We doen het maar heel af en toe, tv kijken in de slaapkamer en het werd ook steeds minder. Achteraf realiseer ik mij dat dit voornamelijk lag aan de oeroude kijkdoos. De overgang van 97 cm digitale Full HDTV naar 55 cm ouderwetse kleuren-tv is eigenlijk ook veel te groot. In de slaapkamer leek het tv kijken veel meer op het loeren door het sleutelgat.

Mijn vrouw pikte het niet langer. Mijn “hoe vaak kijken we nou helemaal?,” pareerde zij heel steekhoudend met “…, dan ga ik naar de slaapkamer en kan jij gewoon sport blijven kijken.” Haar opofferingsgezindheid gaf de doorslag. Ik kon niet anders dan….

Dan wil ik wel voldoening halen uit mijn inkoopraffinement, waarvoor ik zowel op internet als in het veld mij uitvoerig oriënteerde. De slag was gevallen, toch weer een Philips, Full HD van 82 cm. Nu nog even checken waar dit toestel het goedkoopste is. Uit het aanbiedingendoolhof kwam € 399,= als laagste prijs uit de bus.

Met een laatste dubbelcheck op internet daalde de dagprijs naar € 379,= Bingo! Op naar BCC. De vriendelijke verkoper had snel door dat mijn keuze al was bepaald en deed nog maar weinig moeite mij naar een duurder toestel toe te praten. “Prima keuze meneer, erg veel plezier er mee”, nam hij allerhartelijkst afscheid. Het prima inkoopresultaat schonk mij veel voldoening.

Na de fluitje van een cent installatie lagen we met een blij gezicht in bed tv te kijken. Nu al kijk ik uit naar het kijkplezier van de tv-marathon over de Elfstedentocht 2011. Wat ben ik blij dat mijn vrouw was blijven aandringen. Overigens in combine op afstand met mijn zus.

Omdat mijn vrouw het programma graag ziet, staat elke Zondag Life for You, van Carlos & Irene, aan. Voor mij is dat krediet opbouwen om 1 ½ uur later naar Studio Sport te kijken. Het is geven en nemen nietwaar?! Ik vermaak mij in die tussentijd wel met het doornemen van mijn tijdschriften, of ander achterstallige leesstuf.

Ben je voor het gesponsorde programma, zoals Life 4 You, niet de doelgroep van RTL en haar adverteerders, dan hebben ze compleet maling aan je. Sterker nog, heel schofterig jagen ze je je eigen kamer uit. Want het programma wordt namelijk om 18:00 uur onderbroken voor RTL Nieuws en daarin zit hun gluipstreek.

Waar een fatsoenlijke zender, jazeker die van de publieksomroep, je waarschuwt even weg te kijken en het geluid af te zetten, omdat de voetbaluitslagen volgen, brengen die RTL hufters het van het ene op het ander moment ´pats´ vol in beeld.

Nog steeds ben ik er niet uit voor welke zorgverzekering ik het aankomend jaar kies. Ik meende het juiste criterium tot kiezen te hebben gevonden. Het moet geen commercieel bedrijf zijn, want daar gaan ze alleen maar voor de poen. Nee, een zorgverzekeraar zonder winstoogmerk, want die zijn er uiteindelijk alleen maar voor de klant…., dacht ik. Door geen winst te maken, zijn er kennelijk ook geen zorgen òm het geld , met het risico dat de poen er met scheppen uitgaat. Dit bedacht ik, bij het zien van de grote premieverschillen tussen ondermeer CZ en Univé, beiden zorgverzekeraars zonder winstoogmerk.

Ik zoek nog wel even verder. Het vinden van de juiste zorgverzekeraar is op zich al een hele zorg.

Nu we richting oliebollen gaan kan ik concluderen dat wij ‘de crisis’ behoorlijk hebben doorstaan. We leven er nog steeds goed van. Dat neemt niet weg dat ik mij, tijdens m’n pismomenten, toch enigszins zorgen maak over de toekomst. Van de week kreeg ik namelijk het bericht dat een bevriende onderneming, omwille van bezuinigings- maatregelen, heeft moeten besluiten voor 2011 geen kalender meer cadeau te zullen doen.

In een kroeg valt het soms niet mee om uit het schildje op de deur op te maken, wat nu de dames en wat de heren WC is. Het is wel eens gokken geweest. Om zeker te zijn zou je natuurlijk met je oor tegen de damesdeur gedrukt kunnen luisteren. Hoor je veel gekwebbel, ben je bij de Ladiesroom.

Bij de mannen wordt veel minder gewauweld. Hooguit tref je er wat machogedrag aan, wat niet op houdt bij gegluur over de schaamschotten. Zoals die zeikende grappenmaker naast mij. Zijn stevige straal plensde het urinoir in. Vol trots keek hij om zich heen. Op het moment dat hij mij aankeek merkte hij stoer op:

“Die is temmes…”, zal ongetwijfeld de reactie zijn van een echte Hagenees, als ik mijn actie van de dag zou vertellen. En eigenlijk zou hij nog gelijk hebben ook. Het heeft alles te maken met mijn onnodige fanatisme, waarmee ik ben behept.

Tijdens mijn arbeidzame leven had ik al vreselijk de pest aan mannen die “het zal mijn tijd wel duren” voor in de mond hadden liggen. Freewheelend gingen zij richting de vut. Gelukkig had ik de moraal om tot aan de laatste dag aan toe voor mijn baas vol op in de weer te zijn. Dat was m’n fanatisme.

Dat hoeft tijdens de vut natuurlijk niet meer. Dat zal best, maar fanatiek gedrag heb ik niet van mijn harde schijf weten te wissen. Drie maal per week manifesteert zich dat met sporten. In het weekend tijdens m’n wandelgedrag.

Nou rechtvaardigt de weersvoorspelling dit weekend een opvatting van ik hoef niet meer zo nodig. Uhhh, maar juist dit weekend kan ik weer 1.000 kilometer achter mijn kuiten krijgen. Tja, en dat kriebelt toch. Met een optimistische uitleg over “weer on line, buienrader en weer & verkeer” leek het mij vandaag toch goed te doen. Dus op naar de 20 van het Amsterdamse bos.

Dat heb ik geweten,. Een uurtje sneeuwstorm, waarbij ik toch voor mij uit moest blijven kijken om geen routepijl (in zwart/wit) te missen. Omdat het wandelpad, voetpad en alles daar om heen, niet meer van elkaar was te onderscheiden, was het ook zaak om heel goed op te letten waar je liep. Nou ja, schuifelde.

Hoewel ik er onderweg, af en toe, anders over dacht, ben ik toch blij deze fantastische fraaie tocht te hebben gelopen. Ja Hagenees, misschien temmes, maar eigenlijk vond ik het zo gek nog niet.

De fabrikant van Page en Popla WC papier heeft in Amerika besloten om in het vervolg toiletpapier te fabriceren zonder kartonnen binnenrol. Daarmee besparen zij alleen al in de USA 17 miljard rollen karton. Hulde voor deze milieubesparende actie.

Maar dan ook postuum hulde aan mijn opa. In zijn tijd, de jaren zestig van de vorige eeuw, had hij schijthuistechnisch zelf een milieubesparende actie bedacht. Bij hem kwam er helemaal geen Popla papier in de WC. Een Blokker-WCrolhouder was er zelfs niet te vinden. Aan ’het muurtje’ hing namelijk een crank met fietspedaal, waar de twee rubberblokken vanaf waren gehaald. Over de steun die over bleef hing geen gekochte rol WC papier, maar een soort recyclingpaper.

Dat papier had wel de breedste van de WC rol, maar daar houden alle overeenkomsten mee op. Het papier, ribbelig en bruin als pakpapier, kwam van de omwikkelde nieuwe fietsen die mijn opa, als fietsenmaker, kreeg geleverd. De fietsen werden van dit papier ontrold, de verpakking opnieuw opgerold om, natuurlijk zonder kartonnen binnenrol, aan de ontrubberde fietspedaal te hangen. Tijdens gebruik was het prima af te rollen.

Het papier had echter één probleem. Als verpakkingsmateriaal was aan dit papier iets vettigs aangebracht, kennelijk om bij regen de fietsen extra bescherming te bieden. Dit had als gevolg dat er “met afvegen” uitglijders ontstonden. Zonder in detail te treden, kwamen je handen niet echt schoon uit de strijd en bleef de witte was in het kruis niet geheel onbevlekt.

Als kind heb ik daar toch enigszins onder geleden. Dan doet het mij extra deugd dat Opa Wanmaker voor Popla uiteindelijk de inspiratiebron is geweest, om milieubesparend WC papier op de markt te brengen.

Het is toch wel heel triest om te zien, hoe de postbode m/v sneeuw en vrieskou moet trotseren, om de post in secure regelmaat bij ons te bezorgen. En dit terwijl zijn (haar) toekomst heel onzeker is. TNT Post is voornemens duizenden bezorgers te ontslaan, om in deeltijd goedkope krachten er voor terug te nemen. Tientallen jaren trouwe dienst spelen hierin geen enkele rol. “Er uit met die ‘dure’ krachten.”

En geloof maar niet dat het bedreigde ras daardoor minder goed werk aflevert. Sterker nog, opgewekt als altijd, schuiven ze je brieven door de bus. Om toch een beetje voor zichzelf op te komen, hebben zij het 2x een dag het er met staken bij laten zitten. Ook de aankomende tijd zal dit nog een paar keer gebeuren.

Eerlijk gezegd vind ik die acties veel te vriendelijk. De brievenbestellers moeten het veel harder aanpakken, met een actie die klinkt als een klok. Als sympathiserende buitenstaander roep ik hen hiertoe op:

Vanaf Maandag 6 december moeten zij heel selectief post bezorgen. Brieven wel, rekeningen niet en dat een hele maand lang! Kijk dan wordt het bedrijfsleven behoorlijk ontwricht. Facturen gaan dan niet meer van bedrijven naar bedrijven en de consument ontvangt geen enkele acceptgirokaart meer.

Natuurlijk zal het bedrijfsleven, inclusief de bonnenfabriek Centraal Justitieel Incassobureau, TNT Post onder druk zetten om ook de rekeningen te bezorgen. Waarschijnlijk zelfs met het dreigement dat het contract met TNT door wanprestatie wordt verbroken, om naar concurrentie uit te wijken. Reken maar dat er door de rekeningenchaos iets in beweging wordt gebracht, wat de onderhandelingen met de directie van TNT Post de onderliggende partij (bezorgers) ten goede zal komen.

Voor ons consumenten is het een leuke bijkomstigheid om eens een maandje geen rekeningen te ontvangen. December is al duur genoeg.

“Koud hè?,” “Nou!, vooral die wind maakt het zo koud.” En dat was het dan. Meer viel er niet over het weer te zeggen. Maar ”koud” volstaat niet meer. Tegenwoordig gaat het over “hoe koud.” Alsof hieraan prestaties zijn verbonden. Het hele leven is één grote competitie, nietwaar?!

Dan is ‘het koud hebben’ bij 5 graden onder nul wel een beetje lullig. Dat moet dramatischer kunnen, om uiteindelijk op min 15 graden uit te kunnen komen. Het begrip gevoelstemperatuur werd bedacht. Naar ik zo maar aanneem was dit een ingeving van een weermeneer (of mevrouw) in een ziekenhuis, doordat de zuster wilde weten in welke mate de patiënt nog pijn had. Met de vraag hiervoor ben ikzelf genoegzaam bekend: “Als je de mate van pijn een cijfer moet geven tussen 0 en 10, welk cijfer geef je dan? De uitkomst van bijvoorbeeld 6 werd daarmee een uitdrukking van gevoelspijn. Bingo!, de stap naar gevoelstemperatuur was snel gemaakt.

Wat is dat toch met die Amsterdammers? Het lijkt er op dat zij bang zijn om hun vermeende superioriteit te verliezen. Mogelijk ook enigszins aangejaagd door het slecht presteren van AJAX.

Ook bij De Telegraaf heerst kennelijk dit 020-complex. Anders valt toch niet te verklaren dat zij, bijna kleinerend, in Telesport koppen dat AZ in blessuretijd gelijk maakte, terwijl dit overduidelijk in de laatste speelminuut het geval was.

Nadat stijldansen volledig uit de gratie is geraakt, was het als vanzelf de beurt aan de dancings. Deze danszalen zijn (kennelijk) niet meer van deze tijd. Ik kom hierop doordat ik schrijverig achter mijn PC bezig ben, mij een Amsteltje heb ingetapt en daarbij met I-tunes ‘random’ mijn muziek lekker op de voorgrond laat meedoen. Het nummer The Dancing Shoes heeft een snaar geraakt.

Dat komt omdat ik, samen met een maatje in ‘de Cliff-tijd’ een dansvereniging heb gehad. Niet dat wij dansles gaven. Welnee, we konden het zelf nauwelijks. Hoewel, nu ben ik echt te bescheiden. Uiteindelijk heb ik in de Twisttijd, tijdens een straatwedstrijd, de Twistkoning van Den Haag verslagen, zodat ik mij nog steeds onder de BH’s (Bekende Hagenezen) mag reken. Onze club heette The Dancing Shoes, genoemd naar een populair nummer van Cliff Richard, waar de meesten van ons fan van waren.

Elke zondagavond huurden wij een zaaltje, sjouwden daar de nodige kratten bier naar binnen en dansten op de 45 toeren singeltjes van maatje Wim. En natuurlijk werd de avond geopend en gesloten met The Dancing Shoes.

We hadden meer dan 100 leden, die we overigens wel achter hun kont moesten lopen om de contributie binnen te halen. Daarvoor gingen we regelmatig op zaterdag, met een oude eend van een maatje, op incasseringstournee. Door heel Den Haag, niet naar privéadressen, maar via de cafetaria’s waar zij zich ophielden. Wij hadden een draagbare bandrecorder, toen een noviteit, die The Dancing Shoes door de speaker schalde, op moment dat we de patattent binnenkwamen.

Desalniettemin heb ik tot aan de dag van vandaag er profijt van, dat jongens nooit een dagboek bijhielden.

Gisteravond, in het tv-programma Pauw & Witteman, was er ondermeer een discussie over de ‘Shameless campagne voor SuitSupply, het kostuum van de kledinggroothandel van directeur/eigenaar Fokke de Jong. Doordat ik de vooraankondiging had gezien, zat ik rechtop in mijn stoel, benieuwd wat Fokke, of misschien wel de fotograaf Carli Hermès, ter verdediging zou hebben voor deze vrouwonvriendelijke reclamecampagne, met de vrouw als lustobject.

Genoeglijk keek mijn kater mij aan, alsof hij wilde zeggen:
“Ach baasje, morgen komen de ideeën wel weer.”
Wel ja, Morro zal wel gelijk hebben.