Nadat stijldansen volledig uit de gratie is geraakt, was het als vanzelf de beurt aan de dancings. Deze danszalen zijn (kennelijk) niet meer van deze tijd. Ik kom hierop doordat ik schrijverig achter mijn PC bezig ben, mij een Amsteltje heb ingetapt en daarbij met I-tunes ‘random’ mijn muziek lekker op de voorgrond laat meedoen. Het nummer The Dancing Shoes heeft een snaar geraakt.

Dat komt omdat ik, samen met een maatje in ‘de Cliff-tijd’ een dansvereniging heb gehad. Niet dat wij dansles gaven. Welnee, we konden het zelf nauwelijks. Hoewel, nu ben ik echt te bescheiden. Uiteindelijk heb ik in de Twisttijd, tijdens een straatwedstrijd, de Twistkoning van Den Haag verslagen, zodat ik mij nog steeds onder de BH’s (Bekende Hagenezen) mag reken. Onze club heette The Dancing Shoes, genoemd naar een populair nummer van Cliff Richard, waar de meesten van ons fan van waren.

Elke zondagavond huurden wij een zaaltje, sjouwden daar de nodige kratten bier naar binnen en dansten op de 45 toeren singeltjes van maatje Wim. En natuurlijk werd de avond geopend en gesloten met The Dancing Shoes.

We hadden meer dan 100 leden, die we overigens wel achter hun kont moesten lopen om de contributie binnen te halen. Daarvoor gingen we regelmatig op zaterdag, met een oude eend van een maatje, op incasseringstournee. Door heel Den Haag, niet naar privéadressen, maar via de cafetaria’s waar zij zich ophielden. Wij hadden een draagbare bandrecorder, toen een noviteit, die The Dancing Shoes door de speaker schalde, op moment dat we de patattent binnenkwamen.

Desalniettemin heb ik tot aan de dag van vandaag er profijt van, dat jongens nooit een dagboek bijhielden.