1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Wat mèn betref ken die klaute NS de bâht hachele. Bè die tinnifmaatschappè make ze de eine blundâh na de andere, gaan bèna alle trènstelle kapot, vegete ze de rèzigars goed te informeire en gebrùike ze een rèskaagt die ut vaak nie doet en nie te begrèpe is. Twort tèd dat die zakkevullers an de top van die railsrauvâhs zondâh één cent motte oppluire.
Het wil nog wel eens gebeuren dat ik zo vreselijk kwaad ben, dat mijn Algemeen Beschaafd Nederlands (ABN) zich als vanzelf omzet in het platte Haags van mijn geboortestad. Geloof het maar, ik ben woest! Daarom lijkt het mij beter om bovenstaande tekst niet te ondertitelen.
En natuurlijk gaat het weer om de Nederlandse Spoorwegen. Simpel een trein van A naar B te laten rijden is bij die railrovers op zich al een kunst die ze nauwelijks verstaan. Ook al doordat de meeste van hun aangekochte treinstellen niet door een APK keuring zouden komen. Maar dat is nog niet alles ..
Tegenwoordig reis je op een digitaal reisabonnement, waar je zoveel onlogische handelingen voor moet verrichten, dat het wel fout moet gaan. Sta je bij de NS automaat verschijnt er een bericht in het scherm dat je via internet moet activeren. Zit je thuis achter de PC word je verzocht bij de NS automaat te activeren. En zo stuurt deze desastreuze vervoerswinkel je van automaat naar PC en van PC naar automaat. Maar dat is nog niet alles .
Wil je het jezelf ietsje makkelijker maken, kies je er voor om je OV-chipkaart, onderdeel van je NS-abonnement, automatisch op te laten waarderen, waarmee je voorkomt dat je door een te kort aan saldo de trein niet kan nemen. Via je PC ga je dan natuurlijk naar Mijn NS. Fout!
Je moet een account aanmaken bij Mijn OV-chipkaart. Welke dwaas heeft dat mogen bedenken?! Alsof je bij Albert Hein een pak macaroni koopt, bij de supermarkt de pasta afrekent en bij de verpakkingsmaatschappij het doosje gaat betalen. Maar dat is nog niet alles .
Heb je eenmaal de aanvraag gedaan, word je verzocht via je bank 0,01 aan hen over te maken (?!). Maar dat is nog niet alles .
Op verzoek, om via de automaat je bestelling op te halen, waarmee ze activeren van het automatisch saldo ophogen bedoelen,krijg je bij de NS-automaat de melding dat er geen bestelling voor je klaar staat en dat je via internet bla,bla, bla. Je wordt verdomme alweer teruggestuurd naar je PC.
Na op je PC alle benodigde handelingen via Mijn NS en Mijn OV-chipkaart nog eens te hebben doorgelopen, wil je ten einde raad digitaal contact, om er achter te komen welke idiote stap ze nog meer hebben bedacht, om het de klant zo moeilijk mogelijk te maken. Natuurlijk moet je op hun site eerst geduldig spoorzoeken, alvorens de button contact kan worden aangeklikt. De dag er op ontvang je dan antwoord en geloof het of niet .
Bij de NS-automaat kan je jouw NS-OV-chipkaart dit keer niet activeren, want daarvoor moet je als niet roker naar je sigarenboer!
Dan is het toch niet gek dat ik als eerzaam burger blij ben dat de OV-chipkaart is gekraakt!Misschien dat de top van firma incompetentie dan eindelijk op moet pleuren!
Er zijn momenten dat luisteren boven het schrijven gaat. En dat is nu. Tijdens de Tweede Kamerdebatten over een politietrainingsmissie naar Afghanistan.
Op het gevaar af dat ik de indruk wek altijd naar Goede Tijden, Slechte Tijden (GTST) te kijken, besteed ik er toch in mijn blog aandacht aan. Al zappend kwam ik vanavond op deze soap uit, waarbij mij in een snapshot opviel, hoe er een biertje werd gedronken. Heel typerend voor onze economie, waarvan de gevolgen van de kredietcrisis nog steeds zichtbaar zijn. Misschien klinkt mijn constatering nog al gezwollen, maar ik zal het uitleggen.
Bij de commerciële tv-zenders verdienen ze niet alleen geld aan de reclamecommercials, maar ook aan zogenaamde product placing. Hierbij wordt op een natuurlijke manier een product vol in beeld gebracht. Zo kon het gebeuren dat in een soapserie elke uitzending wel een Yakultje werd gedronken, of een Amstelbiertje werd gepakt. Hiervoor moesten de fabrikanten (adverteerders) dan wel veel geld betalen.
Is er dan een moment dat er geen adverteerders zijn te vinden voor een optreden in de soap, zijn de producenten ook niet bereid een merk in beeld te brengen. Zoals dit keer Lieke van Lexmond (nee ècht, haar soapnaam ken ik niet), die een biertje drinkt, met heel nadrukkelijk haar hand voor het biermerk. Zonder dat het geld oplevert zal de commerciële tv geen sluikreclame toestaan.
Editie NL van RTL4 wist vanavond te melden dat er steeds meer dure smartphones worden gejat. Het wordt de, vaak jonge, crimineeltjes, ook erg makkelijk gemaakt. Door het bellen, internetten en twitteren op straat, is het een kwestie van gewoon even het mobieltje uit handen te gritsen en weg te spurten.
Dit probleem deed zich nog niet voor met het (nu al) ouderwetse koelkastmobieltje. Want daaraan was er voor de straatrover veel te weinig te verdienen. Ons mobieltje van de jaren zestig had helemaal geen straatwaarde. De hardware bestond namelijk uit niets meer dan twee conservenblikjes en een aantal meter touw.
Toch werkte deze eerste mobiele telefoon in mijn herinnering erg goed. Zover mogelijk uit elkaar stond je met je gesprekspartner te praten èn te luisteren in een conservenblikje, die met vliegertouw met elkaar waren verbonden.
Achteraf bevreemd het mij alsnog, dat alleen kinderen zo met elkaar communiceerden. Daarom ben ik benieuwd of de dubbelblikfoon ook ècht werkte?! Het lijkt mij leuk als gebruikers van weleer met hun belervaring reageren (het werkte wel of het werkte niet). Misschien staat er dan ook wel een wetenschapper op, die langs die weg het mogelijke of het onmogelijke hier wil onderbouwen.
Boeren zonder vrouw boeren goed. Het lijkt een seksistische opmerking, maar de werkelijkheid ontneemt die aantijging alle kracht. Tenminste, als hier het TV programma Boer zoekt vrouw wordt bedoeld. En dat is zo, want alle mediadeskundigen vielen vanochtend van verbazing van hun stoel, toen zij de kijkcijfers op hun laptop binnenkregen. Maar liefst 5,1 miljoen Nederlanders hadden gisteravond naar dit datingprogramma gekeken. Een kijkcijfer wat nauwelijks voorkomt. Zelfs wetenschappers zoeken inmiddels naar het antwoord op de vraag wat het geheim is van dit ongekende succes.
Toen ik dat las brak mijn klomp. Moet ik, met mijn boerenverstand, daar nou het simpele antwoord opgeven?! Er waren gewoon 6 miljoen Nederlanders die op een rustige zondagavond niets anders wilden doen, dan TV kijken op de bank. Met niet meer intentie dan bewegende plaatjes kijken. Daarvoor hadden zij de keuze uit: 1.) Boer zoekt vrouw; 2.) De weg naar het Avondland; 3.) een deeltje van de serie Boardwalk Empire en op RTL 4 Dr. Dolittle 2.
Is het dan gek dat het merendeel van de passieve kijkers voor Nederland 1 hadden gekozen?! Daarover de wetenschap willen raadplegen is pure boerenbedrog.
Tijdens de tweede etappe van de wandelmarathon kwam bij mij een oud Broodjeaapverhaal naar boven, doordat ik voor mij een man de bosjes in zag duiken. Het viel mij op dat er geen staand silhouet van hem overbleef, maar dat zijn base ball cap op navelhoogte schimmig zichtbaar bleef.
Nou kan het bij mij er echt niet in dat deze man de plasfatsoensnormen van zijn vrouw, door te zitten op de wc, zo serieus heeft genomen, dat hij in de vrije natuur ook het staande piesen voor het hurken heeft verruild. Nee, hij ging gewoon zitten kakken, een bruine trui breien, zoals Haagse Harry dat zou noemen. Ik stelde mij voor hoe ongemakkelijk deze wandelaar zich in die situatie gevoeld zal moeten hebben. Je moet zon dag maar last van je darmen hebben, wie weet door net even te veel erwtensoep te hebben gegeten.
Maar goed, dat Broodjeaapverhaal, wat ook met het kakken in de natuur te maken heeft.:
Aan de rand van een bos waren bouwvakkers bezig een huis te bouwen. Dit nog in een tijd dat de Arbo-wet geen toiletcabine op het bouwterrein voorschreef. Gezien de locatie van de nieuwbouw, werd een mobiel WC totaal niet gemist. Ze gingen gewoon even het bos in. Omdat rooie Willem rond de lunchtijd zich altijd even afzonderde, om even later zijn poepgebeurtenis in geuren en kleuren te verhalen, werd het voor zijn collegas de hoogste tijd om hem een poets te bakken.
Zodra het zijn poeptijd was slopen zijn maten met een plank achter hem aan. Nadat hij was neergehurkt, werd er door zijn maten voorzichtig een plank onder zijn kont geschoven. Toen de ontlasting daar op was gevallen, werd omzichtig de plank weer ingetrokken en geloerd hoe de afronding van het kakken verder zou verlopen. De schijter maakte zich schoon en keek achterom wat voor moois hij er dit keer van had gebakken.
???? Geen drol te zien waardoor rooie Wim paniekerig, opnieuw gehurkt, zijn broek doorzocht. Geen drol?! En hij had hem toch zijn lichaam uit voelen gaan?! In een vierkante meter rond zijn poepplek zocht hij koortsachtig naar zijn drol.
Krom van het lachen verlieten de gluurders de bosrijke poepdoos van Willem, om hem even later alsof er niets was gebeurd, weer in het midden te ontvangen. Zonder direct over zijn ontlasten te beginnen, ging die rooie stilletjes zitten.Wat ben je stil Willem, heb je vandaag geen poepgoed verhaal? Meer dan een knik kon er niet van af.En je ziet zo bleek, gingen ze sarrend door. Willem hield zijn mond, dook met koffietijd toch nog even de bosjes in en bleef de rest van de dag een beetje afzijdig van zijn maten.
Vandaag, maar ook morgen, wandel ik een thuiswedstrijd, de wandelmarathon van Egmond. Inmiddels is dat de achtste keer, dus wat dat betreft is de spanning er wel een beetje af. Het blijft gewoon een leuke happening. Overigens, zeker die noordroute, loeizwaar. Waarbij ook nog eens de moeilijkheidsfactor van smalle bospaden, mul zand en duizenden deelnemers, waardoor er in een groot deel van het parcours file wordt gewandeld.
Door de aard van het beestje lukt het mij dan niet om mij daar in te schikken, zoals er velen zijn die in getemperd tempo, een gezellig praatje maken. Heel even lukte dat mij, met twee leuke vrouwen uit Meppel en ergens uit Overijssel. Twee zussen die van de wandelmarathon jaarlijks een zussenweekend maken. Daarbij dacht ik met weemoed terug aan de edities twee tot en met zes, die ik met mijn zus heb gelopen. Dagen die zich boven vele mooie levensmomenten hebben uitgetild.
Het nakomertje, we schelen zeven jaar, heeft het echter behoorlijk op haar heupen gekregen. Letterlijk dan, want zij kan nu hooguit nog tien kilometer per tocht er uit persen. Samen Egmond is er dus niet meer bij. Lullig, dat het geraamte een extra samenzijn kan vergriepen. Temeer doordat we tweehonderd kilometer uit elkaar wonen, waardoor onze meetings gedoseerd zijn.
Wat een geluk dat mijn vrouw een ander opgebouwde traditie toch in ere houdt. Ontstaan uit de wens van mn zus, eten we vanavond heerlijk ouderwets gemaakte erwtensoep.
Goedenavond meneer Kroon, mag ik u even storen? Uhh, nou ja, ligt er aan waarvoor. Nou meneer Kroon, ik mag u als gewaarde klant van de Nederlandse Energie Maatschappij de aller laagste energieprijs aanbieden en dat zelfs vastgelegd voor drie jaar. Wat vindt u daarvan meneer Kroon? Wat moet ik daarvan vinden? Nou meneer Kroon, dat is toch fantastisch! Als u het goed vindt ga ik ons gesprek verder opnemen en vraag u akkoord te gaan met die drie jaar. Kan ik de opname starten? Uhh, nee! Wilt u dan niet de laagste prijs? Jazeker, maar dat regel ik zelf dan wel via internet Maar u kunt toch beter . Ja, dan kan ik zeker, onderbrak ik de stem abrupt. Fijn dat u mij niet meer belt. Zijn instemming heb ik niet verder afgewacht, het was etenstijd.
Het is waar dat er nog maar heel weinig van die zevertelefoontjes binnenkomen. Ze mogen het ook niet meer, tenzij je ooit klant bent geweest en ze zo je rechtmatig kunnen bellen. Maar ook niet-klanten kunnen toch nog steeds op een belletje van het callcenter rekenen. Dan hebben ze eerst via internet een handigheidje met je uitgehaald, om hun belpermissie te scoren.
De laatste tijd heb ik heel wat van die handigheidjes in mijn mailbox langs zien komen. Allemaal weg gepletterd. Tot ze toch weer die gevoelige snaar wisten te raken. Achteraf stom, want we hebben een prima Nessepresso-apparaat. Maar ja, het gaat over je favoriete koffie en waarom zou je dan niet deelnemen?!
Nou gewoon, omdat dan alles en iedereen je s avonds weer telefonisch komen lastig vallen. Want, waar het lijkt dat het om koffie gaat, blijkt bij het deelnemen, dat het hemd van je lijf wordt gevraagd over van alles waar ze niets mee te maken hebben en waarover ze later telefonisch komen doorzeuren. Waag het niet om vragen onbeantwoord te laten
Natuurlijk ben ik tussentijds afgehaakt, om later niet bij ze op de koffie te komen.
Het blijft via de media maar over ons heen rollen, de seksschandalen in de katholieke kerk. Zo langzamerhand lijkt het meer regel dan uitzondering, dat geestelijken zich aan kinderen vergrepen. Maar valt het die priesters eigenlijk wel zo zwaar aan te rekenen? Kan het zijn dat zij door dekerkgangers van weleer tot seksueel handelen werden aangespoord?! Natuurlijk dan wel onbedoeld, maar toch.
Om eigen ziel te schonen zaten immers een aantal van hen, in die verschrikkelijke biechthokjes, de meest erotische verhalen te vertellen. Dan is het niet gek, dat de biechtvader daarbij zijn fantasie de vrije loop liet en de meest zinnenprikkelende beelden bij hem boven kwamen. Zo werd meneer pastoor wekelijks in zijn eigen pornocabine opgegeild.
In 1988 kwam het schandaal naar buiten, dat de zwaar geestelijk gehandicapte Jolanda Venema naakt aan de centrale verwarming van haar kale kamer was geketend. Een gevolg van het sociale beleid onder het kabinet Lubbers I, van CDA en VVD. Gisteren kwamen schokkende, illegaal gemaakte, beelden naar buiten van Brandon van Ingen, een 18 jarige, zwaar verstandelijk gehandicapte jongen, die in de instelling van s Heeren Loo al drie jaar aan de muur van zijn kale kamer zit vastgebonden en niet naar buiten is geweest. Dit keer het gevolg van het sociale beleid van Rutte I, inderdaad óók CDA en VVD.
Vanavond was er in De Wereld Draait Door een hartverscheurend interview met de ouders van Dexter, eveneens een geestelijk zwaar gehandicapte jongen, die ook veroordeeld zou zijn tot structureel vrijheidsbeperkende middelen en maatregelen, zoals de beleidsmakers dit ketenen noemen. Dexter heeft het ongekende geluk dat zijn ouders beide hun eigen bedrijf hebben opgegeven, om continue (en dat is 20 uur per etmaal) voor hun zoon te zorgen. Wij zijn als het ware in loondienst van Dexter en leven van zijn sobere PGB. (persoonsgebonden budget). Wat een unieke mensen!
Maar wat een grof schandaal dat dit in ons rijke Nederland anno 2011 nog kan gebeuren?! En dat het onder het motto: structureel vrijheidsbeperkende middelen en maatregelen door de overheid acceptabel wordt geacht. Ja, wij weten het anders ook niet, aldus de staatssecretaris van volksgezondheid dr. Marlies Veldhuijzen van Zanten-Hyllner?!
Zij zou de oplossing wèl kunnen weten. Het gaat immers om slechts 40 vergelijkbare zware, geketende patiënten. Om voor die stakkers nog iets aan kwaliteit van leven te creëren, moet er gewoon een miljoen per jaar worden uitgetrokken, zodat zij dag en nacht beschermd, begeleid en geholpen kunnen worden. De maatschappij is het aan die kinderen verplicht!
Niet aan al mijn directeuren denk ik met veel respect terug. Wel aan mijn allereerste, ene heer Verloop bij mijn eerste werkgever. Dat kan evenzogoed komen doordat ik toen, onervaren als ik was, tegen alles en iedereen opkeek. Het was in ieder geval een echte directeur van de jaren zestig. Voor zijn werknemers, toen heel gewoon, totaal onbereikbaar.
Naarmate ik mij ontwikkelde, steeds dichter ´onder de rook´ van de directie werkzaam was, kreeg ik een geheel andere visie op deze topmanagers. Zo danig zelfs dat ik directieleden niet meer meenam op mijn afspraken. Eenpaljasdirecteur, die uiteindelijk de laan werd uitgestuurd, deed hier de deur voor dicht.
Zijn ongewenste optreden had zoveel impact, dat ik binnen de mediawereld steeds weer opnieuw met brede grijns aan het betreffende voorval werd herinnerd. Als je het voorval leuk wist aan te dikken, was je er van verzekerd dat toehoorders aan je lippen hingen. Ook ik heb er een aantal verjaardagen mee opgeleukt. Let wel, door in mijn inleiding te zeggen: Wat ik pas hoorde van , waarbij ik een willekeurige concurrent noemde. Die meneer de (oud) directeur moet vandaag maar eens aan de digitale schandpaal. Nou vooruit, zonder dat ik zijn naam zal onthullen.
Mijn betreffende baas had om onbegrijpelijke reden achter mijn rug om contact met één van mijn belangrijke relaties. Hij wist daarbij te bewerkstelligen dat hij aan een volgend gesprek persoonlijk zou deelnemen. Verrassend genoeg werden wij die keer niet door twee, maar door vier gesprekspartners ontvangen. Omzichtigheid was dus geboden.
Niet voor mijn onervaren directeur, die in hiërarchische zin, meende het gesprek naar zich toe te kunnen trekken. Iets waar hij, door onvoldoende dossierkennis, het tegenovergestelde mee bereikte van wat wij voor ogen hadden. Erger nog, de discussies raakten onnodig oververhit, waardoor er een time-out noodzakelijk was. Ik zou van onze kant het gesprek weer gaan leiden. Iets wat mij, vooral door de dossierkennis, geen enkele moeite kostte.
Geheel onverwachts kwam er uit het niets weer een onverstandige uitspraak van mijn directeur, waardoor opnieuw veel irritatie bij onze gesprekspartners naar boven kwam. Met een ongewenste discussie tot gevolg. Opnieuw volgde er een time-out, waarbij ik dit keer een vertrouwelijk gesprek met de woordvoerder van de tegenpartij aanging. Gelukkig klikte dit als vanouds, zodat ons gesprek weer centraal kon worden voortgezet. Slot van liedje was toch dat we, naar tevredenheid van beide partijen, ons gesprek wisten af te ronden. Het imago van mijn directeur had wel, zonder dat hij dit zelf echt in de gaten had, een behoorlijke deuk opgelopen. Maar dat werd nog erger.
Omdat het inmiddels lunchtijd was, werd ons aangeboden met hen een broodje mee te eten. Dit keer liet ik dit besluit, omwille van de hiërarchie, aan mijn directeur over. Kennelijk om toch nog even gezamenlijk in ontspannen sfeer bij elkaar te zijn, stemde hij hiermee in. De twee forse schalen met broodjes werden de vergaderzaal binnengebracht. Met de klok mee namen we per persoon twee broodjes. Tot ieders verbazing nam mijn directeur geen broodje van de schaal.
Tast rustig toe!, werd hij hiertoe nog aangespoord. Nee dank je, ik eet vegetarisch. Inderdaad bleken er alleen nog, weliswaar overheerlijke, broodjes met vleeswaren op de schaal te liggen. Onze gastheer wist raad, haalde tussen twee broodjes gezond de ham af en bood het als broodjes kaas aan.
Dan zou je zeggen dat, doordat meneer de directeur voornamelijk storendaan de gesprekken had deelgenomen, hij het aangepaste broodje kaas zou accepteren. Zelfs dat is niet waar. Want, er hàd toch vleeswaren tussen de broodjes gezeten.
Nu werd er een beroep gedaan op de inventiviteit van de directiesecretaresse en verdomd het lukte haar. Kort nadat zij het verzoek kreeg, kwam zij terug met twee boterhammen pindakaas, afkomstig uit het tupperwaredoosje van een van de medewerksters. Door het smeuïge kauwen op de pindakaasboterham, ging het gegniffel aan mijn directeur voorbij.
Omdat wij van onze diertjes geen straatkatten willen maken, is er bij ons nooit een kattenluik in de tuindeur geplaatst. Iets waar wij meer last van hebben, dan onze twee katten. Bij mooi weer staat namelijk altijd de tuindeur open en is het wat frisser, hebben ze maar te mauwen of we geven ze een vrijgeleide naar buiten en weer naar binnen. Nou ja, waarbij wij natuurlijk als fooiloze portier fungeren.
In wintertijd liggen de spelregels echter ietsje anders. Ligt er ijs blijft sowieso de tuindeur voor al het poezenverkeer gesloten. Ook bij regen is er geen vrije doorgang, al het gemiauw ten spijt. Het lijkt er op dat onze poezenvriendjes, zeker kater Morro, er geen begrip voor kunnen hebben, dat ze niet altijd en op elk moment een frisse neus kunnen halen. Ze voelen zich hevig betutteld. Alsof ze zelf niet oud en wijs genoeg zijn.
Het is vooral Morro die ons, mij in het bijzonder, wil laten voelen wat betutteling voor impact op je leven kan hebben. Sinds enkele weken heeft hij mij hiervoor op de korrel genomen. Die katerkop laat zich het merendeel van de avond niet zien. Hij ligt dan languit naast de verwarming in onze lange gang.
Net voor middennacht, als de eindtune van het tv-programma Pauw en Witteman klinkt, staat hij naast mijn fauteuil mij doordringend aan te kijken, met een blik van kom op, het is bed tijd. Lang weet ik dat aanstaren, van toch wel een ontzettend leuk snuitje, niet te weerstaan en maak aanstalten.
Eenmaal in de benen mauwt hij goedkeurend en begeleid mij als een PVV beveiliger richting slaapkamer. Met opgeheven staart, alsof hij wil zeggen dat het zó goed is. Geduldig wacht hij totdat ik in nachttenue mijn bed in kruip, springt er bij, geeft wat kopjes als een welterusten en verdwijnt.
Als iemand die nog wat langer op mag blijven,voel ik hem later weer aan het voeteneind op bed springen. Het moment dat we al slapend weer elkaars gelijken zijn. Waarna hij de volgende avond, wederom met toegeëigend katerlijk gezag, mij naar mijn slaapplaats helpt.
Toch blijf ik in mijn poezenluikloze tuindeur volharden.
Ja hoor, onze rechtse regering van Law & Order heeft het voor elkaar. Voormalig huisarts en huidige staatssecretaris Marlies Veldhuijzen van Zanten meldde met trots dat de Wet staat aan te komen, dat bejaarden dagelijks recht hebben op een douchebeurt .
Dit wordt een ongelooflijke stinkwet waar een luchtje aan zit. Want wat bezield onze bewindslieden dat zij normale medemenselijkheid in een wet willen vastleggen? Is dat echt alles wat er van onze verzorgingsstaat overblijft?!
Weg met die douchewet. Het zijn de bedenkers die een koude douche verdienen.
Gevaarlijke stoffen in de lucht? Ja, natuurlijk!, waarom denken jullie dat wij anders in het busje blijven zitten? Ivo, ze lijken niet te luisteren, ze zullen toch wel kunnen liplezen?!"
Jammer dat via mijn gastenboek je als reactie hebt moeten geven, dat je mijn Blog over Max Woiski niet meer kon lezen. Graag bied ik je (u) alsnog die gelegenheid doorhier een link te plaatsen naar Knetter van Bloggertje: http://knetter.bloggertje.nl/note/10568/met-een-lach.html
Tijdens haar arbeidzame leven maakte mijn vrouw beperkt gebruik van de computer. Het is dat het moest. Hoewel, het kan ook heel goed zijn dat, door haar servicegevoeligheid richting haar klanten, zij zich niet de tijd gunde om digitaal bezig te zijn. Real Life had altijd haar voorkeur; er zijn voor de mensen en daar liet zij een PC niet storend tussenkomen. Met als gevolg dat, sinds zij ook in de vrolijke vut zit, zij totaal geen interesse in de computer heeft. Waar zij informatie uit die toverdoos nodig heeft, of er mailtjes voor haar binnenkomen, is zij altijd op mij teruggevallen.
Natuurlijk heeft zij recht op die keuze, maar ik kreeg wel de vrees dat zij zich daardoor digitaal isoleerde. De aanschaf van een laptop veranderde daar niets in. Ook een schootcomputer kon haar niet bekoren. En dan is daar ineens de Apple iPad, met alle genoegens van een PC, maar zonder alle ingewikkeldheden, waar je als niet-gebruiker altijd tegenaan loopt. Ik was er van overtuigd dat zij met die tablet-pc toch enigszins aansluiting met onze digitale samenleving zou hervinden. Gelukkig wist ik haar daarvoor te enthousiastmeren.
Alvorens zo´n dure iPad aan te schaffen, heb ik natuurlijk via internet alle alternatieven de revue laten passeren. Apple bleek echter met de ontwikkeling van hun pc-tablet zover op hun concurrentie voor te liggen, waardoor viel te vrezen dat elk alternatief een concessie leek te zijn. Het werd dus een Apple iPad.
Sinds mijn vrouw haar eigen, gebruiksvriendelijke (tablet)pc heeft, scharrelt zijn regelmatig op internet. Ook haar mailactiviteiten komen zo langzamerhand op gang. Zij is er inmiddels aan toe om, binnen haar familie- vrienden- en kennissenkring haar nieuwe (zelfstandige) e-mailadres door te mailen. Zijn er volgers van mijn blog, die haar hierin met een leuk (aardig) mailtje nog verder willen enthousiasmeren, is hierbij haar e-mailadres: truuskroon.jas@gmail.com
Ik realiseer mij nu dat deze blog op een e-mailbedelblog is gaan lijken. Dat was zeker mijn bedoeling niet, maar gaande mijn toetsenbordgeleuter als vanzelf tot stand gekomen. In dit blog wilde ik eigenlijk de arrogantie van Apple, als marktleider (met ruim 90% marktaandeel) aan de kaak stellen. Want dàt is eigenlijk te gek voor woorden. Iets wat vooral na aankoop van hun tablet-pc je duidelijk wordt gemaakt.
After Sales schijnen zij een broertje dood aan te hebben.Toen de factuur voor de iPad werd opgemaakt, werd ons nog gevraagd of wij ook het o zo belangrijke Apple Care Protection Plan wilde aanschaffen. De bla, bla, bla-motieven kapte ik af met mijn vraag wat dit gaat kosten. 99,95 Wat zeg je, honderd euro extra aan kosten voor service waartoe zij simpelweg wettelijk verplicht zijn?! Nou ja meneer . Nee, laat maar, ontnam ik de verkoper opnieuw zijn verkoop(omzet)motieven. En daar moest ik voor bloeien! Want op mijn factuur werd met rode inkt gestempeld dat de voordelen van het AppleCare Protection Plan waren besproken en voorgesteld en dat de klant dit niet direct wilde aanschaffen, maar dat hij binnen 90 dagen alsnog die kans zal krijgen.
Echt, ik geloofde mijn eigen ogen niet! Ik geef toe, de Apple iPad is een fantastisch product en mijn vrouw geniet met volle teugen van haar contacten via internet. Maar ik beloof je Mister Apple, mochten er problemen komen met de i-Pad, dat ik een appeltje met jullie te schillen heb. Iets waar jullie je, PR technisch gesproken, zeker niet op kunnen verheugen.
Onze telefooncel, waar mijn generatie groot mee is geworden, verdwijnt uit het straatbeeld. Jammer, maar het lijkt heel logisch, want wie belt er nu nog zo ouderwets?! Het laatste celbelmotief ligt ook al weer jaren achter ons. Dat was het anoniem kunnen bellen, iets wat in het criminele circuit nog al eens voor kwam. Ook dat heeft mobiele telefonie achterhaald, sinds je nummerherkenning kunt uitschakelen.
Voor de telefooncel, achterhaald door de techniek, werd het tijd om te gaan. Tja, dan blijven er bij mij toch wat mijmeringen over. Alleen al mijn taalgevoeligheid wordt hierdoor behoorlijk aangesproken. Uit dat vierkante meterje gelul aan een draadje komt sowieso het woord haak. Want de hoorn van die straattelefoon werd haak genoemd. Met het eindigen van het gesprek legde je ook de haak er op.
Het criminele gebruik van de telefoon was niet in de haak, waarmee misbruik van de telefoon werd bedoeld. Tijdens liefdesgesprekken, die tussen twee haakjes (telefoons) plaats vond, wilde je iemand aan de haak slaan. Zou het begrip schoon aan de haak ook uit de telefooncel voortkomen, weet ik dit niet goed te plaatsen, hoewel ik er in fantasie wel een beeld bij weet te krijgen. Of zou dit alleen maar de beruchte telefoonhijgers betreffen?!
Als jongen had ik vanuit de telefooncel nog wel eens een extra zakcentje. Want, er waren altijd wel haastige bellers die, bij de haak er opleggen, als een speer de cel verlieten, zonder het gerinkel in het geldbakje af te wachten. Daardoor liepen zij wel eens het wisselgeld mis, wat bij beëindiging van een gesprek het bakje inrolde. Er werd namelijk, precies zoals het hoort, per seconde betaald. Wij jongens stroopten regelmatig de telefooncellen af om de retourbakjes te legen.
Omdat het gratis was, belden we ook graag vanuit de telefooncel. Voor niets bellen was ons handigheidje. In plaats dat we de kiesschijf van de telefoon gebruikten, tikten we ritmisch op één van de twee knoppen, waarop de haak lag. Waar je een één moest draaien, tikte je eenmaal op die knop, bij een nul tien keer. Het telefoonnummer werd dus niet gedraaid, maar ingetikt, waarmee de belautomaat werd omzeild.
Het meeste plezier hadden wij dan met het bellen naar het buitenland. In de aanwezige telefoonboeken, zou je nu mee moeten komen?!, haalden wij landsnummers, het kengetal en een willekeurig nummer. Wereldwijd hadden wij zo de meest verwarrende gesprekken.
De PTT bracht ons toen al in contact met de hele wereld.
Als er iemand duidelijke lichaamstaal spreekt, is dat Albert Verlinden wel. Aan zijn dagelijkse pose in het programma RTL Boulevard liplees ik zijn gedachten steeds weer opnieuw, zoals:
och, wat heb ik het toch met mijzelf getroffen . - ik ben toch maar mooi de smaakmaker van RTL Boulevard... - Het is zó leuk dat de hele studio altijd meegeniet van mijn harde, deep throat lach ., daarom bulder ik door alle teksten heen . - wat een geluk dat heel Nederland daar via RTL Boulevard van mee kan genieten . - voor hun plezier blijf ik natuurlijk de publieke omroep omver schoppen - nog leuker is het voor de Maastrichtenaren - zij mogen LIVE van mij genieten als ik, aan de zijde van hun burgervader, ook officiële gebeurtenissen op zn boulevards zal opleuken .
Jammer Albert, voor mij ben jij niet zapbestendig.
In mijn arbeidzame leven verkeerde ik 35 jaar lang binnen één en dezelfde scene; die van de media. Dan wel onder zes verschillende broodheren. Daarom was ik blij, dat alle veranderingen van mijn werkomgeving altijd in goede harmonie zijn verlopen. Want je kwam elkaar steeds weer tegen.
Binnen mijn privéleven lijkt het anders te gaan lopen, iets wat alles met mijn drang tot schrijven heeft te maken. Beroepshalve lagen daarin voor mij geen grenzen, terwijl ik onbetaald misschien wel een rekening gepresenteerd ga krijgen. Tenzij ik bereid ben om mijn eigen gedachten te censureren.
Omdat mijn schrijversopleiding heel erg op de commercie is gestoeld, heb ik altijd wel het kwetsen van personen willen vermijden, tenzij dit omwille vanhet verhaalonvermijdelijk is, of dat de betreffende persoon juist het lijdend voorwerp moet zijn. Daar waar ik bijzondere gebeurtenissen in mijn leven neerschrijf, doe ik dit ongecensureerd, met als concessie dat ik namen van personen dan enigszins verander. Voor betrokkenen blijft het natuurlijk heel herkenbaar. Maar ja, ik moet natuurlijk wel al schrijvend, ongeremd op mijn jeugd terug kunnen kijken. Trouwens, dàt heb ik in mijn Kroondomein.com ook regelmatig gedaan.
Dan is er plotseling een moment dat je bijna letterlijk in de tijd wordt teruggeworpen. In een ander decor, maar met dezelfde medespelers van weleer. Een reünie, waarvan het waarschijnlijk is dat niet alle deelnemers van mij ooit een lovende pers hebben gekregen. Tja, maar het zijn wel mijn jeugdherinneringen.
Of zou ik, omwille van een gezellig samen zijn, mijn neergeschreven herinneringen met terugwerkende kracht moeten censureren?! Voorkomen dat hetalsnogkwetsendzou kunnen zijn?!Gewetensvragen waar ik, eigenlijk op verzoek, over heb nagedacht. Tot die geschiedvervalsing weet ik mij niet te zetten. Herschrijven of deleten van mijn herinneringen verandert immers niets aan die gebeurtenissen uit mijn jeugd.
Bizar is dan mijn gedachte dat, als ik niet aan de reünie deelneem, mijn gedigitaliseerde verhalen voor sommigen nog steeds niet zullen bestaan. Misschien moet dat wel mijn opoffering zijn voor mijn pennenvrucht.
