook bij deze opfokloterij hanteren zij het geraffineerde systeem, waarbij niet deelnemen op zn minst een schuldgevoel oproept.
Wat dat betreft vind ik toch dat we op irritante wijze door loterijhouders worden aangesproken. Ook Dayzers, het dochtertje van de Staatsloterij, weet van wanten: Dayzers, als je speelt om te winnen.
En het klopt, letterlijk gesproken dan. Ooit liet ik mij tot deelname verleiden en ben te laks met het opzeggen van deelname. In die tussentijd heb ik al heel wat prijzen mogen incasseren. Een paar weken geleden nog, zat ik in de prijzen! Heel praktisch heb ik daar geen omkijken naar. Want, ook nu weer werd de buit, met GEFELICITEERD U HEEFT GEWONNEN, automatisch op mijn bankrekening bijgeschreven.
Dayzers schreef het neer, precies zoals de loterijbobos er over denken: GEFELICITEERD, U HEEFT EEN KNAAK GEWONNEN. Wat heb je dan nog te klagen?!
Uitgelokt door onze regering staat er een actie op stapel van het onderwijspersoneel, wat mogelijk zelfs op een staking kan uitdraaien. Ik begrijp de actiebehoefte, maar zie minder in staken. Ben daar eigenlijk principieel tegen, wat misschien ook voort komt uit een ervaring van weleer.
Toen mijn politieke voorkeur nog volledig afhankelijk was van mijn carrière, inderdaad de VVD, werd ik door een Headhunter het socialistische dagblad Het Vrije Volk binnengeloodst. Daar was ik de eerste vreemde eend in de bijt. Mijn afwijkende mening was in mijn goed functioneren geen enkel probleem. Ook het contact met mijn collegas had daar totaal niet onder te lijden. Het tegendeel is waar, die vriendschappelijke collegialiteit ben ik nadien niet meer tegen gekomen. Alleen daarom al, blijf ik als Hagenees Rotterdam een warm hart toedragen, maar dit ter zijde.
Toch was er een moment dat er onderlinge spanningen ontstonden. Gek genoeg, doordat er stakingen uitbraken bij het Algemeen Dagblad (AD), de halve moeder van de krant. Tijdens een personeelsbijeenkomst werd ons gevraagd in te stemmen met solidair meestaken met het AD. Tijdens de stemmingsronde, met opsteken van handen, waren er negen collegas, waar ik er één van was, tegen die staking. De actie die toen volgde, heb ik mij destijds enorm kwaad overgemaakt. Met de gedachteflits, Wat een tering sausialiste, rechte ik mijn rug. Onder het motto dat voor en tegen niet goed was geteld, werd verzocht nogmaals je hand op te steken. Samen met nog een collega waren wij nu de enige twee die bij en wie is er tegen nog steeds hun hand opstaken. En dat geef ik je te doen .
De krant kwam drie dagen niet uit. Ik kwam drie dagen niet aan de krant. Maar omdat mijn werkzaamheden voornamelijk buiten de deur plaatsvonden, hoefde ik mijzelf niet te verloochenen en bleef ik normaal aan het werk. Nadat alles weer normaal op gang was gekomen was de sfeer weer als vanouds. Het Unheimische gevoel van een staking ben ik echter nooit vergeten.
Zou suiker vandaag worden ontdekt, zou het direct als dodelijk gif worden verboden. Toch krijgen we per persoon, via heel veel voedingswaar, gemiddeld zon 38 kilo suiker per jaar naar binnen. Niet voor niets wordt er al jaren een strijd geleverd om het gebruik van suiker drastisch terug te dringen. Suiker is een van de grote boosdoeners van de hart- en vaatziekten. Je wordt er dik van en het jaagt de bloeddruk op.
Met Light producten, zoals Cola Light, wordt enigszins het overmatige suikergebruik bestreden. Hoe kan het dan gebeuren dat de Suiker Unie heel asociaal als noviteit met een schenkpak suiker is gekomen?! Kennelijk is het hen een rotzorg dat de consument weer meer van dit witte gif naar binnenkrijgt. Als er maar rijkelijk wordt gestrooid. In een aantal tv-commercials showen ze dan ook hoe je (veel te) scheutig met dit goedje om moet gaan. Dit Uniegif gaat toch zeker wel verboden worden?!
Het tv programma Opsporing Verzocht gaat steeds meer op een driekwartier lange tv-commercial voor de PVV lijken. Met de Provinciale Statenverkiezingen van 2 maart a.s. in het vooruitzicht, zou daardoor dat programma eigenlijk tot die tijd van de buis af moeten. Òf de programmamakers moeten daders van een bepaalde signatuur de aankomende maand buiten het programma houden. Maar ja, valt er dan nog wel een volwaardig programma te maken?!
Edith Schippers, Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport heeft nou niet direct mijn politieke kleur, maar gisteren was zij tijdens haar interview in het tv-programma Buitenhof wel heel duidelijk. Ook zij is, evenals haar evenknie de Minster President himself, een verademing om aan te horen.Wat hebben we dat in het Balkenende-tijdperk moeten ontberen.
Neemt niet weg dat zij behoorlijk sombere geluiden over de gezondheidzorg liet horen. Deels zal die soep van het (te) rechtse kabinet niet zo heet gegeten worden. Anderzijds kwamen er aannemelijke feiten voorbij, die zorgen baren. Sowieso voorspelt zij ons dat de eigen bijdrage voor de zorgverzekering de komende jaren zullen blijven stijgen. Oorzaak , natuurlijk de technologische vooruitgang en de vergrijzing. Nog een geluk dat zij politiek geen meerderheid weet te krijgen voor het verder uitkleden van de basisverzekering.
Los van het politiek denken, staat wel vast dat de nationale zorg onze grootste zorg is. Onbetaalbaar aan het worden is. Daarom geloof ik dat wij babyboomers, de senioren dus, ons extra steentje met gesloten beurs moeten bijdragen. Als ervaringsdeskundige heb ik daar, naar valt te vrezen, een oplossing voor, die mij niet door alle boomers in dank zal worden afgenomen. Het zij zo.
Vanaf bijvoorbeeld je veertigste levensjaar, maar wie weet veel eerder, ben je aan jezelf en aan de maatschappij verplicht om je gezondheid voor een belangrijk deel zelf te onderhouden. Door de overheid zou je verplicht moeten kunnen worden gesteld, om òf actief te sporten, òf om aan fitness te gaan doen. Dat moeten natuurlijke geen Chinese- of Japanse toestanden worden, waarbij je in een groot collectief van je werkgever, of buurtschap in een verplicht klasje gymnastiekoefeningen moet doen.
Nee, het is en blijft vrijheid blijheid, zonder vrijblijvendheid.Door het gehele land moeten er heel veel meer fitnesscentra komen. Sportscholen met een hoge gezelligheidsfactor, waar je professioneel in conditietraining wordt begeleid. In alles moet het een aangenaam ontmoetingscentrum worden, waar ook weer eens analoog (is mond tot mond) kan worden getwitterd.
Het is op zeker dat met 'bewegen' in dit gezondheids-ontmoetingscentrum ieder op eigen niveau, met personal coaching , er gezonder van gaat worden. En dat gaat ons klauwen met geld aan artsen-, ziekenhuisbezoek en aan medicijnen schelen.
Nogmaals, ik ben een ervaringsdeskundige en geef, ter ondersteuning van mijn betoog, mijn medische gegevens prijs: Met fitness ben ik ruim 15 kilo vet kwijtgeraakt; zijn mijn verslechterde longen zodanig vooruit gegaan, dat ik met gemak duinheuveltjes pak. Traplopen is hierbij voor mij opnieuw een vanzelfsprekendheid geworden; Mijn compleet vastgelopen schouders hebben nu weer enige souplesse. Sowieso is het rotspelletje niet meer nodig, om met behulp van röntgenstralen kalk tussen mijn schoudergewrichten weg te spuiten.
Zo ontloop ik veel medisch onderzoek, met de daarbij behorende kosten. Daarom, als het maar even kan, moeten wij babyboomers allemaal gezellig, onder begeleiding gaan bewegen. Eigenlijk verplicht, met je huisarts als animator.
Een leuke bijkomstigheid is, dat de dagen dat je niet sport, je dit weer ouderwets als een dag vrij kan beschouwen. En dat is best een lekker gevoel.
Ondanks dat ik een intensief alternatief geneeswijze-circuit op mijn naam heb staan, heb ik mij nooit door de commercie laten paaien, om een gezondheidskettinkje te gaan dragen, of de immens populaire bionische armband van de jaren tachtig voor veel geld aan te schaffen. Toen een wijs besluit, want de promotor van deze wonderband, Nico Foxie Foxtrot Haak, werd er niet ouder dan 51 jaar mee. De gezondheidshaak van deze eeuw, het balansbandje wat ook het Nederlands Elftal in Zuid-Afrika droeg, bleek na een wetenschappelijk onderzoek van het VU, ook niet meer te zijn dan een poentrekker van Wesley en Yolanthe.
Ook daar zijn mijn duiten niet aan opgegaan. Gierigheid of wantrouwen? Ik houd het natuurlijk op het laatste. Hoewel, inmiddels is er een gezondheidsdingetje, wat ik gratis kreeg, wat nu wel eerlijke kans op succes zal krijgen. Maar dat heeft dan wel heel erg te maken met de afkomst van het kleinood.
Afgelopen week, tijdens de wandelmarathon, werd ik door mensen van het Reumafonds aangesproken, of ik enig idee had wat een kastanje voor je kan doen. Geen idee, ik weet wel dat ik ze te vaak voor mijn baas uit het vuur heb moeten halen. Mijn serieuze antwoord werd met een glimlach beloond. En met meer, met de wel heel speciale werking van een kastanje.
Wetenschappelijk is het bewezen, dat een kastanje bij je dragen, goed is voor een algehele doorbloeding. Waarmee ondermeer de strijd tegen ontstekingen wordt aangegaan.
Nu mijn eigen belang was aangesproken, ging ik natuurlijk verder op de details in. Met als slot van hun betoog dat, als ik maar geduld betracht, mijn holtenontstekingen op zn minst minder kunnen worden. Hierbij werd mij vol overtuiging een kastanje overhandigd.
Het zal toch niet gebeuren, na zeven operaties.....
Wat mèn betref ken die klaute NS de bâht hachele. Bè die tinnifmaatschappè make ze de eine blundâh na de andere, gaan bèna alle trènstelle kapot, vegete ze de rèzigars goed te informeire en gebrùike ze een rèskaagt die ut vaak nie doet en nie te begrèpe is. Twort tèd dat die zakkevullers an de top van die railsrauvâhs zondâh één cent motte oppluire.
Het wil nog wel eens gebeuren dat ik zo vreselijk kwaad ben, dat mijn Algemeen Beschaafd Nederlands (ABN) zich als vanzelf omzet in het platte Haags van mijn geboortestad. Geloof het maar, ik ben woest! Daarom lijkt het mij beter om bovenstaande tekst niet te ondertitelen.
En natuurlijk gaat het weer om de Nederlandse Spoorwegen. Simpel een trein van A naar B te laten rijden is bij die railrovers op zich al een kunst die ze nauwelijks verstaan. Ook al doordat de meeste van hun aangekochte treinstellen niet door een APK keuring zouden komen. Maar dat is nog niet alles ..
Tegenwoordig reis je op een digitaal reisabonnement, waar je zoveel onlogische handelingen voor moet verrichten, dat het wel fout moet gaan. Sta je bij de NS automaat verschijnt er een bericht in het scherm dat je via internet moet activeren. Zit je thuis achter de PC word je verzocht bij de NS automaat te activeren. En zo stuurt deze desastreuze vervoerswinkel je van automaat naar PC en van PC naar automaat. Maar dat is nog niet alles .
Wil je het jezelf ietsje makkelijker maken, kies je er voor om je OV-chipkaart, onderdeel van je NS-abonnement, automatisch op te laten waarderen, waarmee je voorkomt dat je door een te kort aan saldo de trein niet kan nemen. Via je PC ga je dan natuurlijk naar Mijn NS. Fout!
Je moet een account aanmaken bij Mijn OV-chipkaart. Welke dwaas heeft dat mogen bedenken?! Alsof je bij Albert Hein een pak macaroni koopt, bij de supermarkt de pasta afrekent en bij de verpakkingsmaatschappij het doosje gaat betalen. Maar dat is nog niet alles .
Heb je eenmaal de aanvraag gedaan, word je verzocht via je bank 0,01 aan hen over te maken (?!). Maar dat is nog niet alles .
Op verzoek, om via de automaat je bestelling op te halen, waarmee ze activeren van het automatisch saldo ophogen bedoelen,krijg je bij de NS-automaat de melding dat er geen bestelling voor je klaar staat en dat je via internet bla,bla, bla. Je wordt verdomme alweer teruggestuurd naar je PC.
Na op je PC alle benodigde handelingen via Mijn NS en Mijn OV-chipkaart nog eens te hebben doorgelopen, wil je ten einde raad digitaal contact, om er achter te komen welke idiote stap ze nog meer hebben bedacht, om het de klant zo moeilijk mogelijk te maken. Natuurlijk moet je op hun site eerst geduldig spoorzoeken, alvorens de button contact kan worden aangeklikt. De dag er op ontvang je dan antwoord en geloof het of niet .
Bij de NS-automaat kan je jouw NS-OV-chipkaart dit keer niet activeren, want daarvoor moet je als niet roker naar je sigarenboer!
Dan is het toch niet gek dat ik als eerzaam burger blij ben dat de OV-chipkaart is gekraakt!Misschien dat de top van firma incompetentie dan eindelijk op moet pleuren!
Er zijn momenten dat luisteren boven het schrijven gaat. En dat is nu. Tijdens de Tweede Kamerdebatten over een politietrainingsmissie naar Afghanistan.
Op het gevaar af dat ik de indruk wek altijd naar Goede Tijden, Slechte Tijden (GTST) te kijken, besteed ik er toch in mijn blog aandacht aan. Al zappend kwam ik vanavond op deze soap uit, waarbij mij in een snapshot opviel, hoe er een biertje werd gedronken. Heel typerend voor onze economie, waarvan de gevolgen van de kredietcrisis nog steeds zichtbaar zijn. Misschien klinkt mijn constatering nog al gezwollen, maar ik zal het uitleggen.
Bij de commerciële tv-zenders verdienen ze niet alleen geld aan de reclamecommercials, maar ook aan zogenaamde product placing. Hierbij wordt op een natuurlijke manier een product vol in beeld gebracht. Zo kon het gebeuren dat in een soapserie elke uitzending wel een Yakultje werd gedronken, of een Amstelbiertje werd gepakt. Hiervoor moesten de fabrikanten (adverteerders) dan wel veel geld betalen.
Is er dan een moment dat er geen adverteerders zijn te vinden voor een optreden in de soap, zijn de producenten ook niet bereid een merk in beeld te brengen. Zoals dit keer Lieke van Lexmond (nee ècht, haar soapnaam ken ik niet), die een biertje drinkt, met heel nadrukkelijk haar hand voor het biermerk. Zonder dat het geld oplevert zal de commerciële tv geen sluikreclame toestaan.
Editie NL van RTL4 wist vanavond te melden dat er steeds meer dure smartphones worden gejat. Het wordt de, vaak jonge, crimineeltjes, ook erg makkelijk gemaakt. Door het bellen, internetten en twitteren op straat, is het een kwestie van gewoon even het mobieltje uit handen te gritsen en weg te spurten.
Dit probleem deed zich nog niet voor met het (nu al) ouderwetse koelkastmobieltje. Want daaraan was er voor de straatrover veel te weinig te verdienen. Ons mobieltje van de jaren zestig had helemaal geen straatwaarde. De hardware bestond namelijk uit niets meer dan twee conservenblikjes en een aantal meter touw.
Toch werkte deze eerste mobiele telefoon in mijn herinnering erg goed. Zover mogelijk uit elkaar stond je met je gesprekspartner te praten èn te luisteren in een conservenblikje, die met vliegertouw met elkaar waren verbonden.
Achteraf bevreemd het mij alsnog, dat alleen kinderen zo met elkaar communiceerden. Daarom ben ik benieuwd of de dubbelblikfoon ook ècht werkte?! Het lijkt mij leuk als gebruikers van weleer met hun belervaring reageren (het werkte wel of het werkte niet). Misschien staat er dan ook wel een wetenschapper op, die langs die weg het mogelijke of het onmogelijke hier wil onderbouwen.
Boeren zonder vrouw boeren goed. Het lijkt een seksistische opmerking, maar de werkelijkheid ontneemt die aantijging alle kracht. Tenminste, als hier het TV programma Boer zoekt vrouw wordt bedoeld. En dat is zo, want alle mediadeskundigen vielen vanochtend van verbazing van hun stoel, toen zij de kijkcijfers op hun laptop binnenkregen. Maar liefst 5,1 miljoen Nederlanders hadden gisteravond naar dit datingprogramma gekeken. Een kijkcijfer wat nauwelijks voorkomt. Zelfs wetenschappers zoeken inmiddels naar het antwoord op de vraag wat het geheim is van dit ongekende succes.
Toen ik dat las brak mijn klomp. Moet ik, met mijn boerenverstand, daar nou het simpele antwoord opgeven?! Er waren gewoon 6 miljoen Nederlanders die op een rustige zondagavond niets anders wilden doen, dan TV kijken op de bank. Met niet meer intentie dan bewegende plaatjes kijken. Daarvoor hadden zij de keuze uit: 1.) Boer zoekt vrouw; 2.) De weg naar het Avondland; 3.) een deeltje van de serie Boardwalk Empire en op RTL 4 Dr. Dolittle 2.
Is het dan gek dat het merendeel van de passieve kijkers voor Nederland 1 hadden gekozen?! Daarover de wetenschap willen raadplegen is pure boerenbedrog.
Tijdens de tweede etappe van de wandelmarathon kwam bij mij een oud Broodjeaapverhaal naar boven, doordat ik voor mij een man de bosjes in zag duiken. Het viel mij op dat er geen staand silhouet van hem overbleef, maar dat zijn base ball cap op navelhoogte schimmig zichtbaar bleef.
Nou kan het bij mij er echt niet in dat deze man de plasfatsoensnormen van zijn vrouw, door te zitten op de wc, zo serieus heeft genomen, dat hij in de vrije natuur ook het staande piesen voor het hurken heeft verruild. Nee, hij ging gewoon zitten kakken, een bruine trui breien, zoals Haagse Harry dat zou noemen. Ik stelde mij voor hoe ongemakkelijk deze wandelaar zich in die situatie gevoeld zal moeten hebben. Je moet zon dag maar last van je darmen hebben, wie weet door net even te veel erwtensoep te hebben gegeten.
Maar goed, dat Broodjeaapverhaal, wat ook met het kakken in de natuur te maken heeft.:
Aan de rand van een bos waren bouwvakkers bezig een huis te bouwen. Dit nog in een tijd dat de Arbo-wet geen toiletcabine op het bouwterrein voorschreef. Gezien de locatie van de nieuwbouw, werd een mobiel WC totaal niet gemist. Ze gingen gewoon even het bos in. Omdat rooie Willem rond de lunchtijd zich altijd even afzonderde, om even later zijn poepgebeurtenis in geuren en kleuren te verhalen, werd het voor zijn collegas de hoogste tijd om hem een poets te bakken.
Zodra het zijn poeptijd was slopen zijn maten met een plank achter hem aan. Nadat hij was neergehurkt, werd er door zijn maten voorzichtig een plank onder zijn kont geschoven. Toen de ontlasting daar op was gevallen, werd omzichtig de plank weer ingetrokken en geloerd hoe de afronding van het kakken verder zou verlopen. De schijter maakte zich schoon en keek achterom wat voor moois hij er dit keer van had gebakken.
???? Geen drol te zien waardoor rooie Wim paniekerig, opnieuw gehurkt, zijn broek doorzocht. Geen drol?! En hij had hem toch zijn lichaam uit voelen gaan?! In een vierkante meter rond zijn poepplek zocht hij koortsachtig naar zijn drol.
Krom van het lachen verlieten de gluurders de bosrijke poepdoos van Willem, om hem even later alsof er niets was gebeurd, weer in het midden te ontvangen. Zonder direct over zijn ontlasten te beginnen, ging die rooie stilletjes zitten.Wat ben je stil Willem, heb je vandaag geen poepgoed verhaal? Meer dan een knik kon er niet van af.En je ziet zo bleek, gingen ze sarrend door. Willem hield zijn mond, dook met koffietijd toch nog even de bosjes in en bleef de rest van de dag een beetje afzijdig van zijn maten.
Vandaag, maar ook morgen, wandel ik een thuiswedstrijd, de wandelmarathon van Egmond. Inmiddels is dat de achtste keer, dus wat dat betreft is de spanning er wel een beetje af. Het blijft gewoon een leuke happening. Overigens, zeker die noordroute, loeizwaar. Waarbij ook nog eens de moeilijkheidsfactor van smalle bospaden, mul zand en duizenden deelnemers, waardoor er in een groot deel van het parcours file wordt gewandeld.
Door de aard van het beestje lukt het mij dan niet om mij daar in te schikken, zoals er velen zijn die in getemperd tempo, een gezellig praatje maken. Heel even lukte dat mij, met twee leuke vrouwen uit Meppel en ergens uit Overijssel. Twee zussen die van de wandelmarathon jaarlijks een zussenweekend maken. Daarbij dacht ik met weemoed terug aan de edities twee tot en met zes, die ik met mijn zus heb gelopen. Dagen die zich boven vele mooie levensmomenten hebben uitgetild.
Het nakomertje, we schelen zeven jaar, heeft het echter behoorlijk op haar heupen gekregen. Letterlijk dan, want zij kan nu hooguit nog tien kilometer per tocht er uit persen. Samen Egmond is er dus niet meer bij. Lullig, dat het geraamte een extra samenzijn kan vergriepen. Temeer doordat we tweehonderd kilometer uit elkaar wonen, waardoor onze meetings gedoseerd zijn.
Wat een geluk dat mijn vrouw een ander opgebouwde traditie toch in ere houdt. Ontstaan uit de wens van mn zus, eten we vanavond heerlijk ouderwets gemaakte erwtensoep.
