1947 in Den Haag geboren, knettert de meest uiteenlopende gedachtenhobbels hier neer.
Daarnaast verhaalt hij binnen zijn Kroondomein ware en bijna ware gebeurtenissen.
Publiceert gein uit zijn brein, laat dierenliefhebbers gevoelige verhaaltjes neerschrijven en stelt voor (amateur)kunstenaars een digitale expositieruimte gratis beschikbaar.
Defensie moet 1 miljard bezuinigen en dat lijkt veel. Maar als defensiespecialist van 1967, denk ik dat het moet lukken. Want er ging wat geld over de (strepen en) balk(en), waarvan ik geloof dat er in de loop der jaren niets in is veranderd. Verkwisten zit heel diep in die cultuur. Alleen al heel erg verborgen achter de term ABOHZIS. (A=Algemeen; B=Bovenste ledenmaten c.q. armen en handen; O=Onderste ledematen c.q. benen en voeten; H=Horen; Z=Zien; I=Intelligentie; S=Stabiliteit.)
Zat je beroepshalve eenmaal bij de landmacht, marine of luchtmacht, was er geen enkele lichamelijke of geestelijke beperking waardoor je geheel of gedeeltelijk in de WAO kon geraken. Want ook de kneusjes bleven tot het pensioen aan toe normaal op de loonlijst staan. En dat kost Defensie klauwen met geld.
Voor mijn nummer had ik, eenmaal aan het werk bij de Inspectie der Infanterie, met heel wat afgekeurde abohzis-militairen te maken. Officieren die met bijvoorbeeld moeilijke voeten bij de troepen waren weggehaald, om administratieve werkzaamheden te verrichten. Voor die club werkte ik op het geclassificeerde secretarie, waar ik de spin was in het web. Veel meer dan de luitenant (met een problematische S van stabiliteit) en sergeant (met H van horen). Zij waren beide zo ongelooflijk lui, dat ik gelukkig al het werk naar mij toe kon trekken, zodat ik wel een dagtaak had.
Een dagtaak met niets van enig belang, wat voor nagenoeg de gehele Inspectie gold. En zo had elk legeronderdeel zijn eigen Inspectie met abohzis-officieren en onderofficieren. Let wel, met behoud van 100% van hun inkomen en evenzogoed nog normaal de kans om in rang, dus inkomen, te promoveren. Mijn anekdote over de laatste dagen bij de Inspectie spreekt boekdelen.
Op het geclassificeerde secretarie, met dossiers tot Nato zeer geheim aan toe, had ik ondermeer het beheer van de brandkast, waar de zwaarste stukken lagen opgeslagen. Die beheertaak had ik van de abohzis-sergeant overgenomen nadat hij, zonder persoonlijke gevolgen, enorm had geblunderd. Nadat hij de kluis had afgesloten gooide hij de sleutel in de prullenbak en een prop papier in zijn bureaula. De oplettende lezer begrijpt dat deze handelingen andersom verricht hadden moeten worden. De geheime dienst van het leger (de S2) is er weken mee bezig geweest, om vooral uit te kunnen sluiten dat de geheime dossiers in verkeerde handen zou zijn gevallen. Alleen al de attente schoonmaker, die de weggegooide sleutel terugbezorgde, werd aan meerdere kruisverhoren onderworpen. Maar ik dwaal af.
Toen ik zou afzwaaien moest ik het brandkastbeheer overdragen aan de abohzis-luitenant. Daarbij moest ik hem voordoen hoe, en met welke code, hij de kluis kon openen. Na enkele dagen had hij dit onder de knie. Tijd om de code van de brandkast te veranderen. Ook dit deed ik hem geduldig voor.
Hier bleek zijn I van ABOHZIS op te spelen, want na vele pogingen was het de Luit nog niet gelukt. Schuif maar even op Luitenant, dan doe ik het wel even voor u., met opluchting en instemming tot gevolg. Nadat de klus was geklaard overhandigde ik de sleutel met de nieuwe code op een briefje. De vakofficier was als een kind zo blij en zat ongewoon lang gelukzalig voor zich uit te staren.Soldaat Kroon , sprak hij lang nadien ongerust. Nu weet je toch ook de nieuwe code van de kluis?! Ja zeker Luitenant, maar ik zal die heel snel vergeten. Wil je dat doen? Natuurlijk Luitenant. Oh fijn, dan is dat geregeld. Bedankt soldaat." Hoewel ik de cijfercombinatie, door mijn geboortedatum er in te verwerken, tot op de dag van vandaag nog weet, zal ik om landsbelang dit nu nog niet openbaren.
Terug naar de bezuiniging van Defensie. Door alleen al de abohzis-militairen uit het leger te ontslaan, zoals dat in de burgermaatschappij ook gebeurd, kan er al heel wat miljoenen worden bespaard. Ik ben er trots op dat ik als soldaat der eerste klasse, met registratienummer 14051947277, ook nu nog een betekenisvolle rol voor Defensie weet te vervullen.
Ik heet niet alleen Kroon, ik ben ook één en al Kroon. Een status waar mijn ouders geen enkele invloed op hebben gehad. Die verdienste komt mijn tandarts toe, waarbij verdienste evenzogoedde inkomsten van mijn smoelensmid wordt bedoeld, wat ten koste is gegaan van het vrij besteedbare deel van mijn inkomen.
Vandaag zat ik weer in de stoel, omdat één van mijn Kronen (nee, geen familie) begon te klapperen. In een tandtechnisch voorspel werd een week geleden al voorbereidend werk verricht om de Kroon te vernieuwen, nadat er op 9 december eerst een zenuwbehandeling zou worden uitgevoerd. Hollandse jongen als ik ben, zou ik het na een noodingreep wel tot die tijd weten uit te zingen.
Ondragelijke pijn heeft mij echter vandaag opnieuw de stoel ingejaagd. De verdoving was voor mij letterlijk een aangenaam shotje, hoewel ik met een shot van bedenkelijke aard totaal geen ervaring heb. Mijn tandarts dook mijn mond in. Nou heb ik inmiddels, goed betaald, heel wat ervaring met het zetten van Kronen, maar geen van zijn handelingen kwamen mij bekend voor.
Ik had mijzelf ook niet in beeld, zodat er van meekijken geen enkele sprake was. Wel voelde ik dat een soort klem met rubber van luchtballonkwaliteit in mijn mond werd gezet. Iets van: Tijdens de verbouwing blijft mijn mond gewoon geopend. Ik had ook geen andere keuze.
Ogenschijnlijk lag ik alles stoer te ondergaan, maar geloof me, ik snakte naar het moment dat ik moest happen voor mijn nieuwe Kroon. Nou ja happen ., dat er een kleiachtige substantie tegen mn kies wordt gehouden, om mij hiermee een paar minuten in stilte geopend te houden, waarbij slikken net aan wordt gedoogd. Dit moment bleef maar uit.
Heel onverwachts werd ik ontdaan van alles wat mij, omwille van de behandeling, was aangedaan.Ik ga een gouden Kroon voor u laten maken. Zóóó! Ik was blij met die mededeling en vond het wel grappig dat, kennelijk doordat bij mij de zoveelste kroon zou worden gezet, die als jubileumkroon van goud zou zijn. Mijn fantasie ging volledig met mij aan de haal Oja, en laat ik vooral niet vergeten de naam van mijn Kroondomein.com te veranderen in het Gouden Kroondomein.com. Apentrots was ik , slechts enkele momenten. Kijk meneer Kroon, door uw stevige beet zit er om dit oude kiesdoppie nagenoeg geen porselein mee, daarom moet er dit keer maar een gouden Kroon worden geplaatst.
Het motief was ontnuchterend. In plaats dat ik in de gouden Kroon een ere-Kroon zag, realiseerde ik mij dat de gouden Kroon mij werd voorgeschreven, juist op het moment dat de goudprijs op een recordhoogte staat. Ach so what, het is toch ook wel lekker om nog steeds een bijtertje te zijn.
Verenigd Europa gaat Ierland 80 miljard lenen, omdat de Ierse Republiek anders failliet gaat. En daar kan ik mij nou niks bij voorstellen, een land failliet. Wordt het regeringsgebouw, uiteindelijk de nationale winkel waar alles gebeurt (of juist niet gebeurde), gesloten en verzegeld? Wordt de curator staatshoofd van Ierland? De Ieren zijn in ieder geval al als de dood. Zijn vrezen tot op hun laatste cent te worden leeggeschut. Ik geloof niet dat zij dat hebben te vrezen, want er zit nog steeds veel muziek in dat wonderschone eiland.
I dont like Mondays Bob Geldof, ook beroemd door de organisatie van Live Aid, moet maar weer met een Eire Aid in actie komen. Artiesten met naam en faam genoeg, zoals Van Morrison, The Corrs, Clannad, Enya en good old Johnny Logan, twee maal winnaar van het Euro Songfestival. Ierland won trouwens 7 maal. Een goeie reden om deze Contest tussendoor eens extra in Dublin te organiseren, maar nu met een jury die collectief corrupt is en het land met het hoogste bod tot winnaar uitroept. Het geld zal binnenstromen.
Maar het mooie Ierland zou ook als een groot droomland geëxploiteerd kunnen worden. Natuurlijk tegen uitverkoopprijzen. Voor de mensen van Ryan Air, één van de eerste prijsvechters, ligt hier een schone taak weggelegd.
Kortom, Ierland gaat ons het aankomend jaar op alle fronten vermaken.
Het zou anders bedoeld kunnen zijn, maar ik vind de tv-commercial van De Consumentenbond helemaal shit! Of grijpen zij terug naar de tijd van voor januari 2006, toen er nog een ziekenfonds en particuliere ziekteverzekering bestond. Een maatschappelijke tweedeling waar niemand aanstoot aan nam en wat goed functioneerde. Niemand had een schuld bij de zorgverzekeraar, omdat de premie toen via het salaris werd geïnd. Er was helemaal geen gezever om jaarlijks de premiekosten van je zorgverzekering tegen het licht te houden, met de kans dat je honderden euros per jaar kunt besparen, door over te stappen naar een andere verzekeraar.
Ook al zijn er meerdere vergelijkingssites, geef ik het je te doen. Het gaat uiteindelijk niet alleen om de premie, maar ook nog eens over wat er voor dat geld geboden wordt. Want zorgverzekeraars mogen, omwille van de marktwerking, allemaal hun eigen zorgpakket samenstellen. Zie dan als leek nog maar een goeie vergelijking te maken.?!
Omdat ik samen met mijn vrouw voor dezelfde verzekering over 2011 250,= meer moeten gaan betalen, ben ik aan mijn portemonnee verplicht te gaan winkelen en om me in die klotenmaterie te verdiepen. Op zich al iets om ziek van te worden.
Woensdag kwam het met mijn Haagse buurtvriendjes nog eens ter sprake, wij Kronen waren zon beetje de eerste in de buurt met een auto. Ook ik weet dat nog goed. Mijn vader had een, zoals hij dat noemde gouden haan, een Volks Wagen (VW) met brilletje.
Nou weet ik niet precies wanneer dat geweest is. Om dat ongeveer te kunnen bepalen, zou ik uit kunnen gaan van de tijd dat mijn zus duimde. Maar dat geeft niet bepaald een zuivere inschatting. In mij beleving heeft haar duimen toch aardig wat jaartjes geduurd. Hoewel, het kan ook zijn dat het voor mij een eeuwigheid leek, omdat wij allen bij haar duimen schade opliepen. Haar gesabbel ging namelijk samen met kriebelen onder haar neus. Hiervoor had zij een wollen pluisje nodig, die van elk gebreide trui uit eigen kring werd geplukt. Ik zou dus eigenlijk moeten inschatten tot welke leeftijd ik met half kale truien heb rondgelopen. Om het niet te ingewikkeld te maken, houd ik het maar op 1957.
Mijn opa, van moeders kant (Gezinus Wanmaker, zie hiervoor mijn blog van 31 januari), had helemaal, als een van de weinige Nederlanders, destijds een auto. Zonder uit overlevering het moment te weten, schat ik dat in op 1936.
Zo lijkt het er op dat wij behoorlijk bemiddeld moeten zijn, met sowieso een Quote notering. Mooi niet, waarbij ik niet uitsluit dat het familiekapitaal in de loop der jaren is verdampt. Voor ons geen ramp, want we kunnen ons behoorlijk redden. Wij zijn zelfs rijk, maar dan aan veel gevoel voor humor. Een elixer van onschatbare waarde.
Door een bezoek aan het Duitse Kasteel Bentheim zag ik dat koningin-moeder Emma 30 jaar eerder dan mijn opa auto reed. Maar toen was het wel heel uitzonderlijk, getuige het feit dat dit speciaal in het gastenboek werd vermeld.
Vandaag hoorde ik, tijdens de discussie over BTW verhoging voor ondermeer theaterbezoek, dat op de Wallen in Amsterdam een pornohuis jaren lang geen cent belasting betaalde, omdat zij als kerk stonden ingeschreven.
Dat misverstand lijkt mij niet zo gek. Niet zozeer omdat de uitdrukking voor het zingen de kerk uit, een erotische lading heeft, maar meer door het seksuele wangedrag van (te) veel Godshuispersoneel.
Gisteren weer een dagje wezen treinen. Als je er de tijd voor neemt, is het een heerlijke ontspannen manier om van A naar B te komen. Zeker nu er een soort Nikkelen Nelis, maar dan met een heet watertank op zijn rug, zorgt voor een bakkie koffie onderweg. De (poeder) koffie is nog niet te zuipen, maar het begin is er.
Lekker reizen vind ik het met de Intercity, want dat schiet lekker op als je ook een reisdoel hebt. Maar het heeft ook zo zn keerzijde, voor de stations waaraan wordt voorbij geraasd. Kedengkedeng kedeng kedeng, met dank aan Guus Meeuwis.
Zo raasde ik ondermeer aan Culemborg voorbij, kedeng kedeng. Op dàt moment vroeg ik mij wel af wat de Culemborgers daar nou van vinden?! Misschien denken zij wel: Zijn wij niet belangrijk genoeg om voor te stoppen? Is er geen interesse voor onze stad. Of: Stinken wij?
Ik zou mij in ieder geval vreselijk in mijn kuif gepikt voelen. Door niemand laat ik mij zomaar negeren. Laat staan door de Nederlandse Spoorwegen. En dat gebeurt ook niet, bij ons op het station.
Ondanks dat belasting betalen nooit mijn hobby is geweest, had ik vandaag een zwak moment, waardoor ik spontaan mijn knip wilde trekken, om een leuk bedrag aan vermakelijkheidbelasting te fourneren. Nooit eerder zou belasting betalen zo rechtvaardig zijn geweest. Ik zat weer met mn makkertjes van weleer.
Hoewel wij net niet uit de tijd stammen, dat de fotograaf met zn kop onder een zwarte doek verdween om ons naar het vogeltje te laten kijken, was het toch ruim een halve eeuw geleden dat we, als Haagse buurtvriendjes kerstbomen hebben lopen rauzen, rotjes in de paardendrollen lieten ontploffen, als SAS (speel altijd sportief) elke keer een verloren fredikeetje speelden in het Zuiderpark en de meest denkbare kwajongensstreken uithaalden, waarvoor de mimosa (onze straattaal voor politie) meer dan eens werd gealarmeerd. Ook de eerste keer klaks hebben deelden we met elkaar.
Zon moment van terug in de tijd gun ik iedereen van harte. Lol maken van toen heeft zich nu, misschien wel in overtreffende trap, fantastisch herhaald. En dat gaan we meer doen.
Engeland juicht. Prins William Arthur Philip Louis Mountbatten-Windsor (de oudste zoon van de Kroonprins die nooit koning wordt) is eindelijk met het burgermeisje Kate Middleton verloofd. In de zomer 2011 wordt het huwelijk verwacht, waarna Kate niet alleen de naam van haar man aan zal nemen, maar ook van voren van Kate naar Prinses Catherine zal worden omgekat. Kroonprins Charles vertelde spontaan erg gelukkig te zijn met het voorgenomen huwelijk.
Ook de vader van Kate prees zich gelukkig met zijn aankomende schoonzoon. Wel iets minder spontaan. Erger nog, voor de camera, las hij zijn spontaniteit van een briefje af.
-o-o-o-
n.b. Een kritische noot van Charles' 2e huwelijk lees je in mijn kroondomein:
In mijn vorige blog had ik, naast mijn artistieke neef, evenzogoed een kunstzinnige oom kunnen noemen. Of eigenlijk een ex-oom, want hij verliet ooit mijn tante, wederom van vaders kant. Toch wil ik die ex van de koude kant alsnog noemen, omdat het een mooie gelegenheid is om via Internet naar hem, waarschijnlijk eerder zijn nazaten, te informeren.
Zolang ik mij kan herinneren heeft een van zijn schilderijen, een pastelportret van Dorus Rijkers, in de woonkamer van mijn ouderlijk huis gehangen. Uit erfenis mocht ik het nadien, inmiddels al weer 19 jaar, in mijn woonkamer hangen. En nog steeds kijk ik er dagelijks met veel plezier naar, wat evenzogoed nostalgische gronden kent.
De betreffende niet-meer-oom en kunstenaar is Eef van Duykeren, uit Den Haag of Scheveningen. Jaren vijftig van de vorige eeuw gescheiden van mijn tante Guus en met dochter Lous geëmigreerd naar Nieuw Zeeland. In het verleden heb ik via Internet wel eens naar m´n volle nicht gezocht. Het lijkt mij namelijk vreselijk leuk om haar te laten weten dat een schilderstuk van haar vader zo´n 60 jaar prominent in de familie aanwezig is. Of het ooit terug in de familie van Duykeren kan komen, is nog maar de vraag. Laat eerst maar eens het contact tot stand komen.
Nu dagblad De Telegraaf het sociale netwerk Hyves heeft gekocht, mag je er van uit gaan dat Social Media een steeds belangrijkere rol in onze samenleving gaat vervullen. Ik heb die importantie ook al ervaren, waardoor ik naast mijn site kroondomein.com, begin dit jaar ook ben gaan bloggen. Via dat sociale netwerk heb ik niet alleen digitale vriendschap kunnen sluiten met mensen die anders nooit mijn wereld zouden zijn binnengestapt, maar zijn er ook amateur kunstenaars, die de digitale expositieruimte van kroondomein met hun prachtwerk zijn komen verrijken. Afgelopen week was dat Geert ter Harmsel. Eén dezer dagen zal er ook een expositieruimte voor Ria Damen onder Kroon op het Werk in mijn Kroondomein worden geopend.
Het moge duidelijk zijn, ik heb iets met (amateur)kunstenaars, of liever gezegd iets met creativiteit. Mensen die de traditionele manier van denken, in welke vorm dan ook, een geheel eigen richting weten te geven, boeien mij enorm. Zelfverheerlijkend zeg ik dan, omdat het mij ook is gegeven om anders te kunnen denken.
Het zou heel goed kunnen zijn dat creativiteit in mijn genen zit. In mijn blog heb ik al eerder verhaald dat mijn vader heel creatief een hometrainer heeft ontwikkeld. (Zie mijn blog van 14 oktober) Mijn neef Peter Polderman, van diezelfde vaders kant, was in leven een gekend kunstschilder, waarvan ik onderstaand schilderij op Internet wist te knippen en plakken.
In het verleden ben ik eerder dienstbaar geweest voor een gekend kunstschilder. Bas van der Poll belde in 1984 Dagblad Het Vrije Volk, met het verzoek van hem een advertentie op te nemen, als aankondiging van een maand lang exposeren in de Rotterdamse Galerie Aelbrecht.
In een persoonlijk gesprek heb ik hem toen uitgelegd dat hij voor een rooitje (nu 455,=) een veel te kleine, daardoor weinig opvallende ruimte, in de krant kon kopen. Met hem heb ik toen een sponsoractiviteit uitgewerkt. Er zou een hele pagina in de krant komen, met lokale sponsors, die één van zijn kunstwerken dan ook een maand in de showroom mochten hangen. Het werd een daverend succes.
Ik bedoel maar, creatief denken en doen kan tot heel verrassende resultaten leiden.
Door de gigantische regenval van de laatste tijd, ging de Hilversumse wandeltocht vandaag niet alleen over de Gooise Matras, maar deels ook over het Gooise waterbed.
Wat mij in dit prachtige, maar o zo poenerige, gebied opviel, was dat er ook hier alleen nog maar kleine hondjes worden uitgelaten. Waar hebben die Gooise vrouwen toch al die grote honden gelaten?
Zo nu en dan pakken mijn vrouw en ik de trein, wat op kritische wijze meerdere malen mijn blog heeft gehaald, om elders in het land een lekker daggie te maken. Vaak maakt een stadswandeling, het liefst met een gids, onderdeel uit van ons programma. Altijd starten we met een lekker uitgebreide lunch, natuurlijk met alles er op en er aan. Meer dan eens werden we in het restaurant of eetcafé zo prettig verrast, dat we s-avonds onze citytour er ook afsloten.
De horeca heeft ons dan wel slim weten te verleiden, door het lekkere eten, een prima wijntje, heel aangename bediening en een veelbelovende menukaart. Die verleidingsdans is niet iedereen gegeven en dat weer tot mijn grote ergernis. Hoe halen ze het in hun hoofd .
Na, Wilt u wat drinken?, met de vraag: Wat wilt u voor lekkers drinken?, als absolute topper, terwijl het maar twee woordjes scheelt , volgt onder het drankje traditioneel: Heeft u uw keuze kunnen maken? Waarna de bestelling wordt opgenomen. So Far So Good!
Maar dan! Veel te vaak wordt heel overijverig de menukaart weer ingenomen. Tot op heden heb ik mijn vraag, Waarom doet u dit juffrouw?, weten in te slikken. Maar raar vind ik het, zelfs ontzettend stom! Waarom wordt de menukaart, als stille verleidster, niet binnen mijn gezichtsveld gehouden? Laat mijn oog maar vallen op een mooi wijntje, een extra gerechtje of een lekker toetje!
Steeds bij het direct weghalen van de menukaart komt in mij op, hoeveel moeite een winkelier moet doen om de consument de winkel in te krijgen, om ze zolang mogelijk vast te houden en ze zoveel mogelijk van het assortiment te laten zien. Zorgen die ze in de horeca totaal niet hebben, want de gasten zullen zich langer in de zaak verpozen en maken via de menukaart kennis met het totale assortiment. Als die menukaart ten minste is blijven liggen.
Zou een restauranthouder deze gouden tip met een mooie fles wijn (rood graag) willen belonen, komen wij natuurlijk met plezier een hapje eten. Ik houd mijn digitale brievenbus in de gaten.
Het zou natuurlijk een charmeoffensief van onze nieuwe regering kunnen zijn, want het onredelijke bonnenschrijven van de politie lijkt inderdaad zn langste tijd te hebben gehad. Het woord bonnenquotum zal worden gedevalueerd tot niets meer dan een woord voor op het Scrabbleboard. (Met 2x 2x letterwaarde, 2x en 3x woordwaarde totaal 192punten)
Vandaag werd door de politie al overtuigend niets gedaan, bij constatering van het massale bumperkleven. Met slecht weer, zoals vandaag, zal het gezag bumperkleven ongetwijfeld gedogen.
Ik verkeer in de kritieke fase, dat ik mijzelf zielig ga vinden. Dat de geranium voor mij ineens een welgevallige plant lijkt te zijn, om lekker achter te gaan zitten. Deze dip erger dan ooit, heeft alles te maken met mijn zwaardere hoofdpijn, die ik geen moment per etmaal weet te ontlopen. En dat al weken achter elkaar. Vannacht van de pijn niet kunnen slapen. Wat een tering nacht! Het ellendige is dat pijnbestrijders geen enkele vat op mij hebben.
Vanochtend, na toch wat hazenslaapjes te hebben gedaan, op normale tijd mijn bed uitgekropen, om lusteloos achter mn PC te gaan hangen. Mijn digitale geraniums.
Het valt te bidden dat deze allejezusse hoofdpijn zich snel weer zal vermilden tot acceptabel niveau. Ik snak terug naar, mijn permanente hè-nou-niet-ik-heb-hoofdpijn periode. Bij wijze van babbelen natuurlijk.
Maar, er gaat een motief schuil achter mijn gezever in het openbaar. Allereerst om er iets van weg te schrijven èn om heel medisch Nederland mijn kopzorgen, waarvoor na 7 operaties vele artsen in totaal 8 ziekenhuizen node de handdoek in de ring hebben gegooid, onder de aandacht te brengen. Wie weet komt één van hen op een lumineus idee. Dat zou ik misschien wel via een advertentie in hun tijdschrift Arts & Auto moeten doen.
GEZOCHT ARTS MET LUMINEUS IDEE
No Cure No Pay
Welke arts van de reguliere- en/of alternatieve geneeskunde durft het aan om mij onderhanden te nemen. Mijn medische status:
Permanente ontstekingen in voorhoofdholten en bijholten. Ook nadat meerdere malen operatief een drain is geplaatst, had dit geen effect. Klachten van hoofdpijn en duizeligheid zijn permanent aanwezig. Medicamenten omwille van de pijnbestrijding werken niet. Het alternatieve circuit, waaronder acupunctuur, bleef eveneens zonder resultaat.
Behoudens de onderzoekkosten (apparatuur / medicijnen), die via CZ declarabel zijn, wordt er alleen bij succes gehonoreerd. (Nu Cure No Pay) Graag een reactie via mijn blog.
Behoudens de onderzoekkosten (apparatuur / medicijnen), die via CZ declarabel zijn, wordt er alleen bij succes gehonoreerd. (Nu Cure No Pay) Graag een reactie via mijn blog.
Het lijkt er op dat binnen afzienbare tijd de rol van de Koningin is uitgespeeld. Nee, ze treedt niet af, maar waarschijnlijk wordt haar de meest importante taken ontnomen. Hare Majesteit zal geen (in)formateurs meer benoemen. Paleis Noordeinde zal niet meer worden aangedaan, bij het formeren van een nieuwe regering. Op het bordes van Huis ten Bosch zullen nieuwe ministers en staatssecretarissen zich niet meer om het staatshoofd heen scharen. De heren fotografen kunnen wat dat betreft hun huishoudtrap bij het grofvuil zetten, of daarmee marktplaats.nl overspoelen.
Zal Prinsjesdag daarmee ook verdwijnen? Geen gekke hoedjesdag meer, de 3e Dinsdag in september? Geen Live Dictee meer van onze Koningin? Zal zij haar ritjes te paard op het strand van de Wassenaarse Slag moeten verruilen voor sightseeing door Den Haag met de Gouden Koets? Misschien kan ze haar leasekoets met koetsier dan ook gebruiken, om in den lande lintjes te komen doorknippen. Niet met een gouden schaar overigens. Want dan krijgt zij ongetwijfeld de advocaten van de kledingherstel keten Gouden Schaar op haar stoep.
Lintjes knippen zal wel als taak op haar schouders blijven rusten. Maar ja, veel werk zal ze hier niet aan hebben. Majesteit houdt dus heel veel tijd over. Veel te veel om alleen maar met beeldhouwen door te komen. Ook niet bepaald een activiteit waarin zij haar mening kan laten gelden. En reken maar dat dàt gemis haar ontzettend dwars zal zitten.
En daar heb ik het volgende op gevonden. Beatrix moet digitaal! Nee, niet door te twitteren, dat heeft een veel te beperkt bereik en dan mag zij ook nog maar 140 lettertekens gebruiken. Zo mogen we Hare Majesteit toch niet de mond snoeren?!
Nee, Beatrix verdient Koninklijke waardigheid, ook op Internet. Geinig dat ik haar die kans kan bieden. Majesteit, ik zou u digitaal onbeperkt de ruimte kunnen geven, in een omgeving waarin u zonder tegenspraak voluit uw mening kunt ventileren. Waar u leuke fotos kunt plaatsen en zelfs, in Kroon op het Werk, uw kunstwerken digitaal kunt exposeren. In nu al een Koninklijke omgeving. Een kroondomein waar uw volk digitaal al kind aan huis is en wereldwijd door de Royality snel gevonden gaat worden.
Het zou fantastisch voor haar zijn: www.kroondomein.com Maar ja, zou ik mijn digitale landgoed, met maandelijks veel bezoekers, wel van de hand willen doen?! Nee, zeg ik dan spontaan. Is mijn nee dan wel een èchte nee? Misschien?! Zie het als met het formeren van een nieuwe regering, waarbij een nee uiteindelijk een ja wordt. Wie weet sta ik dan uiteindelijk met Hare Majesteit samen op het bordes van Huis ten Bosch, als verkoper er koper van www.kroondomein.com. Heren fotografen, gelukkig hebben jullie je trappie nog?!
Om dagelijks te kunnen bloggen, maak ik natuurlijk notities (in een rood schrift) van mogelijk bruikbare stuf. Een bron die ik vanavond, bij gebrek aan een spontaan idee, zou moeten raadplegen. Maar, mijn kater Morro, met Hartstikkevriend als nickname, was dit keer niet alleen in mijn directe (schrijf)omgeving, maar lag pontificaal op mijn bron.
Mooi excuus, of een weekmoedig moment . Ik heb hem lekker laten liggen.
Zal ik nou echt overal kwade bedoelingen achter zoeken? Geloof ik juist niet in het goede van de mens. Tja uhhh, kennelijk is mijn glas soms half leeg. Zeker als ik naar tv-reclame kijk. Dan ben ik inderdaad misschien de spreekwoordelijke azijnzeiker.
Neem nou die ASR Verzekeringen, ooit de verzekeringstak binnen Fortis. Die filmpjes met alledaagse tafereeltjes zijn best leuk. Maar dan Wij zijn ASR verzekeringen Oké, nog niets aan de hand . Het is datgene wat dàn volgt: En wie bent u?
Hé hallo, als ASR zich in haar (toekomstige) klanten verdiept, weten zij echt wel wie u bent. Daardoor komt er bij mij een geheel andere betekenis van En wie bent u? bovendrijven. Meer van Wie bent u , of wel: "Wie denkt u wel dat u bent?
ASR komt mij veel te hautain over. Daar ben ik verzekerd van.
Aan de indrukwekkende begrafenis van Harry Mulisch ging een ongekend mooie herdenking voor af. Prachtig spraken zijn twee dochters. Marcel van Dam wist het afscheid van Harry met leden van zijn Herenclub heel emotioneel te verwoorden: (citaat)
Hij sliep de zegenrijke slaap der stervenden, maar gelukkig durfde Julius hem daar uit te wekken. Hij tilde zijn oogleden op en na een moment van verwarring zag hij ons staan. Het dodenmasker week voor een brede glimlach. En Harry, die geleefd had van het woord, kon alleen nog afscheid nemen door zijn handen als een misdienaar tegen elkaar gedrukt naar zijn kin te brengen, om zo onze vriendschap te eren. Uitgeput gaf hij zich over aan het onvermijdelijke. Nooit eerder hebben we vriendschap intenser beleefd."
Dit kippenvelmoment had voor mij een extra dimensie, doordat het sterven van mijn moeder in gedachten hiermee vol in beeld werd teruggebracht. Hierover mòet ik nu verhalen, om het daarmee alsnog vast te leggen:
Mijn moeder was in coma geraakt, zodat wij kinderen uren lang geen contact meer met haar konden hebben. Tegen haar praten, haar strelen, op haar voorhoofd kussen, haar kneepjes in haar handen geven, er leek geen enkel contact met haar te maken Tot aan echt haar aller laatste minuut van het aardse bestaan. De onmacht van een laatste contact met haar kinderen overwon zij, door eerst over haar linker en kort daarna over haar rechter wang een dikke traan te laten biggelen.
Intenser had ons afscheid niet kunnen zijn.
Ik heb van mijn leven nog nooit zon fijne moeder gehad,
