Zo nu en dan speelt een Haagse hunkering bij mij op. Ik wil de kroeg in. En dan bedoel ik niet langs het uitgaansplein van de stad. Nee, lekker aan de bar hangen in een buurtkroeg. Misschien komt dit ook, doordat ik aan zo’n bar een baan verwierf, als start van een niet geheel ongelukkig verlopen carrière. Eigenlijk ben ik wel een buurtkroegtijger, weliswaar enigszins in ruste.

Gelukkig kwam het er weer een keertje van en ben ik nog steeds te verlegen om als eerste de kroeg te verlaten. “Herbergier, geef hier nog effe wat.” Op een gegeven moment, zat ik naast een man met een koehoge hond, die mij al snel aansprak: “Wil je met mij van kruk ruilen, zodat ik Willem hier in de hoek kwijt kan?” Zonder direct te antwoorden keek ik om mij heen, op zoek naar Willem. “Ik bedoel mijn hond hoor, dat is een American Indian Dog en hij doet je echt niks.” Bij het langslopen moest de hond toch even aan mij snuffelen. “Ha hondenkop,” begroette ik het dier, waarbij ik hem voorzichtig aanhaalde. “Het is beter om Willem niet over z’n kop te aaien.” Geschrokken trok ik mijn hand terug.

“Nee jôh, zo erg is het nou ook weer niet. Maar eigenlijk moet je een onbekende hond nooit over z’n kop aaien. Daarmee denkt de hond dat je de baas wilt spelen en dat pikken ze niet allemaal. Kijk, je moet eerst aan je hand laten ruiken en dan hem bij z’n borst strelen, dan laat je de dominantie aan de hond. Er zijn veel mensen die dat niet weten.” “Het is wel een pracht hond,” ging ik weg van de aanschouwelijke voorlichting. “Ja mooi hé, het ras is echt al oeroud en werd het eerst in America bij de Indianen aangetroffen.”

Er volgde een complete verhandeling over de geschiedenis van het dier, wat hij allemaal kon en waarvoor hij zo geliefd was. Het werd saai en ik vergat verder te luisteren. Mijn aandacht ging meer uit naar de barristen schuin aan de overkant van de hoefijzerbar. Hun conversatie ging nergens over maar was wel uiterst vrolijk van aard. Alle motieven van mijn barbezoek waren hierin verpakt.

Er stond inmiddels weer een Amsteltje voor me. “Van je buurman,” beantwoorde de kastelein mijn vragende blik. “Proost!” Het klonk voor de gulle gever als een startschot voor nog veel meer informatie over zijn Willem. “Het zijn niet alleen jachthonden, maar ze zijn ook heel waaks en Willem is ook een goeie babysitter voor mijn zoontje. Altijd makkelijk, want mijn vrouw heeft wisselende diensten.” Ik vroeg verder niets, uit angst dat er weer een uitvoerige verhandeling zouden komen. Ik liet een biertje terugzetten. Kennelijk weer een sein om nog meer uit de kast te halen. “Bla, bla, bla,” ik hoorde het maar met één oor aan en bleef de vrolijke fransen aan de overkant volgen, op een te grote afstand naar mijn zin. “Bla, bla, bla,” ging het naast mij door. Tijd om naar de plee te gaan. En verdomd, Willem was kennelijk aan een uitlaatbeurt toe, want hij en zijn baasje waren verdwenen. Zijn plaats was ingenomen door een begin veertiger, ook een echte babbelbox, maar dan wel om te lachen. De mannen van de overkant betrokken Hans, zoals de nieuwkomer bleek te heten, direct in hun gesprek. De grappen en grollen rolden over de bar, zodat ik weer effe een biertje liet bijzetten. Ik voelde dat het nog leuk zou gaan worden.

“Ben je nog steeds met Irene?” informeerde de overkant bij Hans. “Ja jôh, dat wijfie laat ik voorlopig niet gaan.” “Hoeveelste date is dat nou wel niet?, leken de vragen sarrender te worden. “Ja Hans plukt de een na de ander van internet.” kreeg ik een persoonlijke toelichting. “Helemaal niet van internet!” protesteerde Hans. “Mooi niet, ik date al lang niet meer op de computer. Irene heb ik in het wild gevangen,” vervolgde hij met een brede grijns. Met dollende reacties als resultaat.