1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Zoals geschreven, in mijn kroondomein.com Bij Wanmaker huren veilig sturen, heb ik niet veel met Kerst. Neemt niet weg dat ik 1e Kerstdag, nu 44 jaar geleden, wel met mijn vriendinnetje ben verloofd. Mijn ex-verloofde is nog steeds mijn vrouw, vandaar dat ik (wij) wel heel dierbare herinneringen over hebben gehouden aan die ene dag in 1966.
Als iemand die dacht de hele wereld in zn zak te hebben, had ik toen helemaal niets met het geloof, laat staan de kerk. Voor mijn omgeving op zich dan wel een geruststellende gedacht, omdat de kans op kindermisbruik daarmee tot een minimum werd beperkt. Trouwens, zelfs met terugkijken (en denken), kom ik tot niets, wat op dàt hot item anno 2010 lijkt, terwijl ik toch meerdere malen met vriendje John zijn verplichte kerkbezoek heb meegemaakt. Ik dan wel als een melaatse in het vak niet-parochianen, achter een hek van gotisch smeedwerk.
Nou was het ook niet zo, dat seks toen geen enkele rol speelde binnen de katholieke kerk. Want, heel stoer, ging in die tijd een pastoor er vandoor met de mooie vrouw van onze kruidenier. Een misstap die wel heel gemakkelijk valt te vergeven. Mannen onder elkaar, nietwaar.
Alvorens ons te verloven, zijn wij Kerstnacht 66 nog eens naar de kerk gegaan. Weliswaar, van de concurrerende, protestante God. Met mijn vader, omdat hij ook eens Live een preek van Dominee Lugtigheid wilde meemaken. Een beroemde voorganger, die als oud Marineman wist hoe hij de kritische kerkgangers van Den Haag moest inpalmen.
In die tijd deed ik veel ervaring op met Lugtigheid-klonen, die in onze jeugdkerk voorgingen. Want sinds er na een kerkdienst op Live Music kon worden gedanst, genoot ik wekelijks van tophits zingen in de kerk. Trouwens, door het type dominees (in spé) waren de diensten ook heel goed te pruimen. Daaraan terugdenkend, galmt het nog steeds bij mij na: Jongelui, jullie moeten niet vloeken. Jezus, waarom vloeken jullie dan ook?! Misschien wel daardoor weet ik op gezette tijden nog steeds mijn taal te kuisen, wat voor een echte Hagenees toch een vrij hoge moeilijkheidsfactor kent.
Door levenswijsheid gevoed, is mijn geloof multireligieus geworden. Ook daarin past niet echt een kerstbeleving. Neemt niet weg dat wij er genoeglijke dagen van weten te maken.
Met de hang naar de betere tv-programmas van weleer, ben ik destijds lid geworden van de ouderenomroep MAX. Wat blijkt , zo oud ben ik nog niet. Sowieso irriteert het mij enorm dat de directeur Jan Slagter noodleidend Europa afreist, om zichzelf als weldoener te profileren. Prima dat MAX armlastigen wil helpen, maar laat dat dan niet een One Man Show van ene Slagter zijn.
Los daar van vind ik dat omroep MAX totaal niet uit de verf is gekomen. Meer een bejaardensoos die via de kabel jou deelgenoot wil maken. Er zijn geen toneelavonden terug op de tv, wat wel de bedoeling is geweest. Mooie show- en muziekprogrammas van weleer werden niet opnieuw geprogrammeerd.
Achteraf gezien, is dat misschien maar goed ook. De goeie ouwe tijd moet gewoon de goeie ouwe tijd blijven. Dat is pas nog gebleken met de nieuwe versie van Wie van de drie. Voor mijn gevoel is dat programma totaal niet aangeslagen. Ik meen te weten waar dat door komt. De kracht van Wie van de drie oude versie zat m in de improvisatie, van ondermeer Albert Mol, Martine Bijl en Kees Brusse. Zij kregen ook alle gelegenheid van de panelleider Herman Emmink.
Ron Bransteder, panelleider nieuwe stijl, herhaalt in een mantra dat hij streng moet zijn, waarmee hij elk woord te veel afkapt, om zo binnen een te strak tijdschema te kunnen blijven. Kennelijk gingen er in de goede ouwe tijd veel meer minuten in een uur. De MAX van nu is meer de max aan tijd en daar heb ik nooit op zitten wachten.
Gisteravond vertikte RTL Nieuws het, om ons het allerlaatste nieuws te brengen. Wat kan daar achter zitten? Het was toch vol in beeld dat Jeroen Latijnhouwers, tijdens het weerpraatje van Margot, opschrok en wegliep. Ook Margreet Beetsma leek totaal van slag. Snel wisten de nieuwslezers zich weer te herpakken, want na wat beeldgerommel zaten zij weer de camera in te kijken, alsof er niets aan de hand was. Maar dat was het wel, alleen weet ik niet wat.
Wat is er toch met Koning Albert aan de hand??? Zou hij aan de mededeling, dat heel België door de extreme weersomstandigheden plat ligt, een verkeerde uitleg hebben gegeven?! Dat hij daardoor, uit voorzorg, heeft besloten een dag te vroeg op TV te komen?! Alles beter dan dat zijn kerstboodschap raakt ondergesneeuwd.
Misschien heeft hij zich een dag vergist, of wil de Koning van de Belgen morgen gewoon een snipperdag?! Hoe dan ook, het werd een kerstboodschap zonder kerst.
Een hondse behandeling krijgen, heeft door bovenstaand persbericht wel een heel andere betekenis gekregen. Op het gevaar af dat ik de gebeten hond word, schrijf ik toch maar neer dit wel een heel erg overdreven actie te vinden. Er wordt nota bene ook nog een hondenbiertje geschonken .
Ik geloof nooit dat de honden aan tafel 16 jaar en ouder zijn, dus is Ranzijn Tuin & Dier in overtreding. De eerste bonnen kunnen door, de pas in het leven geroepen, Animal Cop worden geschreven.
Het is toch wel leuk om wat van je dagbladcontacten over te hebben gehouden. Dan heb je nog wel eens het geluk, dat de geruchtenmachine in een vroeg stadium je bereikt. Dit keer over Femke Halsema. Naar het schijnt had ze wèl een heel serieuze reden om plotseling GroenLinks te verlaten, wat alles met de Statenverkiezingen 2011 heeft te maken.
Binnen haar politieke partij willen ze niet nogmaals verlies lijden, zoals bij de mislukte onderhandelingen van Paars-plus, tussen VVD, PVDA, D66 en GroenLinks, over een nieuw te vormen kabinet. De GroenLinks top wil in het vervolg volledig van haar eigen kracht uitgaan. Dan is het wel een eerste vereiste, dat je meer kiezers aan je weet te binden.
Voor de Statenverkiezingen van 2 maart 2011 moet er dan ook een smaakmakende verkiezingscampagne komen, waarbij terug werd gedacht aan de succesvolle campagne van de PSP, uiteindelijk de partij waar GroenLinks 20 jaar geleden uit is voortgekomen.
Dan niet met de tekst PSP ontwapenend, maar met:
GroenLinks laat zien wat ècht belangrijk is!
Om (h)eerlijk over te komen, zou Femke Halsema hiervoor zelf uit de kleren moeten gaan. Maar daar hield Femkes liefde voor de partij op. Zij dacht er niet aan om naakt op een poster te gaan staan. Al was het alleen al uit vrees, dat zij aan de binnenkant van kastdeuren op de kamers van (machts)wellustige leden van de regerings- en gedoogpartijen zou komen te hangen. Zij weigerde en trad af. Haar opvolgster Jolande Sap werd minder fotogeniek geacht, zodat de GroenLinks-poster er helaas niet zal komen.
Het is heel wrang dat een Nederlandse oorlogsmisdadiger, met moorden op zijn geweten, in Duitsland de kans krijgt om Nederlandse journalisten aan te klagen. Dit zwijn heeft geen recht van spreken, en mag natuurlijk zich ook niet op rechtshulp beroepen.
Ik vind dat Duitsland, na ruim vijfenzestig jaar, alsnog deze man op moet sluiten, het liefst alleen op water en brood. Of nee, toepasselijker: op water en varkensvoer.
Het was een hele klus om ergens in de kast een scardkabel terug te vinden. Wat een troep bewaard een mens toch. Tulpaansluitingen, allerhande pc-kabeltjes en stroomkabels met een grote verscheidenheid aan pluggen, telefoonopladers en wat al niet meer. Het ligt er maar en het blijft er maar liggen. Heel af en toe prijs je je gelukkig een bepaalde kabel te hebben bewaard, zoals dit keer die scard.
Heel Nederlands is het om alles maar te bewaren, terwijl het in de loop der jaren Nederland al veel opgeruimder is geworden door websites als Marktplaats.nl en een tal van vlooienmarkten, met die van Koninginnedag als nationaal hoogtepunt.
Maar dan toch nog even die kabeltjes Het geeft troep, maar heeft heel af en toe zn nut en voorkomt dat je voor duur geld weer een aansluiting moet kopen. Daar heb ik het volgende op gevonden:
Heel Nederland zou van zijn kabelvoorraad een netwerk moeten maken. Een magazijn met dependances bij iedereen thuis. Centraal geïnventariseerd op een website. Heb je dan een bepaald kabeltje nodig kijk je op de site, toets je postcode in, waarna er een overzicht volgt van de adressen waar je gratis het kabeltje, telefoonoplader of zo, kunt ophalen. Met zn allen weten we zo erg veel geld te besparen. En we noemen de site:
Het is tegenwoordig heel normaal dat van alles gratis is. De krant, tijdschriften zoals Allerhande, je mobieltje, internet, allerlei softwareprogrammas en wat al niet meer. In het gevecht om de consument zal die trend zich ongetwijfeld verder voortzetten.
Ik sluit niet uit dat dit fenomeen eind jaren vijftig van de vorige eeuw zich bij mijn tante Lena heeft ontwikkeld. De zwart/wit televisie was in nog maar weinig huishoudens te vinden, terwijl er op woensdag- en zaterdagmiddag al erg leuke kinderprogrammas op de buis waren. Dappere Dodo, Morgen gebeurt het en Swiebertje, om maar een paar toppers te noemen.
Bij ons in de buurt was het alleen nog maar de familie van Eijk die zon prachtige wonderdoos had, waar wij kinderen mochten komen kijken. Let wel, tegen 5 cent entree. Daardoor kon het voor komen dat een vriendje moest afhaken, omdat hij het stuivertje niet kon betalen. Een duppie per week was voor ons kinderen toch een fors bedrag. Ook ik wist niet altijd met succes het entreegeld bij mijn moeder te bietsen, waardoor ik de nodige afleveringen van Dappere Dodo heb moeten missen. Pas overviel mij nog eens de teleurstelling van weleer, toen ik bij uitzending gemist niet alsnog episodes van dit poppenkastprogramma kon terugvinden.
Erg lang heeft de tv-terreur van de familie E. niet geduurd. Mijn tante Lena was een paar straten verderop, bij de ouwenwijven poortjes, komen wonen en zij had ook televisie. Als van zelfsprekend mochten wij neefjes en nichtjes bij haar tv komen kijken, zoveel als wij wilden. En ook onze vriendjes en vriendinnetjes waren van harte welkom, zonder maar één cent te betalen.
In een soort wedloop binnen de familie, waren mijn ouders de volgende bezitters van een tv, zelfs van 53 cm., waarschijnlijk op de reutel gekocht, bij Radio Zuiderpark voor 999 ouderwetse guldens. Ook toen keerde de kansen van familie v E. niet, want bij huize Kroon werd er ook gratis tv gekeken.
Ik ben toch wel heel nieuwsgierig welke marketeer dit gratis-fenomeen van mijn familie heeft herontdekt, om het rond de 21e eeuw voor geheel andere consumentenproducten te hergebruiken.
Het mag natuurlijk niet uitmonden tot leedvermaak, al dat fileleed wat Nederland door het extreem slechte weer nu al wordt aangedaan. Laat ik het dan maar een gevoel van opluchting noemen, omdat ik door de vrolijke vut niet onnodig meer de weg op hoef. Mijn portie heb ik na 35 jaar, met zeker een miljoen autokilometers, wel gehad.
De laatste 20 jaar heb ik, op een parkeerplaats één keer een auto even aangetikt. Het was wel een Mercedes, dus liep het schadebedrag toch aardig op. Natuurlijk werd de schade door de verzekering gedekt. Alleen moet je wel oppassen wat je, via je werkgever, als schadeverhaal neerschrijft. Ze willen zich namelijk nog wel eens van een handigheidje bedienen. Zoals met de heel doorzichtige vraag: Is de schade ontstaan tijdens een zakelijke of privérit?Zakelijk natuurlijk. Zou je anders hebben vermeld, wordt er ` 250,= eigen risico van je salaris ingehouden. Ja, dag!
Ook is mijn autoruit een keer aan gruzelementen gegaan. Tenminste, nadat ik (te) lang met een sterretje ben doorgereden. Bij het aanmelden van die schade kwam ik wederom een geraffineerde vraag tegen: Begon de ruitbreuk eerst met een ster? Nee, natuurlijk niet!, waarmee ook dit eigen risico was omzeild.
Ik bedoel maar, het kan gevaarlijk (glad) zijn op de weg, maar op schadeformulieren kan je ook uitglijders maken.
Mijn hernieuwd contact met mn neef uit Zuid-Afrika, zoals in All in the Family van 15.12. beschreven, blijft niet helemaal zonder gevolgen. Vooral door zijn correcties op de oproep in mijn blog Ze vinden is ook een kunst van 15 november. De gezochte ex-oom kunstschilder Eef van Duykeren blijkt namelijk niet de man te zijn geweest van mijn Tante Guus. Zij zou getrouwd zijn geweest met ex-ome Fris Sabbelerollen (of zo iets), die met dochter Loes emigreerde.
Eef van Duykeren is van mij geen ex-, maar gewoon volle oom, ten minste als hij nog in leven is. Hij was getrouwd met tante Marie Kroon en zijn nooit van elkaar gescheiden. Oom Eef werd gewoon weduwnaar, omdat mijn tante erg jong overleed. Maar, en nu komt het, overleden onder verdachte omstandigheden.
Het moet ergens begin jaren vijftig van de vorige eeuw zijn geweest. Locatie: Zuiderparklaan, waarschijnlijk, nummer 339 in Den Haag. Op de eerste etage, met mijn ouders als naaste buren op 343. Uit overlevering weet ik alleen maar dat er toen allerlei geruchten de ronde deden. Zij zou wel eens vermoord kunnen zijn .
Waar oom Eef na haar dood is gebleven heb ik geen idee van. Ook kan ik niet zeggen of hij ooit verdachte is geweest. Wat ik wel weet, is dat ik het schilderij Dorus Rijkers van hem heb. En misschien wel terug moet naar de rechtmatige eigenaar of erfgenamen?! Tenminste, dan moet ik wel zeker weten of oom Eef onschuldig is. Anders is het schilderij sowieso verbeurd verklaard en kan ik het zelf in mijn testament opnemen.
Gezien het belang hiervan, denk ik wel een beroep te kunnen doen op het Cold Caseteam (CCT van het Openbaar Ministerie). Die krijgen het dan niet makkelijk, want van de direct betrokken familie is er bij mijn weten niemand meer in leven. Maar misschien wonen er nog wel oudjes op de Zuiderparklaan, die zich er iets van weten te herinneren.
Anders zou er een beroep gedaan moeten worden op mijn familie van de opvolgende generatie. Op neef Jan bijvoorbeeld, omdat hij rond de plaats delict in die tijd als pakkenpoetser voor mijn vader werkzaam was. Niet dat hij ooit in de verdachtenbank zal komen, daar was hij veel te jong voor, maar hij zou in ieder geval op foto´s aan kunnen wijzen, wie tante Marie is. Ook kan het heel goed mogelijk zijn dat hij roddels of details uit die tijd kent, waardoor het Cold Caseteam alsnog aan een sporenonderzoek kan beginnen. Het Openbaar Ministerie moet kroongetuige J vanden B. maar vanuit Zuid-Afrika invliegen, om hier aan een verhoor te onderwerpen. Ook lijntjes richting Bloemfontein en Düseldorf zullen niet aan de aandacht van het CCT mogen ontsnappen.
Nooit kunnen bedenken dat het binnen mijn familie zó spannen kon worden.
Niet alle scholieren komen morgen vrolijk naar huis, ondanks dat zij dan op de drempel van de kerstvakantie staan. Dat heeft alles te maken met het kerstrapport. Je zal maar met een rapport in walstempo (één, twee, drie, één, twee, drie) thuiskomen, in de wetenschap dat je het na de vakantie getekend door ouders weer moet inleveren.
Als ervaringsdeskundige weet ik nu wat ik toen had moeten weten en dat wil ik graag met de falende jeugd delen. Er is namelijk niets eenvoudiger dan het vervalsen van de handtekening van je vader of moeder. Ik weet dat uit proefondervindelijke ervaring. Om elk wantrouwen tegenover deze bewering weg te nemen, hier de test die ik mee heb ondergaan.
In een groep van ongeveer 15 personen moesten we allemaal onze handtekening op een leeg vel papier zetten en dit doorschuiven naar degene die links van ons zat. Ons werd toen gevraagd de handtekening na te maken, wat niemand is gelukt. Daarna moesten we het papier een halve slag draaien, zodat de handtekening op zn kop stond. Vervolgens kregen we de opdracht de handtekening opnieuw na te maken. En, geloof het of niet, iedereen wist de handtekening van zijn buurman m/v prachtig na te maken. Ook mijn prestatie mocht er zijn, terwijl ik helemaal niet kan tekenen.
Als verklaring kwam dat het normaal namaken van de handtekening wordt aangestuurd door je linker (rationele) hersenhelft. Draai je de handtekening om, word je linker hersenhelft aangesproken. Daar waar creativiteit zich bevindt.
Dus jongelui, effe de handtekening van het paasrapport omdraaien en simpel natekenen. Beloof me dan wel dat je van de zomer weer apentrots door je ouders de handtekening op het schoolrapport laat zetten.
In mijn arbeidzame periode was netwerken erg vrolijk van aard. Zo waren er congressen te bezoeken waar je de bar, uhhh ik bedoel de klanten, niet uit het oog verloor. Deze vorm van netwerken mocht dan ook geld (van de baas) kosten. Zo ook de uitgebreide lunches met enigszins een zakelijk inslag. Onze belangrijke informatieverwerking vond anoloog, dus aan de bar of aan een rijkgevulde dis plaats.
Het digitale tijdperk heeft een deel van deze charme voor mijn soortgenoten van deze tijd hen ontnomen. Zij hebben het maar te doen met sites van Hyves, Facebook en met Social Talking via Twitter. Koud, kil, vooral zakelijk. Lol maken is er voor hen veel minder bij.
Hoewel ik in de vrolijke vut zit, heb ik mij toch maar bij Hyves en Facebook aangemeld. Min of meer op uitnodiging. Want wie is er nou niet van gecharmeerd om te worden uitgenodigd om vriendjes te worden. Ik ben echter nooit ècht actief op deze sociale media geworden en daardoor redelijk passief met het opbouwen van mijn digitale vriendenkring. Vooral ook omdat een zakelijk netwerk voor mij niet meer nodig is.
Van de week prijsde ik mij wel heel gelukkig toch op Facebook te zitten. Een volle neef, die al jaren in Zuid-Afrika woont, is via Facebook van zijn dochter naar zijn Hollandse roots op zoek gegaan en kwam zo bij mij terecht. De eerste mailcontacten over en weer zijn al geweest. Maar we hebben nog heel wat bij te mailen, want er heeft in beider leven in de loop der vele jaren zich heel wat afgespeeld.
We doen het maar heel af en toe, tv kijken in de slaapkamer en het werd ook steeds minder. Achteraf realiseer ik mij dat dit voornamelijk lag aan de oeroude kijkdoos. De overgang van 97 cm digitale Full HDTV naar 55 cm ouderwetse kleuren-tv is eigenlijk ook veel te groot. In de slaapkamer leek het tv kijken veel meer op het loeren door het sleutelgat.
Mijn vrouw pikte het niet langer. Mijn hoe vaak kijken we nou helemaal?, pareerde zij heel steekhoudend met , dan ga ik naar de slaapkamer en kan jij gewoon sport blijven kijken. Haar opofferingsgezindheid gaf de doorslag. Ik kon niet anders dan .
Dan wil ik wel voldoening halen uit mijn inkoopraffinement, waarvoor ik zowel op internet als in het veld mij uitvoerig oriënteerde. De slag was gevallen, toch weer een Philips, Full HD van 82 cm. Nu nog even checken waar dit toestel het goedkoopste is. Uit het aanbiedingendoolhof kwam 399,= als laagste prijs uit de bus.
Met een laatste dubbelcheck op internet daalde de dagprijs naar 379,= Bingo! Op naar BCC. De vriendelijke verkoper had snel door dat mijn keuze al was bepaald en deed nog maar weinig moeite mij naar een duurder toestel toe te praten. Prima keuze meneer, erg veel plezier er mee, nam hij allerhartelijkst afscheid. Het prima inkoopresultaat schonk mij veel voldoening.
Na de fluitje van een cent installatie lagen we met een blij gezicht in bed tv te kijken. Nu al kijk ik uit naar het kijkplezier van de tv-marathon over de Elfstedentocht 2011. Wat ben ik blij dat mijn vrouw was blijven aandringen. Overigens in combine op afstand met mijn zus.
Twee dagen na aankoop ontdekte ik tussen de stapel folders, die ik altijd minutieus doorneem, dat mijn Philips elders nòg twee joeten ( 20,=) goedkoper werd aangeboden. Iets wat bij mij steevast knaagt. BCC Low Pricing, galmde het onwillekeurig door mijn hoofd, waar ik op hun site uitvoerig uitleg over kreeg. Prijsverschil + 25% houdt in dat ik 24,= van BCC terug kon krijgen. Maar ja , ga als tevreden consument maar eens terug om geld terug te vragen. Wat zullen ze bij BCC de pest in krijgen.
Mijn gêne voorbij, ging ik terug naar de winkel. Opnieuw werd ik uiterst vriendelijk geholpen. De folder van de concurrent was overtuigend genoeg en werd mij de 24,= terugbetaald. Daar is nou juist onze Low Pricing voor, werd ik over mijn laatste beetje verlegenheid getild.
-o-o-o-
N.B. De Gründig type T55-340 a CTI text, slaapkamer TV staat inmiddels 4 dagen voor 20,= te koop op Marktplaats. Lezers van mijn blog kunnen m GRATIS op komen halen.
Het is waar, ik heb wat tegen die commerciële TV-zenders. Te vaak zijn hun programmas erg oppervlakkig en zijn er veel te veel zouteloze commercial breakes. Maar oké, ik wil ook wel toegeven dat het RTL-programma The Voice of Holland voor mij het beste programma is sinds jaren. Ik baal er zelfs van dat ik deze topper niet vanaf het begin heb gevolgd.
Omdat mijn vrouw het programma graag ziet, staat elke Zondag Life for You, van Carlos & Irene, aan. Voor mij is dat krediet opbouwen om 1 ½ uur later naar Studio Sport te kijken. Het is geven en nemen nietwaar?!Ik vermaak mij in die tussentijd wel met het doornemen van mijn tijdschriften, of ander achterstallige leesstuf.
Ben je voor het gesponsorde programma, zoals Life 4 You, niet de doelgroep van RTL en haar adverteerders, dan hebben ze compleet maling aan je. Sterker nog, heel schofterig jagen ze je je eigen kamer uit. Want het programma wordt namelijk om 18:00 uur onderbroken voor RTL Nieuws en daarin zit hun gluipstreek.
Waar een fatsoenlijke zender, jazeker die van de publieksomroep, je waarschuwt even weg te kijken en het geluid af te zetten, omdat de voetbaluitslagen volgen, brengen die RTL hufters het van het ene op het ander moment ´pats´ vol in beeld.
Kennelijk om je het spanningsplezier bij Studiosport, van de concurrerende zender, te ontnemen. Eigenlijk zou je de RTL adverteerders, van rond dit sabotagemoment, moeten boycotten.
Wat kan een mens toch jaren vervlogen herinneringen onbedoeld bij je oproepen. Ik had weer twintig kilometer weggewandeld, waarna ik standaard even een biertje aan de bar nam. Het was in Rotterdam, waar ik jaren geleden voor zowel het Rotterdamsch Nieuwsblad, als voor Dagblad Het Vrije Volk heb gewerkt. Dus, ondanks dat Manhattan aan de Maas in de loop der jaren gigantisch is veranderd, gaf het toch een feest van herkenning. Ook genoot ik weer even van die ronde Rotterdamse humor.
Er zat echter één man aan de bar die èn de humor niet verstond en zichzelf niet aan humor schuldig maakte. Zijn tongval ging ook veel meer richting Aerdenhout. Juist zulke buitenbeentjes hebben direct mijn belangstelling. In overdreven bekakt Haags bestelde ik nog een fluitje.
Aerdenhout meende hierdoor in mij een klassengenoot te hebben gevonden en begon heel geaffecteerd te leuteren over de wandelroute, die toch veel beter uitgezet had kunnen worden. Op mijn reactie dat het, zeker in combinatie met de routebeschrijving, heel goed te doen was, kwamen de details over het derde bospad, net over een brug en verder gezever over hoeken en straten. Ik was direct genezen. Wat een zever en o ja, niet geringd, dus kennelijk niet getrouwd. Met het knikken van ja, nee en amen, heb ik toen mn biertje opgedronken om de volgende fase van de dag weer mijn huwelijksleven voort te zetten.
Onderweg naar huis moest ik toch steeds aan die Aerdenhoutse zever denken. Alsof mijn gedachten werden ondertiteld, wist ik plots weer aan wie deze man mij deed denken. De herinnering ging heel veel jaren terug, naar de tijd dat ik als bijverdienste voor een verzekeringsmaatschappij werkte. Na telefonisch te hebben afgesproken, kwam ik ooit op een adres ergens in het Westland.
De deur werd geopend door twee druppels water van Aerdenhout. Na mij bekend te hebben gemaakt, bleek hij niet de heer des huizes te zijn. Met een ogenblikje mijnheer werd mij een zilveren dienblad voorgehouden. Zonder er maar enige ervaring in te hebben, legde ik professioneel mijn kaartje op het blad.
Ik heb geen gulden aan de heer des huizes kunnen verdienen, maar wel een heel bijzondere ervaring opgedaan. Ontvangen worden door een heuse butler. Aerdenhout bracht mij weer even terug in die tijd.
Nog steeds ben ik er niet uit voor welke zorgverzekering ik het aankomend jaar kies. Ik meende het juiste criterium tot kiezen te hebben gevonden. Het moet geen commercieel bedrijf zijn, want daar gaan ze alleen maar voor de poen. Nee, een zorgverzekeraar zonder winstoogmerk, want die zijn er uiteindelijk alleen maar voor de klant ., dacht ik. Door geen winst te maken, zijn er kennelijk ook geen zorgen òm het geld , met het risico dat de poen er met scheppen uitgaat. Dit bedacht ik, bij het zien van de grote premieverschillen tussen ondermeer CZ en Univé, beiden zorgverzekeraars zonder winstoogmerk.
Ik zoek nog wel even verder. Het vinden van de juiste zorgverzekeraar is op zich al een hele zorg.
Bedrijven geven jaarlijks een vermogen uit aan marktonderzoek, om zo er achter te kunnen komen of zij wel doen wat de consument van hen verlangt. Wat is het dan raar dat er op heel veel sites geen klacht of kritiek valt te uiten. Stom, want goedkoper èn directer kan het contact met de consument niet zijn.
Door een voorval van vandaag, neem ik de site van Albert Hein als voorbeeld. Wij kochten bij AH de verse tomaten/crèmesoep. Een van de speciale producten uit de vershoek, waar wij dan ook hoge verwachtingen van hadden. Helaas, het was niet te eten!
Nooit meer zullen wij ons er toe laten verleiden om vers van Albert Hein te kopen, waar Appie natuurlijk helemaal nooit achter zal komen. Anders zou het zijn als de grootgrutter ons daar de kans voor zou geven. Zo bijvoorbeeld: Op de pagina WAT VINDT U ER VAN? vermelden zij wat die dag (of week) vers te koop is, met als verzoek: Wilt u ons een (school)cijfer geven voor onze tomaten/crèmesoep (rolmenu van de versproducten), met als het kan, graag ook een korte motivatie. Onze koks zullen er blij mee zijn.
Of aanpak van vergelijkbare strekking. Over marktinformatie gesproken?! Een beetje marketeer weet dit voorbeeld ongetwijfeld naar eigen product/bedrijf te vertalen.
