1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Onze telefooncel, waar mijn generatie groot mee is geworden, verdwijnt uit het straatbeeld. Jammer, maar het lijkt heel logisch, want wie belt er nu nog zo ouderwets?! Het laatste celbelmotief ligt ook al weer jaren achter ons. Dat was het anoniem kunnen bellen, iets wat in het criminele circuit nog al eens voor kwam. Ook dat heeft mobiele telefonie achterhaald, sinds je nummerherkenning kunt uitschakelen.
Voor de telefooncel, achterhaald door de techniek, werd het tijd om te gaan. Tja, dan blijven er bij mij toch wat mijmeringen over. Alleen al mijn taalgevoeligheid wordt hierdoor behoorlijk aangesproken. Uit dat vierkante meterje gelul aan een draadje komt sowieso het woord haak. Want de hoorn van die straattelefoon werd haak genoemd. Met het eindigen van het gesprek legde je ook de haak er op.
Het criminele gebruik van de telefoon was niet in de haak, waarmee misbruik van de telefoon werd bedoeld. Tijdens liefdesgesprekken, die tussen twee haakjes (telefoons) plaats vond, wilde je iemand aan de haak slaan. Zou het begrip schoon aan de haak ook uit de telefooncel voortkomen, weet ik dit niet goed te plaatsen, hoewel ik er in fantasie wel een beeld bij weet te krijgen. Of zou dit alleen maar de beruchte telefoonhijgers betreffen?!
Als jongen had ik vanuit de telefooncel nog wel eens een extra zakcentje. Want, er waren altijd wel haastige bellers die, bij de haak er opleggen, als een speer de cel verlieten, zonder het gerinkel in het geldbakje af te wachten. Daardoor liepen zij wel eens het wisselgeld mis, wat bij beëindiging van een gesprek het bakje inrolde. Er werd namelijk, precies zoals het hoort, per seconde betaald. Wij jongens stroopten regelmatig de telefooncellen af om de retourbakjes te legen.
Omdat het gratis was, belden we ook graag vanuit de telefooncel. Voor niets bellen was ons handigheidje. In plaats dat we de kiesschijf van de telefoon gebruikten, tikten we ritmisch op één van de twee knoppen, waarop de haak lag. Waar je een één moest draaien, tikte je eenmaal op die knop, bij een nul tien keer. Het telefoonnummer werd dus niet gedraaid, maar ingetikt, waarmee de belautomaat werd omzeild.
Het meeste plezier hadden wij dan met het bellen naar het buitenland. In de aanwezige telefoonboeken, zou je nu mee moeten komen?!, haalden wij landsnummers, het kengetal en een willekeurig nummer. Wereldwijd hadden wij zo de meest verwarrende gesprekken.
De PTT bracht ons toen al in contact met de hele wereld.
Als er iemand duidelijke lichaamstaal spreekt, is dat Albert Verlinden wel. Aan zijn dagelijkse pose in het programma RTL Boulevard liplees ik zijn gedachten steeds weer opnieuw, zoals:
och, wat heb ik het toch met mijzelf getroffen . - ik ben toch maar mooi de smaakmaker van RTL Boulevard... - Het is zó leuk dat de hele studio altijd meegeniet van mijn harde, deep throat lach ., daarom bulder ik door alle teksten heen . - wat een geluk dat heel Nederland daar via RTL Boulevard van mee kan genieten . - voor hun plezier blijf ik natuurlijk de publieke omroep omver schoppen - nog leuker is het voor de Maastrichtenaren - zij mogen LIVE van mij genieten als ik, aan de zijde van hun burgervader, ook officiële gebeurtenissen op zn boulevards zal opleuken .
Jammer Albert, voor mij ben jij niet zapbestendig.
In mijn arbeidzame leven verkeerde ik 35 jaar lang binnen één en dezelfde scene; die van de media. Dan wel onder zes verschillende broodheren. Daarom was ik blij, dat alle veranderingen van mijn werkomgeving altijd in goede harmonie zijn verlopen. Want je kwam elkaar steeds weer tegen.
Binnen mijn privéleven lijkt het anders te gaan lopen, iets wat alles met mijn drang tot schrijven heeft te maken. Beroepshalve lagen daarin voor mij geen grenzen, terwijl ik onbetaald misschien wel een rekening gepresenteerd ga krijgen. Tenzij ik bereid ben om mijn eigen gedachten te censureren.
Omdat mijn schrijversopleiding heel erg op de commercie is gestoeld, heb ik altijd wel het kwetsen van personen willen vermijden, tenzij dit omwille vanhet verhaalonvermijdelijk is, of dat de betreffende persoon juist het lijdend voorwerp moet zijn. Daar waar ik bijzondere gebeurtenissen in mijn leven neerschrijf, doe ik dit ongecensureerd, met als concessie dat ik namen van personen dan enigszins verander. Voor betrokkenen blijft het natuurlijk heel herkenbaar. Maar ja, ik moet natuurlijk wel al schrijvend, ongeremd op mijn jeugd terug kunnen kijken. Trouwens, dàt heb ik in mijn Kroondomein.com ook regelmatig gedaan.
Dan is er plotseling een moment dat je bijna letterlijk in de tijd wordt teruggeworpen. In een ander decor, maar met dezelfde medespelers van weleer. Een reünie, waarvan het waarschijnlijk is dat niet alle deelnemers van mij ooit een lovende pers hebben gekregen. Tja, maar het zijn wel mijn jeugdherinneringen.
Of zou ik, omwille van een gezellig samen zijn, mijn neergeschreven herinneringen met terugwerkende kracht moeten censureren?! Voorkomen dat hetalsnogkwetsendzou kunnen zijn?!Gewetensvragen waar ik, eigenlijk op verzoek, over heb nagedacht. Tot die geschiedvervalsing weet ik mij niet te zetten. Herschrijven of deleten van mijn herinneringen verandert immers niets aan die gebeurtenissen uit mijn jeugd.
Bizar is dan mijn gedachte dat, als ik niet aan de reünie deelneem, mijn gedigitaliseerde verhalen voor sommigen nog steeds niet zullen bestaan. Misschien moet dat wel mijn opoffering zijn voor mijn pennenvrucht.
De oliebollen hebben we nog niet op, of van alle kanten barsten de voorspellingen los. We gaan het dit jaar ietsje minder krijgen, of juist veel beter. In de wereld staan er in 2011 weer de nodige extreme gebeurtenissen ons te wachten. Het wordt een fantastische zomer of het pist weer van de regen. En zo gaan al die voorspellingen alle kanten uit. Daarom, ik wil helemaal geen toekomstvoorspellingen en misschien komt dat wel door mijn (mulo)klasgenootje Rob.
Op zijn opgevoerde Puch reed hij zich op 16 jarige leeftijd hartstikke dood, waar wij als klas- en buurtgenoten kapot van waren. En heel gek, nog steeds komt Rob in mijn gedachten zo nu en dan langs. Misschien komt dit ook door de absurde gebeurtenis van voor zijn dood.
Zijn oom vertelde het verhaal: Een paar dagen voor het tragische ongeluk was hij op het verjaarsfeestje van zijn oom. Dit keer ging het niet alleen over ADO Den Haag, opgevoerde brommers en leuke meiden. Binnen de familie was er een nieuwkomer die zich met waarzeggerij bezig hield. Door het ongeloof en cynische reacties werd het feestje hiermee opgeleukt. Bizar was het wel, dat Rob op zijn hart werd gedrukt, dat hij het de aankomende dagen heel rustig aan moest doen, omdat die week voor hem een ongeluk in een klein hoekje zat. Twee dagen nadien was deze voorspelling uitgekomen.
Kennelijk heeft dat verhaal zoveel impact op mij gehad, dat ik altijd een beetje angstig voor voorspellingen ben gebleven. Hoewel , het kan toch geen toeval zijn dat Rob vandaag weer mijn gedachten doorflitste. Juist op het moment dat ik, tegen mijn gewoonten in, vandaag mijn horoscoop las en er een grote geldprijs mij binnenkort ten deel valt. Stilletjes hoop ik dat dit door Robs waarzegger is neergeschreven.
Ik zie steeds meer taken voor WikiLeaks weggelegd. Veel onderwerpen, zoals de duistere bankzaken, staan er ongetwijfeld al aan te komen. Had ik het gisteren over WikiZìekLeaks, vandaag kwam mijn sluimerende ergernis over de postcodeloterij weer naar boven.
Nog steeds vind ik het absurd dat je via loterijterreur (bijna) verplicht bent om deel te nemen aan de Postcodeloterij. Want stel je voor dat je niet deelneemt en in jouw straat valt de straatprijs. Hélène van der Meijs uit Heusden weet hier alles van, zoals ik onder Loterijterreur in mijn kroondomein veel eerder heb geschreven. In dat artikel riep ik iedereen, die niet aan de Postcodeloterij deelneemt, op zich te registreren onder www.loterijterreur.nl. Die site kan dan worden geraadpleegd om loterijdeelnemers in jouw straat op te vragen, waarmee je tegelijk de risicofactor kent van niet deelname bij een straatprijs. Zo kan je zelf jouw risico bepalen van vette pech bij een straatprijs, het zogenaamde Heusden-syndroom.
De site www.loterijterreur heeft echter onvoldoende inschrijvingen gekend, was daardoor niet betrouwbaar en inmiddels opgeheven. Met WikiPostLotLeaks is er een herkansing., door het lekken en publiceren van alle adressen die aan de Postcode Loterij deelnemen. Deze terreurloterij is dan ten dode opgeschreven, of op zn minst met veel minder deelnemers veel minder populair. Simpel weg omdat het Heusden-syndroom zo volledig is bestreden. Niemand vreest meer een grote straatprijs, waaraan zelf niet is deelgenomen.
Zo zal het lot van de Nationale Postcode Loterij dit keer door ons allen worden bepaald.
Kennelijk omdat het druk was met grappenmakers, met hun eindejaarsshow, moesten we tot zondag 2 januari wachten op de traditionele conference van Freek de Jonge. Waar zijn concurrenten een show met een hoog wegzapgehalte op tv brachten, viel er om Freeks verlossende woord wel, maar niet meer dan te glimlachen. Neemt niet weg dat zijn show zeker het aankijken waard was, al was het maar om de serieuze ondertoon van zijn verhaal, over zijn moeder in een verzorgingstehuis.
Het riep bij mij in ieder geval een aantal vragen op, die ik met eigen fantasie misschien onbenullig, wist te beantwoorden. Met de toekomstvoorspelling, dat de zorg onbetaalbaar wordt, zijn we de laatste maanden van het vorige jaar er al mee vertrouwd geraakt, dat onze bijdragen nog meer zullen oplopen. Zij die niet van zorgverzekeraar zijn veranderd, zijn inmiddels al met een tariefsverhoging van zeker 10% geconfronteerd.
De meest gerespecteerde conferencier van Nederland legde op heel cynische wijze zijn vinger op de zere plekken. Zoals op die van het management van de zorg, die onevenredig veel geld verdienen en declareren. Ongeneeslijke zieke graaiers van onze maatschappij, die de Balkenendenorm ver overschrijden. Dit terwijl zij ook nog eens van de zorg een log, inefficiënt instituut hebben gemaakt. De patiënt zit onnodig lang in zn poepluier, terwijl verzekerden juist veel premiegeld uit hun poepluier moeten halen. En die graaiers hebben daar alleen maar schijt aan.
De zorg, waarmee de werkvloer natuurlijk niet wordt bedoeld, is ziek. Deze niet verrassende diagnose doet mij verheugd denken aan WikiLeaks. Dit functionele klokluiderscentrum op internet is een heel goed middel om wanorde en wanprestaties in de zorg bloot te leggen. Ik kijk dan ook uit naar het broodnodige WikiZiekLeaks.
Ook de looprekverspilling bracht Freek heel sterk in beeld. Het is toch te gek dat iedere, nieuwe gebruiker recht heeft op een spiksplinternieuwe rolator, terwijl er duizenden zo goed als nieuw, altijd binnen gestaan, van een oud vrouwtje, niet meer worden hergebruikt. Over (zorg)kapitaalvernietiging gesproken?! Trouwens, wat is er mis met de simpele wandelstok?!
Ik denk dat die vorm van kapitaalvernietiging een veel grotere omvang kent, maar met daarover te spreken, vrees ik een gevoelige snaar te raken. Het valt mij namelijk op, dat er momenteel wel heel veel elektrische invalidenwagens, zoals de scootmobiel, rondrijden. Sterker nog, als je niet uitkijkt, word je zo nu en dan door zon scheurende invalidencar (bijna) van de sokken gereden.
Sociaal gebruik is dan verworden tot asociaal gebruik. En dat geeft te denken. Zij die zo misbruik maken van hun invalidenstatus zijn niet waard dat zij zon duur hulpmiddel onder hun kont geschoven hebben gekregen. Alleen kan je dan natuurlijk niet zeggen ga maar lopen.
Wel kan je hen het elektrische gemak ontnemen. Invalide mensen mag je immers niet stellen boven de valide mensen. Want er zijn ongetwijfeld veel scootmobielrijders die in valide situatie ook niet meer dan een fiets zouden hebben. Waarom hen dan nu heel luxueus elektrisch (te hard) rond laten rijden?!
Laten we niet vergeten dat de zorg de scootmobielrijder elke vorm van bewegen ontneemt. Dat is toch te gek?! Breng de simpele rolstoel en invalidenwagen terug in het straatbeeld. Wij worden dan niet meer van onze sokken gereden, de invalide krijgt de broodnodige beweging en er wordt ongelooflijk veel geld in de zorg bespaard.
Ik vind het echt gezeik dat er steeds meer (vrouwen)stemmen opgaan om mannen ook zittend te laten plassen. Naar het schijnt sassen wij mannen te veel over de bril, die we niet omhoog hebben gezet. Nou wil ik niet het knapste jongetje van de klas uithangen, maar ik doe àltijd de bril omhoog en na het gekletter zelfs weer omlaag. Het valt niet uit te sluiten dat mijn vrouw op dit nette pisgedrag een belangrijke invloed heeft gehad. Dus nee, ik ga niet zitten.
Trouwens ene John Knegt, ooit marketingman van Unilever, heeft destijds in opdracht van Schiphol, iets bedacht waardoor mannen gerichter zouden gaan wateren. Want ook in de urinoirs was het vaak een grote zeikbende. Mr. John kwam toen op het lumineuze idee om in de porseleinen plasbak een vliegje mee te laten bakken. Met als gevolg dat elke vent met zijn stuurknuppel op de vlieg richtte, om als volleerde brandweerman dit ongedierte met fikse straal weg te willen spuiten. De urine kwam daardoor daar waar het was voorbestemd.
Kijk dames, zo kan het dus ook, zelfs zonder dat de bril in de omhoogstand moet worden gezet. Het is dus een kwestie van effe een vliegie mee laten bakken.
Waar de Spaanse vlieg uit is op vocht, is de Hollandse vlieg juist bedoeld om het bij de vrouwen van onderen droog te houden. En daar hoeven wij mannen echt niet voor te zitten.
Sinds het vuurwerk oudejaarsdag al vanaf 10:00 uur s ochtends mag worden afgestoken, gaat het steeds beter met onze jaarlijkse kapitaalvernietiging. Het duurdere siervuurwerk en zwaardere donderslagen zorgen er voor dat het volk, in de laatste dagen van het jaar, voorlopig door al hun geldreserves zijn heen geraakt.
En daar is het onze overheid ook om te doen. Niemand is er toch mee gebaat dat er jaarlijks veel geld door de gleuven van de varkens verdwijnt. Want juist rollende euros zijn goed voor onze economie.
Vanmiddag naah een matinei geweis van de âhwejaarsconfeirence van Sjaak Bral in De Haag. In nog wel ut mauiste stukkie van De Haag Binnehof, Noâhdènde, Denneweg en Lange Voâhhâht. Netuâhlijk hebbe we auk effe de luikste plekkies aangedaan en een biegtje gepak bè Hathor an ut Smidswatâh (http//www.hathor.nl/) , een van de meis geweldage kroege die ik ken, waah ze je as echte gastheâh tegemoet treide met "Wat voâh lekkers wil u drinke?" Ik ken ech lyries worde van zaun aupeningszin, waarbè ut woâhd lekkers daarin gevluigeld is. Nie voâh niets is deize kroeg kaunekluk goedgekeuâhd. Prins Willem Aleksandâh hep daah, toen hè nog naas ut werkpalès opput Noâhdènde waunde, heil wat biegtjes gekanteld.
Sjaak Bral, ondegmeâh bekend van Haagse Harrie, was weâh geweldag op dreif en wis 2010 heil Haags weâh op de hak te neime. Neim nie weg dat daarbè de ondegtaun heil goed voelbaah was. Bè ut auvâhdenke vannet afgelaupe jaah komp r slechs één trefwoâhd bè mèn naah bauve extreim.
Allein al de weâhsomstandagheide, met rampe auvâh de heile weireld en in Neideland met opgeteld een kwagtaal vaulop sneiuw. Januari was zellefs de kâhdste maand van de eiuw. Met extreim veil reige, ondanks dat de Leuâh en Timaufeiff hieâh heil andars auvâh denke. Ja dag, zè hebbe ut dan auvâh gemiddeld Neideland, tewèl mèn paraplu gein kans kreig te drauge.
Ut nast ware toch me auge, bè ut zien van al ut leid in Haiti en Pakistan. Dat God ons mense verder mauge behoede.
-o-o-o-
Sorry, ik vergat mijn spellingcontrole aan te zetten:
Extreem.
Vanmiddag naar een matinee geweest van de oudejaarsconference van Sjaak Bral in Den Haag. In nog wel het mooiste stukje van Den Haag: Binnenhof, Noordeinde, Denneweg en Lange Voorhout. Natuurlijk hebben we ook even de leukste plekjes aangedaan en een biertje gepakt bij Hathor aan het Smidswater (http://www.hathor.nl/) , een van de meest geweldige kroegen die ik ken, waar ze je als echte gastheer tegemoet treden met Wat voor lekkers wilt u drinken? Ik kan echt lyrisch worden van zon openingszin, waarbij het woord lekkers daarin gevleugeld is. Niet voor niets is deze kroeg koninklijk goedgekeurd. Prins Willem Alexander heeft daar, toen hij nog naast het werkpaleis op het Noordeinde woonde, heel wat biertjes gekanteld.
Sjaak Bral, ondermeer bekend van Haagse Harrie, was weer geweldig op dreef en wist 2010 heel Haags weer op de hak te nemen. Neemt niet weg dat daarbij de ondertoon heel goed voelbaar was. Bij het overdenken van het afgelopen jaar komt er slechts één trefwoord bij mij naar boven: extreem.
Alleen al de weersomstandigheden, met rampen over de hele wereld en in Nederland met opgeteld een kwartaal volop sneeuw. Januari was zelfs de koudste maand van de eeuw. Met extreem veel regen, ondanks dat de Leur en Timofeeff hier heel anders over denken. Ja dag, zij hebben het dan over gemiddeld Nederland, terwijl mijn paraplu geen kans kreeg te drogen.
Het natst waren toch mn ogen, bij het zien van al het leed in Haiti en Pakistan. Dat God ons mensen verder moge behoeden.
Daarmee geef ik je niet het advies om je leesbril aan een koordje te hangen, want daar heb ik echt een bloedhekel aan. Zo erg zelfs dat mijn vrouw de gewoonte van het koordje zich ongevraagd heeft afgeleerd. Niet zonder gevolgen overigens. Met mijn zus zat zij eens gemoedelijk te lunchen, waarbij even de leesbril noodzakelijk was. Dit boven een dampend bord soep.
Eenmaal uitgelezen liet mijn vrouw het brilletje automatisch vallen, in de veronderstelling dat er (nog) een koordje aan zat. Mijn zus zag met grote ogen de bril in de tomatensoep verdwijnen. Doorzetter als mijn vrouw is, is het koordje nooit aan haar bril teruggekomen.
Maar ik dwaal af, want deze blog gaat helemaal niet over het vergeten van je bril. Althans, niet letterlijk. Met het uitleggen van mijn ervaring van vandaag, zal duidelijk worden wat ik dan wel bedoel.
Eindelijk heb ik vanmorgen de knoop doorgehakt en ben via Internet van zorgverzekeraar veranderd. Het was even puzzelen, maar uiteindelijk scheelt het mij wel 325,= per jaar. Dat zijn wel 715 oude ballen, voor nagenoeg hetzelfde zorgpakket. Wel viel het mij op dat er geen bijdrage voor aanschaf van een bril in het nieuwe pakket zat. Jammer, want dat is eens per twee jaar toch een bijdrage van 100,=
Door effe door mn administratie te snuffelen, bleek mij dat ik dit jaar nog in aanmerking kon komen, voor een bijdrage in aanschaf van een nieuw leesbrilletje. Zou er wat met mn opticien te regelen zijn, al was het alleen maar een rekening op dit jaar?! Dat brilletje komt dan wel .
Het was veel mooier dan ik kon bedenken. Vanmiddag kon ik nog terecht voor een oogmeting, zocht een simpel Lookovertje uit, want een prothese voor de gehele dag is mij opnieuw bespaard gebleven en kon direct afrekenen. Natuurlijk kosten minus bijdrage van de zorgverzekeraar. Nog effe gauw op de valreep dus.
En dat bedoel ik nou: Stap je ook over naar een andere zorgverzekeraar, vergeet dan je brilletje niet. Zou daarvoor in de nieuwe zorgpolis geen vergoeding zitten, kan je tot even voor de oliebollen, nog via je opticien bij je huidige zorgverzekeraar declareren".
Zoals geschreven, in mijn kroondomein.com Bij Wanmaker huren veilig sturen, heb ik niet veel met Kerst. Neemt niet weg dat ik 1e Kerstdag, nu 44 jaar geleden, wel met mijn vriendinnetje ben verloofd. Mijn ex-verloofde is nog steeds mijn vrouw, vandaar dat ik (wij) wel heel dierbare herinneringen over hebben gehouden aan die ene dag in 1966.
Als iemand die dacht de hele wereld in zn zak te hebben, had ik toen helemaal niets met het geloof, laat staan de kerk. Voor mijn omgeving op zich dan wel een geruststellende gedacht, omdat de kans op kindermisbruik daarmee tot een minimum werd beperkt. Trouwens, zelfs met terugkijken (en denken), kom ik tot niets, wat op dàt hot item anno 2010 lijkt, terwijl ik toch meerdere malen met vriendje John zijn verplichte kerkbezoek heb meegemaakt. Ik dan wel als een melaatse in het vak niet-parochianen, achter een hek van gotisch smeedwerk.
Nou was het ook niet zo, dat seks toen geen enkele rol speelde binnen de katholieke kerk. Want, heel stoer, ging in die tijd een pastoor er vandoor met de mooie vrouw van onze kruidenier. Een misstap die wel heel gemakkelijk valt te vergeven. Mannen onder elkaar, nietwaar.
Alvorens ons te verloven, zijn wij Kerstnacht 66 nog eens naar de kerk gegaan. Weliswaar, van de concurrerende, protestante God. Met mijn vader, omdat hij ook eens Live een preek van Dominee Lugtigheid wilde meemaken. Een beroemde voorganger, die als oud Marineman wist hoe hij de kritische kerkgangers van Den Haag moest inpalmen.
In die tijd deed ik veel ervaring op met Lugtigheid-klonen, die in onze jeugdkerk voorgingen. Want sinds er na een kerkdienst op Live Music kon worden gedanst, genoot ik wekelijks van tophits zingen in de kerk. Trouwens, door het type dominees (in spé) waren de diensten ook heel goed te pruimen. Daaraan terugdenkend, galmt het nog steeds bij mij na: Jongelui, jullie moeten niet vloeken. Jezus, waarom vloeken jullie dan ook?! Misschien wel daardoor weet ik op gezette tijden nog steeds mijn taal te kuisen, wat voor een echte Hagenees toch een vrij hoge moeilijkheidsfactor kent.
Door levenswijsheid gevoed, is mijn geloof multireligieus geworden. Ook daarin past niet echt een kerstbeleving. Neemt niet weg dat wij er genoeglijke dagen van weten te maken.
Met de hang naar de betere tv-programmas van weleer, ben ik destijds lid geworden van de ouderenomroep MAX. Wat blijkt , zo oud ben ik nog niet. Sowieso irriteert het mij enorm dat de directeur Jan Slagter noodleidend Europa afreist, om zichzelf als weldoener te profileren. Prima dat MAX armlastigen wil helpen, maar laat dat dan niet een One Man Show van ene Slagter zijn.
Los daar van vind ik dat omroep MAX totaal niet uit de verf is gekomen. Meer een bejaardensoos die via de kabel jou deelgenoot wil maken. Er zijn geen toneelavonden terug op de tv, wat wel de bedoeling is geweest. Mooie show- en muziekprogrammas van weleer werden niet opnieuw geprogrammeerd.
Achteraf gezien, is dat misschien maar goed ook. De goeie ouwe tijd moet gewoon de goeie ouwe tijd blijven. Dat is pas nog gebleken met de nieuwe versie van Wie van de drie. Voor mijn gevoel is dat programma totaal niet aangeslagen. Ik meen te weten waar dat door komt. De kracht van Wie van de drie oude versie zat m in de improvisatie, van ondermeer Albert Mol, Martine Bijl en Kees Brusse. Zij kregen ook alle gelegenheid van de panelleider Herman Emmink.
Ron Bransteder, panelleider nieuwe stijl, herhaalt in een mantra dat hij streng moet zijn, waarmee hij elk woord te veel afkapt, om zo binnen een te strak tijdschema te kunnen blijven. Kennelijk gingen er in de goede ouwe tijd veel meer minuten in een uur. De MAX van nu is meer de max aan tijd en daar heb ik nooit op zitten wachten.
Gisteravond vertikte RTL Nieuws het, om ons het allerlaatste nieuws te brengen. Wat kan daar achter zitten? Het was toch vol in beeld dat Jeroen Latijnhouwers, tijdens het weerpraatje van Margot, opschrok en wegliep. Ook Margreet Beetsma leek totaal van slag. Snel wisten de nieuwslezers zich weer te herpakken, want na wat beeldgerommel zaten zij weer de camera in te kijken, alsof er niets aan de hand was. Maar dat was het wel, alleen weet ik niet wat.
Wat is er toch met Koning Albert aan de hand??? Zou hij aan de mededeling, dat heel België door de extreme weersomstandigheden plat ligt, een verkeerde uitleg hebben gegeven?! Dat hij daardoor, uit voorzorg, heeft besloten een dag te vroeg op TV te komen?! Alles beter dan dat zijn kerstboodschap raakt ondergesneeuwd.
Misschien heeft hij zich een dag vergist, of wil de Koning van de Belgen morgen gewoon een snipperdag?! Hoe dan ook, het werd een kerstboodschap zonder kerst.
